53.

"W powietrze z piersi pieśń mą słałem,

gdzie na ziemię spadła, nie dojrzałem,

bo w czyich to oczach mocy tyle krąży,

by za lotem pieśni wzrok mógł nadążyć?"

*****

Idalia weszła do sali Woźnickiej. Szybko obrzuciła wzrokiem parametry. Wszystko było bez zmian, westchnęła rozczarowana. Marek drzemał na krześle obok ukochanej, Ida była pewna, że siedział przy niej przez całą noc. Uśmiechnęła się do niego rozczulona. Kiedy odsuwała krzesło dla siebie, raptownie się obudził.

- Cześć, królewiczu, wyglądasz na wykończonego, ale od czego ma się przyjaciół, nawet takich, którzy są przyjaciółmi naszych ukochanych kobiet - jej twarz rozpromieniła się w uśmiechu. Patrząc na jego wymizerowaną i bladą, miała ochotę podejść i zwyczajnie go objąć, pocieszyć, zapewnić, że to już niedługo potrwa. Powstrzymała impuls. Ledwo się znali.

- Zwłaszcza twoich ukochanych kobiet, Idusiu, też uroczo wyglądasz, jakbyś nie spała z tydzień.

- W sam raz na dyżur, ale dość o mnie.

Otworzyła torbę, szybko wyjmując kanapki i termos z kawą. Postawiła wszystko na stoliku przed mężczyzną.

- Pewnie nie takie pyszne jak jej, ale jak się nie ma, co się lubi... Smacznego.

- Rozumiem już, dlaczego Agata cię uwielbia. W tej sferze jesteś godnym zastępstwem, dzięki. Nie miałem głowy do niczego poza nią.

Z wdzięcznością rozpakował kanapkę.

- Hej, jak się trzymasz? - Cichocka wzięła przyjaciółkę za rękę. - Nie świruj, tylko wracaj, źle tu bez ciebie. Jak długo każesz mi na siebie czekać? Szczepan za tobą tęskni, nie chce jeść.

- No proszę, typowa postawa psychiatry. Naprawdę wierzysz, że to coś daje?

- Pytasz, czy mnie słyszy? Na pewno.

- Optymistka.

- Lubię dobre myśli. Ona też. I dawać, i dostawać. A ty nie umiesz być optymistą?

- Trudno mi, kiedy umieram ze strachu. Jej też by było trudno.

- Jej nie. Bo ona zna sposób na własny pesymizm. Taki, który zawsze działa.

- To znaczy jaki?

- Banalny - zrób bezinteresownie dla kogoś coś dobrego. To zawsze wraca. Słowo.

- Dużo w tobie pewności. Pozazdrościć.

- Bo moje życie jest ciągłym sztormem. Dlatego byle podmuch mnie nie złamie. Ona też tak ma. Czego i tobie.

- Żeby to było takie proste - spojrzał ze smutkiem na leżącą bez ruchu Agatę.

- Chcieć to móc. Ale musisz chcieć naprawdę.

- A do tego mieć cholernie dużo siły.

- Siły nie trzeba. Wystarczą dobre myśli.

*

- Jeszcze to, koniecznie - Ola podała Przemkowi reklamówkę, którą chirurg z trudem wepchnął do rozłożonej na podłodze walizki. - Ubranka od mojej mamy. Śmiertelnie by się obraziła, gdyby Franka ich nie nosiła.

Uśmiechnęła się z trudem. Zapała mozolnie zamykał bagaż.

Kiedy wszystko zostało już zrobione i nie było czym zająć rąk, niepewnie stanęli naprzeciwko siebie. Ola ze spuszczoną głową mięła w dłoniach róg koszulki, Przemek niecierpliwie przestępował z nogi na nogę. Wspólnie chcieli mieć to już za sobą i tak samo jednocześnie czuli ciężar słów, które musiały zostać wypowiedziane. Teraz albo nigdy. Inaczej ich dalsze życie stanie się piekłem niedomówień, oskarżeń i pretensji.

