57.

"I choćbyś ziemskiej drogi miał już dosyć, iść musisz dalej. By w mroku niepewnym samotna gwiazda tobie przypisana miała oparcie. Drogowskaz spadania".

*****

Ktoś zapukał w drzwi gabinetu Hany, otworzyła lekko podenerwowana. Bardzo się spieszyła.
W drzwiach stanęła zmęczona Idalia, znacznie bardziej zirytowana.
- Idalia, przepraszam cię, ale jeśli to nie jest pilne, porozmawiamy jutro, naprawdę muszę zmienić opiekunkę.
Psychiatra spojrzała na nią chłodno.
- Hana, co tu się w ogóle dzieje? Wyjaśnij mi, proszę. Piotr biega za mną o jakąś konsultację w twoim imieniu. Dobrze wiecie, że izba musi poczekać, kiedy przyjmuję swoich pacjentów na terapię. Nie chciałabyś opowiadać o największych lękach przy ruchu jak na rynku. A on mi wchodzi do gabinetu w środku sesji. Nie możecie przerywać mi pracy jakimś pośrednictwem, takie są zasady! Skończyłam, przychodzę do was ginekologów, nikt o niczym nie wie.
Hana zamarła z uniesioną dłonią, usiłując odwiesić fartuch na miejsce.
- Ale zaraz, ty z nią nie rozmawiałaś? - zbladła.
- Nie rozmawiałam z kim? - Idalia nie zmieniła beznamiętnego tonu.
- Dorota Marczuk, siostra mojej pacjentki. Powiedziała mi, że umówiła się z tobą na jutro, potrzebowałam konsultacji, bo kobieta jest agresywna, a to z pewnością dopiero początek góry lodowej. Ginekologicznie wszystko z nią w Porządku, a skoro się z tobą umówiła, uspokojona ją wypisałam!
- Nikt taki się u mnie nie zjawił. Wypisałaś ją bez konsultacji - Idalia westchnęła z dezaprobatą. - Następnym razem na twoim miejscu takimi delikatnymi sprawami zajęłabym się osobiście. Nie każdy ma ochotę na rozmowę z psychiatrą. Dla jednych to upokarzające, inni uważają, że ze wszystkim sobie poradzą sami. Mam nadzieję, że w tym wypadku to jednak formalność i kobiecie nic nie grozi.
Hana miała ochotę się rozpłakać. Idalia kontynuowała niewzruszona.
- Mówisz siostra twojej pacjentki? Idź do niej, weź numer telefonu, zadzwonisz, ja spróbuję ją namówić na spotkanie. Problem się rozwiąże.
- Masz rację - ginekolog odetchnęła nieznacznie. - Nie mam pojęcia, jak do tego doszło. Wszystko szybko, zwykle nie zdarza mi się wierzyć na słowo - powiedziała tonem usprawiedliwienia. - Rutyna?
- Zdarza się, odpuść. Chodźmy, działajmy.
- Tylko zadzwonię do opiekunki, niech posiedzi dłużej z Sarą.

