61.

"Gdybyś kiedy we śnie poczuła, że oczy moje już nie patrzą na ciebie z miłością, wiedz, żem żyć przestał".

*****

- Posłuchaj! I najlepiej od razu zapamiętaj, nie wszystko na świecie kręci się wokół ciebie - krzyczała Wiktoria na szpitalnym korytarzu, a zasięg tego krzyku wykraczał znacznie poza korytarz.

Tomasz westchnął rozdzierająco.

- Jesteś trochę niesprawiedliwa. Zapytałem tylko, czy jedziemy razem do pracy. To wszystko. A ty nie dajesz spokoju od rana.

- Bo mnie od rana niańczysz! A ja już od dawna nie jestem dzieckiem!

- Próbuję po prostu być miły. I na coś ci się przydać. Zrobiłem ci śniadanie, bo inaczej jak zwykle nic byś nie zjadła. Nie ma chyba niczego dziwnego w tym, że się o ciebie troszczę.

- Dotąd jakoś dawałam radę i, wyobraź sobie, nadal żyję!

- Ta dyskusja do niczego nie prowadzi - Rzepecki posmutniał. - Najlepiej będzie, jak pójdziemy każde do swoich obowiązków, zamiast prać brudy na środku korytarza, ku uciesze licznych słuchaczy i widzów.

- Mądrość przez pana przemawia, doktorze.

Przez chwilę stali w milczeniu, mierząc się wzrokiem pełnym wyrzutu.

- Coś jest z nami nie tak, skoro nie umiemy ze sobą rozmawiać nawet o zwykłych sprawach - powiedziała Consalida cicho.

- Najbardziej nie tak jest to, że ja cię w ogóle nie znam - wyrzucił z siebie Tomasz, pospiesznie odchodząc w kierunku oddziału chirurgii dziecięcej.

Wiktoria ze zwieszoną głową ruszyła do lekarskiego. Tęskniła za Agatą. Wchodząc za parawan i przebierając się w szpitalny strój, starła z policzka pojedynczą, niechcianą łzę.

*

- Gratulacje, jak zwykle wspaniale ci poszło, ale dzisiaj... nie chcę myśleć, co by było, gdyby nie ty - Krajewski otarł pot z czoła.

- Nie ma o czym mówić - odparła Wiktoria ponuro.

W milczeniu myli się po operacji.

- Pewnie nie powinienem pytać, ale do odważnych świat należy, co jest, Wiki? - wyczekująco spojrzał na przyjaciółkę.

- Zajmij się swoimi sprawami, co?

- Okej, okej, chciałem tylko pomóc - Adam wzruszył ramionami.

Nie odzywając się ani słowem, ruszyli do lekarskiego. Wiktoria nalała do kubka kawy z ekspresu, po czym zrezygnowana usiadła na kanapie. Adam poszedł w jej ślady we wszystkim poza rezygnacją. Nigdy szybko się nie poddawał.

- Powiesz coś? - spróbował jeszcze raz, cicho, niemal czule.

- Nie ma tu nic do mówienia - zaczęła rudowłosa zdławionym głosem. - Jestem beznadziejną żoną, matką i przyjaciółką! Lekarzem jeszcze nie, ale to tylko kwestia czasu.

- Ale dotkliwe biczowanie - daj spokój. Nie przesadzasz trochę? Każdy ma prawo mieć gorszy dzień.

- Nie mam pojęcia, gdzie jest i co robi moje dziecko. Nie znajduję ani chwili, żeby zajrzeć do najlepszej przyjaciółki, a kiedy dzwoni, odrzucam rozmowę, bo zawsze są ważniejsze sprawy. A Tomek... z Tomkiem nie umiem nawet zwyczajnie pogadać, a co dopiero docenić, jak się stara i ile dla mnie robi. Zwłaszcza że ja dla niego i dla nas obojga nie robię nic.

Niespodziewanie dla samej siebie Wiktoria się rozpłakała. To zdecydowanie nie był dobry dzień, za dużo nazbierało się w niej żalu, niepewności i, choć nie chciała tego przyznać nawet przed sobą, strachu o jutro.