- No, to czekamy na ciebie w piątek. Koniecznie daj znać, kiedy będziesz na dworcu, przyjedziemy. Zdecydujesz, czy wolicie spędzić weekend w Warszawie, czy ze mną.

Kobieta nie zareagowała. Stała oszołomiona, jakby nie mogąc uwierzyć, że to dzieje się naprawdę. Przemek zrozumiał jej wahanie.

- Może to po prostu nie był nasz czas? Może nie dorośliśmy? Teraz wszystko się ułoży, wszystko się zmieni. Ola, możesz się śmiać, ale ja wierzę, że ta odległość nas troje do siebie zbliży. Bo dopiero teraz będziemy się naprawdę starać.

- O nią - wskazała kciukiem przez ramię na stojące za nimi łóżeczko turystyczne, w którym znajdowało się wszystko, co obecnie ich łączyło.

- A może jeszcze kiedyś o nas? Nie możesz tego wiedzieć.

- Nie zdziwiłabym się, gdybyś po tym wszystkim nie chciał mnie znać, co tylko mogło, poszło źle - jej oczy się zaszkliły.

- Nie doceniasz mnie. Teraz, kiedy wiem, co dalej robić z naszym życiem, stać mnie wreszcie na wyrozumiałość względem ciebie, której do tej pory mi brakowało. Nie tylko ty zawiodłaś. Przepraszam, że nie umiałem stać się wsparciem.

- Może gdybym...

- To już nie ma znaczenia. Liczy się, że jesteś niegotowa i oszołomiona. Że Franusia to nie był dobry pretekst do związku, że tylko niepotrzebnie się krzywdziliśmy. A przede wszystkim, że ja w twoim wieku, na początku specjalizacji, zachowałbym się co najmniej tak samo. Albo w ogóle bym sobie odpuścił opiekę nad dzieckiem.

- Dzięki, że to mówisz. Czuję się trochę mniej beznadziejna - uśmiechnęła się cierpko.

- Tak myślę. Uczciwie cię oceniam.

- Jesteś wspaniałym, czułym tatą. Zazdroszczę tej małej księżniczce. A ja postaram się brać z ciebie przykład. W końcu kiedy będę w Krakowie, szpital będzie musiał się beze mnie obejść.

W nagłym odruchu objął lekarkę. Z jej oczu popłynęły łzy.

- Ola, rób to, co kochasz z pasją i poświęceniem. No i pamiętaj, że my zawsze na ciebie czekamy. Przyjeżdżaj w każdej wolnej chwili.

Objęli się mocno.

- Obudzę ją, chcę się pożegnać, już trzeba się zbierać - Ola, ocierając oczy, odsunęła się nieznacznie. Przemek podniósł ciężką walizkę, chcąc wystawić ją do przedpokoju.

- Trzeba, do nowego, lepszego życia.

*

Obojętna na wszystko Wiki siedziała przy łóżku Agaty. Był środek nocy i chociaż miała dyżur, nie mogła się na niczym skupić. Zostawiła więc stertę niewypełnionych kart i prosząc pielęgniarkę o telefon, gdyby coś się działo, znalazła się tam, gdzie od początku być powinna. Sytuacja niewyobrażalnie ją smuciła. W posiewach Woźnickiej wykryto gronkowca złocistego i mimo że natychmiast podano jej antybiotyk celowany, a jej stan się ustabilizował, nadal nie odzyskiwała przytomności.

Wiktoria nie mówiła ani słowa. Wszystko już zostało powiedziane. Po prostu czuwała. Możliwość bycia przy kobiecie, którą uważała niemal za siostrę, dawała jej nieokreślone i mgliste poczucie panowania nad sytuacją.

Nagle internistka szeroko otworzyła oczy, w których zalśniły łzy. Aparatura zwariowała. Agata rozpaczliwie miotała się po łóżku. Wpadała w panikę.

- Już, już. Szybko, dajcie maskę, trzeba ją rozintubować, bo krztusi się rurką!

Ziemiańska natychmiast kilkoma wprawnymi ruchami rozintubowała koleżankę, szybko przykładając jej do twarzy maskę z tlenem. Woźnicka usiłowała coś powiedzieć. Gwałtownie kaszlała.

