88.

"Łatwiej bowiem być bohaterem niż człowiekiem dzielnym. Bohaterstwo polega zwykle na jednorazowym, heroicznym czynie, dzielność zaś na codziennym upartym wysiłku, na bolesnym definiowaniu samego siebie i surowym rachunku sumienia".

*****

Idalia przeciągnęła się, aż zatrzeszczało jej w stawach. Ziewnęła rozdzierająco.

- Ciężko, synku, na tym najlepszym ze światów. Chodźmy napić się soku, tobie dla zdrowia, mnie chociaż dla cukru. Jeszcze dwie godziny dyżuru i wracamy pocieszać ciocię. Choć trudno nie wątpić w sens naszych wysiłków.

W pokoju lekarskim zastała tylko Sylwię. Uprzejmie skinęła jej głową, kierując się do lodówki po karton z sokiem. Nie znała zbyt dobrze nowej lekarki, prawdę mówiąc nie zdążyły dotąd zamienić nawet kilku zdań. Z krążących na jej temat plotek psychiatra dla siebie wyłowiła tylko, że jest świetnym specjalistą.

Usiadła na sofie ze szklanką w dłoniach, ciekawie zerkając na koleżankę.

Pod pozorem przeglądania dokumentacji medycznej kobieta dyskretnie wycierała łzy. Ida westchnęła zasmucona. Bez wysiłku powstrzymała naturalny odruch udzielenia pomocy, wypiła sok, umyła szklankę i pospiesznie wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi.

Zawstydziła się tylko trochę. Jeszcze jakiś czas temu nie umiałaby przejść obojętnie obok cudzego problemu, zrobiłaby wszystko, żeby pomóc, a chociaż do czegoś się przydać. Dzisiaj zignorowała czyjeś łzy. Mnogość własnych zmartwień sprawiła, że nie miała ani siły, ani ochoty mieszać się w sprawy lekarki.

"Mam prawo do własnego życia, nad którym muszę zapanować, świata nie zbawię" - usprawiedliwiła się w myślach.

Tylko czy to na pewno właściwa droga? Czy naprawdę warto pozwolić, żeby własny świat przysłonił nam czyjeś nieszczęście? Uodpornić się? Czy to nie jest początek typowej postawy, w której centrum jestem wyłącznie "ja" i która stopniowo i powoli wprowadza w nasze życie wygodną obojętność?

"Agata by się wmieszała" - pomyślała jeszcze, rozważając możliwość zawrócenia.

Telefon oznajmiający przybycie kolejnego pacjenta uniemożliwił jej jednak zmianę perspektywy. Chciała lub nie - straciła szansę, tym razem przepadło.

*

- Halo - Hana rzuciła nerwowo do telefonu, usiłując drugą ręką utrzymać wyrywającą się córkę. - Sarenka, wracamy do domu, nie mamy czasu na dłuższą zabawę.

Dziewczynka głośnym płaczem oznajmiała wszem i wobec , że ma inne poglądy.

- Jesteś tam? Co u was? - Kontynuowała Magda z uśmiechem. Rozwścieczyło to lekarkę.

- Tak - odrzekła bezbarwnym tonem. - U ciebie z pewnością weselej i bezproblemowo, my z trudem panujemy nad sytuacją.

Hana zacisnęła zęby, powstrzymując chęć rzucenia telefonu w krzaki. Od świergotu kobiety natychmiast rozbolała ją głowa.

- Dobrze, jeszcze 10 minut - puściła dziecko, a sama z westchnieniem usiadła na ławce, słuchając bezsensownej paplaniny i usiłując powstrzymać wybuch złości.

- A co u was nie tak? W ogóle to chciałabym porozmawiać z Tosią. Jakoś tak tyle mamy z Marcinem na głowie, że ciągle nie ma kiedy zadzwonić, a tu teraz jest okazja.

- To do niej zadzwoń.

- Nie odbiera ode mnie telefonów. Może coś się stało?

- Widocznie nie chce z tobą rozmawiać. Co mnie nieszczególnie dziwi. Bo i ja najchętniej skończę już tę rozmowę.

