92.

"... i pomyślałem, że można być szczęśliwym, że to wcale nie jest aż takie trudne, tylko niezwyczajne, i że szczęście to bukiet wprawiający w dezorientację".

*****

- I wiesz co ci jeszcze powiem? - Wiktoria - stojąc naprzeciwko Adama w pokoju lekarskim - gotowała się z wściekłości. - Jesteś cholernym tchórzem, zwyczajnie zwiewasz przy pierwszych trudnościach. I to jest dla mnie dowód na to, że miałam rację, odpuszczając sobie całą tę szopkę z uczuciem do ciebie!

- Nie możesz tego wiedzieć, bo nigdy nie dałaś mi szansy! Odezwała się doskonała, cholera jasna - Adam uderzył pięścią w stół. - Co ty w ogóle sobie myślisz! Czy tobie się wydaje, że łatwo mi jest, kiedy traktujesz mnie jak powietrze i omijasz szerokim łukiem?

W tej chwili drzwi lekarskiego otworzyła Idalia. Widząc chmurne miny lekarzy, chciała się dyskretnie wycofać.

- Zostań, Idalia, my już skończyliśmy rozmowę - krzyknęła Wiktoria.

- Napiję się kawy w bufecie. Nie przeszkadzajcie sobie - Idalia z trudem ukrywała ironię. - Z naukowego punktu widzenia nie powinno się tłumić emocji. Zwłaszcza negatywnych.

- A ja chętnie zostanę, po pracy przed szpitalem, Iduś, nie spóźnij się. - zza pleców koleżanki wyszła Agata. Zamknęła drzwi i spokojnie podeszła do sofy, rozsiadając się na niej wygodnie.

Przyjaciele milczeli. Woźnicka przejęła inicjatywę.

- Ludzie, czy wyście powariowali? - spytała retorycznie.

Nadal panowała cisza.

- Jesteście moimi przyjaciółmi i poważnie zaczynam się o was martwić. Żrecie się ze sobą jak dzikie psy, nawzajem robicie sobie na złość, ty sprowadzając laski, ty balując jak nastolatka - wskazywała ich kolejno zniecierpliwionym gestem. - Czy któreś z was na przykład zauważyło, że się zaręczyłam?

Zaczerwienili się oboje. Wiki wstała pierwsza, mocno objęła blondynkę.

- Jestem matołem, niereformowalnym, moja kochana, strasznie cię przepraszam i tak samo gratuluję.

Adam przyłączył się do życzeń szczęścia, klepiąc Agatę po plecach.

- A czy nie możecie z racji mojego przyszłego ślubu zrobić mi tej przyjemności i zacząć zachowywać się jak ludzie dorośli? Idźcie na piwo i zwyczajnie ze sobą pogadajcie. Przestańcie się unikać lub wokół siebie wściekle krążyć. To jest przyjacielski rozkaz. Tęsknię za wami obojgiem, cholernie! A zrobiliście się po prostu nie do wytrzymania.

- Na piwo w weekend idę z tobą. Czas nadrobić zaległości. A on... ja już podjęłam decyzję, nie chcę mieć z takim niedojrzałym gówniarzem nic wspólnego, który najpierw rozwala mi małżeństwo i osacza mnie, a potem kiedy już kończę związek, zamiast poczekać, aż trochę odetchnę, sprowadza sobie do łóżka kolekcję plastikowych trofeów i jeszcze mu się zdaje, że niczego nie widzę - w zielonych oczach zalśniły łzy.

Krajewski wstał gwałtownie.

- Ja też zdecydowałem - wyjeżdżam. Nie dam się nikomu ciągać za sznurki jak jakaś pieprzona marionetka. I nie będę wokół ciebie skakał! Teraz bądź, bo cię potrzebuję, a teraz odejdź, bo mi przeszkadzasz. Serdeczne dzięki. Wolę swoje "trofea". A ciebie zaproszę, jak tylko trochę się urządzę, Agatko. Bo w przeciwieństwie do tej pani, twoje emocje są proste i szczere, a troska nieudawana.

Wyszedł, trzaskając za sobą drzwiami. Wiktoria mimo wszystko się rozpłakała. Agacie w tej chwili przyszło do głowy, jak wielu frustracji i ludzkich tragedii były świadkami te Bogu ducha winne drzwi. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, choć za bardzo nie miała pomysłu.

- Nic nie mów - Wiktoria powstrzymała ją gestem, wycierając łzy. - Sami sobie na to zapracowaliśmy i sami musimy się z tym zmierzyć.

*

- Szaleństwo, po prostu szaleństwo, gdybym ja spodziewała się dziecka, zostawiłabym tutaj wszystkie oszczędności, te ubranka są takie piękne - ekscytowała się Agata, manewrując sklepowym wózkiem po supermarkecie.

- Dlatego to ja się go spodziewam - uśmiechnęła się Ida. - A poważnie, pierwsze dziecko to wspaniała okazja, żeby trochę zaszaleć, ale ja przy drugim już aż tak nie świruję.

- Ty się wciąż po prostu obawiasz, poczekaj, już ja cię wyleczę, te śpioszki bierzemy koniecznie - zgarnęła do koszyka niebieskie ubranko w najmniejszym rozmiarze. - Sama słodycz!

- O nie, nie zgadzam się, kolorem wtłaczasz mi syna w schemat od pierwszego dnia życia.

- To co, różowe mam mu wziąć? - wyszczerzyła się internistka.

- Neutralne, Agata, neutralne. Co to istnieją tylko dwa kolory?

- No to proszę, coś ekstra - lekarka pojaśniała.

Nagle dostrzegła białe śpioszki z napisem "Najlepsza mama świata", na co obie wybuchnęły śmiechem, a wybór został przyjęty jednogłośnie.

