64.

"To nie żadna sztuka kochać człowieka w nieszczęściu. Dopiero w szarym codziennym życiu miłość wystawiona jest na prawdziwą próbę".

*****

- Hej wszystkim.

Wiktoria Consalida, zmęczona kilkugodzinną operacją, weszła do lekarskiego. Jedyną osobą, jaką tam zastała była Agata. Jeszcze bardziej pogorszyło to nastrój lekarki. Nie chciała dzisiaj spotykać przyjaciółki. Nie była gotowa na szczerą rozmowę. Przez cały dzień starannie jej unikała, widocznie jednak konfrontacja była nieunikniona.

Agata Woźnicka siedziała na kanapie z kubkiem kawy w dłoniach. Miała zamknięte oczy, Wiktoria pomyślała, że śpi. Nalawszy kawę dla siebie, ostrożnie usiadła obok. Wtedy blondynka powoli uchyliła powieki. Skrzywiła się, biorąc do ust łyk zimnej kawy. Przeciągnęła się niedbale. Przez chwilę kobiety obserwowały się w milczeniu. Żadna nie wiedziała, co powiedzieć.

- Co tam? - zapytała w końcu internistka, żeby jakoś zacząć rozmowę.

- Zastanawiam się, co się z nami porobiło. No i trochę blado wyglądasz - Wiktoria poszła na całość.

- Odzwyczaiłam się od tego kieratu, muszę na nowo przywyknąć - uśmiechnęła się lekko. - A co do nas... mam dość. Po prostu. Miotam się, gonię ślepymi uliczkami, ciskam w ciebie niepotrzebnie gromy. Nie umiem na to wszystko spojrzeć racjonalnie. Za bardzo chcę, żebyś była szczęśliwa. A przynajmniej zadowolona ze swojego życia i decyzji. Widocznie bardziej nawet niż ty.

Gwałtownie odstawiła kubek, podjęła z mocą:

- Bo mi po prostu na tobie zależy, rozumiesz to? I w dupie mam, czy będziesz z Adamem, Tomkiem czy sama, masz być szczęśliwa, zasługujesz na to - dokończyła prawie krzycząc.

Consalida była zaskoczona i wzruszona. Mocno przytuliła się do przyjaciółki. Wreszcie poczuła ulgę. Nagle znalazła w sobie siłę, żeby wyznać jej wszystko, co ją dręczyło.

- To trzymaj się lepiej mocno: Adam pocałował mnie niedawno, tu, w tym pokoju, pocałunek był niezwykle jednoznaczny. Uświadomił przez to sobie i mnie, że po prostu się kochamy i nic nie możemy na to poradzić. I prędzej świat się skończy, niż przestaniemy się kochać.

Woźnicka zrobiła wielkie oczy. Nie powiedziała jednak ani słowa, czekając na dalszy ciąg opowieści.

- Od tej chwili myślę wyłącznie o nim. O tym, że w tej jednej minucie czułam się szczęśliwsza niż przez ostatnich kilka lat. W trakcie nakryła nas Idalia. Ona po prostu ma talent do zjawiania się w miejscach, w których coś się święci.

Woźnicka otworzyła usta, żeby coś powiedzieć.

- Poprosiłam ją, żeby nic ci nie mówiła, chociaż bez zaufania, ale jak widać w nią jak w studnię, nie miej jej za złe. Zrobiła wszystko jak trzeba, a przy okazji bardzo mi pomogła. Choć nadal jej nie lubię za tę jej głupią wyniosłość.

- W jakim sensie pomogła?

- Uświadomiła mi bardzo prostą rzecz, której dotąd starałam się nie zauważać. Że w obecnej sytuacji wszyscy troje jesteśmy nieszczęśliwi. I o ile własne nieszczęście mogłabym jakoś przełknąć, o tyle potrójnej dawki żaden organizm nie wytrzyma.

