52.

"Najtrudniejsze bitwy to nie te, które nas czekają poza pancerzem, ale pod nim".

*****

Idalia, niemal nieprzytomna ze zmęczenia, z trudem włożyła klucz do zamka. Natychmiast na jej spotkanie wybiegł Szczepan, radośnie ocierając się o nogi lekarki. Chwyciła zwierzątko w ramiona, wtulając twarz w jego ciepłe, miękkie futerko. Usiadła po turecku na podłodze i gorzko się rozpłakała. Zwierzak wchłaniał łzy jak gąbka, mimo to leżał spokojnie - jakby rozumiał, że rozpacz jego pani nie może dłużej czekać i jeśli teraz nie znajdzie ujścia, konsekwencje będą dla Idy nieprzewidywalne.
W takim stanie żonę zastał Wiktor. Dopiero co rozbudzony, rozczochrany i tylko w bokserkach wyszedł z sypialni. Nie miał siły wyrzucać kobiecie, że obiecała dać znać, kiedy zechce wrócić do domu, bo on zamierzał po nią przyjechać. Nie chciał jej wymawiać, że nie pozwoliła sobie towarzyszyć w szpitalu, mimo że pragnął być przy niej, ani tego, że nawet teraz od jego ramion i wspólnego łóżka wolała kota i podłogę. Nie czuł się szczególnie odepchnięty, zrobiło mu się po prostu trochę przykro. Znał żonę jak siebie samego, nauczył się przez wspólne lata, jak łatwo stracić jej zaufanie, wiedział też, że nienawidzi obciążać innych swoimi troskami, a tym bardziej jawnie okazywać słabości.
Dlatego zamiast wypowiadać nieistotne słowa, usiadł przy niej na podłodze i otoczył ramieniem jej drobne plecy, trzęsące się od płaczu. Czekał. Po kilku minutach dostrzegła jego obecność, wtuliła twarz w jego szyję. Siedział nieruchomo, niczego nie przyspieszał. Idalia oddychała głęboko, oddalając od siebie rozpacz. Stopniowo łzy przestawały płynąć, oddech się wyrównywał i powoli powracał zwykły spokój.
W końcu podniosła zapuchniętą twarz i zajrzała mu w oczy, machinalnie głaszcząc śpiącego na jej kolanach kota.
- Nie śpisz - powiedziała zdziwiona. - Jednak nie śpisz.
- Nie mogę zasnąć bez ciebie.
Westchnęła ciężko, spuściła oczy.
- A ja chyba nie umiem bez ciebie żyć.
Milczeli długo. Cichocki poczuł, jak w jego sercu rozlewa się fala ciepła, uświadomił sobie, ile jest w stanie zrobić, byle tylko przy nim była, zrozumiał, jak bardzo za nią tęsknił.
- Co z Agatą?
- Bez zmian - odpowiedziała bezbarwnym tonem. - Słabo reaguje na antybiotyki.
Trudno było o jakikolwiek komentarz, szkoda pustych słów, dlatego znowu z ulgą przywitali chwilę ciszy.
- Napijesz się herbaty?
- Szklankę wody, i nie, nie jestem głodna.
Obrysował kciukiem kontur jej ust. Uśmiechnął się ciepło.
- Pytałem o herbatę.
- A może być z dostawą do łóżka?
Pytanie było retoryczne, wstali równocześnie. Idalia w drodze do łazienki odłożyła kota na posłanie, Wiktor poszedł do kuchni. Kiedy wróciła do sypialni, brunet siedział na łóżku z kubkiem w dłoni. Ida bez słowa, żeby nie robić mu przykrości, wypiła duszkiem pół herbaty, po czym weszła do łóżka, naciągając na siebie kołdrę. Wiktor ostrożnie położył się obok. Na nic nie nalegał, ale też nie musiał czekać. Kobieta mocno się do niego przytuliła. I leżeli tak uspokojeni długo w noc, grzejąc się nawzajem ciepłem swoich ciał. Mężczyzna uśmiechnął się, słysząc w końcu spokojny, równy oddech żony. Sam jednak nie mógł zasnąć. Z zamkniętymi oczami chłonął ulotną chwilę szczęścia, czując, że wszystko nareszcie jest tak, jak zawsze być powinno.

