48.

"Cudownie jest tak długo, długo patrzeć sobie w oczy, gdy ma się prawo patrzeć i nie trzeba odwracać wzroku".

*****

- Cześć, mała, co słychać?
Idalia przykucnęła przy grobie córeczki. W dłoni trzymała mały bukiecik stokrotek. Niewielki nagrobek zdobiły kwiaty i rozświetlały zapalone znicze. Wiedziała, że jak zwykle przychodzą tu z Wiktorem naprzemiennie. Zgodnie z potrzebą, z przekonaniem o słuszności i choć osobno, to razem. Czuwają, bardziej nad sobą niż Agatką, dbają i chronią tamten piękny i trudny czas, czerpią garściami spokój tego miejsca, wypatrują motywacji i celu dla jakiegoś jutra. Wszystko to dobrze wiedziała, jednak dzisiaj szczególnie ją ujmowało.
Trudno się żyje wspomnieniami, usiłując dogonić ciągle wymykający nam się z rąk czas, mając jednocześnie pełną świadomość, że nie zbliżamy się do niego ani o krok. Poczuła się opuszczona i oszukana. Czas nie dawał się cofnąć, życie trwało, a ból nie znikał. Ciągle ich określał i więził, każde inaczej. Czasem tylko przycichał nieco, przyczajał się gdzieś na krótką chwilę, żeby niedługo potem, kiedy złapali głębszy oddech, wybuchnąć ze zdwojoną siłą, zaatakować z całą mocą, bez ostrzeżenia.
Dlatego teraz przygnieciona bólem Idalia zgięła się wpół i ukryła twarz w dłoniach. Łzy ciekły jej między palcami, a oddech sprawiał ogromny problem.
- Dzisiaj mama się nie spisała, wybaczysz? - po dziecięcemu rozcierała łzy po twarzy.
Który to już raz od śmierci dziecka otarła zapuchnięte oczy, oddychała głęboko, usiłując nie dać się zwyciężyć obezwładniającej rozpaczy.
- Wiesz, chciałabym dożyć dnia, w którym przyjdę do ciebie tak po prostu uśmiechnięta i szczęśliwa. Pewna siebie, radosna i przekonana, że jesteś ze mnie dumna. Podekscytowana opowiem ci co u mnie, wiedząc, że ty i tak przecież już wszystko wiesz.
W roztargnieniu przesunęła dłonią po twarzy.
- Poczułabym się spokojniejsza, gdybyś mogła mnie zapewnić, że tam ci jest lepiej. Że ktoś czule otula cię do snu, nie fałszuje kołysanek tak jak ja, że nigdy nie przypala dla ciebie mleka na kakao i nie zasypia ze zmęczenia podczas czytania bajki, przy której to ty miałaś zasnąć.
Uśmiechnęła się z trudem, patrząc na promieniejącą twarz Agatki.
- Dzisiaj nie przyszłam tak po prostu - zapatrzyła się na fotografię córki, kolejny raz uderzyło ją podobieństwo małej do Wiktora. - Mam do ciebie sprawę.
Wstała, zawstydzona pochyliła głowę, spojrzała na zdjęcie z powagą.
