58.

"Gdy wybierasz mniejsze zło, nigdy nie powinieneś zapominać, że to jednak zło".

*****

- Co tam? - zaspany Radek nieprzytomnie przyczłapał do kuchni, trąc oczy.
- Jajecznica - Agata ciepło uśmiechnęła się znad kuchenki.
- Sorry, to pani, myślałem, że tata jeszcze jest - speszył się.
- Agata, to już ustaliliśmy - nie odwróciła się do niego, stała, mieszając jedzenie. - Tata na dyżurze, a ja na pewno sama nie dam temu rady, pomożesz?
- Da się zrobić - chłopak podszedł do lodówki, wyciągnął sok pomarańczowy. Z dezaprobatą spojrzał na kubek kawy stojący obok Agaty.
- Soczek, sto procent, miąższ pomarańczy i podobno witaminy, chociaż ja ich tam jeszcze nigdy nie widziałem. Ale zimny da się wypić, serio.
Woźnicka wybuchnęła szczerym, zaraźliwym śmiechem. Troska nastolatka ścisnęła jej gardło wzruszeniem.
- Skoro się da, też poproszę - wyciągnęła dwie szklanki. Kiedy brał od niej naczynia, głęboko, badawczo spojrzał jej w oczy, minimalnie dłużej niż wypadało trzymając dłonie na jej dłoniach. Nie powiedział ani słowa. Lekarka spojrzenie wytrzymała, nie odsunęła się nawet o milimetr. Była gotowa czekać. I walczyć.
Chwilę później nakryła do stołu, usiedli. Chciała wypełnić jajecznicą talerz Radka. Powstrzymał ją gestem.
- Najpierw ty, bo potem reszta stanie się wspomnieniem.
- Jeśli miłym, idę na to - Agata nałożyła najpierw sobie. - Smacznego.
- I tobie. Mama mi śniadanek nie robiła. Ale nie tylko dlatego mieszkam u ojca - powiedział niby mimochodem, patrząc w talerz.
Tematu matki chłopaka Agata podejmować nie zamierzała.
- Jeśli pozmywasz, może się to zdarzać częściej. No i oczywiście, jeśli czasami się odwdzięczysz.
Zastanowiła się, po czym dodała poważnie:
- Dobrze, że mieszkasz, nie znoszę jeść sama.
- Spoko, pozmywam, dzisiaj mam na drugą lekcję. Ale szczytem moich możliwości są tosty.
- Z pomidorkiem?
- Proste.
- Pełnia szczęścia.
Nagle chłopak podniósł wzrok. Świdrował nim internistkę, widelec zamarł jej w dłoni w połowie drogi do ust.
- A poza tym co? - zapytał w końcu.
- Nie wiem - odpowiedziała szczerze, nie spuszczając z niego wzroku ani na moment. - Spróbujemy żyć razem, we troje. Jak wyjdzie, zobaczymy. Jedno jest pewne, możesz na mnie liczyć.
Nastolatek otworzył usta, żeby odpowiedzieć, rozmyślił się w ostatniej chwili, powracając do jedzenia.
Zadzwonił dzwonek do drzwi.
- To Martyna, otwórz jej.
- Ja? - zdziwiła się Woźnicka.
- Ja nie mam czasu, wypełniam obowiązki - wstał, powoli zbierając ze stołu, szeroko uśmiechał się do Agaty. - Zmywak to moja przyszłość, muszę trenować.

*

Weronika nie pamiętała, kiedy ostatnio była równie zmęczona. I szczęśliwa. Jadąc taksówką, z czułością patrzyła na śpiącego spokojnie synka. Świat za szybą wydawał się mniej niż zwykle ponury, bardziej przyjazny i bezpieczny. Przecież zaczynali nowe życie, życie, w którym wszystko zależało od nich. Czy cokolwiek mogło być od tego ważniejsze?
Wysiadając, sama nie wiedząc dlaczego, życzyła taksówkarzowi miłego dnia. Ośrodek mieścił się w parku, do przejścia miała tylko kilkadziesiąt metrów. Październikowy wiatr mocno zacinał, szczelniej otuliła synka kocykiem. Szła szybko. Ciągle miała nieodparte wrażenie, że ktoś za nią idzie, ale gdy się odwróciła, nikogo nie dostrzegła. Skarciła się w myślach, przyspieszając jeszcze bardziej. I to była ostatnia rzecz, którą zdążyła zrobić. Poczuła silne uderzenie w tył głowy, a potem nastała ciemność.

