62.

"Na nasze drogi; na to kolebanie,

na każdą zimę - siłę daj nam Panie.

Na każdą biedę i na wieść niechcianą,

na moją młodość całą rozedrganą,

na mój niepokój; duszy dojrzewanie,

na każdą zimę siłę daj mi Panie.

Oj, żebym ja tak w lustro popatrzała,

w sobie, nie w ludziach, słabość znajdowała,

oj, żebym ja tę słabość zrozumiała,

oj, żebym siebie samą szanowała.

Na mój niepokój; duszy dojrzewanie,

na każdą zimę - siłę daj mi Panie".

*****

 - Słucham, czego właściwie ode mnie oczekujesz? W formie skróconej, jeśli możliwe.

- Idalia, nie zaczynajmy w taki sposób - zmieszała się rudowłosa. - I bez twojej ironii jest mi nielekko.

- Jeśli o mnie chodzi, możemy nie zaczynać w ogóle, bo o ile prawidłowo wnioskuję, jesteśmy dorosłymi kobietami, a to co robisz ze swoim życiem nie jest moją sprawą. Nie obchodzi mnie. W ogóle cię nie znam, żeby móc lub chcieć oceniać, ani, wybacz szczerość - nie lubię - żeby pouczać lub doradzać. No więc co nam pozostaje?

Wstała, podeszła do okna i wpatrzyła się w dal. Oparła obie dłonie na parapecie. Mocno mrugała powiekami, aby odpędzić napierający coraz dokuczliwiej ból głowy, pomagało niewiele.

- Chciałam cię o coś poprosić - Consalida podeszła do lekarki, próbując napotkać jej spojrzenie, bez rezultatu.

- Jak się domyślam, żebym o tym co zaszło nikomu nie mówiła. Odpowiedź brzmi - nie powiem. Powody przedstawiłam ci niedawno. Nie musisz dziękować.

- Czy "nikomu" dotyczy też Agaty?

W Idę jakby piorun strzelił, słowo "Agata" podziałało na nią jak czerwona płachta na byka. Spojrzała na chirurg z lodowatą wściekłością w zielonych oczach.

- Nie wymawiaj przy mnie jej imienia.

- Nie rozumiem - zmieszała się po raz kolejny.

- To, widzisz, bardzo szkoda. Już kilka razy pytała mnie, czy spotykam cię w szpitalu, czy u ciebie wszystko w porządku. Nie odbierasz od niej, nie oddzwaniasz. A pewnie na przykład chciałaby ci powiedzieć, że strasznie się boi, bo czeka na wyniki parametrów nerkowych, od których zależy jej powrót do ukochanego zawodu. Agacie, bądź pewna, zmartwień nie dołożę. Ma ich dość.

Wiktoria nieoczekiwanie się uśmiechnęła.

- Strasznie się cieszę, że cię ma. Gdyby nie dobre wychowanie, z ochotą wydrapałabyś mi oczy w jej obronie. Mogę być o nią spokojna.

- A czy ona może być spokojna o ciebie?

Pytanie padło tak niespodziewanie, że Wiki musiała usiąść. Ukryła twarz w dłoniach. Cichocka usiadła naprzeciwko.

- Zawaliłam, wiem - powiedziała zrezygnowana ruda. - Wszystko, co mogłam.

- To teraz odwal, nic prostszego na świecie.

Ida poczuła na sobie sceptyczny wzrok. Machnęła ręką, ignorując to. Niewzruszona kontynuowała:

- A przede wszystkim doceń, co masz, bo bardzo łatwo możesz to stracić. I bardzo długo żałować.

- Co niby takiego mam? Co jest tak ważne?

- A nie wiem, mogę tylko przypuszczać, powiem ci za to chętnie, czego nie masz.

Consalida spojrzała pytająco.

- Prawa do krzywdzenia innych, a zwłaszcza siebie, bo trochę szkoda życia.

tym razem chirurg roześmiała się jawnie i szczerze.

- Jestem w stanie zrozumieć, dlaczego Agata cię uwielbia. Niesamowita z ciebie postać.

- A ja nie jestem - Idalia nie chciała mówić o sobie.

Milczały. Po chwili Consalida wyciągnęła rękę, chcąc położyć ją na ramieniu Idy. Tamta w ostatniej chwili powstrzymała się przed odepchnięciem gestu.

- To może poprzypuszczasz jeszcze, co takiego mam?

- Jeszcze raz powtarzam. Nie wiem, widzę tylko, czego nie masz.

- I co takiego widzisz?

- Nie masz pewności, przez co nie umiesz przyjąć darowanej ci miłości. Każdej - dodała dobitnie.

Wiktoria milczała.

- Nie masz czasu, przez co odrzucasz bezcenny dar przyjaźni. Przypomnij sobie, jeśli zapomniałaś, że Agata nie należy do osób bez potrzeby oceniających innych i jej nie odpychaj.

Idalia podeszła do drzwi. trudno było o bardziej precyzyjny znak, że rozmowa jest skończona.

- No a jeśli miałabym ryzykować z tym, co na pewno masz -prawo do popełniania błędów. Bo to ludzkie, naturalne prawo. Ale błędy niosą z sobą konsekwencje. Wyciągnij wnioski sama. I poszukaj w sobie odwagi - do właściwej decyzji i udźwignięcia tych konsekwencji. Nie ty pierwsza i nie ostatnia, błądzić jest rzeczą ludzką. Ale kłamać - podłą. Jeśli nie wierzysz, spytaj Wiktora, szpitalne plotki na temat przyczyn rozpadu naszego małżeństwa na pewno cię nie ominęły - twarz Idalii wykrzywił nieładny uśmiech.

Wiktoria była wzruszona, gula w gardle wciąż rosła i nie pozwalała jej wykrztusić słowa.