- Ale o co ci chodzi? Uniemożliwiacie mi kontakt z córką! - w głosie Magdy zabrzmiała nieszczera histeria.

- Czyżby? - spytała ginekolog nieprzyjaźnie.

 - Chcę ją zabrać na wakacje. Wszystko już przygotowane. Wydzwaniam od rana bez rezultatu, Piotr również nie odbiera, nie mam nawet jak powiadomić własnej córki, na kiedy ma rezerwację samolotu.

Hanie z nagłego gniewu pociemniało w oczach.

- Chyba nie wyobrażasz sobie, że dwunastolatka poleci sama gdziekolwiek samolotem.

- Mnie nie opłaca się po nią lecieć, tego nietrudno się domyślić - tłumaczyła Magda jak dziecku.

Goldberg wzięła głęboki oddech, ale już było za późno, miarka się przebrała.

- Dość mam tej szopki, Magda. Twoja córka utrzymuje niezmiennie od kilku tygodni, że nie chce z tobą rozmawiać. Nie przeczytała listu, który wysłałaś. Na samą wzmiankę o tobie zamyka się w pokoju lub zmienia temat. Zgadnij dlaczego.

Kobieta jakby w ogóle jej nie słyszała.

- Tak nie może być!

- Nie może być, że nie istniejesz w jej życiu od kilku miesięcy, wysłałaś w tym czasie jeden list, a dzwonisz trzeci raz. I nagle dzisiaj stęskniona matka przypomniała sobie o córce, wydzwania dzielnie... bo

- Nie masz prawa mnie oceniać!

- Na pewno nie? A czy ty masz prawo traktować swoje dziecko jak zabawkę? Przypominać sobie o niej od święta? To ja wychowuję i utrzymuję twoje dziecko. Ja i jej ojciec. To ja pędzę na złamanie karku z pracy, żeby miała ciepły obiad. Ja nie dosypiam, żeby miała do szkoły pożywne śniadanie i wyprasowane ubranie, więc czy na pewno nie mam prawa cię oceniać? Pytałaś mnie, czy mam ochotę na takie życie? Czy przy takim maratonie wszystko jest w porządku z moim i Piotra zdrowiem? Czy dziewczynki są zdrowe?

- Tak wyszło... Hana, przecież ja tu nie siedzę z założonymi rękami. Pracuję, żeby Tosi było łatwiej tutaj przywyknąć. To inny kraj, inne warunki życia. Nie będzie jej łatwo zmienić szkoły, wszystkiego zostawić tak od razu. Musiałam się urządzić z Marcinem, zrozum to. Ale teraz zabierzemy Tosię do siebie, znalazłam już dla niej odpowiednią szkołę!

- Boże, kobieto, co się z tobą stało... - smutno skonstatowała Hana. - Czy na pewno warto było poświęcić córkę dla głupiego zauroczenia? Czy naprawdę liczy się dla ciebie tylko Marcin i pieniądze w lepszym kraju?

- Przecież mówię, że ją zabieram.

- I na mówieniu się skończy, ani ja, ani tym bardziej Piotr nigdy na to nie pozwolimy - warknęła ginekolog.

- Nie macie prawa.

- Oj, nie mogę się niestety z tobą zgodzić. Powiem ci więcej, jeśli będziesz miała co do tego jakieś wątpliwości, sprawa trafi do sądu i to ty stracisz prawa, rodzicielskie. A teraz wybacz. Za godzinę zaczynam dyżur, a przed nim muszę zorganizować popołudnie obu córkom.

Nie czekając na odpowiedź kobiety, rozłączyła się z ulgą.

*

- Spacer to nie był głupi pomysł, dzięki, siostrzyś, tak trochę lżej mi na duszy - Melania uśmiechnęła się z wdzięcznością. - Jakoś to będzie, wiem, za chwilę praca znieczuli mój ból. Ale póki co nawet trudno mi myśleć, że już do niej nie zadzwonię, nie porozmawiam z nią. To takie nierzeczywiste. Ty masz Wiktora. A co mnie zostało? Gdybym nie miała ciebie, nawet szkoda gadać...

