49.

"Idę po szczęście swoje. Po ciszę. Do kogo? Którędy? Ach, jak ślepiec! Zwyczajnie - przed siebie".

*****

Idalia wyszła z gabinetu, w objęciach dzierżąc stojące jedno na drugim pudła pełne dokumentów, zaraz za rogiem spotkała kierującą się do wyjścia Agatę.

- Czy ty zupełnie z głupim rozumy zamieniłaś? - spytała internistka ze zgrozą w głosie. - Gdzie to wleczesz? I jak to się ma do faktu, że nie wolno ci dźwigać?!

- Do archiwum, a dźwigać mi wolno, gdybym nie była w pełni sprawna, nie zobaczyłabyś mnie tu dzisiaj. Skupić na pracy mogę się tylko wtedy, kiedy nic nie odwraca mojej uwagi. Na przykład ból.

- Perfekcjonistka. Ty zawsze tak masz? Dawaj, powleczemy na pół.

- Tak, perfekcyjnie na przykład umiem rozwalić sobie życie.

Niosąc nieszczęsne pudła, rzucały w przestrzeń szybkie "przepraszam", wymijały ludzi, gwałtownie schodziły z drogi wózkom, w końcu pod drzwiami archiwum, gdzie rzadko ktoś przechodził, Agata wróciła do rozmowy:

- O, coś mocno nie gra, jesteś zła jak nigdy. Wiem, narażam się teraz, ale co jest?

- Jutro idziemy do sądu. Ty też.

- Wiem to nie od dziś, i co w związku z tym?

Ida wzruszyła ramionami.

- Czuję, że ten... ten... że się wymiga.

- Nie ma opcji, moja droga, mamy chore prawo, ale nie aż tak bardzo. Nie zapominaj, że efekty waszego spotkania leczyłaś do teraz. A biodro będzie ci dawało o sobie znać na każdą zmianę pogody, coś o tym wiem.

- Śniło mi się dzisiaj, że po ogłoszeniu wyroku roześmiał mi się w twarz. Nie mogłam zasnąć do rana.

Internistka położyła rękę na ramieniu przyjaciółki.

- Popatrz na mnie.

Cichocka spojrzała.

- Właśnie po to idziemy tam z tobą zeznawać - ja i Wiktor - żeby się nie miał szansy wymigać, najmniejszej. Ty musisz uwierzyć, że prawda sama się obroni, a sprawiedliwość jednak istnieje. Choć czasem trzeba długo na nią czekać. A poza tym idziemy tam, żebyś się nie bała.

- Co? Ja?

- Dobra, dobra, ja swoje wiem. A ty swoje - na przykład, że będą cię prowokować. Obrońca tego skurwiela zrobi wszystko, żebyś się załamała, wpadła w histerię albo w szał. A kiedy stracisz nad sobą panowanie, udowodni, że podjudziłaś do przemocy stalkera. Dlatego ty nad sobą panowania nie stracisz.

- Spróbuję.

- No i po to tam właśnie będziemy. Jak znajdziesz się na granicy wytrzymałości, to ja się do ciebie uśmiechnę na przykład tak... - Woźnicka zademonstrowała uroczo. - I już będziesz znowu ostoją spokoju.

Idalia się roześmiała.

- Agatka, cudaku, dobrze, że cię spotkałam.

- No, to akurat się jeszcze okaże.

- Dzień dobry - usłyszały głos za sobą.

- Marek! - ucieszyła się Agata.

- Ano ja. Dwa razy o mało was nie zgubiłem, macham rękami, wołam cię, wymijam za wami ludzi, a w końcu i tak mi uciekłyście.

- Życie jest wiecznym labiryntem - wtrąciła Ida filozoficznie. - A ja jestem Idalia. Oddaję ci twoją Ariadnę całą i zdrową. Ostatecznie, jeśli ci bardzo zależy, może być nawet Eurydyka.

Śmiali się głośno.

- Marek, poznaliśmy się, kiedy cię przyjmowali, jeszcze tu pracowałem, ale możesz nie pamiętać. Dużo o tobie słyszałem, a teraz już cię lubię.

- Uważaj, co mówisz - powiedziała Ida scenicznym szeptem. - Bo Minotaur usłyszy.

*

- Fajna ta twoja Idalia - Marek objął Agatę ramieniem. - A zupełnie się na to nie zanosiło, kiedy ją poznałem.

- Pozory mylą. Też będę fajna. Zwłaszcza, jak zgodzisz się, żebyśmy poszli na ciasto marchewkowe.

- Możemy iść nawet na dwa, jeśli chcesz. Spacerek nam dobrze zrobi.

- Nie, drugie jagodowe.

*

Po wyjściu z kawiarni lekarka przeciągnęła się rozmarzona.

- No, teraz mogę zrobić, co zechcesz.

- Nie wiesz, co mówisz - Rogalski uśmiechnął się drwiąco.

Z powrotem zbliżali się do szpitala.

- Zaraz, zaraz, a gdzie jest twój samochód?

- Nadal zrobisz, co zechcę? - zignorował pytanie.

- Że też ja zawsze muszę coś palnąć, teraz będzie, że ci nie ufam, więc tak, zrobię.

- Grzeczna dziewczynka.

- Na litość, to brzmi strasznie - zauważyła ironicznie. - Jak chcesz mnie porwać, to mi powiedz, przygotuję się jakoś. Nie wiem - poprawię makijaż.

Wyjął z kieszeni chustkę i zawiązał jej oczy.

- Okej, makijaż nieaktualny. Ja wiem, że ty wiesz, że ja lubię wiedzieć, otóż lubię też widzieć. Bardzo lubię patrzeć!