*

- Już jestem.
Zmęczony Piotr wszedł do domu. Dyżur dłużył mu się w nieskończoność, jedyne, o czym marzył to dobra kolacja, chwila świętego spokoju i moment, w którym będzie mógł nareszcie położyć się do łóżka. Skierował się do kuchni. Żona siedziała przy stole w ciemności, oczy miała smutne i przygaszone.
- Hej, mówię ci, co się dzieje w szpitalu, wszyscy są rozkojarzeni i przygnębieni stanem Agaty, nie można normalnie pracować.
- Rozmawiałam z Magdą - przerwała mu bezceremonialnie. Oczy pociemniały jej z gniewu. Zaskoczyło go to, gdyż zwykle bez względu na okoliczności nie traciła nad sobą kontroli. - I tak właśnie się zastanawiałam, kiedy zamierzałeś mi powiedzieć, co właściwie dzieje się z naszym życiem. Albo też kiedy zaczniesz ewentualnie traktować mnie poważnie. Jako równego sobie partnera w związku.
- Hana, daj spokój, nie przesadzaj. Zapomniałem ci powiedzieć i to wszystko. Wiesz przecież, jaki mamy kocioł, odkąd wróciłaś do zawodu. Wyjeżdżam z Tosią na tydzień na Mazury, nie musisz się martwić, bez Magdy, nie dostała urlopu.
Poderwała się na równe nogi. Wojowniczo oparła ręce na biodrach.
- Za kogo ty mnie masz? Myślisz, że jestem zazdrosna, że o to mi chodzi?
- Problem polega na tym, że nie wiem, o co ci chodzi - podszedł do stołu, nalał pełną szklankę wody i opróżnił ją duszkiem, próbując się uspokoić. Wszystkiego mógł się spodziewać, ale nie gwałtownej kłótni. - Jestem zmęczony, nie możemy tego odłożyć do jutra? Może ochłoniesz chociaż trochę.
- Jak dla mnie możemy w ogóle o tym nie rozmawiać. Przecież według ciebie nic się nie stało. Wyjeżdżasz ze swoją córką na wakacje, o niczym mnie nie informując. Wykorzystujesz na ten cel urlop, który mieliśmy wspólnie zagospodarować. Zamierzasz zostawić mnie samą z dzieckiem, chociaż z trudem łączymy nasze grafiki z opiekunką...
- Zamierzałem ci powiedzieć, kiedy znajdzie się okazja, żeby spokojnie usiąść i pogadać, ostatnio nie mamy ich wielu, zrozum to. I przede wszystkim się uspokój, bo nic takiego się nie dzieje.
Goldberg zmęczona wybuchem opadła na kuchenne krzesło.
- Może właśnie na tym polega problem, że ciągle starałam się rozumieć. Akceptowałam Magdę i Tosię ze wszystkimi ich konsekwencjami, mimo że wielokrotnie mitrężyły moje plany. Opiekowałam się twoim dzieckiem jak własnym. Wiesz dlaczego? Bo tobie na tym zależało. Bo widziałam jak się starasz, żeby nikt nie tracił na sytuacji, w której się znajdujemy. Imponowało mi to. Chciałam ci pomóc. I dostałam nagrodę za własną dobroć, tak po prostu zapomniałeś mi powiedzieć! Bo to takie nieistotne. Nawet nie przyszło ci na myśl, żeby cokolwiek ze mną ustalić, bo przecież głupia i naiwna Hana na pewno nie będzie miała nic przeciwko zajmowaniu się wszystkim w pojedynkę. Po co pytać ją o zdanie!
- Czekaj, zaraz, bo ja tu chyba czegoś nie rozumiem. Może właśnie dlatego, że przyzwyczaiłem się do twojej wyrozumiałości i mam cię za dorosłą, mądrą i odpowiedzialną kobietę, której nie trzeba wszystkiego tłumaczyć jak dziecku, nie komplikuje spraw prostych i nie robi problemów z niczego.