*

Kiedy weszły do sali Weroniki, karmiła synka, a z jej oczu płynęły łzy.
- Jak mogę ci pomóc? - spytała cicho Hana.
- Nikt mi nie może pomóc - odrzekła, próbując nad sobą zapanować. - Tym razem muszę wszystko zrobić sama, od początku do końca. I czasem wierzę, że mogę. Ale za chwilę mam wrażenie, że i tak skończy się jak zwykle - łzy znowu popłynęły. - Gdyby ktoś przez całe życie wmawiał pani, że jest pani do niczego, w końcu by pani przyjęła to za fakt.
Poprawiła synka, przytulając mocno do siebie w obronnym geście, mały pomrukiwał zadowolony z takiego obrotu spraw.
- Mam do ciebie dwie prośby - Hana wbrew regulaminowi przysiadła na łóżku.
- Ja tylko jedną. Pani pierwsza - dziewczyna uśmiechnęła się nieśmiało.
- Daj mi numer telefonu twojej siostry, koniecznie muszę z nią pogadać.
- Coś się stało?
- Nie, rutynowa sprawa.
- Da się zrobić. A druga rzecz?
- Porozmawiaj z Idalią - ginekolog wskazała stojącą z boku kobietę, nie wtrącającą się dotąd do rozmowy. - Gwarantuję, że dzięki temu dni niewiary będą zdarzać się rzadziej. Jest świetna w tym co robi.
Weronika otaksowała wzrokiem psychiatrę, Ida się nawet nie poruszyła, w końcu dziewczyna niepewnie, przyzwalająco skinęła głową.
- Teraz ty.
- Czy mogłaby pani znaleźć dla nas dom? Jakieś miejsce, gdzie mogłabym zamieszkać z Szymonem na jakiś czas, dopóki czegoś nie wymyślę. Nie mamy dokąd pójść. Do Doroty nie wrócimy - w głosie Marczuk brzmiała stalowa stanowczość.
- Znam takie miejsce - wtrąciła się Cichocka. - Wiele moich pacjentek zaczęło tam nowe życie.
- Sama widzisz, właśnie tego wam trzeba. Powoli wszystko się ułoży! - Goldberg mówiła z przekonaniem.
Weronika podziękowała uśmiechem.

*

- Najgorsze jest to, pani doktor, że to wszystko moja wina - pacjentka z trudem przełknęła ślinę. Pielęgniarka sprawnie zabrała dziecko.
- Życie nie jest takie proste, Weronika. Wina nigdy nie leży tylko po jednej stronie. Rzecz w tym, że silniejsza osoba wmawia słabszej, że jest winna. A to już jest zwykła nieuczciwość. Więc najlepiej po porządku - uśmiechnęła się.
- To straszny banał.
- Kocham banały - Idalia mrugnęła, kładąc się w poprzek łóżka dziewczyny. Miała nadzieję, że przez najbliższe minuty nie przyjdzie żadna pielęgniarka. Marczuk, widząc kompletny brak jakichkolwiek sztywnych ram, trochę się rozluźniła.
- Zacznijmy od tego, że między nami jest piętnaście lat różnicy. Od momentu urodzenia robiłam wszystko, żeby zasłużyć na jej uwagę. Rzadko mnie zauważała, ale była moją siostrą, starszą, podziwianą, wzorem do naśladowania. Ja ją tylko drażniłam. Rodzice ciężko pracowali, rozwijali firmę. Kazali Dorocie się mną zajmować, a ona, jak to nastolatka, kompletnie nie miała na to ochoty.
Zamyśliła się.
- A potem nie miała już wyboru.
- Co masz na myśli?
- Kiedy miałam sześć lat, w rodziców uderzyła ciężarówka. Miała dwa wyjścia, podle zostawić mnie w domu dziecka albo postarać się o moją adopcję. Wybrała drugie i od tej pory żyję w ciągłym poczuciu wdzięczności. A ona to umiejętnie wykorzystuje. Może mi pani wierzyć, że kilka tygodni w domu dziecka pamiętam do dzisiaj, ze wszystkimi szczegółami, mimo że byłam małym dzieckiem.
- A teraz co się zmieniło?
- Wszystko. Teraz jest na świecie Szymon i dla niego zamierzam zmienić swoje życie. Nie pozwolę, żeby jego też zniszczyła - głos uwiązł jej w gardle. - Żałosna ze mnie matka, bo to jak jest dla mnie ważny uświadomiłam sobie dopiero w obliczu zagrożenia, kiedy spadłam z tej drabiny. Zrozumiałam, że zrobię dla niego wszystko. Pierwszy raz w życiu się sprzeciwię.
- Po co była drabina?
- Obawiała się buntu, schowała walizki. Dwa krzesła nie dały rady. W ciąży jest problem z utrzymaniem równowagi. I poleciałam.
- Boisz się o dziecko?
- Nie, ona nie jest głupia. Dziecko byłoby moje, nie zabrałaby go, ale jak pani sobie to wyobraża? Mieszkamy z nią, żyjemy za jej pieniądze, wszystko dla małego kupiła ona, mnie ciągle pouczała, kiedy i co mam robić, gdzie chodzić, co i ile jeść... Kontrolowała wszystko, odkąd pamiętam. Teraz byłoby tak samo: źle, ja zrobię lepiej, niewłaściwie go trzymasz, kąpiesz, przewijasz. Nie obejrzałabym się, a Szymon stałby się jej dzieckiem. Dlatego nie będzie miał bajkowego życia. Dostanie tylko moją miłość.
- Wystarczy mu - odrzekła stanowczo Idalia, ukrywając wzruszenie. - A ojciec dziecka?
- Błagam panią, zwiał, jak tylko się dowiedział, że wpadliśmy, po części z winy Doroty, nie chciała go wpuścić. Ale jak później kontaktowałam się z nim w tajemnicy, zaproponował mi skrobankę.
- A dzieci Doroty?
- Dziesięć lat temu wyszła za Darka. Kompletnie oszalał z miłości do niej, a ona go nie kocha. Pobrali się tylko dlatego, że była w ciąży. Niestety poroniła w 16 tygodniu, lekarze nie znaleźli przyczyny. Od tego dnia minęło 10 lat, a im nie udało się drugi raz. Ale nawet nie o to chodzi. Chyba nie jest aż tak zdesperowana.
- Ale?
- Chodzi o mnie. Bo ja po prostu cholernie się boję, że nie wytrzymam bez niej. Już kilka razy próbowałam uwolnić się od jej wpływu na moje życie, uciekałam z domu, pomieszkiwałam u znajomych, ale jak idiotka zawsze wracałam, zawsze ciągnęły mnie do niej wyrzuty sumienia, że ona tyle dla mnie zrobiła, a ja tak się odpłacam. I wszystko zaczynało się od nowa.
- Tym razem tak się nie stanie. Podjęłaś decyzję, znajdę wam dom, przeczekasz. Poszukasz nowego sposobu na życie. Inne matki z podobnymi przejściami będą cię motywować, Dorota nie będzie cię tam szukać. Może zgodzisz się na długotrwałą terapię, wszystko powoli z sobą ułożysz, nadasz życiu nową jakość.
- A jeśli nie poradzę sobie sama z dzieckiem?
- Nie z tak silną motywacją jak twoja dziewczyny sobie radziły. Porozmawiam z Haną, kiedy dojdziesz do siebie po cięciu, miejsce już będzie czekało. Co do wyprawki... Mam trochę uniwersalnych rzeczy po swojej córce. Ucieszy mnie, że jeszcze komuś się przydadzą.
- Kiedy tak rozmawiamy, wszystko wydaje się możliwe i proste.
- Bo jest możliwe, cała rzecz polega na tym, że trzeba mocno chcieć.