Krajewski z lekkim zażenowaniem patrzył na spływające po policzkach Consalidy łzy. Nie dał sobie czasu do namysłu. Błyskawicznie podjął decyzję. Nagle przyciągnął kobietę do siebie. Jednym ruchem, mocno, krzepiąco. To zdecydowanie nie pomogło. W jego ramionach rozkleiła się jeszcze bardziej.

Często po fakcie zastanawiamy się, jak to możliwe, że jedna chwila zmieniła całe nasze życie. Próbujemy uchwycić moment, w którym doszło do tej zmiany. Ale coraz słabiej, w miarę jak mija czas, pamiętamy przeszłość przed tą jedną, kluczową sekundą, która popycha lawinę zdarzeń.

Adam całował Wiktorię. Długo, czule, zachłannie. Nigdy nie żałował ani ułamka sekundy z tej chwili. Później często pielęgnował ją w myślach, rozkoszował się nią i pocieszał w gorszy czas. Bo choć ona bała się tej świadomości, wypierała ją, on już wiedział - od dawna to wiedział - kochał tę kobietę i chciał z nią spędzić całe życie. Za każdą cenę. Pierwszą ratę tej ceny miał zapłacić niebawem. Ale teraz nie miało to znaczenia, a powód był prozaiczny - Consalida się nie wzbraniała, nie zamknęła nawet oczu. Przeciwnie - Odwzajemniając pocałunek, patrzyła prosto w jego oczy, a on przez tę jedną sekundę widział w jej spojrzeniu stalową pewność.

I zatrzymał się czas.

Nagle w pokoju lekarskim zmaterializowała się Idalia. Stanęła na środku niemal rażona piorunem. Nareszcie ją zauważyli. Odskoczyli od siebie jak oparzeni.

- Kawy nie ma - wpatrzyła się w pusty ekspres jak w ostatnią deskę ratunku, jej policzki płonęły. - Za to innych atrakcji cała moc - odchrząknęła. - To ja, pozwolicie, wpadnę później. A o konsultację chirurgiczną poproszę Gawryłę.

*

Stefan tretter wszedł do swojego gabinetu, z westchnieniem zapalił światło i... zamarł.

- Idalia! Śmiertelnie mnie przestraszyłaś! Co tu robisz?

- Aktualnie obwieszczam swoją obecność - powiedziała wstając i wyciągając do niego rękę. - Nie było pana, za to było otwarte, pomyślałam: co szkodzi zaczekać.

- Jak zwykle niefrasobliwa - uśmiechnął się do niej ciepło. - I skończ nareszcie z tym panem. Mówże do mnie jak wszyscy.

- A jeśli jak wszyscy powiem, że nie daję rady? - objęła się ramionami.

- To spytam dlaczego. I jak ci mogę pomóc.

- Zacznijmy od drugiego - prościej.

- Słucham cię z uwagą.

- Wywieź obie te pacjentki gdzie bądź, byle daleko ode mnie - wzdrygnęła się. - I daj mi kilka dni na złapanie oddechu. Taka jest rada mojego terapeuty.

- Mądra decyzja. Najlepsza, jaką mogłaś podjąć. Swoje już zrobiłaś. Reszty nie musisz, niekoniecznie ty. Zbyt wiele cię to kosztowało, przeczuwałem, dlatego - w stercie papierów odszukał do połowy zadrukowaną kartkę. - Masz tydzień na układanie siebie. Wystarczy?

- Jesteś największą wygraną tego szpitala.

- Rzadko rozdajesz komplementy, czuję się więc zaszczycony. A jeszcze bardziej będę się czuł, jak wrócimy do pierwszego. Dlaczego?

- Wspaniale nie śpię - Uśmiechnęła się smutno. - Jak mi na noc wyjdą trzy godziny, jest super. Więc jak się domyślasz, średnio dociera do mnie potem, o czym mówią jacyś ludzie, a to im nie sprzyja. Zastępstwo oczywiście masz przeze mnie zapewnione.