- Dziękuję, Idalia - powiedziała w końcu, szczerze przygarniając do siebie drobną lekarkę, nadal niechętną uściskom. - Bardzo pomogłaś, zapamiętam tę lekcję.

- No, poszła mi stąd nareszcie - Idalia zręcznie wywinęła się z uścisku, otwierając drzwi. Ale wprawne oko chirurga dostrzegło w jej oczach iskierki rozbawienia, a na wargach cień uśmiechu.

Wiki przytrzymała drzwi, pytając szeptem:

- Dlaczego mu wybaczyłaś?

- No tego to już byś mogła się sama domyślić - bo go kocham. Ponad własną dumę.

*

- Zróbmy łapką "pa, pa" - poinstruowała opiekunka.

Sara ochoczo wykonała polecenie, machając obiema łapkami.

Państwo Gawryło rozpłynęli się w uśmiechu.

- To my teraz przygotujemy sobie równie pyszną kolację, co prawda nie tak romantyczną jak wasza, ale jakoś to przeżyjemy, życzymy rodzicom miłego wieczoru - Kasia uśmiechnęła się do Sary, sadzając ją na krzesełku do karmienia i odwracając jej uwagę od wychodzących z kuchni opiekunów.

Roześmiani małżonkowie jak dzieciaki pobiegli do samochodu, Piotr pilotem otworzył zamki.

- Dajmy temu spokój - przystanęła Hana. - To niedaleko, powietrze takie rześkie. Chodźmy po prostu na spacer.

- Chyba zwariowałaś. Zamarzniesz w tej cieniutkiej sukience - zaprotestował Gawryło, otrząsając się teatralnie.

- Zawsze to kolejny powód, żeby się do ciebie przytulić. Skąd wiesz, może właśnie o to mi chodzi, a ty mnie przejrzałeś.

Z takim argumentem nie było ani sensu, ani tym bardziej chęci dyskutować. Piotr zamknął samochód i wziął żonę za rękę.

Szli w milczeniu, specjalnie wolno, bo nie potrzebowali ani nic mówić, ani nigdzie się spieszyć. Wszystko dookoła nich, w tym również oni sami, byli sobie dobrze znani, we właściwym miejscu, czasie i porządku. Niczego nie trzeba było tłumaczyć, pozostało się zwyczajnie cieszyć trwającą wciąż jeszcze chwilą. I patrzeć, zachłannie pochłaniać się wzrokiem, dostrzegać.

Ona widziała na jego twarzy siłę na kolejne dni, ale i nowe oznaki zmęczenia, on dostrzegał w jej oczach dręczącą troskę o jutro i spokojną pewność raz podjętych decyzji. Razem widzieli wszechświat. Istniejący za ich sprawą i tylko dla nich.

Pochłonięci wzajemną obecnością, omal nie minęli drzwi restauracji.

*

Kiedy wymienili zwyczajowe uprzejmości, usiedli przy stoliku i kelner przyjął wreszcie ich zamówienie, Piotr podał żonie kieliszek z winem.

- To jak zwykle - uśmiechnął się rozbrajająco. - Za nas.

- Żebyśmy nigdy nie zgubili tego, co jest naprawdę ważne - dodała Hana.

Spełnili toast.

Znów między nimi zapadła cisza, ale tym razem Gawryło ją przerwał:

- O czym myślisz?

- Na przykład, że zawsze o tym marzyłam - położyła dłoń na jego dłoni, spletli palce.

- A konkretnie?

- Żeby umieć z kimś tak swobodnie milczeć. Tracić czas niepostrzeżenie, czerpiąc siłę z czyjejś obecności. I tak nieskończenie długo.

- Ja nawet bałem się marzyć, ciągle szukałem, spieszyłem się do byle czego, goniłem nie wiadomo za czym. A wszystko było na wyciągnięcie ręki.

- Znalazłeś już wszystko?

- Pewnie nie, ale wystarczy. Piękna żona i zdrowa córka. Nie można chcieć od życia zbyt wiele.

- Bo?

- Można stracić wszystko.

- A czego byś jeszcze chciał?

- Żebyśmy wybudowali dom z dala od zgiełku miasta, żeby Sara biegała po własnym ogrodzie i miała z kim po nim biegać.

- Pomarzyć zawsze można - roześmiała się Goldberg. - Na dom nie mamy pieniędzy, a o dziecku nawet nie wspominaj. Do końca życia mam dość zachodzenia w ciążę. Wyliczania dni, hormonów i nadziei. Nie będę twoim spełnieniem marzeń.

- Już jesteś, ukochana racjonalistko. Ale zobaczysz, zbuduję ci kiedyś dom, jeszcze się zdziwisz.

Kelner przyniósł zamówione dania. Podziękowali skinieniem głowy. Kiedy się oddalił, ginekolog przechyliła się przez stół i pocałowała męża w usta.

- Wolę nasze małe mieszkanko, niż zapracowanego frustrata, który nie ma dla mnie ani chwili. Smacznego. Jestem okropnie głodna.

Skupieni na posiłku i pochłonięci rozmową, dosyć późno zauważyli zamieszanie. Mężczyzna w średnim wieku upadł na podłogę. Miotając się i głośno jęcząc, przyciskał dłonie do brzucha. Towarzysząca mu kobieta nie była zdolna do podjęcia żadnej racjonalnej decyzji. Pochylona nad mężczyzną krzyczała rozdzierająco.

- O nie, tylko nie to - jęknęła Hana. - Nie dzisiaj. Mówiłam: iść na spacer.

- Ten zawód nie wybiera, kochanie, wezwij karetkę. Pójdę go zbadać. Wygląda mi to na ostry brzuch. Nie ma czasu do stracenia.