60.

"Ponieważ rozpacz przypływa i odpływa, zdarzają się też chwile, kiedy się wycofuje i człowiek odkrywa, że przecież znajduje się na lądzie i może powinien rozprostować nogi i wybrać się na spacer".

*****

Agata Woźnicka, jak najciszej umiała, wyśliznęła się z łóżka. Brakowało jej tchu. Serce waliło tak mocno, jakby zaraz miało wyskoczyć z piersi. Równie cicho otworzyła szufladę komody i wyciągnęła z niej niewielkie pudełko. Przyciskając je mocno do siebie, z absurdalną obawą, przecież śpiący spokojnie Marek nie mógł go podświadomie zobaczyć, szybko wyszła z pokoju. Spanikowana rozejrzała się dokoła, jakby zaraz miała zostać przyłapana na niewybaczalnym przewinieniu. Ręce drżały jej tak mocno, że z trudem zamknęła za sobą drzwi łazienki.

*

- Agata - wymruczał Marek, powoli otwierając oczy. Ukochanej nie było obok niego. Natychmiast się zaniepokoił. "Głupi frajer jesteś" - skarcił się w myślach.

Odkąd każdej nocy i we wszystkie dni była na wyciągnięcie ręki, instynktownie chciał ją chronić, co, o czym dobrze wiedział, niezmiernie działało jej na nerwy. Ale nic nie umiał na to poradzić, nie chciał się z nią już nigdy rozstawać. Na myśl, że kiedy zupełnie wydobrzeje, wróci do hotelu i znów stanie się niezależna i odległa, zaczynało go mdlić. Postanowił zrobić wszystko, żeby przekonać Agatę, że to, że są najbliżej jak tylko być można i się potrzebują, jest właściwe, naturalne i bezpieczne. Tak jest im od zawsze pisane.

W mieszkaniu panowała nienaturalna cisza. Natychmiast wyskoczył z łóżka, postanawiając poszukać ukochanej. Usłyszał szmer lejącej się z kranu wody. Syn nie wstawał tak wcześnie, to musiała być ona.

Zapukał w drzwi łazienki.

- Napijesz się kawy, ranny ptaszku?

- Poproszę - odpowiedziała drżącym głosem.

Słysząc, że płacze, wpadł niemal w panikę.

- Otwórz - rzekł stanowczo. - Co ci jest? Źle się czujesz?

- Zaraz wychodzę.

- Otwórz teraz.

Spełniła prośbę.

Stała przy umywalce, kompletnie już ubrana i uczesana. Łzy na jej twarzy mieszały się z wodą. Uniósł wysoko brwi na widok leżącego na pralce testu ciążowego. Podniósł przedmiot do światła, wynik był negatywny.

Położył jej dłonie na ramionach.

- A nawet gdybyśmy spodziewali się dziecka, co takiego by się stało, zawaliłby się świat?

Nie odpowiedziała. Nadal wstrząsał nią płacz. Czuł, że znowu zamknęła się przed nim na głucho. Nie chciał tego, ale zdenerwował się. Zakręcił wodę, chwycił ją w ramiona i posadził na pralce, żeby mieć jej oczy na wysokości swojej twarzy.

Mimo że czuł, iż stoi nad nią jak kat, stał nadal, czekał. Źle go zrozumiała.

- Marek, to przez tę infekcję, nie mam okresu, wszystko mi się poprzestawiało i tak się wystraszyłam - tłumaczyła łzawo, drżącym głosem. - Ale to nie to, na szczęście to nie to.

- Rozumiem, jesteś poukładana w każdym względzie, nie znosisz niespodzianek  i za to też cię kocham - głaszcząc jej twarz, wycierał łzy. - Ale co takiego by się stało? Ja bardzo chcę mieć z tobą dzieci. Byłabyś ciepłą, cudowną mamą.

- Co by się stało? Koniec świata! Nie rozumiesz tego? Ja nie chcę mieć dzieci. Nie teraz, nie wiem czy w ogóle kiedyś, nie czuję tego, to nie jest dobry czas - skrzywiła się, ukryła twarz w dłoniach. - I to naprawdę nie chodzi o ciebie.

- Na dzieci nigdy nie jest właściwy czas - burknął w odpowiedzi.

Milczała, więc kontynuował:

- Agatka, na pewnym etapie życia po prostu dzieci się ma. Nadają naszemu życiu sens, sprawiają, że nie żyjemy tylko dla siebie. Uczymy się kochać kogoś bez względu na wszystko. Przekazujemy im to, co sami o życiu wiemy.

Teraz Agata się zdenerwowała. Zeskoczyła z pralki. Pędem wybiegła z łazienki. Jej oczy rzucały iskry.

- I się poświęcamy! Wspaniała teoria! - krzyczała bez opamiętania. - Moje gratulacje! Tylko że właśnie teoria! Jak ty sobie to wyobrażasz? Że przepraszam pacjenta i biegnę wymiotować, po czym jakby nigdy nic wracam? Że robię dwunastki z brzuchem do ziemi? Że wstaję nocami, kołyszę do rana dziecko, a potem biegnę radośnie do pracy zrobić komuś krzywdę? Że moje dziecko jest szczęśliwe, kiedy go nie tulę na dobranoc, bo mam noc na izbie, kiedy mnie nie widzi na dzień dobry, bo mam dyżur na internie? A ty nie lepiej, kardiochirurgu, bez którego wali się szpital! Odpowiedź jest stała i niezmienna, a brzmi: nie. Bo ja, Marek, albo coś robię dobrze i angażuję się w to na sto, albo w ogóle. A dobrą matką, czułą, troskliwą i dobrym lekarzem na etacie być się po prostu nie da.