*

głosy i dźwięki próbowały przebić się do świadomości Idalii. Broniła się zaciekle. Po dwunastu godzinach dyżuru chciała spać, wyłącznie spać.
- Idalka - ktoś potrząsał jej ramieniem.
Instynktownie zacisnęła pięści, patrząc w przestrzeń nieprzytomnym wzrokiem, usiłowała zrozumieć, gdzie jest. Wiktor wziął jej zaciśnięte dłonie w swoje.
- Telefon ze szpitala. Mam cię wykopać nawet z pod ziemi. Podobno stało się coś strasznego.
- Przysięgam, że jeśli dzwonią z jakąś bzdurą, ja ich pod tę ziemię wkopię, wszystkich - warknęła, biorąc telefon. - Halo.
Później wszystko działo się bardzo szybko. Poczerwieniała, potem zbladła, jednocześnie wyskakując z łóżka. Biorąc głęboki oddech, starała się powstrzymać narastający w niej krzyk. Udało się. Drżenia głosu już opanować nie zdołała.
- Wiktoria, jak to się mogło stać, jak ona mogła porwać to dziecko... Hana wie? Jak to na urlopie. W takim razie niech się nie dowie. Dzwoniłaś na policję? To nie dzwoń, ja już jadę. Z policją.

*

Trzy kobiety niemal wbiegły do lekarskiego. Podkomisarz Barbara Storosz przywitała się z Wiktorią skinieniem głowy.
- Czy my nie możemy spotykać się w jakichś przyjemniejszych okolicznościach? - spytała retorycznie, próbując rozładować napiętą atmosferę. - To jest aspirant Zuzanna Ostrowska, razem spróbujemy tu nad wszystkim jakoś zapanować. Zuz, doktor Wiktoria Consalida, która zaraz nam wszystko szczegółowo opowie i doktor Idalia Cichocka, o której wiesz, bo jakiś czas temu grała u nas pierwsze skrzypce. Głośno.
Kobiety wymieniły nieśmiałe uśmiechy.
- Niewiele wam powiem, bo niewiele wiem, ale przyślę do was ratownika, z którym dziewczyna przyjechała. Może on wie coś więcej - odezwała się poważnie Wiktoria. - Ja muszę wracać do pacjentów. Na izbie jest straszny kocioł - dodała, patrząc na Idalię.
- Kiedy będziemy mogły porozmawiać z pacjentką? Bardzo ważny w tej sprawie jest czas - wyjaśniła Zuzia.
- Na razie robimy tomografię głowy. Poza tym jest w szoku. Podaliśmy jej leki uspokajające, bo kompletnie straciła nad sobą panowanie. Ale próbować możecie, oczywiście, dam wam znać. A teraz naprawdę muszę lecieć, zadzwonię, Ida - Wiki pospiesznie wyszła.
- To spokojnie, po kolei - powiedziała Basia. - Ja pójdę pogadać z ratownikiem z karetki, a ty opowiedz Zuzi wszystko, co wiesz o pacjentce i porywaczce. Zwłaszcza rzeczy, które wydają ci się nieistotne.
Idalia usiadła, wskazując aspirant krzesło. Basia wyszła.
- Ja też niewiele wiem, ale z rozmów z ginekologiem, który zna obie kobiety, jakiś obraz się wyłania. Tylko czy na pewno chce pani słuchać? - spojrzała na policjantkę przenikliwie.
- Nie bardzo rozumiem - zdziwiła się Ostrowska.
- Szpital - siedlisko bakterii. No i sprawa związana z uprowadzeniem dziecka. To nie sprzyja tworzeniu nowego życia - wyjaśniła Ida.
Ciemnowłosa policjantka mocno się zarumieniła.
- Skąd pani wie, że jestem w ciąży? Przecież nic nie widać.
Idalia uśmiechnęła się do niej ciepło.
- Inna matka nie musi widzieć, żeby wiedzieć. Takie rzeczy po prostu się czuje. A pani aż promienieje tą specyficzną energią.
- Dosyć niezwykły z pani lekarz - roześmiała się brunetka. - Jak na logiczną współczesną medycynę.
- Zdarza się najlepszym.
- Podejmuję wyzwanie. Chcę wysłuchać wszystkiego. Pod taką szczególną ochroną nic nam tu nie grozi.

