89.

"Rodzicielstwo to kraina czarów, w której każdy dziecięcy uśmiech to cud i nagroda".

*****

- Hej, czemu jesteś taka smutna? - Piotr uważnie patrzył na córkę, siedzącą obok niego w samochodzie na miejscu pasażera.

- Nie wyspałam się.

- Zła odpowiedź. Na szczęście nie umiesz jeszcze kłamać. Masz drugą szansę - uśmiechnął się do niej, z otuchą głaszcząc po włosach.

- Boję się, że mama jednak zabierze mnie do stanów - odpowiedziała dziewczynka szeptem.

- Niepotrzebnie się zadręczasz, mała. Nigdy do tego nie dopuszczę. Jestem twoim ojcem i mam takie samo prawo do decydowania o twoim życiu. A ja chcę, żebyś była tam, gdzie sama zechcesz być. To jest bardzo prosta sprawa.

- A jeśli mama cię przekona?

- Tylko ty, Tosieńko, możesz mnie przekonać. Nie jesteś już małą dziewczynką i uważam, że możesz wypowiadać się na swój temat. Mama musi to uszanować, że wolisz zostać z nami. Bo z nami czujesz się lepiej.

- Na pewno tak jest?

- Słowo honoru! I nie smuć się już, bo bezsensownie zepsujesz sobie dzień.

Zatrzymali się na szkolnym parkingu.

Piotr wyciągnął z portfela pięć złotych.

- Na poprawę nastroju. Kup sobie coś dobrego.

- Kocham cię, tato. Wszystkich was kocham i nigdy nie pojadę do mamy. Chociaż tam podobno mam lepszą szkołę i mama ma więcej pieniędzy. Ale nie miałabym was! Mama nie miałaby dla mnie czasu.

Dziewczynka dotknęła klamki, chcąc wyjść. Chirurg zatrzymał ją, chwytając za ramię.

- Nie chodzi o to, kto bardziej, kto lepiej. Możesz przecież mieszkać z nami, a wakacje spędzać w stanach. To zupełnie inny świat, pewnie by ci się spodobało i nikt nie miałby nic przeciwko temu, nie ma w tym niczego złego, kochanie. Chodzi o to, żeby żadne z nas dorosłych nie postępowało wbrew twojej woli. Właśnie dlatego, że cię kochamy i powinniśmy chcieć twojego dobra. A nie bić się o ciebie jak dzieci.

- A czego mama chce?

- Też twojego dobra, problem tylko polega na tym, że każde z nas to dobro inaczej postrzega. I musimy dojść do porozumienia. Mama na razie zachwyciła się tamtym światem. Poza tym zakochała się, co też nie jest bez znaczenia. Chciałaby pokazać ci to wszystko, co podoba jej się w nowym życiu, nie może tylko zrozumieć, że zrobi to dopiero wtedy, kiedy ty będziesz gotowa.

Zapadła cisza.

- Nie chcę być dorosła, tato. To jest bardzo trudne.

- Masz rację, to skomplikowane. Ale i tobie nie jest lekko, kiedy stawiamy cię między sobą. Naprawdę świetnie sobie radzisz.

- Jak kupię sobie żelki, na pewno poradzę sobie jeszcze lepiej - uśmiechnęła się zawadiacko, wycierając dzielnie pojedynczą łzę.

- Wspaniały pomysł - pocałował córkę w czoło, mocno tuląc ją  na pożegnanie. - Miłego dnia, maluchu. I nie myśl już o tym.

Patrzył przez chwilę, jak dziewczynka, podskakując radośnie, wbiega do szkoły. Wściekłość na Magdę niepohamowanie w nim narastała.

Telefon zadzwonił, kiedy lekarz wycofywał samochód.

- Piotr - w głosie Hany brzmiała nuta niepokoju.

- Co tym razem się stało?

- Magda przylatuje po Tosię. I co my teraz zrobimy?

Piotr westchnął znacząco.

- A co mamy robić? Pofatyguje się na darmo.

*

Agata stanęła w drzwiach pokoju i z wrażenia chwyciła się za głowę.