Agata wstrzymała oddech w oczekiwaniu.

- No i podjęłam decyzję. I naprawdę, niezależnie od tego, co się teraz stanie, czuję się lepiej. Mam to już za sobą i jedno wiem na pewno - gorzej nie będzie. Teraz już to wszystko nie zależy tylko ode mnie.

- I co zdecydowałaś? -spytała, chociaż bała się usłyszeć odpowiedź.

- Sprawdziłam grafik. Jutro oboje mamy wolny wieczór. Usiądę z Tomaszem i spróbujemy spokojnie porozmawiać. Niezależnie od wyniku tej rozmowy, w przyszłym tygodniu składam pozew o rozwód.

- Odważnie, bardzo. A Adam?

- Adama do tego nie mieszajmy. Spróbuj wbrew wszystkiemu rozdzielić te sprawy. To że nie kocham Tomasza, nie ma z Adamem nic wspólnego, to zupełnie odrębna kwestia. Od początku miałaś rację, tylko ja jak ostatnia idiotka nie chciałam tego dostrzec. Egoistycznie chodziło mi o stabilizację, o jego opiekuńcze ramiona i pracę od godziny do godziny. Żeby był jakiś powód do wracania w domowe ognisko.

- No i co się z tym wszystkim stało?

- To co widać - stabilizacja jest przereklamowana, z opiekuńczych ramion sama się wyswobadzam, bo mnie tłamszą, a od godziny do godziny to raczej nie na tym stanowisku. Słowem - klapa.

- Wybacz natręctwo - a Adam?

- Jeśli pytasz, czy rzucę się mu teraz z zachwytem w ramiona, bo nareszcie będziemy mogli być razem - odpowiedź brzmi nie. Rozwiedziemy się z Tomkiem dlatego, że do siebie nie pasujemy, a nie dla Adama. Przy Adamie stabilizacja mi nie grozi, opiekuńcze ramiona tylko wtedy, kiedy nie będziemy zawaleni robotą, a znając nasze zamiłowanie do nadgodzin widywalibyśmy się raz na tydzień, niezależnie od stopnia zaawansowania związku, nie uważasz, że to lekko z deszczu pod rynnę?

- Uważam - odpowiedziała Agata, nieoczekiwanie zanosząc się śmiechem aż do łez.

Przecierając dłonią załzawione oczy, powiedziała:

- No po prostu patrzysz na świat przez różowe okulary, trochę wiary w niego, serio. A jeśli będzie się dla ciebie starał? Nosił cię na rękach? Zmieni dla ciebie swoje kawalerskie zwyczaje?

- To znaczy, że naprawdę mu na mnie zależy i będę musiała przemyśleć sprawę. Ale wiesz co w tym wszystkim jest najwspanialsze? Że to się stanie dopiero za jakiś czas, a ja ostatnio zaczynam szanować potęgę upływającego czasu.

- Niezależnie, czy to zasługa Idy, czasu, czy po prostu nie możesz sama ze sobą wytrzymać, jestem z ciebie dumna. I możesz na mnie liczyć, nawet jak czasami gadam głupoty.

- A ty na mnie, nawet jak nie mam siły napisać smsa, bo musiałabym skłamać, a ty kłamstwo umiesz wyczuć nawet w kilku słowach.

- To co, zajrzę jeszcze do pacjenta i idziemy do domu?

- No chyba zwariowałaś. Idziemy na dobre wino. Dzwoń do Mareczka, że kolację dzisiaj je sam.

*

- Agata, zaczekaj!

Marsz na internę przerwał Agacie Gawryło. Uśmiechnęła się na powitanie.

- Co z tym pacjentem z restauracji?

Do windy szli razem, już znacznie wolniej.

- Muchomor sromotnikowy we wdzięcznym  podarunku od sąsiadki i jej męża, niedoświadczonych grzybiarzy. Prosto z lasu, w sosie własnym grzybowym, tudzież własnoręcznym. Mówi ci to coś?