- Okej, te bierzemy, straszliwa tandeta, ale jakie to słodkie - rozczuliła się Ida.

- I prawdziwe, rzecz jasna - Woźnicka śmiała się w głos. - Ale poczekaj, znajdziemy jeszcze męską wersję, żeby Wiktor nie czuł się poszkodowany i pominięty.

Zadzwonił telefon Idalii.

- O nie, tylko nie teraz! - blondynka posmutniała.

- Halo - Idalia podjęła długą rozmowę.

Gdy skończyła, przyjaciółka spojrzała wyczekująco.

- Tylko mi nie mów, że musisz iść. Nie masz dyżuru!

- Nie tak zaraz. Wybierzemy jeszcze tapetę, pod warunkiem że mnie później zawieziesz.

- Nie taka była umowa.

- Ale taka jest sytuacja, opowiem ci po drodze, a teraz idziemy szaleć dalej. Samochodziki, albo nie, misie, nie wtłaczamy w schematy!

*

- No to teraz mi powiedz, z jakiego powodu przemierzamy taki kawał świata? - Agata co jakiś czas zerkała na Idę, uważnie patrząc na drogę.

- Jeśli nie masz czasu, pojadę sama.

- Zwariowałaś chyba. Mam mnóstwo czasu, kiedy tylko wejdę do domu, Martyna ciągnie mnie do komputera i pokazuje w internecie suknie ślubne i projekty zaproszeń. Mam szczerze po kokardę. Strach pomyśleć, jak będzie się zachowywała przed własnym ślubem.

- To miłe - skomentowała Cichocka ze śmiechem. - A ktoś się mnie niedawno czepiał, że nie myślę o zakupach na swoje ważne wydarzenie.

- Może i miłe, tylko dla mnie naprawdę nie ma to wielkiego znaczenia. Jeden ślub mam za sobą, cichy, pospieszny i tragiczny w skutkach. Dlatego teraz liczy się tylko nasza miłość. Nic poza tym.

- Co nie zmienia faktu, że może to być jeden z najpiękniejszych dni twojego życia, bo na to oboje zasługujecie, a skoro mała chce cię odciążyć z otoczką, po prostu jej na to pozwól i zgódź się na coś ładnego.

- Pewnie masz rację - internistka westchnęła. - Szkoda tylko, że to wszystko zabiera całe mnóstwo czasu. Ale nie o tym być miało!

- To trochę melodramatyczna historia - psychiatra się zawstydziła. - Taki mój prywatny wolontariat.

- Kiedy ty mówisz o melodramacie, znaczy tyle, że robisz mnóstwo dobrego jak zwykle za darmo. Zamieniam się w słuch.

- Nie wiem, czy masz tyle czasu - kobieta nadal siedziała speszona.

- O tym też już było.

Odetchnęła i rozpoczęła opowieść.

- To było po śmierci Agatki. Niby minął mój najgorszy okres, ogarnęłam się na tyle, że mogłam wrócić do pracy. Wypełniałam sobie dni po brzegi, ale zawsze jakimś cudem trochę czasu jeszcze mi pozostawało. Wtedy wsiadałam do samochodu i jechałam bez celu przed siebie, to mnie uspokajało. I podczas jednej z takich kojących podróży w radiu prezentowali reportaż o Dominice i Eli. Tytuł - "Drugie życie".

- Samotna matka z chorym dzieckiem?

- Nie, zespół Aspergera.

- Ciężki kaliber.

- Niewyobrażalnie. I to nie ze względu na samo zaburzenie, gorsi od tego, czego zmienić nie możemy, zawsze i tak są ludzie.

- Opowiadaj.

- Żyły sobie dwie siostry, piękna i mądra, odnosząca sukcesy we wszystkim, czego się tknie i dzika i niedostępna. Element wspólny? Wielka siostrzana miłość i obopólna troska pomiędzy nimi, kompletnie niepojęta dla rodziców, ludzi praktycznych i wszechstronnie wykształconych. Bezmyślnie uznali, że skoro z drugiej córki nie będzie i tak pożytku, bo nie umieją się z nią porozumieć, całą energię i zaangażowanie włożą w zdrową dziewczynkę - Elę. Wydała owoc nader obfity - prestiżowa uczelnia w stanach i to jeszcze na medycynie.

- Wow, nieźle. Ale?

- Sielanka nie trwała długo. Wyjechała na pierwszy semestr, nieźle się uczyła, ale wewnętrzny niepokój nie dawał jej spokojnie żyć. Intuicja? W każdym razie ciągle dzwoniła do domu, pytając rodziców o Dominikę. Chciała z nią rozmawiać, ale ciągle się wymigiwali, a to terapią, a to snem, a to zajęciami z nauczycielem. A że dziewczynka z natury mało mówiła i miała wyraźnie ustalony rytm dnia, dało się w to wierzyć bez większych zastrzeżeń i lepiej było nie burzyć jej planu. Ale pewnego dnia, zmęczona wyrzutami sumienia, że zostawiła w Polsce mocno przywiązaną do siebie siostrę, która w dodatku niewiele z tego wszystkiego pojmowała, pozdawała szybciej egzaminy i wróciła do domu na święta sporo przed czasem. Chciała zrobić rodzinie niespodziankę.

- Ale to ją spotkała niespodzianka...

- Brawo, pani doktor, bardzo pani domyślna.

- Boję się zapytać - Agata mocniej ujęła kierownicę.

- Ale ja i tak ci powiem. Tydzień po wyjeździe starszej córki rodzice uznali, że dość swojego życia poświęcili już Dominice i oddali ją do domu opieki. A ty właśnie minęłaś przecznicę, w którą powinnyśmy skręcić!