Wziął kobietę na ręce i z uśmiechem zadowolenia niósł ku uciesze przechodniów.

- Zmieniam zdanie! Nie chcę widzieć, jak się wszyscy na nas gapią.

Nagle Agata poczuła, że siedzi. Bynajmniej nie na ziemi. Jej oczy zostały odsłonięte, zamrugała mocno.

Siedziała na motorze. Rewelacyjnym motorze. Marek podtrzymywał ją, żeby nie spadła z wrażenia.

- O nie! - Krzyknęła.

- O tak! - odpowiedział.

- To nie jest twoje?

- Jeszcze kolegi, ale już niedługo.

- Nie zgadzam się, żebyś miał motor. To jest bardzo niebezpieczne.

- To co, chcesz zejść?

- Nie ma mowy - oczy jej błyszczały. - Jedziemy. Ale to jest wyjątkowa okazja. Nie zamierzam się martwić, czy żyjesz, kiedy tylko dłużej nie będziesz wracał ze szpitala albo nie odbierzesz telefonu na czas.

- Zakładaj kask, marudo, i trzymaj się mocno. O reszcie pomyślimy później.

*

Wiatr rozwiewał blond włosy lekarki. W miarę jak nabierali prędkości - powietrze wypełniało każdą komórkę jej ciała. Siedziała mocno wtulona w Marka, czując, że świat jest piękny i zachwycający. Że trwająca chwila mogłaby nigdy się nie kończyć, liczy się tu i teraz, wszystko inne traci znaczenie, a ona mogłaby nawet zginąć, bo przecież ukochany jest obok, a przy nim nic jej nie grozi.

*

Do domu Marka szli zadyszani. Agacie płonęły policzki. Posmutniała, kiedy usłyszała śmiechy chłopaków z pokoju jego syna. Ale szybko się zmitygowała.

- Tak, było fajnie, nawet było bosko, ale i tak się nie zgadzam - powiedziała stanowczo. - A nawet właśnie dlatego.

- Nie rozumiem.

- W pędzie wyrzucasz adrenalinę, tracisz poczucie rzeczywistości i zagrożenia, wydaje ci się, że możesz szybciej i szybciej. Aż do ostatniej jazdy. Zbyt często widziałam, jak to się kończy. Nie.

- W porządku - westchnął Rogalski. - Umarłabyś ze strachu.

- Jesteś kochany. Ale od czasu do czasu kolega nam pożyczy i pojeździmy razem. Wtedy to zupełnie co innego.

- Bo wtedy zabijemy się razem na tym niebezpiecznym motorze?

- Nie kpij. Bo wtedy nie zostanę sama.

Położyła się na łóżku. Mężczyzna przysiadł obok niej.

- Boisz się zostać beze mnie?

- Jakbyś zgadł. I chcę mieć bardzo nudne życie.

- A co byś powiedziała, żeby tu ze mną zostać na stałe?

Woźnicka milczała, długo, zbyt długo.

- Ach, te niedobre ciastka. Chyba zostawiają na ustach jagody - Marek delikatnie pocałował Agatę w usta, które były najzupełniej czyste. - Dużo jagód.

- Wariat. Mogą być nawet jagody. Tylko żadnych deklaracji. Słowa potrafią zmienić wszystko.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi, lekarka szybko usiadła, rumieniąc się mocno. Marek popchnął ją z powrotem na poduszkę, nie dała się.

- Uspokój się, jesteś u siebie, proszę!

- Tak chciałem tylko zapytać - Radek ledwie zauważalnie się speszył. Nie spodziewał się kobiety ojca. - Ale może nie będę przeszkadzał.

- Najpierw to dzień dobry - odezwał się ojciec.

- Siema - burknął.

- No, ostatecznie może być. Co tam?

- Hej - uśmiechnęła się Agata. - Nie przeszkadzasz nam.

- No bo zejdzie nam z chłopakami, gramy ćwierćfinałowy mecz.

- Co robicie? - dopytywał kardiolog.

- Grają w Fifę - wyjaśniła Agata.

Radek spojrzał na nią z szacunkiem. Pierwszy raz w życiu. Miała nadzieję, że nie ostatni.

- Agatko, nie poznaję cię - zdziwił się lekarz.

- Mam brata. On spędza tak większość wolnego czasu.

- No. I dlatego zamawiamy pizzę, może też chcecie? - popatrzył z pytaniem na lekarkę. - Spoko Pizzeria, warto.

- Puste kalorie i dużo tłuszczu - zaoponował kardiolog.

- Nie wiem, jak twój tata, ale ja umieram z głodu.

Podał jej ulotkę.

- Ma pani szansę go przekonać. Mnie się prawie zawsze udaje.

- Przyjmuję wyzwanie. Zastanowimy się i zaraz damy ci znać.

Wstała, wyciągnęła pięść, żeby przybić z nim żółwika.

- Agata, nie pani.

- Radek.

Ku ogromnemu zdziwieniu Marka żółwika przybili. Chłopak uderzył mocno, Agata nawet się nie skrzywiła. Nastolatek uśmiechnął się do niej lekko.

- I w sumie sorry za tamto, wiesz. Tata ma rację, to, że jakoś nam nie szło, nie znaczy, że muszę być od razu świnią.

- W sumie nie jesteś.

Tym razem przybili piątkę. I kolejny raz nie po kobiecemu.

- Synu, takie staropolskie słowo istnieje - przepraszam - westchnął lekarz.

- Daj spokój - powiedzieli jednocześnie Radek i Agata.

- Chodź, lepiej wybierzemy pizzę - spojrzała na mężczyznę.  - Jestem pewna, że z moimi argumentami nie masz żadnych szans.