47.

"Urodziłeś się oryginałem, nie umieraj jako kopia".

*****

- I co, Hana? - Agata spojrzała wyczekująco. Była mocno przybita.
- Możesz jeszcze coś dla mnie zrobić?
- Jasne.
- Zawiadom ginekologię, niech szykują inkubatory, streść im sytuację, ja idę się myć, anestezjolog przygotowuje Kamilę. Zaczynamy ciąć za 15 minut.
- O Boże. Nie powstrzymasz już akcji? Nie może urodzić naturalnie?
- Nie może - po pierwsze dlatego, że ucieka mi co jakiś czas tętno jednej z dziewczynek. Trzeba się streszczać. A po drugie - ważniejsze - jedna ułożona jest główkowo, czyli prawidłowo, fizjologicznie, a druga miednicowo, w takiej sytuacji musimy ciąć bez dyskusji.
- I co będzie z dziećmi? Do terminu masz dwa miesiące, poza tym ich jest dwie, na pewno są mniejsze... Przeżyją?
Hana posmutniała.
- Wiesz przecież, że nie takie wcześniaki odratowaliśmy. Wszystko jest kwestią ich stanu po narodzinach. I woli walki. Wkurza mnie tylko postawa Radwana, którego oczywiście dzisiaj nie ma. Z karty nic nie wynika. Nie mam pojęcia, dlaczego w 28 tygodniu, kiedy przyjechała ze skurczami, nie podał sterydów przyspieszających rozwój płuc dzieci. Takie leki działają po czasie, ja już nie mogę ich podać, to nic nie da.
- Chcesz mi powiedzieć, że popełnił błąd? Powinien to zrobić? - przejęta Woźnicka w roztargnieniu potarła nos.
Ginekolog wzruszyła ramionami z westchnieniem.
- Tak. Ciąża bliźniacza z natury jest wysokiego ryzyka. Donoszoną zwykle rozwiązujemy w 36 tygodniu, rzadko która kobieta wytrzymuje dłużej. Większość jednak kończy się wcześniej, kiedy pojawiają się skurcze, sterydy podajemy, kiedy jest konieczność, a skurcze są taką koniecznością. Nie ma na co czekać, wtedy już wszystko może się zdarzyć. Gdyby doszło do porodu, dzięki lekom maluch ląduje na świecie w lepszym stanie ogólnym, no i oczywiście lepiej sobie radzi w walce o zdrowie, ma mniejsze lub nie ma problemów z oddychaniem.
- Zapytaj go. On podobno ma jakieś kłopoty. A jeśli nie podał, idź do dyrektora.
- Wszyscy mamy problemy, Agatka, problemy zostawia się w domu. Mam donosić na ordynatora? Nie zapominaj, że on przejął moje obowiązki. Wcale nie jest to takie proste. Każdy z nas kiedyś popełnił błąd.
- Dobra, ja ją przyjmowałam na izbie, to i ja do niego zadzwonię. Nie przepadasz za nim, co?
- Nie znam go, ale po opowieściach Piotra nie mogę powiedzieć, że czekam na spotkanie z nim z radością.
- A on za tobą?
- Jeszcze nie zdążyliśmy się ściąć, jeśli o to pytasz. Ja nic do niego nie mam osobiście. Uważam po prostu, że brakuje mu czynnika emocjonalnego, a bez tego nie można być dobrym lekarzem, bo pracujemy z ludźmi i ich dziećmi, a nie z przypadkami medycznymi. Taka specjalizacja, niektórzy na te dzieci czekają latami.
- My za to tego czynnika mamy za dużo - powiedziała stanowczo Agata.
- A potem odchorowujemy. Coś w tym jest.
Hana uścisnęła internistkę.
- To dzwoń do niego, ale już z domu, uciekaj spać.
- Napisz co tam, kruszyny nie dadzą mi spokoju, będę myśleć.
- Jasne.
Razem opuściły pokój lekarzy.