Tym razem nie wytrzymał i Rogalski.

- Zaraz, zaraz, po prostu powiedz to otwarcie, chodzi ci o to, że ja nie jestem dobrym ojcem, o to chodzi, tak?

- Nic nie sugeruję, nie mam prawa cię oceniać - dodała już ciszej, zwykłym tonem. - Ale nie jestem pewna, czy masz pojęcie, gdzie jest teraz twój syn.

- Śpi, a gdzie ma być?

- No nie wiem, gdzie ma być, ale zapewniam cię, że nie śpi, a przynajmniej nie w swoim łóżku.

- O cholera - zmartwił się mężczyzna. Oczy mu posmutniały.

Na ten widok Woźnicka złagodniała, złość uleciała z niej natychmiast. Miała ochotę wyciągnąć rękę, pocieszającym gestem pogładzić jego policzek. Ale się powstrzymała, sama nie wiedziała dlaczego. I w tym momencie ktoś przekręcił klucz w zamku.

- O, Agata. I tata - powiedział Radek, patrząc na nich zdziwiony. - Widzisz to? - zwrócił się do Martyny. - Wojna światów. Ooo, gdyby te spojrzenia mogły zabić. A ja już myślałem, że są idealni.

- Nie ma ideałów, ale ci dwoje są całkiem blisko. A żeby tak zostało potrzebna jest... - wymownie spojrzała na nieco zdezorientowanych dorosłych. - Herbata. Zawsze dobra na wszystko. Ja zrobię.

- chłopie, gdzieś ty był? - spytał Marek bezwolnie.

- Powtarzałem ci w zeszłym tygodniu, i w tym, i nawet wczoraj - nocny maraton filmowy. A potem Mak żarcie.

- I całe szczęście - odetchnął kardiolog.

- Chłopie, całe szczęście - wtrąciła Agata z promiennym uśmiechem.

Rogalski objął ukochaną i mocno, namiętnie pocałował.

- Ach, chyba nie powinienem na to patrzeć. Pójdę sobie może - ironicznie rzekł nieodrodny syn swojego ojca.

- Patrz - rzuciła z kuchni Martyna, trzaskając kubkami. - I ucz się.

Kardiolog wziął w dłonie twarz Agaty.

- Napijesz się ze mną herbaty? Obiecuję brak jakiegokolwiek nacisku, słowo, przysięgam na to bijące dla ciebie serce! - uderzył się otwartą dłonią w pierś.

- Wariat - uśmiechnęła się, z powrotem do niego lgnąc. - Z niewysłowioną przyjemnością. Obiecując jeszcze sprawę dogłębnie przemyśleć.

- I już po wojnie? - Radek był zawiedziony. - Ech, zawsze omija mnie najlepsze.

*

- Dostałaś mydełko, to teraz umyj brzuszek, skoro koniecznie chcesz sama - Hana z uśmiechem pochyliła się nad siedzącą w wannie córeczką. Mała z przeciągłym, głośnym piskiem zachwytu mocnymi uderzeniami rozchlapywała wodę. Na własną twarz, na łazienkę i, rzecz oczywista, na mamę.

- Miał być brzuszek - westchnęła ginekolog, pocierając dla przykładu dłońmi własny brzuch.

Dziewczynka z rozmysłem odwzorowała gest. Naśladownictwo - pomyślała lekarka - pierwsza i najdoskonalsza forma zdobywania wiedzy o świecie. Oczy zaświeciły się jej z radości.

I wtedy trzasnęły drzwi mieszkania.

- Tata! - krzyknęła Sara.

A Goldberg ze wzruszenia brakło tchu.

*

Gawryło porwał żonę w ramiona i sadzając ją sobie na kolanach, zapadł się w miękką, wygodną kanapę. Łapczywie, jak tonący tlen, wtłaczał w płuca jej zapach.

Uśmiechnęła się promiennie.

- Hej, kolacja, na pewno jesteś głodny po dyżurze - próbowała się uwolnić.

- Jadłem codziennie, a do ciebie tęskniłem dwa tygodnie - wtulił twarz w jej szyję. - Tak długie rozstanie było bardzo złym pomysłem.

- Też tak myślę, ale tylko dlatego, że było za długie, widzisz, jak dobrze nam zrobiło? - ułożyła się wygodnie w jego ramionach, pocałowała go delikatnie. - Wszyscy o ciebie pytali. Mama, Miri, w ogóle nie chcieli mi wierzyć, że wszystko u nas dobrze. A ty tak rzadko dzwoniłeś.

- Nie wiedziałem, czy tego chcesz.

- Najprościej było zapytać.

- Poza tym wiesz, jak to jest, ciągle byliśmy zajęci i byłoby naprawdę wspaniale, gdyby nie jedna kwestia.

Spojrzała pytająco.

- Tośka paplała, biegała, śmiała się, a ja tylko za tobą tęskniłem.

Powstrzymała pocałunkiem jego dalsze słowa. Potem objął ją mocno, przyciągnął do siebie, już nie zamierzał uwolnić z uścisku.

- No, to teraz już nawet może się skończyć świat - powiedział cicho.

- Co? Dlaczego?

- Bo cały mój świat trzymam właśnie w ramionach.