- Nie wiem, skarbie, co mam robić. Twój tato bardzo mnie zranił, a ja nadal go kocham. Nie mogę o nim zapomnieć i strasznie mi go brakuje. Ciągle o nim myślę. Ciągle się łapię na zastanawianiu, co on by zrobił, co by powiedział, czy zaakceptowałby lub skrytykował jakąś moją decyzję.
Zamyśliła się na chwilę.
- Z jednej strony tęsknię za nim każdej nocy i wiem, że skoro nie mamy już ciebie, musimy nawzajem oswoić nasz ból, pozwolić się drugiemu na sobie wesprzeć. Wiem, że bez niego jestem sama, prędzej czy później się poddam, praca i pośpiech mnie zabiją, nie przeżyję dobrze czasu, który mi pozostał. Z drugiej strony przez niego przeżyłam najgorsze chwile życia, zaraz po tych, kiedy ciebie mi zabrakło.
Westchnęła zgnębiona.
- Twoja dorosła i odpowiedzialna mama nie umie podjąć tej decyzji, Agatko, i nie chodzi tu o czas. Za rok tak samo przyszłabym do ciebie z pytaniem. Tak samo będę się bać, że mnie znowu zrani tak, że już nie zdołam się pozbierać, a jednocześnie tak samo będę go potrzebować. Czy ja umiem mu wybaczyć? Czy tak dobrze znając ludzką naturę, powinnam uwierzyć, że ludzie się zmieniają? Że mu na mnie naprawdę zależy, a nie chodzi tylko o to, żeby nie wracać do pustego domu albo naprawić życiowy błąd?
Wbiła stanowczy wzrok w twarz dziecka.
- Tak, wiem, to głupie i niestosowne, ale mimo to proszę cię, daj mi jakiś znak. Tylko ty znasz go lepiej ode mnie. Tylko z twoją akceptacją dam mu szansę.
Podniosła z ziemi torbę.
- Spokojnie, mnie się nie spieszy, będę czekać - dodała szeptem.
Wyjęła z torby własny znicz. Kiedy grzebała w jej czeluściach w poszukiwaniu zapałek, zadzwonił telefon.
Na Widok numeru Wiktora znicz wypadł jej z ręki i roztrzaskał się na drobne kawałki. Nie odebrała połączenia.
Drżącymi wargami, z czułością ucałowała zdjęcie Agatki. Pośpiesznie zaczęła sprzątać zrobiony przez siebie bałagan.
- Dziękuję, mała. Skoro tak mówisz, tobie wierzę. A świeczka będzie jutro, nasza wspólna, bo nadal masz mamę niezdarę. W tej kwestii akurat nic się nie zmieniło.
Powoli idąc do samochodu, oddzwoniła do męża.
- Idalka, gdzie jesteś, nie odbierasz domowego, martwię się.
- Wszystko w porządku.
- Płakałaś.
- Pozory mylą - uśmiechnęła się delikatnie. - Na twoim miejscu pomartwiłabym się o coś innego.
- Co się stało?
- Sporo. Ja niedługo zaczynam szykować pyszną kolację, a w domu nie ma ani kropli wina.
- Da się zrobić - w jego głosie wyczuła z trudem tłumioną radość.
- Jeszcze coś. Obawiam się, że mamy poważny problem.
- Jaki?
- Nadal cię kocham. Co gorzej - jak jasna cholera.