- Oddychaj spokojnie, wszystko powiesz później. Teraz po prostu oddychaj. Muszę ustalić twoją wydolność.

Agata posłuchała, głęboko, po części samodzielnie, wtłaczała powietrze do płuc, przy okazji się uspokajając.

Wiki stała sztywno, z niepokojem patrząc na przyjaciółkę. Dotknęła jej dłoni.

- No, wspaniale - uśmiechnęła się Ziemiańska. - Kaszlemy, łzawimy, ale na własnym oddechu. Maskę zostawiam dla bezpieczeństwa. Podejrzewam, że szybko się zmęczysz, wtedy zwiększę tlen, ale na razie trenuj, podobno tego się nie zapomina.

- Dziękuję - powiedziała cicho Agata, chrypiąc i kaszląc. - Co w ogóle... - zwróciła się do Consalidy, ale zamiast dokończyć, musiała przypomnieć sobie o oddychaniu.

- Łatwiej by było, gdybyś zapytała, co się nie stało.

W milczeniu obie walczyły z fizjologią - Agata z oddechem i kaszlem, Wiktoria z cisnącymi się uparcie do oczu łzami. W końcu internistka oddech unormowała, a Wiki, ostatecznie się poddając, objęła przyjaciółkę i się rozpłakała.

- No już, hej, twardzielko... - Woźnicka niezdarnie klepała Wiki po plecach.

- Ale nam strachu napędziłaś - gwałtownym ruchem otarła oczy.

- Wszyscy tu byliście, pamiętam was. Gdyby was tu nie było...

- Ale byliśmy, co było a nie jest... wszystko będzie dobrze. Jak się czujesz?

Agata zamknęła oczy, potem z trudem je otworzyła.

- Jestem strasznie zmęczona. Jakbym nie spała co najmniej z tydzień.

- To naturalne.

Blondynka spróbowała usiąść, szybko jednak opadła z powrotem na poduszkę.

- Chyba zwariowałaś. Leż, a najlepiej śpij.

Popatrzyła chirurg prosto w oczy.

- Wiki, ja wiem, że to była posocznica, powiedz mi, co ze mną jest? Powiedz prawdę, nikt mi tego nie powie, proszę, Wiki...

- Agata, nie ma prawdy i nieprawdy. Tydzień byłaś nieprzytomna. Miałaś niewydolne nerki i płuca. Wszystko stopniowo wróci do normy. Potrzebujesz czasu.

- Przynieś mi kartę, chcę sprawdzić wyniki.

- Nie ma mowy, teraz jesteś pacjentem, nie lekarzem. Umiemy się tobą zająć. Ty masz odpoczywać, wracać powoli do zdrowia. Z tego nie wychodzi się pięć minut.

- Wiktoria, ty też chciałabyś wiedzieć.

- Nie ma czego wiedzieć. Spokojnie, dasz sobie radę.

- Chcę wrócić do pracy, a powikłania...

- Agata, uspokój się. Wyłącz analizę - pogłaskała stanowczym ruchem zimną dłoń internistki. - Zaufaj nam, zrobimy wszystko jak trzeba.

W końcu Agata, ostatecznie wyczerpana, zamknęła oczy.

- Przepraszam cię. Jakoś chyba...

- Nie ma sprawy, będzie jeszcze dużo czasu, żeby pogadać, teraz zdrowiej. I błagam cię nade wszystko, nie wygłupiaj się już.

- Ja się wygłupiam? Od dawna należał mi się urlop - lekarka nie otwierała oczu.

- To znaczy co?

- To znaczy, że od tygodnia go wykorzystuję na wylegiwanie.

Wiki wytrzeszczyła oczy.

- No co, nikt nie powiedział, że nie można tutaj - Agata mrugnęła.

Uśmiechnęły się szeroko.

- Kocham cię, świrze - Consalida pocałowała przyjaciółkę w czoło. - I tak trzymaj! Będę tu wpadać w ciągu nocy, a teraz już dobranoc, śpij spokojnie.