*

- Bez sztucznego tłoku - przed salą Weroniki ustalała strategię Idalia. - Wchodzę tylko ja i jedna z was. Wybierzcie która.
- Ale my...
Ida powstrzymała dalsze słowa Basi stanowczym gestem.
- Postaw się na jej miejscu. To znacznie ułatwi ci pracę - powiedziała chłodno.
Basia się wzdrygnęła.
- Ja wejdę - skończyła dyskusję Ostrowska.
- Po prostu świetnie - żachnęła się Basia, ale Idalia i Zuzia już nie zwracały na nią uwagi.

*

- Co z moim dzieckiem, gdzie ono teraz jest? Ja muszę je nakarmić - blada, smutna dziewczyna wyrzucała z siebie słowa monotonnym, rozpaczliwym tonem, próbując skupić nieprzytomny od leków wzrok na przybyłych kobietach.
Policjantka spokojnie odpowiedziała, ale Idalia nie zrozumiała co, gwałtownie zrejterowała. Starając się utrzymać na nogach, włożyła drżące dłonie do kieszeni fartucha. Mocno zacisnęła oczy. Mimo to ujrzała siebie w podobnej sytuacji. Ascetyczny, zimny gabinet onkologa dziecięcego i tak samo bezradna rozpacz w jej własnym głosie. Nieme błaganie każdej komórki ciała o jakąkolwiek iskierkę nadziei. Zaprzeczenie sytuacji, w której już wszystko dla wszystkich jest jasne, a pocieszenie nie istnieje.
Idalia chciała wiać. Choćby i do samego diabła. Ale była profesjonalistką, jej zadanie polegało na przynoszeniu pocieszenia, zwłaszcza w sytuacjach, kiedy nie istniało.
Szybko się otrząsnęła, jednak nie umknęła jej uwadze troska w oczach Zuzi. Podziękowała uśmiechem, starając się ułożyć twarz w wyrazy "jest w porządku". Wyszło, tyle że niezbyt wiarygodnie.
- Obiecuję, że zrobimy wszystko, żeby synek jak najszybciej do pani wrócił. Cały i zdrowy - mówiła tymczasem Zuzia.
Po policzkach Weroniki płynęły łzy. Nie ocierała ich.
- Ale ty musisz nam w tym pomóc - dodała Idalia już spokojnie. Podeszła do Weroniki i przysiadając na łóżku wzięła ją za rękę. - Skup się. Bardzo wiele od ciebie zależy. Musisz odpowiedzieć na wszystkie pytania policjantki. Jak umiesz najlepiej, najbardziej szczegółowo. Rozumiesz?
- Tak, pytajcie - w głosie Marczuk zabrzmiała determinacja. Cichocka odetchnęła.
Zuzia podeszła bliżej.
- Do ośrodka jechałaś taksówką, jakiej korporacji?
- W telefonie mam numer, pod który dzwoniłam, zapiszę - sięgnęła po komórkę.
- Za moment. Teraz się skoncentruj. Nie odpowiadaj od razu, zastanów się.
- Wiem, o co chce pani zapytać. O niczym innym teraz nie myślę. Gdzie ona może być. Gdzie moim zdaniem się ukrywa. Problem polega na tym, że do głowy przychodzi mi tylko jedna możliwość. Jest jedno miejsce, o którym Dorota nie wie, że je znam. Ale jeśli jej tam nie ma, ja tego nie przeżyję.