59.

"Moje myśli opiekują się Tobą. Niezależnie czy bez Twojej czy za Twoją zgodą".

*****

- Rozumiem waszą sytuację i oczywiście chcę pomóc- Tretter poważnie patrzył na Ostrowską. - Ale mnie przede wszystkim zależy na bezpieczeństwie moich ludzi. Potrzebuję od was gwarancji, że nic w tej akcji nie grozi mojej lekarce. Inaczej nie mamy o czym mówić, ona ma leczyć ludzi, pani komisarz.

- Aspirant - poprawiła brunetka odruchowo. - Zapewniam pana, że są niewielkie szanse, żeby pani doktor ucierpiała podczas akcji. Jednak stuprocentowej pewności nigdy nie mamy.

- Tłumaczyłam, dyrektorze - powiedziała zniecierpliwiona Cichocka. - Pacjentka jest przede wszystkim zagrożeniem dla samej siebie. I jeśli ktokolwiek może zapobiec zdarzeniom... nieprzyjemnym, jestem to ja.

- Czyli jesteś pewna? Nie bohaterujesz?

- Jak mało czego. Jadę z nimi.

- Uważaj na siebie - powiedział dyrektor ciepło. - Jesteś jedną z moich najlepszych.

- Nie omieszkam, za dobrze mi tu u pana. No i nie zapominam darowanych mi przysług - uśmiechnęła się, definitywnie kończąc dyskusję.

- Idalia, powtarzam po raz kolejny, szukałem lekarza.

- I dlatego nigdzie pan tego nie ogłosił i nikomu nie powiedział, tylko zadzwonił do mnie.

- Czepiasz się szczegółów.

Skinęła na policjantkę.

- Nie, aktualnie śpieszę udowodnić, że jestem najlepsza.

Do samochodu odprowadzało je ciepłe spojrzenie Trettera.

*

Storosz wsiadła do służbowego samochodu, otrząsając się z zimna. Podała herbatę siedzącej na miejscu pasażera Zuzannie, do Idalii wyciągnęła rękę z kubkiem kawy.

- Adam, jedziemy - zameldowała przez radio. - Będziemy za jakieś dwadzieścia, góra trzydzieści minut. Co z wami?

- Jesteśmy na miejscu, zwyczajny blok. W mieszkaniu nie palą się światła. Czekamy na was, spieszcie się, czuję, że ona tam jest. Aha, nakaz już jest gotowy.

Basia zapaliła silnik. Ruszyły szybko i pewnie. Milczały, każda była pogrążona we własnych myślach. Storosz skupiła się na prowadzeniu, Ostrowska siedziała zamyślona, Idalia zmęczona przysypiała.

Nagle lekarka podniosła głowę.

- A jeśli jej tam nie ma? - wypowiedziała dręczące wszystkich pytanie.

- To będziemy postępować...

- Zgodnie z procedurami, już to raz słyszałam - przerwała Basi nieco za ostro. - Co procedury nakazują powiedzieć matce, kiedy ktoś ucieka z jej dzieckiem?

- Nie wiem - powiedziała Zuzia szczerze. - Ale jedno jest pewne, jeśli temu maluchowi stanie się krzywda albo nie uda nam się odnaleźć porywaczki, żadna z nas nie zapomni tego do końca życia.

Wypowiedziana cicho prawda uderzyła w nie z całą mocą. Resztę drogi przebyły w całkowitym milczeniu.

*

Do wysiadających z samochodu kobiet podszedł komisarz Zawada. Uśmiechnął się do Zuzi i Basi, do Idy wyciągnął rękę. Wymienili stanowcze uściski.

- Witam panią doktor. Wygląda pani na zmęczoną, a to może być ciężki dzień.

- Jestem gotowa do pracy - odpowiedziała.

- W takim razie nie ma co zwlekać. Zuzia, zostajesz z obstawą na dole. Czekacie na sygnał.

- Ale... Adam...

- Nie będę drugi raz powtarzał.

- Kiedy się upewnimy, że ona tam jest, wezwijcie proszę karetkę - poprosiła cicho Idalia. - Może się przydać.

