87.

"Mimo przeciwności walcz, ciągle i nieustannie. Choćby innego zdania był świat, swoje porażki zamieniaj w zwycięstwa".

*****

- I co! - krzyknęła zaniepokojona Martyna.
Radek milczał. Ciężko usiadł na kuchennym krześle, z wdzięcznością przyjmując z rąk Agaty kubek kawy. Marzył o spokoju.
- I nic. Dzwoniła matka Szymona.
- Kontynuuj, synu - odchrząknął zniecierpliwiony Rogalski.
- Złapała ich policja. Trafili na wytrzeźwiałkę. Ojciec Szymona wychodzi z siebie i z powodu rachunku za izbę, i z powodu zabrania Szymonowi prawka.
- Przynajmniej gówniarz czegoś może wreszcie się nauczy. Prawidłowo. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, chłopaku, że poznałeś w odpowiednim czasie Martynę i ona naprostowała ci w głowie. A rodzicom tego twojego Szymona współczuję. Ale tak to jest, jak się na wszystko pozwala. I oczywiście ma za dużo pieniędzy.
- Dobrze, że skończyło się tylko na tym i waszym znajomym nic się nie stało - spróbowała pocieszyć ich Woźnicka. - Zapukała im do drzwi dorosłość. Dowód to nie tylko prawa, także obowiązki i konsekwencje. A życie bywa skomplikowane. O czym wy na szczęście dobrze wiecie.
- A co z Julką? - spytał nagle Radek.
- Napisała smsa, że będzie odsypiać. Przynajmniej ona. Nie wiem nawet, co mam jej powiedzieć. Ona naprawdę kocha Szymona. Nie spodziewałam się, że tak ją zawiedzie.
- Wyliże się. Spoko, będą z niej ludzie. Z Szymona już niestety chyba nie. W każdym razie ja się tym razem pierwszy na pewno nie odezwę. Posiedzi, pomyśli, może zmądrzeje.
- Jak już jesteśmy przy mądrzeniu - ożywił się Marek. - Przed maturą daliśmy wam spokój, ale teraz chcielibyśmy wiedzieć, jakie macie plany. I pytam zupełnie poważnie, to już chyba czas nas wtajemniczyć.
- Chcemy wiedzieć, czy możemy wam w jakiś sposób pomóc - dodała Agata.
- No powiemy, skoro się nad nami już tak pastwicie. Chociaż chcieliśmy dopiero, jak przyjdą wyniki i się dostaniemy. Byłaby większa frajda. Informatyka - rzucił Radek niedbałym tonem.
- Sensowny wybór, jestem pod wrażeniem. A szanse są? - wolał upewnić się Rogalski.
- Spore - odpowiedziała za chłopaka Martyna. - Jestem o niego spokojna.
- No a co z tobą? - dopytywała się Agata.
- Może nic z tego nie wyjść, wszystko zależy od wyników matury.
- Ale z czego?
- Chciałabym medycynę. I dużo jestem w stanie zrobić w tej sprawie. Matura z biologii i chemii to był pierwszy krok.
Lekarze nie mogli wypowiedzieć ani słowa, nowina była prawdziwym zaskoczeniem.
- No co? - Radek zaczął z gruntu obronnym tonem. - Może się nie nadaje?
- Tylko tyle, że masz naszą pełną pomoc i wsparcie - odrzekł stanowczo kardiolog. A Agata odpowiedziała uśmiechem.
Wzruszona Martyna skinęła tylko głową z wdzięcznością.
- Dość tego gadania. Śniadanko - Agata wstała. - Niech już będzie moja krzywda. Zrobię, a potem odeśpijcie wreszcie, młodzi, gniewni.
- A co z tą Julą? - spytała Martyna markotnie.
- No co, zaproś ją na wieczór i pociesz jakoś po babsku, ja się na tym nie znam - lekarz wzruszył tylko ramionami.
- Nie znasz się na młodych kobietach, kochanie? To nowość jednak jest - mrugnęła do niego Agata.
- Znam się wyłącznie na pięknych i mądrych - bez zastanowienia pocałował ją w usta.
- Boże, ale wy jesteście nudni - skrzywił się Radek.
- Po prostu zakochani - skomentowała Martyna. - Czemu ty mi nigdy nie mówisz takich miłych rzeczy?
- Bo ja nie gadam, tylko działam, jestem człowiekiem praktycznym.
- O, wspaniale - wykrzyknął Marek. - Pomożesz Agacie przy śniadaniu. Inne praktyki to po studiach, syneczku. Dopiero wtedy jestem gotów niańczyć ich konsekwencje.
- I to jest bardzo mądra puenta, chodź, młody - z uśmiechem pociągnęła do kuchni lekko opierającego się chłopaka.

*

Wciskany raz po raz dzwonek wyrwał Idalię z głębokiego snu. Nieprzytomnie powlokła się do drzwi. Widok zapłakanej, trzęsącej się siostry natychmiast ją obudził. Jej serce przyspieszyło gwałtownie. Pierwszą myślą stało się - tylko nie to. Wzięła Melanię w ramiona.
- Opowiadaj - powiedziała przez ściśnięte gardło.
- Dzwonili ze szpitala. Dwie godziny temu była reanimowana. Kazali przyjechać - znowu wybuchnęła płaczem. - Kazali się pożegnać. Ten krwiak...
Cichocka gwałtownie przerwała jej gestem. Zgodnie z temperamentem, metodycznie, zaczęła zbierać się do wyjścia.