- Wspaniale też nie wyglądasz - popatrzył na nią uważnie. - Ale jak zwykle jesteś perfekcyjna. Zastanawiałem się nawet, jak zaproponować ci urlop, żeby cię nie urazić.

- Nie tak łatwo mnie urazić, a co do perfekcjonizmu - pozory często mylą i najsilniejsi są z porcelany. Ale spokojnie, ja jestem taką najlepszego gatunku.

Przechyliwszy się przez biurko, z wdzięcznością cmoknęła go w policzek, po czym bez słowa wyszła z gabinetu.

*

Idalia otworzyła oczy, przeciągnęła się leniwie. Szczepan, leżący wygodnie na jej biodrze, zauważywszy, że legowisko nareszcie się ocknęło, radośnie majtnął ogonem i zmieniwszy tylko nieznacznie pozycję, z powrotem pogrążył się we śnie. Siedzący przy biurku, wpatrzony w ekran laptopa Wiktor natychmiast się rozpromienił. Wstał.

Upewniony, że lekarka już nie śpi, wślizgnął się do łóżka i położył obok ukochanej. Kiedy objął ją delikatnie ramieniem, Szczepan pacnął go łapą.

- Hej, przyjacielu, to jest moja kobieta.

- A to mój kot - uśmiechnęła się Idalia, całując Wiktora. - Moi cudowni prawdziwi faceci, którym nie trzeba niczego udowadniać.

- A powiesz nam, że nas kochasz?

- Jak będę chciała, to powiem - na dowód swoich słów Ida przysunęła się do męża jeszcze bliżej.

- Jak się czujesz?

- Bezpiecznie - pogładziła w zamyśleniu wolną ręką miękkie futerko mruczącego ciepłego kłębuszka. - Czas bez ciebie to najgorszy czas w moim życiu. Bardzo tęskniłam, czasami nadal tęsknię, wydaje mi się, że otworzę oczy i... - wyrzuciła z siebie jednym tchem.

W ciszę gwałtownie wdarł się dźwięk dzwonka do drzwi.

- Spodziewamy się kogoś? - spytała zaskoczona.

- Dokończ.

- Daj spokój, otwórz.

- Ida, proszę. Na kolejny powrót do tematu nie chcę czekać miesięcy.

- Że otworzę oczy i znowu będę sama.

Wstając, Wiktor patrzył jej prosto w oczy.

- Nigdy sobie nie wybaczę, że mogłem cię na zawsze utracić - powiedział, wychodząc z pokoju i zamykając za sobą drzwi świata, którym nie zamierzał się z nikim dzielić.

*

- To nie jest dobry pomysł ani dobry czas - perorował przed drzwiami Cichocki.

- Chcę ją prosić tylko o kilka minut rozmowy - ku ogromnemu zdumieniu Idalii odezwała się Wiktoria.

- Sprawami szpitala żyje w szpitalu, teraz ma urlop. Ciężko na niego zapracowała.

- Wiktor, wejdźcie - rzekła Ida stanowczo. - Nie chodzi o pacjentów.

Weszli. Wiktoria natychmiast skonstatowała, że koleżanka nawet rozczochrana i w pościeli wygląda po prostu ładnie. Niesamowite stało się dla niej, że są na świecie kobiety, które cechuje tak naturalne piękno.

- Daj mi chwilę - powiedziała spokojnie, siadając i biorąc kota na ręce. - Pozwól, że mój mąż zabawi cię rozmową i poczęstuje, czym zechcesz.

Poczuła, że nadciąga do niej potężny ból głowy, a marzenie o chwili świętego spokoju oddala się z prędkością światła. Jej ton stwardniał. Zwróciła się do mężczyzny.

- Pozwól sobie przedstawić: doktor Wiktoria Consalida, świetny chirurg i jak się okazuje gorąca zwolenniczka wizyt niezapowiedzianych.

Wymienili uprzejme uściski dłoni, a Wiktoria w jednej chwili zrozumiała, że ta rozmowa nie będzie ani łatwa, ani przyjemna.