*

We troje stanęli pod drzwiami mieszkania na czwartym piętrze. Lekarka zastanowiła się, co robić dalej. Nie musiała długo myśleć, Zawada dwoma wprawnymi ruchami wyważył drzwi. Rozbiegli się po pomieszczeniach. Psychiatra, działając instynktownie, również. Nagle poderwał ich krzyk Basi:

- Tutaj!

To, co stało się później, wielokrotnie miało wracać w snach do Idalii. Tak samo jak myśl, czy mogła zrobić więcej, aby zmienić bieg wydarzeń.

- Nie podchodźcie, bo skoczę - głos Doroty był zadziwiająco spokojny. Lekarka nienawidziła tego rodzaju opanowania, bo  Oczy kobiety były całkowitym zaprzeczeniem spokoju, widniał w nich czysty obłęd. I równie silna determinacja. Zgodnie zatrzymali się w drzwiach, kompletnie oszołomieni z przerażenia.

Pacjentka Hany stała na parapecie. Jedną ręką przytrzymywała dziecko, drugą, żeby nie pozostawić żadnych wątpliwości co do swoich zamiarów, otworzyła okno.

- Żadnej policji, inaczej najpierw zrzucę jego, potem skoczę sama, nie mam już nic do stracenia, skoro mnie znaleźliście - powiedziała po prostu. Idalia z miejsca uwierzyła.

- Policja już wychodzi - gestem odprawiła Basię i Adama, dając im dyskretnie do zrozumienia, że mają pozostać niewidoczni, ale nigdzie się nie oddalać. - A ja jestem lekarzem i przyjechałam porozmawiać.

- Jakie to szlachetne.

- Bardzo, obudziłaś mnie. Skoro nie masz nic do stracenia, co ci szkodzi. Mogę usiąść?

Nieoczekiwanie Dorota się roześmiała. Odwróciła się na moment. Obrzuciła szybkim spojrzeniem drobną postać lekarki, jej spokojną twarz. Rozejrzała się dokoła, upewniając, czy nikogo poza nią nie ma w pomieszczeniu, w końcu przyzwalająco kiwnęła głową.

Cichocka nie zdążyła jeszcze wypowiedzieć ani słowa, kiedy Szymon zapłakał w ramionach porywaczki. Kobieta automatycznymi ruchami zaczęła go kołysać, nie przestawał krzyczeć. Jej ruchy stały się gwałtowniejsze, do oczu napłynęły łzy.

- Zimno mu, po prostu zamknij okno, a się uspokoi - ton Idalii był ciepły, ale stanowczy.

- Jasne, ty tylko na to czekasz, nie ma mowy! - głos jej drżał.

- Myślisz, że po to tu przyjechałam? Nie rozśmieszaj mnie, bo sytuacja nie nastraja do żartów. Gdyby tak było, policjanci rzuciliby cię na ziemię, zakuli w kajdanki... umieją załatwiać takie sprawy. Ja im jestem do tego niepotrzebna.

- To po co?

- Dla ciebie. Bo wiem, jak się teraz czujesz. Kiedyś też nie mogłam patrzeć na ciężarne kobiety. Też miałam ochotę porywać niemowlęta z wózków i uciekać choćby do samego diabła. Też obezwładniał mnie ból straty.

Chłopiec zawodził, kobieta zachwiała się niebezpiecznie. Zaczęła płakać, trzęsła się z zimna i rozpaczy.

- Zdejmij bluzę i okryj dziecko - poinstruowała Ida, z najwyższym trudem zachowując spokój.

Pacjentka automatycznie wykonała polecenie. Kiedy okryła małego i przytuliła, trochę się uspokoił, kwilił tylko cicho.

- Wszystko się skomplikowało. Nie tak miało być, przecież wiesz - łzy płynęły nieprzerwanym strumieniem. - Nie zrobię mu krzywdy. Tylko ona nie miała się nim zająć. To było postanowione. Puściła się z byle kim, przypadkiem zaszła. Ja chciałam dać mu wszystko co można, całą miłość tego świata. Nika przez całą ciążę kompletnie o siebie nie dbała. Wyłącznie rozpaczała po chłopaku, a dziecko traktowała jak powietrze. On miał być moim maleńkim synkiem. Zgodziła się na opiekę, nie protestowała, a nagle po porodzie mnie do niego nie dopuszcza. Co ty byś zrobiła na moim miejscu?