- O cholera. Co z wątrobą?

- Regeneruje się, powoli, ale dość skutecznie. Człowiek walczy z toksyną, podaliśmy leki, czekamy. Jego dziecko naprowadziło nas na trop grzybów jeszcze przed wynikami, uratowało mu życie. Na szczęście sam chłopiec grzybów nie lubi. Gdybyśmy w porę nie znaleźli toksyny, sam wiesz.

- Nawet przeszczep.

- Którego by nie doczekał.

- Sporo szczęścia.

- Na pewno więcej niż rozumu, wiesz co, przepraszam cię, ale muszę...

Nie skończyła. Obok windy stał Olivier i z zadowoleniem na buzi charakterystycznym dla dobrze wykonanego zadania naciskał guziki.

- Oto właśnie nasz bohater. A co ty tu robisz sam? Gdzie jest mama?

- U Roberta.

- No dobrze, tobie do taty wejść nie wolno, ale tego, co teraz robisz też ci nie wolno. Winda jeździ niepotrzebnie, kiedy ją wzywasz i przez to ci, którzy by chcieli nie mogą nią pojechać.

- To nie jest mój tata. Mama kazała czekać. A ja bym chciał tym pojechać.

- To posłuchaj mamy, usiądź grzecznie i czekaj. Bo windą się bawić nie wolno. I jeździć dzieciom bez opieki też nie. To jest bardzo niebezpieczne.

- Kiedy mama wróci, na pewno się przejedziecie - załagodził sprawę Piotr.

Maluch z naburmuszoną miną podbiegł do krzesła, klapnął na nie ciężko, na drugim kładąc nogi.

Agata nie miała na perswazję ani siły, ani ochoty.

- Mama zaraz wróci, wytrzymaj grzecznie.

- Cześć - rzuciła Wiki w stronę Piotra, podbiegając do lekarzy.

Ze zniecierpliwieniem spojrzała na Woźnicką.

- No na co czekasz? Leć się przebrać, zadzwoniłam już po taksówkę.

- Jeszcze pacjent.

- Daj spokój, ktoś przejął dyżur. Skończyłaś, to uciekaj - trzeźwo zauważył Piotr.

- Mądre słowa, doktorze - roześmiała się Wiktoria. - Ale ona jak zwykle.

- No niech wam już będzie, to lecę.

Consalida dotknęła ramienia Gawryły.

- A ja mam do ciebie sprawę - chodźmy szybko do mojego gabinetu, Agata, widzimy się tutaj za pięć minut!

*

Kiedy Woźnicka wróciła, przyjaciółki jeszcze nie było, za to niezłe zamieszanie. Piotr mocno poczerwieniał z wściekłości.

- Co jest? - spytała szybko.

- Nawet mnie nie denerwuj, poszedłem podpisać Wiki dokument, gówniarz został sam.

- Agata, idziemy - zmaterializowała się Wiki. - Co się stało?

- No jedyne, co stać się mogło - Piotr szalał. - Dzieciak wszedł do windy i cholera wie, co tam narobił, w każdym razie winda nie ruszy, drzwi się nie otworzą, a on bez nikogo siedzi w środku. Po prostu się zaciął.

- Nie ogarniam matki - zirytowała się Wiki.

- Czułam, że to się tak skończy - powiedziała ze smutkiem blondynka. - Ile może potrwać wyciągnięcie go stamtąd?

- Nawet godzinę. A ja nie odmówię sobie zaszczytu powiadomienia matki tego dziecka o zajściu. Bo to jest nie do pomyślenia!

Pewnym krokiem Gawryło ruszył na internę.

- Ojciec swojej córki - uśmiechnęła się Agata. - To zmienia podejście.

W tej chwili do uszu kobiet dotarł rozdzierający serce dziecięcy wrzask, który nie zapowiadał niczego dobrego.