- Rozumiem - odpowiedziała Idalia zwyczajnie. - Powoli wszystko sobie poukładasz. Ja jestem.

- A ty co czujesz? - Melania spojrzała na siostrę badawczo.

- Ja? - zawstydziła się. - Trochę mi przykro, że tak to się skończyło. Ale trzeba dalej żyć.

- To już coś - zamyśliła się pianistka. - Wracamy?

- Tak, ale jeszcze wstąpimy do sklepu, mamy pustą lodówkę. Z czegoś trzeba zrobić obiad dla mojego zapracowanego męża. A i synek by z pewnością nie pogardził.

*

- Dzień dobry, pani doktor - mała dziewczynka przywitała Idę z uśmiechem. Wraz z ojcem byli jej sąsiadami i teraz tak jak siostry robili zakupy. Dziecko patrzyło na bliźniaczki z fascynacją.

- Witam, nareszcie piękna pogoda - zagadała do ojca małej, odwzajemniając uśmiech.

- Niezwykle są panie podobne, dotąd coś takiego widzieliśmy z Leną tylko na filmach, przepraszam, że tak was obserwuje. A co do pogody - wreszcie możemy organizować sobie rowerowe wycieczki.

- Przywykłyśmy - odpowiedziała Melania. - Jesteśmy raczej nietypowym widokiem. Chciałabyś mieć, Lena, identyczną siostrę?

- Bardzo! Jeśli panie ubiorą się tak samo, nikt was nie rozpozna. Gdybym miała siostrę bliźniaczkę, jedna z nas zostałaby tutaj na ziemi z tatą, a druga poszła z mamą do nieba i potem na odwrót. I nikt by za nikim nie tęsknił. Taka wymiana.

Mężczyzna poczerwieniał z zażenowania, kobiety spuściły oczy, a dziewczynka jakby nigdy nic pobiegła, żeby przynieść mleko ze sklepowej lodówki.

- Przepraszam za jej gadatliwość - zawstydzony mężczyzna szybko odszedł.

- Oki, to idę jeszcze po słodycze, coś nam się od życia należy - Melania próbowała przejść nad zajściem do porządku dziennego.

Zasmucona Ida skinęła jej tylko głową.

Mela wrzuciła do koszyka czekoladę i ulubione ciastka Idalii. W tym momencie Lena z tatą zmaterializowali się przy niej. Dziewczynka zdjęła z pułki czekoladę.

- Mogę, tato, proszę!

- Odłóż, Lenka, tłumaczyłem ci to już.

- Ale tato, tylko dzisiaj!

- Nie mamy pieniędzy - zażenowany ściszył głos.

Melania udawała, że jest zajęta czytaniem etykiet.

- Odłóż, córeczko. może następnym razem.

Usta Leny zadrżały, ale posłusznie odłożyła czekoladę.

- Ostatnio też tak mówiłeś.

- Chodźmy - westchnął mężczyzna, ciągnąc córkę za rękę.

Melania wyszła ze sklepu zmęczona.

- Co za życie! Boże drogi!

Idalia spojrzała pytająco. Pianistka szybko zrelacjonowała siostrze zajście.

- Powinnam jej kupić tę czekoladę, idiotka ze mnie. Głupio mi było się wtrącać. Oni naprawdę klepią aż taką biedę? To w ogóle w tych czasach możliwe?

- Idiotką to ja jestem. Mieszkamy na jednym piętrze, a ja niczego nie zauważyłam. Tak nie można, Melcia.

- Ale co nie można?

- Drugi raz dzisiaj zignorowałam czyjeś nieszczęście. Robi się ze mnie niezła egoistka. Przyszła matka i służba zdrowia za dychę.

Szybko ruszyła z powrotem do sklepu.

- Hej, gdzie idziesz?

- Poczekaj tu, zaraz wracam.

Zdziwiona Melania tylko pokręciła głową, posłusznie przystając.