51.

"Bo jestem jakby na baterię, na ciepło, na wzrok, na uśmiech, na magię słów".

*****

- Budzimy się, królewno, jesteśmy na miejscu.

Agata z trudem otworzyła oczy, spojrzała nieprzytomnie. Idalia wzięła przyjaciółkę za rękę, grzała jak piec. Przeszył ją dreszcz niepokoju.

- Temperatura nie spada mimo leków. Martwię się o ciebie. Jak się czujesz?

- Coraz gorzej, w głowie mi wiruje. Przekażę tylko pacjentów. Dzięki, że jesteś, nie dałabym rady sama. Coś jest ze mną cholernie nie tak.

- Grypa jest z tobą. Daj spokój - po tym wszystkim, co dla mnie zrobiłaś w ostatnim czasie, nie mogłabym być gdzie indziej. Chodź, załatwmy to szybko.

*

Internistka szła powoli szpitalnym korytarzem, szukając dyżurującego kolegi. Z kontrolowanego chaosu i bieganiny wywnioskowała, że coś się stało. Natknęła się na Wiktorię.

- Agata, jesteś, dzięki Bogu, był wypadek komunikacyjny i jest masakra. Nie wychodzimy z sali operacyjnej. Na izbie zostawiłam faceta z bólem zamostkowym, jeśli zaraz ktoś się nim nie zajmie, albo zaskarży szpital, albo trafi go szlag, szykuj cierpliwość. Dzięki. Masz u mnie piwo.

- Wiki, ale ja...

Koleżanki już nie było.

- Agata, nie! - zaprotestowała Cichocka.

- Napisz mi to podanie, ja podpiszę, błagam, tylko ten jeden pacjent. Sama widzisz, co tu się dzieje. Kto jak nie ja.

Idalia westchnęła z rezygnacją, postanawiając spełnić prośbę koleżanki.

*

Woźnicka zlała twarz zimną wodą, wypróbowała przed lustrem uprzejmy uśmiech, wyszedł zmęczony, ale od biedy mogło być. Zebrała wszystkie siły.

- Dzień dobry, Agata Woźnicka, internista, zbadam pana, dobrze?

- Nareszcie, człowiek by tu umarł, a nikt by się nie pofatygował.

- Jak się pan nazywa i co panu dolega?

- A ja całe życie na was pracuję, podatki moje to wasze pensje, nigdy nie chodzę do lekarza, a jak raz przyszedłem, bo się czuję parszywie, to mnie traktują jak psa! - pacjent oddychał z trudem.

- Proszę odpowiadać na moje pytania, im szybciej się dowiem, z czym pan przyszedł, tym szybciej panu pomogę - lekarka patrzyła spokojnie, żadne obraźliwe narzekania nie robiły już na niej wrażenia, przyzwyczaiła się dawno temu.

- Mariusz Łęczek, duszno mi i coś mnie tak w klatce gniecie, aż mi tu promieniuje, do ręki. I tak mi serce szybko bije jak nigdy, bo się zdenerwowałem tymi waszymi lekarzami. Nie przechodzi ani trochę. W głowie mi się kręci. Ale to przez tych waszych lekarzy, tak się guzdrzą, czeka człowiek i czeka, jak przyszedłem, nie było jeszcze tak źle!

- Rozpoznano u pana miażdżycę? Zdarzał się już taki ból wcześniej?

- Jakąś tam miażdżycę tak, ale ja nie mam czasu po lekarzach chodzić, boleć mnie tak nie bolało. Myśli pani, że jak człowiek ma rodzinę na utrzymaniu i własną firmę, to ma czas na cackanie się ze sobą?

- Proszę teraz nic nie mówić.

- Tak, nawet odezwać się nie wolno, bo wielka pani doktor! Głupka chce zrobić z przyzwoitego człowieka.

- Chcę pana osłuchać, nie mogę tego zrobić, kiedy pan mówi.

Pacjent zamilkł, Agata podziękowała  za to opatrzności, bo ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę, było użeranie się z obrażonym na cały świat mężczyzną.

