50.

"Walcz do końca. Nawet wtedy, gdy od początku stoisz na straconej pozycji".

*****

- No i jesteśmy w sądzie, jak mówiłem - przed czasem - Marek zatrzymał samochód na parkingu. - Gdzie Idalia?
- Pewnie już w środku - Agata gwałtownie zadrżała, objęła się ramionami.
- Prosiłem cię, odwołaj dyżur, zdecydowanie coś cię bierze. Blado wyglądasz.
- Daj spokój, po prostu boli mnie gardło, wyjdziemy stąd, to wezmę jakieś prochy przeciw grypie i będzie po sprawie. Nie mam czasu na chorowanie.
- A zrobisz coś jeszcze, kiedy stąd wyjdziesz?
Agata spojrzała pytająco, nieco zaszklonym wzrokiem. Potarła czerwone oczy, czuła, że ma gorączkę, westchnęła zrezygnowana.
- Wyduś to z siebie. Nie mam siły na zagadki.
- Zastanowisz się jeszcze raz spokojnie nad moją propozycją?
- Marek, proszę cię, nie wracajmy do tego. Nie chcę jeszcze z tobą mieszkać, czy to tak trudno zrozumieć? Chcę być blisko ciebie, ale tak jak teraz jest dobrze.
Chwyciła butelkę z wodą i wypiła jej zawartość duszkiem.
- Nie chcę i boję się to nie jest to samo.
Oparła się o zagłówek i zamknęła oczy. Była zirytowana, choć za wszelką cenę próbowała zachować spokój. Nie chciała mówić o tym, co dla niej oczywiste. Nie miała ochoty wszystkiego tłumaczyć, w tej konkretnej chwili bardzo żałowała, że mężczyzna nie zna jej myśli lub że nie może po prostu zostawić jej w spokoju.
- Ja już mieszkałam ze swoim mężem. Powiem więcej - byłam z nim bardzo szczęśliwa. I wszystko miało skończyć się bajkowo, więc ciekawe dlaczego teraz nie żyjemy długo i szczęśliwie? Czy to na pewno nie przez pośpiech? Ciekawe dlaczego Wiktoria ma ciągle wątpliwości w swoim związku. Może dlatego, że nie umieli dać sobie więcej czasu, sprawdzić się? Zaczekać na to swoje razem na wieki?
Policzki kobiety płonęły. Lekarz nie wiedział, czy przez gorączkę, czy gniew. Ujął w dłonie jej rozpaloną twarz. Pogładził wyschnięte usta.
- Agatko, a ja chcę się przy tobie budzić i zasypiać, przynosić ci śniadanie do łóżka, dzielić wspólną, zwykłą codzienność. Czy to tak trudno zrozumieć, czy to tak wiele?
- To na mnie poczekaj.
- Tylko że tobie nie pomoże czas. Tobie strach uniemożliwia zrobienie kolejnego kroku w nasze wspólne życie.
- To co mam według ciebie zrobić, specjalisto od moich emocji? - gniewnie uderzyła dłońmi w kolana.
- Spróbować mi w końcu zaufać, uwierzyć, że ja nie zrobię ci krzywdy. I rozmawiać ze mną wreszcie, przestać zamykać się w sobie.
- Marek... ja...
- Wiem, ty musisz iść.
Objęła go ramionami.
- Pozwól mi pomyśleć.
Uspokajająco, delikatnie głaskał ją po plecach.
- Nie myśl, skup się na uczuciach, posłuchaj, co mówi do ciebie twoje serce.
Trwali przez chwilę w uścisku, w końcu kardiolog się odsunął.
- A ja dla odmiany posłucham rozsądku i dam ci jakieś leki przeciwgorączkowe. Powinno coś być w samochodowej apteczce.

*

- Proszę wstać, sąd idzie!
Idalia stała sztywno ze spuszczonym wzrokiem. Agacie przyszło na myśl, że wygląda, jakby to ona była winowajczynią. Spróbowała spotkać spojrzenie przyjaciółki. Na próżno. Popatrzyła więc prosto w oczy niezawisłego sądu. Były mądrymi i ciepłymi oczami kobiety. Odetchnęła z ulgą, siadając.
- Otwieram rozprawę przed Sądem Rejonowym, będzie rozpoznana sprawa Adama Łapińskiego, w związku z trwałym uszkodzeniem ciała, nękaniem i prześladowaniem Idalii Cichockiej...
Psychiatra spojrzała na zdenerwowanego, sztywno siedzącego Wiktora, potem nieco nieprzytomnie na Woźnicką. Miała nieodparte wrażenie, że to wszystko dotyczy kogoś innego, a ona jest tu tylko przypadkiem. Ciepły uśmiech przyjaciółki nieco ją rozluźnił, jednak na oskarżonego popatrzeć nie miała odwagi.
- Stawili się oskarżony Adam Łapiński wraz z obrońcą z urzędu - Tomaszem Filczarem oraz pokrzywdzona Idalia Cichocka wraz z prokuratorem - Jackiem Dumiczem. Otwieram przewód sądowy i udzielam głosu panu prokuratorowi.