*

Godzinę później Hana z zamkniętymi oczami siedziała na kanapie w pokoju lekarskim. Po wyczerpującej emocjonalnie operacji musiała ochłonąć, pozbierać myśli. Potem z kolei iść do pacjentki i poinformować ją o stanie córeczek. Zastanawiając się, jak to zrobi, zatęskniła za własną zdrową córką. Za jej promiennym uśmiechem, cudownym zapachem i małym ciałkiem idealnie dopasowanym do jej ramion. Poczuła ulgę na myśl, że Sara jest teraz bezpieczna. Jednocześnie ze wstydem uświadomiła sobie, że w wirze pracy ani razu nie zadzwoniła do opiekunki. Ogarnęło ją poczucie winy. Domyślała się, że i mąż nie znalazł na to ani chwili. Chwyciła komórkę.
Nie zdążyła wybrać numeru. Drzwi gwałtownie się otworzyły, do pokoju jak wicher wpadł Krzysztof Radwan - ordynator ginekologii. Hana poderwała się natychmiast, otwierając na jego widok szeroko oczy ze zdumienia.
- Przepraszam, szukałem pani - speszył się nieco widząc, że ją przestraszył. Hana niewłaściwie zrozumiała jego spuszczony wzrok. Zirytował ją. Nie lubiła półśrodków.
Stanowczo wstała, niespodziewanie dla siebie nie zamierzając z nim dyskutować.
- Mamy problem, panie ordynatorze. A właściwie pan go ma.
- Doktor Woźnicka do mnie dzwoniła, to nie jest tak, jak pani myśli...
- Ja nic nie myślę. Chcę po prostu, żeby nasza współpraca ułożyła się co najmniej poprawnie. Nie ukrywałam nigdy, że doktor Gawryło jest moim mężem. A teraz nie zamierzam ukrywać, że wiem od niego, że od momentu zatrudnienia zdążył sobie pan narobić wielu wrogów w szpitalu. Ja nie jestem i nie będę kolejnym. Nie mam zamiaru się z panem kłócić. Pan i ja wykonujemy swoją pracę najlepiej jak umiemy, mimo różnego podejścia do pacjentek. I niech tak zostanie.
Radwan słuchał oszołomiony. Goldberg wyciągnęła rękę.
- Hana Goldberg lub Gawryło, w tym szpitalu można stosować wymiennie.
- Krzysztof Radwan, tylko i wyłącznie.
Uśmiechnęli się do siebie, po czym nastała cisza, Krzysztof uznał, że wypada ją przerwać.
- Widzi pani, te sterydy...
- Zostały dzieciom podane, wiem, jestem ginekologiem, panie doktorze, ośmielę się nieskromnie powiedzieć nawet, że całkiem nie najgorszym. Widzę to po stanie ogólnym noworodków. Na początku było ciężko - fakt. Ale w piątej minucie jedna dostała 7, a druga 9 punktów. Poza tym krzyczały na tyle głośno, żeby stwierdzić, że co jak co, ale płuca mają w porządku. Pytanie brzmi, dlaczego nie odnotowałeś tego w karcie, narażając mnie na stres, a dzieci na niebezpieczeństwo. Gdyby urodziły się w gorszym stanie, a matka dowiedziałaby się, a powiedziałabym jej bez wahania, że nie zrobiłeś wszystkiego, co można, sprawa skończyłaby się w sądzie. Nie udowodniłbyś, że leki jednak podałeś. Wnioski?
- Byłem przekonany, że wpisałem. Ktoś mnie oderwał od kart, a kiedy wróciłem do ich wypełniania, po prostu o tym zapomniałem. Wnioski: strasznie mi przykro i obiecuję, że od teraz sprawdzam drugi raz.
- Wnioski prawidłowe.
- Czyli co?
- Czyli idziemy wspólnie skontrolować stan dzieci, a potem miejmy nadzieję trochę uspokoić ich zrozpaczoną matkę.