W oczach Hany zalśniły łzy, Piotr był zły.
- Wyobraź sobie, że poszliśmy z Tośką na lody, była jakaś smutna. Długo nie chciała powiedzieć, o co chodzi, ale ją podszedłem. Wygadała się, że chciałaby kiedyś tak jak Sara mieć mnie przez jakiś czas tylko dla siebie, ale wie, że to niemożliwe, bo ja mam już nową rodzinę i ona zawsze będzie mniej ważna niż wy.
Hana westchnęła.
- Kompletnie mnie zatkało. I wtedy, niewiele myśląc, zaproponowałem jej wspólny wyjazd na łódki, tylko ja i ona. Nie nalegała, żeby zabierać mamę, to akurat był pomysł Magdy.
- Piotr... to wszystko nie jest dla mnie proste... A ty nie odpowiadasz na moje pytanie. Dlaczego ja o niczym nie wiem?
- Nie jest, dlatego dziwi mnie twoja reakcja. To jest głupie pytanie! Trudno uwierzyć, że nie dajesz mi prawa, żeby zapewnić jej, kiedy mogę, chociaż substytut tego, co nasza Sara ma na co dzień. Jeśli myślisz, że ją od siebie odepchnę, źle myślisz. Kocham ją tak samo jak was obie, nie dam jej nigdy powodu, żeby czuła się gorsza lub zbędna w moim życiu. I nie zamierzam nikogo prosić o pozwolenie na opiekę nad własną córką. Ani tym bardziej się z tego tłumaczyć! Zrozum to, im szybciej, tym lepiej.
- Dlaczego nie rozumiesz, o czym ja do ciebie mówię? Dlaczego mi nie ufasz, do cholery, dlaczego nie możemy takich decyzji podejmować razem, uwzględniając w nich nas wszystkich? Czy kiedykolwiek narzekałam na twój i Tosi czas? - jej oczy rzucały iskry.
- Bo mi do głowy nie przyszło, że możesz mieć na ten temat inne ode mnie zdanie. Że to ci może przeszkadzać i tydzień z Sarą w domu to jest problem. Zapłacę opiekunce, żeby zostawała dłużej, nie musisz się o to martwić.
Podeszła do niego i położyła mu ręce na ramionach.
- Piotr, ja niczego nie zamierzam ci zabraniać, chcę po prostu o tym wiedzieć. Czy to tak trudno jest pojąć?
- Już wiesz. A mimo to wszystko mi wyrzucasz, histeryzujesz, przez co zaprzeczasz temu, co mówisz!
- Bo jestem twoją żoną i powinnam wiedzieć pierwsza. I nie mamy o czym rozmawiać, skoro ty nie rozumiesz, jak się teraz czuję.
- To by niczego nie zmieniło.
- A gdybym w tym czasie musiała zostać dłużej w szpitalu, wyjechać?
- Nie musiałabyś, rozmawiałem z Tretterem.
- To znaczy wiedzieli o twoich planach wszyscy, tylko nie ja.
- Mam wrażenie, że lepiej by było, gdybyś się w ogóle nie dowiedziała do czasu wyjazdu.
Ukryła twarz w dłoniach.
- Pierwszy raz od ślubu nie umiem się z tobą porozumieć - jej ton był twardy, stanowczy. - Dlatego też już podjęłam decyzję, nie będziesz musiał dopłacać opiekunce.
- Co masz na myśli?
- Biorę urlop i jedziemy do Izraela. Sara powinna wreszcie poznać moje życie i swoich bliskich.
- Jedziecie beze mnie?
- Tak. Powinniśmy od siebie odpocząć.
- Mieliśmy jechać razem.
- Owszem, od roku. Moja rodzina zawsze wśród twoich priorytetów stoi na ostatnim miejscu.
- Hana...
Mierzyli się wzrokiem.
- Już podjęłam decyzję, w ten sam sposób, w jaki ty swoją, może to da ci do myślenia. Może teraz mnie zrozumiesz.