- Panie Mariuszu, trochę pan u nas zabawi, proszę zostać w takiej półleżącej pozycji, teraz podamy tlen i zrobimy wkłucie, Asia, monitorujemy ciśnienie, podłączamy EKG. Pacjent już się przestaje denerwować, zajmujemy się panem porządnie, wszystko będzie dobrze, umowa stoi?

- No niech będzie, jak już tu pani jest.

- A zaraz będzie mój starszy i mądrzejszy kolega. Jest pan uczulony na aspirynę?

- Nie.

- Asia, proszę cię na chwilę.

Odeszły na bok, pielęgniarka czekała na dalsze instrukcje, internistka musiała usiąść.

- Krew na podstawowe, plus troponiny i CK-MB, nitrogliceryna, aspiryna, beta blokery dożylnie.

- Zawał?

- Nie da się ukryć.

- Ja wydzwonię hemodynamikę, gdzieś go muszą wziąć, a ty poszukaj Witka lub Zuzę, niech go przejmą, mnie przejęła grypa.

- Dużo zdrowia pani doktor.

- Przyda się.

*

- Szefie, dyrektor wybaczy, ale ja się muszę oddelegować - Agata, zataczając się, weszła do gabinetu Trettera. Nic więcej powiedzieć nie zdążyła, nagle poczuła, że osuwa się na podłogę i nie może złapać tchu.

*

Na OIOM-ie Van Graaf spokojnie regulował respirator Agaty. Kobieta miała oczy szeroko otwarte z przerażenia.

- Agatko, wszystko będzie dobrze, wiesz przecież, jesteś lekarzem. Na początku to zawsze groźnie wygląda, ale już działamy, spokojnie. Odpowiedz "tak" lub "nie", czy oddawałaś dzisiaj mocz?

Pokręciła głową, patrzyła pytająco, niczego nie mogła zrozumieć. Drżały jej usta, dużym wysiłkiem woli powstrzymywała łzy. Anestezjolog dotknął jej dłoni.

- Zaraz wracam, spokojnie.

Na zewnątrz Tretter stał jak sparaliżowany, Idalia trzęsąc się, chodziła tam i z powrotem.

- Wezwijcie kogoś z interny dla potwierdzenia diagnozy. Podajemy płyny. Ostra niewydolność oddechowa. Natychmiast krew na posiew i CRP na cito, mocznik, kreatynina, RTG płuc i gazometria. Podejrzewam też ostrą niewydolność nerek, oddechowo się nie zapowiada nadal, więc zostaje u mnie. Dopóki nie przyjdą wyniki, antybiotyk o szerokim spektrum działania. Módlcie się, żeby nie była lekooporna. No i wkroczyłbym z hemodializą, jeśli te nerki.

W tym momencie podbiegła do nich Zuza.

- Co z Agatą?! Wszyscy byliśmy przy tym cholernym wypadku!

- Radziłbym się opanować, pani doktor - skarcił ją Van Graaf. - Ona jest już tak przerażona, że my koniecznie musimy zachować spokój. Proszę potwierdzić moją diagnozę i wrócić tutaj.

- Ruud, co twoim zdaniem jej jest? - dyrektor nie wytrzymał.

- Grozi jej niewydolność wielonarządowa.

*

Zuza odsłoniła kołdrę Agaty w kompletnej ciszy. Kiedy zobaczyła na jej rękach i tułowiu mocno zaczerwienioną wysypkę, głośno wciągnęła powietrze. Agata się rozpłakała.

Zuzie zabrakło słów, szybko wybiegła z sali.

- Posocznica - bardziej stwierdził niż zapytał anestezjolog.

- Tak, sepsa, badania to ostatecznie potwierdzą - odpowiedziała cicho. Idalia się rozszlochała, Tretter opiekuńczym gestem objął ją ramieniem.

- Boże, to wyglądało na zwykłą infekcję, przecież bym zareagowała - psychiatra była wstrząśnięta.

- Często na początku tak wygląda - powiedziała Zuza.

- Ale skąd to u niej?

- Wystarczy, że jakiś pacjent na nią kichnął - uzupełnił anestezjolog. - Przeniosło się drogą kropelkową, a układ odpornościowy tym razem sobie nie poradził i doszło do ogólnego zakażenia organizmu, w szpitalu to mogło się przytrafić każdemu z nas. Czekamy na wyniki, tyle możemy. Potrzeba jej teraz dużo siły i naszych dobrych myśli.