*

Kiedy weszli do sali, pacjentka kurczowo przytrzymując się łóżka, za wszelką cenę usiłowała wstać.
- Co pani robi?! - Ginekolog podbiegł do niej i przytrzymał mocno w pozycji horyzontalnej. - Pani nie wolno się ruszyć, rozumie to pani? Niedawno stosowano znieczulenie zewnątrzoponowe!
- Chcę zobaczyć moje dzieci! Muszę je zobaczyć!
Hana spokojnie podeszła, żeby jak zwykle rozsądzić spór.
- Nie może pani wstać, to akurat jest fakt, ale skoro ma pani takie wyjątkowe dzieci, i my powinniśmy zrobić wyjątek.
Chwyciła łóżko, zwracając się do Krzysztofa.
- Jedziemy, pomóż mi, zapewniam cię, że dawno czegoś takiego nie widziałeś, nie pożałujesz.

*

We wspólnym inkubatorze leżały dwie niespełna półtorakilogramowe dziewczynki. Absolutnie identyczne.
- Mają taki sam wzrost, niemal identyczną wagę, jedna z dziewczynek musi minimalnie nadrobić, ale dogoni siostrę lada dzień. Kolor oczu i włosów, kształt nosa, słowem - wszystko. Przed panią niezwykłe zadanie wychowania ludzkich klonów na dwie odrębne, świadome siebie osoby. Ja w swojej karierze widziałam identyczne bliźnięta jednojajowe dwa razy.
- Ja trzy, ale za każdym razem mnie zachwycają - wtrącił Radwan.
Maluchy zetknęły się rączkami. Kamila patrzyła na nie zauroczona. Hana się uśmiechała, Krzysztof odetchnął z ulgą.
- Co z mężem, już wie? - spytała lekarka cicho.
- Tak, wraca pojutrze, nie udało się wcześniej przez samolot
- Wspaniale - ucieszyła się Hana. - Czeka go niezwykła niespodzianka.
- Ale pani doktor, co teraz, co z nimi?
- Stan jest stabilny, ale nie będę oszukiwać - to może się zmienić w każdej chwili. Gdyby stan którejkolwiek się pogorszył, będziemy też musieli rozdzielić je do różnych inkubatorów, mimo że najlepiej byłoby im razem.
- Nie mam w co ich ubrać, wszystko jest takie ogromne, a one takie maleńkie. No i strasznie chciałabym karmić piersią, przecież to im tak bardzo potrzebne, a nie mam ani kropli mleka!
- Przyślemy do pani pielęgniarkę laktacyjną, jeśli tylko pani zależy, zrobimy wszystko, żeby pobudzić laktację. Na początek nie będą potrzebowały wiele mleka - odezwał się Radwan.
- Najważniejsze - nastawić się pozytywnie, to potrafi zdziałać cuda - dodała Hana. - A co do ubranek - w Internecie można kupić takie przeznaczone dla wcześniaków, nie ma strachu.
- Nie ma się nad czym zastanawiać. Trzeba spokojnie czekać. Dajmy im podrosnąć - pocieszał Krzysztof. - Będziemy kangurować oczywiście, ale to dopiero za jakiś czas, na razie są za słabe.
- Kiedy zejdzie pani znieczulenie, proszę przy nich siedzieć mimo bólu, dużo do nich mówić, o czymkolwiek, choćby o pogodzie. Jeśli w najbliższych dniach nie dopadnie ich żadna infekcja, również wkładać rękę do inkubatora i ich dotykać. To bardzo ważne.
- Dziękuję - kobieta spojrzała na nich z wdzięcznością, choć przez łzy.
- Jeszcze nie ma za co - rzekł ginekolog.
- Wszystko przed nami, to dopiero początek drogi - powiedziała Hana. - Ale musimy wierzyć, że wszystko skończy się dobrze.

*

Kiedy odwieźli Jagodzką do sali, odpowiedzieli na niekończącą się listę jej pytań i wątpliwości, zapewnili, że w każdej chwili może się do nich zwracać z najmniejszymi nawet problemami, usiedli nareszcie w pokoju lekarskim.
Radwan włączył ekspres. Hana patrzyła na niego spod zmrużonych powiek.
- Czemu mi się tak przyglądasz? - Zapytał speszony.
- Bo się cieszę.
- Nie rozumiem?
- Że nie taki diabeł straszny, jak głoszą legendy. Teraz z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że cieszę się, że będziemy razem pracować, szefie.