- Ida, czy ty oszalałaś? To ma być pokój dziecinny? Przecież tutaj nic nie jest przygotowane.

- No ale będzie, jest jeszcze bardzo dużo czasu.

- No nie mam siły! Tu trzeba pomalować, trzeba wszystko kupić. Kiedy chcesz to robić, jak nie będziesz już miała siły chodzić po sklepach i niczego wybierać? Powinnaś się tym cieszyć, a nie odkładać w nieskończoność.

- To samo jej powtarzam, ale mnie nie słucha, może ty coś zdziałasz - wtrąciła Melania.

- Uparłyście się jak te osły, naprawdę jest jeszcze czas.

- Nie ma czasu, teraz praca, a potem zaawansowana ciąża. Kończymy kawę i bierzemy się do planowania - zdecydowała Agata. - Uruchom lepiej wyobraźnię, droga pani, jak chcesz, żeby to wyglądało.

Nagle kobiety usłyszały głośny płacz dziecka i walenie w drzwi.

Idalia natychmiast ruszyła do przedpokoju. Na progu ujrzała zapuchniętą od płaczu Lenę.

- Niech pani pomoże, mój tatuś! - dziecko zaniosło się szlochem.

Psychiatra zapominając o własnej ciąży wzięła małą na ręce.

- Uspokój się, kochanie, powiedz mi, co się dzieje tatusiowi? - instynktownie tuliła dziecko do siebie.

- On nie może oddychać - histeryzowała sześciolatka. - I on umrze, tak jak moja mamusia umarła. A ja mam tylko tatusia!

- Agata, w łazience jest apteczka, tam też powinien być inhalator, no i mam nadzieję, że, cholera, fenoterol, albo inny lek rozkurczowy, inaczej mamy poważny problem.

- Ach - rzekła Agata do Melanii, przeszukując szafki przyjaciółki. - Stare czasy, czuję się jak w karetce.

*

Widok, jaki zastały, nie napawał optymizmem. Spocony, siny mężczyzna z trudem nabierał powietrza. Świszczące oddechy były coraz płytsze i bardziej rozpaczliwe.

- Lena, jak tatuś ma na imię? - spytała Idalia, pochylając się nad chorym.

- Tatuś Pawełek, to proste.

- Ale się pan doigrał, panie Pawle, astma?

Mężczyzna pokręcił głową. Odpowiedziała za niego Agata.

- Jaka tam astma. Trzeszczenia w płucach wskazują ewidentnie na zapalenie płuc, oddech jest tak charakterystyczny, że osłuchanie pana to tylko formalność. Agata Woźnicka, internista, proszę pozwolić sobie pomóc. Zaraz po inhalacjach będzie łatwiej. Mela, otwórz okno, a ty Ida się przyznaj, skąd masz w apteczce fenoterol. Oddychamy panie Pawle, spokojnie i głęboko. Z każdym oddechem będzie prościej. Słowo.

- Wiesz, jak to jest, ciąża, opcja skurczów, takie tam.

- Czyli standard, lekarzu, lecz się sam. Powinnam lecieć na skargę do Radwana, wstydź się.

- To było na wszelki wypadek, ty właśnie wykorzystujesz.

- Upiekło ci się, no, nasz pacjent nabiera kolorów. Znacznie lepiej, to teraz pana osłuchamy.

- Wyjdź, córeczko - wykrztusił Paweł między oddechami.

- Nie chcę, bo ty wtedy umrzesz, jak mama! Nie idę!

- Nie ma tak łatwo, malutka. Z twoim tatą zostanie Agata, to jest moja przyjaciółka, jest bardzo dobrym lekarzem właśnie od takich chorób, jaka przydarzyła się tatusiowi. Zaopiekuje się nim najlepiej, jak tylko można.

- Obiecuję, Lena - Agata czule spojrzała na małą bohaterkę.

- No a u nas w domu jest mnóstwo czekolady, na pewno same tego nie zjemy i się zmarnuje, pomożesz? - dodała Melania kusząco.