*

- Chciałam ci bardzo podziękować - Magda z powagą spojrzała na Hanę.
- Mnie? A za co? - spytała zdziwiona ginekolog.
- Tosiu, nie huśtaj Sary tak wysoko - zamiast odpowiedzieć, upomniała córkę. Mała posłuchała natychmiast, zwalniając znacznie huśtawkę.
- Jak to za co! Nie udawaj, że to takie nic, bo niejedna kobieta miałaby problem. Ale chcę, żebyś wiedziała, że bardzo doceniam, bo dla mnie i dla Antosi to wiele znaczy. Trochę żałuję, że nie dostałam urlopu, ale może tak lepiej, nie będzie miała tego, czego mieć na co dzień nie może ani przez chwilę. Po co robić jakąś chorą namiastkę.
Posmutniała zamyślona.
- Cóż, życie jest życiem. Cieszę się po prostu, że trafiłyśmy w nowym życiu Piotra akurat na ciebie. Nigdy nie brakowało ci wyrozumiałości. I jeszcze raz dziękuję.
Hana patrzyła na kobietę nic nie rozumiejącym wzrokiem. Kiedy chciała zadać pytanie, wyjaśnić sytuację, podbiegła do nich Kasia-opiekunka.
- Już jestem, przepraszam za spóźnienie.
Goldberg szybko otrząsnęła się z odrętwienia.
- Dzisiaj podnosimy poprzeczkę - przywitała się z dziewczyną. - Mój łobuziak plus dziesięcioletnia siostrzyczka. Co ty na to?
- A ja na to jak na lody, biorę - Kasia pokazała w uśmiechu białe zęby.
- Postaram się wszystko załatwić w ciągu dwóch godzin, bardzo pani dziękuję - odezwała się Magda, cmokając Hanę pośpiesznie w policzek. - Lecę, zadzwonię niedługo.
- Pa - odpowiedziała Hana, wyciągając telefon z torebki. Kiedy wybierała numer męża, jej zaskoczenie stopniowo przeradzało się w złość.

*

- Wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej - sąd rejonowy po rozpoznaniu sprawy Adama Łapińskiego uznaje go za winnego dokonania zarzucanego mu czynu i wymierza karę pięciu lat pozbawienia wolności.
Cisza, która zapadła po tych słowach na sali, pozwoliła wszystkim usłyszeć oddech ulgi pokrzywdzonej. Rozprawa się skończyła, obecni ruszyli do drzwi. Uradowana Agata szła w stronę Idy, ściskającej właśnie dłoń prokuratora, spokojnej i uśmiechniętej. Nagle spojrzenia Idalii i Adama spotkały się. Internistka stanęła na środku jak wmurowana. Lekarka z triumfem i bez strachu patrzyła w jego puste oczy. Nagle zbladła. Woźnicka natychmiast znalazła się przy niej.
- Co jest? - spytała szeptem, pochylając się nad Idą.
- Powiedz, że mi się to tylko przywidziało. Widziałaś, co on powiedział? Zrozumiałaś?
Agata zmarszczyła brwi.
- Nie ma znaczenia, chodźmy.
Jakby umówione spojrzały jednak mimo woli na oskarżonego, wyprowadzanego już do aresztu. Tym razem poruszył wargami wyraźniej, żeby i Agata zrozumiała krótki przekaz: jeszcze się spotkamy.

*

- Hej Adam, widziałeś może Piotra? - Hana zaczepiła przechodzącego chirurga.
- Jest na bloku. Jakiś wypadek komunikacyjny, wkroczyli z Wiki na ostro. Ja czekam na kolejnych poszkodowanych.
- Nic to, sprawa, jaką do niego mam, będzie musiała poczekać.
- Szkoda, że nie masz do mnie jakiejś ciekawej sprawy.
- Chciałbyś - uśmiechnęła się do niego lekko.
- A kto by nie chciał. Za to ja mam do ciebie, jesteś mi potrzebna, wśród poszkodowanych jedzie ciężarna.

*

Idąc na parking lekarki zerkały na siebie badawczo. Nic jednak nie powiedziały. Zamiast tego słuchały radosnej paplaniny Wiktora.
- Wiedziałem, mówiłem, że wszystko skończy się dobrze. Wielka szkoda tylko, że to musiało tak długo trwać. Skurwiel dostał zasłużoną karę. Mam nadzieję, że będą go tam tłukli tak mocno, jak on bił ciebie. Zrozumie nareszcie, co się stało.
- Przestań, Wiktor - rzuciła Ida ostro. - Nie chcę więcej o tym mówić, jasne? Skrzywdził mnie, poniósł karę. Koniec tematu. A ty nie bądź niepotrzebnie okrutny.
Cichocki spojrzał na żonę z urazą, uśmiech znikł z jego twarzy.
- Dajcie spokój - Agata się rozkaszlała, jej oczy wypełniły się łzami. - Żadnych kłótni, zrozumiano? Korzystny wyrok jest powodem do świętowania, a nie do wzajemnych pretensji. Przeprosić się i uciekać świętować.
- Nie gniewaj się, już nic nie mówię - ginekolog przytulił żonę. - I niestety mam dyżur, świętowanie musi poczekać do wieczora. Dawaj buziaka i już mnie tu nie ma.
Kiedy odjechał, Idalia uważnie przyjrzała się Agacie, która z trudem trzymała się na nogach
- Co z tobą? Fatalnie wyglądasz - dotknęła policzków i czoła lekarki. - Masz wysoką gorączkę.
- Mam dyżur.
- Chyba zwariowałaś!
- Podwieziesz mnie? Zostawię podanie o urlop u Trettera. Zabije mnie, że nie dałam znać wcześniej, ale rano jeszcze nie było tak źle. Jakieś dziwne cholerstwo.
- Załatwisz to szybko, a potem osobiście zapakuję cię do łóżka z herbatką. Wsiadaj, po tobie spodziewałabym się większej odpowiedzialności. Ciesz się, że mam wolne.
Psychiatra nie zdążyła dokończyć reprymendy, bo Woźnicka niemal natychmiast zasnęła.