*

- No, to skoro już jest mama i tatuś, możemy dokonać prezentacji - rozpromienieni Hana i Krzysztof stali nad Kamilą i Pawłem - rodzicami bliźniaczek. Oni z kolei siedzieli na bujanych fotelach z położonymi na sobie skóra do skóry dziećmi, które z dumą kangurowali. Dziewczynki mimo wspomagania oddechu CPAP równo oddychały, śpiąc zupełnie spokojnie.
- Przyszliśmy przedstawić wam stan dzieci - odezwał się Radwan.
- Ale najpierw chciałabym o coś zapytać - przerwała mu Kamila.
Spojrzał pytająco.
- Czy to, że nie rozpoznaję własnych dzieci podchodzi już pod patologię? - wszyscy wybuchnęli z trudem powstrzymywanym śmiechem.
- To proste. Wszystko jest kwestią śpioszków - powiedział pewnie ojciec. - Liliana ma z misiem, Matylda bez.
- Odwrotnie! - wykrzyknęła Kamila.
Paweł spojrzał po obecnych zdezorientowany.
- Żartowałam.
- A załóżmy, że zdejmujemy śpioszki? Co wtedy? - śmiała się Hana.
- Jeśli zdejmiemy, to ja też się poddaję - westchnął Paweł. - Jedna ma pieprzyk na lewej stopie, chyba Matysia, ale nie mam pewności. Zapisałem w telefonie - wyjął urządzenie z kieszeni. Goldberg i Radwan mrugnęli do siebie znacząco - mocno rozbawieni.
- Problem jest nie lada - Radwan starał się zachować powagę. - Proponuję nie zdejmować dzieciom szpitalnych bransoletek, dopóki czegoś nie wymyślicie.
- Spokojnie - wtrąciła sceptycznie Kamila. - Nie grozi nam to przed pierwszymi urodzinami na pewno.
- To ty czy ja? - spytała Hana kolegę.
- Kobiety mają pierwszeństwo.
- Matylda Jagodzka, 1700 gram, od porodu przytyła 300 gram, wspaniale jej idzie, kangurowanie działa cuda. Inkubator zamieniliśmy z zamkniętego na otwarty, tzw. podgrzewane łóżeczko. Jest tam razem z siostrą. Możecie wykonywać przy niej wszystkie czynności pielęgnacyjne, ale pod kontrolą naszych pielęgniarek. Jeśli na coś nie pozwolą, słuchajcie ich. Naprawdę wiedzą, co mówią. Wspaniale, że ruszyła u pani na całego laktacja, bo Matylka ma apetyt jak małe smoczątko.
- Lilianka Jagodzka - zaczął Krzysztof. - Niestety ma mniejsze szczęście, ale wszystko przed nami. Przebyła ciężkie zapalenie płuc. Na razie nie ma mowy o próbach odłączania jej od CPAP, ale urządzenie tylko pomaga jej oddychać, najtrudniejszą robotę wykonuje sama. Słabo przybiera, jednak po przebytej infekcji to zupełnie normalne. Odkąd kangurujecie, jest z małą dużo lepiej. O to, co możecie przy niej zrobić, również pytajcie pielęgniarek. Dajcie jej jeszcze kilka dni, a wszystko wróci do normy, może nawet już dogoni siostrę.
- To wszystko nie ma żadnego znaczenia - Kamila znowu przerwała lekarzowi. - Ważne, że żyją i będą zdrowe, tylko to się liczy.
Nastała cisza, Hana szybko ją przerwała.
- Jedno jest pewne. Wyjdziecie ze szpitala najwyżej sześć tygodni po narodzinach dzieci. Nie przewidujemy już żadnych poważniejszych komplikacji, wszystko idzie ku dobremu, najgorsze za wami i waszymi ślicznymi kruszynkami.
Rodzice z wdzięcznością spojrzeli na lekarzy.
- Nie mamy pojęcia, jak wam podziękować, gdyby nie wy, nawet nie chcę myśleć, jak by się to skończyło - Paweł patrzył poważnie.
Zawstydzeni ginekolodzy wbili wzrok w podłogę.
- Przyjdźcie do nas za jakiś czas - powiedział ginekolog. - Pokażcie nam, jak rosną.
- To bardzo motywuje nas do pracy - dodała Hana. - Mamy żywe i zdrowe dowody na to, że warto się tutaj dla nich poświęcać.
- Potrzebne nam to zwłaszcza wtedy, kiedy niestety nie kończy się szczęśliwie - wyjaśnił Radwan.
- Ach, rodzina padnie z zachwytu - cieszyła się Kamila.
- Ale nas będą robić w konia - Paweł zmarszczył brwi.
- To co, na koniec mogę pogadać? - zapytał Krzysztof.
Wszyscy kiwnęli głowami.
- Wyobraźcie sobie, że jesteście wiecznym tandemem. Nikt was nie odróżnia. Dostajecie na śniadanie płatki, które lubi siostra, bo się rodzicom znowu pomyliło. I do tego nikt nie ma pojęcia, czemu się wkurzacie.
- Chyba rozumiemy - rzekli zgodnie.
- Zdrowy rozsądek, tylko to was może uratować. Ubierajcie je różnie. Ja wiem, że to słodko wygląda, kiedy bliźnięta mają takie same ubranka, ale wierzcie mi na słowo, na pewno niełatwo mieć własnego klona, to pozwoli podkreślić ich odrębność. Trzymajcie ich rzeczy w oddzielnych szafkach, niech każda ma swoje ubrania, zabawki i rzeczy osobiste, jak normalne rodzeństwo. Zwracajcie się do nich oddzielnie, do każdej jej własnym imieniem, a nie per "dziewczynki". Wtedy na pewno dacie sobie radę!
- Okej, zaczynamy od teraz trenować konkretne zwracanie się do siebie - Kamili zawadiacko błyszczały oczy. - To co, Pawełku, przyniesiesz Kamilce obiadek? Ale musi być własnej roboty i żeby ci się nie pomyliło - koniecznie taki jak lubię.