Dziewczynka popatrzyła na ojca. Skinął głową przyzwalająco.

- Dziękuję, tato, obiecuję, że potem umyję zęby. Dwa razy.

W sercu Idalii rozlała się fala ciepła. Czekała cierpliwie, aż przyjaciółka zbada pacjenta. Nie miała pojęcia, jak zacząć rozmowę, w końcu spróbowała po prostu.

- Panie Pawle, jak mogę wam pomóc?

- Na pewno pomówić z sąsiadem o rozsądku. Powikłanie po grypie. Wypiszę antybiotyk, ale prześwietlenie płuc to konieczność. I miejmy nadzieję, że jakoś pana z tego wyciągnę.

- Wszystko, pani doktor, tylko nie szpital, ja nie mam z kim zostawić córki.

- Czasu na dbanie o siebie też pan nie ma. Jaki to przykład dla dziecka?

Mężczyzna poczerwieniał.

- Moja żona umarła... - powiedział cicho.

- Tym bardziej, jeśli córeczka ma tylko pana. Trzeba o siebie dbać, gotować pożywne obiady. Chociaż domyślam się, ile ma pan teraz na głowie.

Niespodziewanie mężczyzna się rozpłakał.

- Spokojnie, spokojnie - zareagowała natychmiast Woźnicka. - Niepotrzebny panu drugi atak duszności.

Idalia usiadła naprzeciwko niego.

- Ponawiam pytanie, jak wam pomóc?

- Ja już nie mam siły, pani doktor, jak tak dalej pójdzie, zabiorą mi dziecko.

Internistka usiadła obok przyjaciółki, czekając w napięciu na dalszy ciąg opowieści.

- Zawsze myślałem, że jeśli żyje się uczciwie, nie robi nikomu nic złego, ciężko pracuje na rodzinę, to można żyć w miarę spokojnie. Ale nasza rodzina jest chyba przeklęta.

- To wielkie słowa, nie nadużywajmy takich słów - żachnęła się Idalia.

- Łatwo pani mówić. Najpierw Lena od szóstego tygodnia życia musiała być rehabilitowana, groziło nam, że nie stanie nigdy na własnych nóżkach. Codzienna ciężka praca, myśli pani, że za pieniądze funduszu zdrowia? Pracowała pani kiedyś po osiemnaście godzin na dobę z myślą, że jeśli pani straci siły i nie znajdzie tych pieniędzy, pani córka nigdy nie będzie sprawna?

Kobiety milczały.

- Przepraszam - powiedziały w końcu jednocześnie.

- Nie macie panie za co przepraszać. Być może uratowałyście mi życie. Ja nie mogłem tego zrobić dla mojej żony. Złośliwy nowotwór piersi, walczyła dzielnie trzy lata, dla mnie i małej. Nie udało się. Ale takie rzeczy się zdarzają, próbowaliśmy wszystkiego. Włącznie z terapiami eksperymentalnymi. A tydzień po pogrzebie szef zwolnił mnie za porozumieniem stron, bo nie wypełniałem powierzanych mi obowiązków. Od tego czasu rozdaję ulotki w innej dzielnicy miasta, bo się wstydzę. I nie mam zbyt wiele czasu ani na szukanie pracy, ani na pracę w ogóle, bo muszę w południe odbierać małą z przedszkola. Z trudem wiążemy koniec z końcem, jeśli ktoś by się o tym dowiedział...

- Przecież mógł mi pan powiedzieć...

- A pani by poszła chwalić się obcym ludziom, że nie ma pani na obiad dla córki?

- Dajmy spokój gdybaniu - zirytowała się Agata. - Znajdę panu coś w szpitalu, a kiedy będzie pan pracował, jakoś przechowamy Lenę. Z dziećmi lekarzy jakoś przechodziło.

- Mogę robić cokolwiek. Nawet sprzątać.

- To ja zadzwonię - Idalia wstała. - Dokończ, Agatko, a potem chodźmy wszyscy razem uspokoić małą. Jej dobro jest priorytetem. Za dużo już oboje przeszliście, teraz musi się odwrócić.