Idalia nie zdążyła odpowiedzieć. Szymon rozwrzeszczał się ponownie. Dorota wpadła w histerię.

- Już nie ma odwrotu! To już jest koniec! Będzie mój albo niczyj - przycisnęła dziecko do siebie. - Nikt mi go nie odbierze.

- Ale takich spraw nie załatwia się w ten sposób. Wszystko trzeba usankcjonować prawnie. Pomyśl logicznie - powiedziałaś, że masz lepsze warunki do wychowania dziecka. Jeśli tak jest, przyzna to każdy sąd - ton Idalii pozostał zwyczajny, ale napięcie gwałtownie w niej narastało. Bała się, że długo już temu nie podoła.

- Tak myślisz? - Marczuk chwyciła się jej słów jak ostatniej deski ratunku.

- Powtarzam tylko twoje słowa. Ale tym, co teraz robisz, przekreślasz swoje szanse. Odłóż dziecko i zejdź. Obiecuję, że nawet go nie dotknę.

Ciągle się wahała. Ale rozpacz i napięcie zwyciężyły obawę. Położyła dziecko na podłodze.

- Nie dotykaj go! - wrzasnęła.

- Obiecałam. Patrz na niego, ale chwyć mnie za rękę - podeszła powoli do pacjentki. - To prawie jest koniec, wszystko zaraz będzie dobrze.

Dorota zastanawiała się, analizowała.

Maleństwo darło się na podłodze, jak obdzierane ze skóry. I wtedy wszystko potoczyło się bardzo szybko i zupełnie niezgodnie z planem. Przyczyna była prozaiczna - Basi puściły nerwy.

Pędem wpadła do pokoju, rzucając się do dziecka. Lekarka nie zdołała wydobyć nawet dźwięku. Marczuk stanęła na baczność i gwałtownie rzuciła się w dół. Idalia instynktownie za nią. Pomyślała ze zdziwieniem, że jeśli wyjdą z tego cało, będzie to dla niej dowód na istnienie Boga. I anioła stróża, który przy niej wyrabia nadgodziny.

Całą siłą mięśni i woli trzymała kobietę za koszulkę, a potem wszystko się skończyło.

Adam siłą męskich ramion pociągnął je w tył. Idalia z impetem uderzyła o podłogę. Porywaczka bezwładnie osunęła się na lekarkę. Nie wytrzymując dłużej napięcia, zwyczajnie zemdlała. I tego już było za wiele także dla Cichockiej.

- Ja pierdolę, to jest po prostu niemożliwe - powiedziała trzeźwo, jednocześnie śmiejąc się i płacząc.

A potem śmiali się już wszyscy.

Sanitariusze z karetki sprawnie podnieśli Dorotę. Zanim przełożyli ją na nosze, zrobili zastrzyk. Obawiali się, co zrobi, kiedy odzyska przytomność. Wyszli.

Idalia nie mogła się podnieść. Nadal leżała na podłodze, dygocząc. Do mieszkania wbiegła Ostrowska.

- Boże, Idalia, jak ja mogłam zapomnieć, że twoje dziecko nie żyje - rzekła Basia bez związku i się rozpłakała.

Zuzannę zamurowało w miejscu.

Na wysokości zadania stanął Zawada.

- Dzielna dziewczyna, chodź do mnie - bez trudu podniósł drobną brunetkę z podłogi, zniknęła w jego ramionach, nie bardzo mogła ustać na nogach. Po chwili zastanowienia, mocno, po ojcowsku przytulił ją do siebie.

- Już, już dobrze, uratowałaś jej życie. Spisałaś się!

Idalia, trzęsąc się, płakała w jego ramionach. Tarła oczy, potwornie zażenowana, ale ani łzy nie chciały przestać płynąć, ani nie mogły wydobyć się słowa.

Podeszła Zuzia.

- Z ogromną przyjemnością cię odwiozę.

- A może być do domu? Nie dam rady wrócić dzisiaj do szpitala. Ta wasza robota to koszmar.

- Gdziekolwiek zechcesz - uśmiechnęła się brunetka, wyciągając rękę do lekarki.

Trzęsącymi się dłońmi Cichocka wyjęła telefon z torebki. Z trudem trafiając w litery, napisała do Wiktora.

"Okej, potrzebuję cię, proszę, czekaj w domu".