*

Jechały w milczeniu. Ida nadgorliwie patrzyła na drogę, Melania popłakiwała cicho. Rozmowa była ponad ich siły.
Na miejscu pianistka popatrzyła na siostrę nagląco.
- Melania, posłuchaj, ja nie wiem czy potrafię...
Tym razem artystka okazała się silniejsza. Stanowczo wzięła siostrę za rękę i wyprowadziła z samochodu. Odetchnęły chłodnym, nocnym powietrzem. To, co za drzwiami szpitala wydawało się obcym, nieprzyjaznym, niezwykle przygnębiającym światem. Nie było jednak już odwrotu.

*

Na OIOM-ie nikt ze sobą nie rozmawiał. Słychać było jedynie pisk podtrzymujących życie urządzeń i monotonny szum respiratorów. Powaga miejsca sparaliżowała Melanię. Stanęła między łóżkami, w panice rozglądając się w poszukiwaniu matki. Nie była zdolna do wykonania żadnego gestu.
Idalia delikatnie wzięła siostrę za ramię i czule, jakby miała do czynienia z dzieckiem, posadziła przy odpowiednim łóżku.
Sama stanęła za nią nieśmiało, starając się nie patrzeć na leżącą w łóżku zmęczoną kobietę. Obcą kobietę. Z przyzwyczajenia przeanalizowała szybko wskazywane przez monitory parametry, posmutniała. Zwykle pewna siebie, nie wiedziała, co robić dalej, wszystko zostało wykonane. Pozostało trwać, czekać i błagać los o ułaskawienie.
Melania płakała, gładząc pacjentkę po wychudzonej twarzy. Lekarka wyciągnęła rękę do matki. Bez powodzenia, nie mogła się zdobyć, żeby jej dotknąć, zrobiło jej się tylko niedobrze.
Melania wytarła twarz.
- Mamo, musisz się trzymać, musisz z tego wyjść. Dla swoich córek, obu córek. Jest przy tobie Idalia. Ta mądrzejsza, bardziej cierpliwa i niezwykle wyrozumiała mimo twojej krzywdy córka. Jeśli teraz wystarczy ci siły, uda wam się jeszcze wszystko naprawić. Ja chcę w to wierzyć. Chcę, żebyś była z niej jeszcze dumna.
Idalia nie mogła więcej znieść, brakowało jej powietrza. Nowicka jednak była nieugięta, stanowczo przywołała ją gestem i mocno objęła.
- Powiedz jej, co czujesz. Teraz. Przecież widzę po twojej minie, że nie jest dobrze. Nie oszukuj, zwłaszcza siebie.
- Ale ja...
- Wiem, że możesz to zrobić, znam cię od zawsze.
Idalii drżały usta. Zatęskniła za swoim raczej szczęśliwym i przewidywalnym, choć trochę posklejanym życiem. Chciała natychmiast w nie biec, być wszędzie, tylko nie tu. Los jednak miał inne plany.
Odetchnęła kilkakrotnie, chcąc uspokoić rozszalałe myśli. To tylko egzamin, nie pierwszy w jej życiu i z pewnością nie ostatni. Test z człowieczeństwa.
- Cześć mamo - instynktownie dotknęła brzucha obronnym gestem. - Nie sądziłam, że jeszcze kiedyś tak do ciebie powiem. Ale masz wspaniałą córkę, z której powinnaś być niesłychanie dumna. Córkę czarodziejkę, która panuje nie tylko nad muzyką, ale i nad moją wolą. No i mimo tak samo mojego jak i twojego zapewne sprzeciwu masz tutaj i mnie. Za kilka miesięcy urodzę twojego wnuka. Powinnaś to wiedzieć. Spróbuję wychować go na porządnego, mądrego i empatycznego człowieka. Bez wzoru i planu, bo mi go nie dałaś. Nauczyłaś mnie doskonale tego, czego mam mu nie robić. Jak można nie kochać własnego dziecka. Byłaś na poziomie mistrzowskim. Chciałabym dowiedzieć się dlaczego. Dlaczego akurat ja i czy to że miałaś dwoje dzieci zamiast jednego może być w ogóle uznane za powód? Ty mi jednak nie odpowiesz. Bo ktoś mądrze zawiaduje życiem i śmiercią, a ja wiedzieć tego nie powinnam, może właśnie dlatego, żebym mogła pokochać szczerze mojego synka i dać mu wszystko to, o czym marzyłam i czego nie dostałam, chociaż mi się należało. Będę się tego uczyć, powoli i z dnia na dzień, od tych, których kocham - od Melanii i Wiktora. A kiedy się nauczę, przestanę mieć do ciebie żal. A przynajmniej bardzo się postaram przestać, co dzień, patrząc na jego uśmiech, pierwsze słowa, pierwsze kroki i pierwsze życiowe wybory, będę mieć do ciebie żalu coraz mniej, może nawet znajdę w sobie trochę wyrozumiałości. Wierzę, że ja będę twoim przeciwieństwem, a moje dziecko będzie przeciwieństwem mnie. Chcę wierzyć, że jednak prawdziwie kochałaś Melę. Że wszystko, co robiłaś, było dla jej dobra. Ale tego też już się nie dowiem. I jeśli ma to dla ciebie znaczenie - wybaczam.
Po tych słowach, nie zważając na łzy siostry, szybkim krokiem opuściła pomieszczenie. Przyszedł czas na jej pożegnanie, w które lekarka nie chciała ingerować. Wiedziała, że już niedługo to potrwa, postanowiła poczekać w samochodzie.
Nie pomyliła się. Zdążyła nieco ochłonąć i zebrać siły, żeby ulżyć siostrze w jej bólu, co było konieczne, ponieważ godzinę później ich matka już nie żyła.