Wszyscy stali przez chwilę w ciszy, analizując jego słowa, pierwsza działać postanowiła Idalia.

*

- Malutkie moje stworzonko - głaskała wystraszoną Agatę po rozpalonej twarzy. - Wiesz, że jesteś bardzo silna? Niczym się nie przejmuj, Marek już jedzie, a ty ze wszystkim sobie poradzisz. Przecież mnie tak nie zostawisz, skoro już mnie masz, co?

Agata z trudem się uśmiechnęła.

W tej chwili do sali jak wicher wpadła Consalida, natychmiast, mimo kabli, zagarniając przyjaciółkę w ramiona.

- Gówniarzu mój najdroższy, kochany - mocno tuliła ją do siebie, trzęsły jej się ręce. - Co ty mi wyprawiasz? Przecież wiesz, że ja cholernie nie lubię niespodzianek.

Oddychała szybko. Tak bardzo, niewyobrażalnie chciało jej się płakać. Agata uspokajająco dotknęła jej włosów. Opanowała się z największym trudem.

- Pamiętaj, że umowa ze studiów nadal aktualna, nigdy, choćby nie wiem co, się nie poddajemy, a to jest tylko kolejna runda, tak?

Zamiast odpowiedzi zapiszczała aparatura. Agacie gwałtownie spadła saturacja. Van Graaf natychmiast zmaterializował się przy łóżku, oszczędnym gestem każąc wyjść obu kobietom.

*

Psychiatra opadła na krzesło śmiertelnie zmęczona, Wiktoria nie dała jej odetchnąć.

- Ja tego nie jestem w stanie zrozumieć! Kobieto, byłaś z nią od rana i nie zauważyłaś, że cholernie źle się dzieje? Jak to jest możliwe! - nie była w stanie dłużej nad sobą panować.

- Nie, to przecież ja wrzuciłam jej pacjenta, kiedy tylko pojawiła mi się przed oczami, mimo że przyszła do szpitala tylko po to, żeby zawiadomić o swojej chorobie.

Consalida szybko opadła z sił.

- Sorry, Ida, poniosło mnie - Wiki objęła się ramionami. - Ja po prostu znam ją tak długo, że nie wyobrażam sobie bez niej życia. Jej zwyczajowy uśmiech i mądra, dystansująca ironia często ratują mnie przed kompletną katastrofą.

- Mnie też - odpowiedziała Ida cicho, a po policzkach spłynęły jej łzy. - Jeszcze jakiś czas temu gdyby nie ona, dałabym się życiu nieodwracalnie pokonać.

Wstała stanowczo, wzięła Wiki za rękę.

- Nie stracimy jej, rozumiesz? Ja już w życiu tak wiele straciłam, że jej mi los nie odbierze, to by było za bardzo niesprawiedliwe.

Przebiegający pędem obok Rogalski nawet ich nie zauważył.

- Kochanie moje, jak ja mogłem tego nie zauważyć, zostawić cię samą - z oczu Marka popłynęły łzy. - ale już przy tobie jestem i nie zostaniesz sama ani na chwilę, słyszysz mnie? Wszystko będzie dobrze. Razem z tym wygramy.

Agata nie odpowiedziała, nie otworzyła oczu, nie zareagowała w żaden widoczny sposób.

- Od niedawna jest nieprzytomna. Stan krytyczny, najbliższe godziny zdecydują - poinformował profesjonalnym tonem Van Graaf. - Należy być dobrej myśli.

Marek spojrzał na niego nieprzytomnie.

- Nic nie należy. Bo to ja należę do niej. Jeśli jej się coś stanie, moje dalsze życie straci sens. Rozumiesz to? Kochałeś kogoś tak kiedyś?

Ruud jak zwykle powściągliwy nie odpowiedział. Zawstydzony tym wyznaniem zapatrzył się na parametry.

Marek głaskał mokre od potu włosy kobiety.

- Na nic nie nalegam, bądź jaka chcesz i gdzie masz ochotę, tylko bądź, o to cię proszę.

Jedyną reakcją na jego słowa był monotonny szum respiratora