*

W bufecie przy stoliku siedziała Hana z Sarą na kolanach. Dziewczynka wierciła się, próbując za wszelką cenę zdjąć ze stołu talerzyk z ciastem. Idalia podeszła do nich ze swoją kawą. Uśmiechnęła się do Sary.
- Cześć, mały psotniku, rośniesz w oczach.
- I z każdym centymetrem jest bardziej ruchliwa - Hana nadal próbowała okiełznać córeczkę.
- Nie mam zbyt wiele czasu. Chcę ci tylko powiedzieć, że czekają na Weronikę w ośrodku, szykuj wypis.
- Wszystko gotowe. Niestety ja nie mam dobrych wiadomości, siostra od kilku dni nie odbiera. Próbuję po kilkanaście razy dziennie.
- Mówi się trudno, Hana, świata nie zbawisz, najważniejsze, że nie zbliża się do matki i dziecka, pytałam ochrony, nigdzie się nie kręci.
- Pamiętasz o wszystkim, zadziwiasz mnie.
- Taka praca.
- Nie daje mi to spokoju - ginekolog posmutniała.
- Zrobiłaś, co mogłaś.
- A jeśli mogłam więcej?
- To straciłaś swoją szansę. Czasu nie cofniesz i musisz się z tym pogodzić. W życiu tak czasem po prostu jest, nikt z nas nie jest nieomylny.
- I ty sobie to tak łatwo tłumaczysz?
- Wszystko, tylko nie łatwo, ale cóż, taka praca.