77.

"Można odejść od swoich bliskich, zaakceptować koniec istnienia, można pożegnać się z życiem, ale najciężej jest pożegnać się z muzyką".

*****

Hana z westchnieniem zniechęcenia powiesiła płaszcz w przedpokoju. Była wykończona kilkoma trudnymi porodami i nagłymi cięciami w ciągu dyżuru. Zazdrościła Piotrowi, który odbywał z córkami popołudniowy spacer. Chętnie zajęłaby jego miejsce i wywietrzyła z głowy niechciane myśli. Powinna jak najszybciej przygotować kolację dla mającej wrócić lada chwila rodziny.

Dotychczas nie był to dla niej problem - tym razem jednak chodziło o przygnębiającą obecność Magdy. Smutek tej kobiety niepostrzeżenie otulał szczelnym kokonem mieszkańców domu Hany i ją samą. Gościnność była na stałe wpisana w jej naturę, ale granice zostały wielokrotnie przekroczone. Miała dość panującego w ich życiu chaosu.

Szybko przeszła przez mieszkanie, zostawiając zakupy w kuchni. Następnie mocno zapukała w drzwi pokoju, z którego niemal nie wychodziła Magda.

- Potrzebuję twojej pomocy przy kolacji. Nie daję już rady ciągnąć wszystkiego sama! Pamiętaj, że to jest twoje dziecko! Nigdy o tym nie zapominaj! - wyrzut, jaki usłyszała w swoim głosie, zdziwił nawet ją samą. Nie skarciła się za to jednak.

Odpowiedziała jej cisza, co tylko jeszcze bardziej ją rozzłościło.

Otworzyła drzwi, wkładając w ten ruch całą swoją dotąd tłumioną irytację i stanęła jak wmurowana. Pokój był pusty.

Hanie z wrażenia zrobiło się ciemno przed oczami. Usiadła na łóżku, próbując pozbierać rozszalałe myśli.

Na biurku dostrzegła samoprzylepną karteczkę.

"Przepraszam, jeśli naprawdę kochasz Piotra, zrozumiesz, że musiałam to zrobić".

Cały problem polegał na tym, że Goldberg rozumiała coraz mniej. A myślą, która przerażała ją najbardziej, było pytanie: co takiego musiała zrobić Magda?

Z kieszeni dżinsów wyszarpnęła telefon. W tej samej chwili jej wzrok padł na leżącą na podłodze pustą szkatułkę na biżuterię.

Ból zawiedzionego zaufania, żalu i rozczarowania uderzył jej do głowy. Nie wiedziała, jak przekaże Piotrowi, że poza Magdą zniknęły wszystkie ich kosztowności, często rodzinne pamiątki. Jeszcze mniejsze pojęcie miała o tym, jak w zaistniałej sytuacji powinni rozmawiać z Tosią, żeby zachować w jej świadomości i sercu dobre imię matki, o której miejscu pobytu miała odtąd szybko się nie dowiedzieć.

*

Radek odczekał cierpliwie, aż Agata pójdzie pod prysznic, po czym wszedł do sypialni ojca i cicho zamknął za sobą drzwi.

- Kolejną próbę podejmujemy sami - rzucił po prostu. - Tak będzie najprościej.

Marek wiedział, o czym chłopak wspomina. Wizyta w mieszkaniu Martyny zakończyła się wyłącznie upokorzeniem nastolatki. Mimo że nie zastali nikogo, z kim mogliby porozmawiać, czuła się okropnie, wprowadzając ich do kuchni pełnej pustych, częściowo rozbitych butelek, brudnych naczyń i wielu przedmiotów rozrzuconych bezładnie po wszystkich pomieszczeniach mieszkalnych. Marek zdziwił się, że w ogóle da się żyć w takich warunkach, a zwłaszcza wychowywać dziecko, Radek wściekł się bardziej niż zazwyczaj, a Agata swoją postawą po ludzku Martynie współczuła. Wizyta nie trwała dłużej niż dziesięć minut. Dziewczyna wrzuciła do walizki potrzebne rzeczy i z pośpiechem opuścili mieszkanie. Problem jednak nadal pozostał.

- W porządku, bywałeś tam wcześniej, może masz rację.

- Tato, Agaty to nie dotyczy, a Martynie już wystarczy. Na pewno tam nie wróci, nawet gdyby miała wynajmować gdzieś pokój.

- Zrozumiałe - Marek uważnie przyjrzał się synowi.

- Czemu tak na mnie patrzysz? Ubrudziłem się?

- Nie, dorosłeś i stałeś się odpowiedzialnym facetem. Jakoś tak nagle i niespodziewanie.

Nastolatek się zawstydził.

- Jestem z ciebie zwyczajnie dumny, chłopaku, chociaż jeszcze rok temu na pewno bym tego nie powiedział. Czuwasz nad nią, chronisz, dbasz. Nawet gdybyście mi teraz powiedzieli, że będzie dziecko, byłbym o was spokojny. Dawno nie widziałem u nikogo tak korzystnej zmiany. O zmianie twojego nastawienia do Agaty nawet nie wspomnę.

Młodszy Rogalski zastanawiał się dłuższą chwilę.

- Mam najlepszy przykład, jak należy postępować - wyrzucił z siebie. - Ty nawet patrząc na to, co wyprawia mama, byłeś prawdziwym facetem. Myślisz że dlaczego wolałem zamieszkać z tobą? Mama myśli przede wszystkim o sobie.

Marek nie skomentował ani słowem. Po prostu jak często ostatnio poczuł, że wysiłek wychowania niesfornego syna wart był włożonej energii. Chłopak ciągnął niezrażony, w pośpiechu, chcąc zdążyć przed powrotem Woźnickiej.

- Nigdy w życiu na nikim mi tak nie zależało. Nikim nie chciałem się opiekować, nikogo mi tak nie brakowało i nikt mnie tak nie pociągał. Tata, czy ty myślisz, że to może się udać? Że my już tak możemy na zawsze?

- Mniej więcej w twoim wieku poznałem mamę. I choćby ze względu na ciebie, ani trochę tego nie żałuję.

- A co ja powinienem robić, żeby się udało?

- Kochaj ją, bądź dla niej podporą i chciej jej dobra. To powinno wystarczyć.

- Wam wystarcza?

- Powiem ci to za dwadzieścia lat. Staramy się.

- Spoko z ciebie gość, chociaż trochę upierdliwy. I naprawdę nieźle wybrałeś.

- Nawzajem.

Ze śmiechem przybili sztamę, zbyt widowiskowo, jak to faceci. Ale tym razem jednogłośnie poczuli, że w ich życiu jest naprawdę, mocno i nieodwracalnie okej. Wspólnie zechcieli, żeby jak najdłużej tak pozostało.

*

Melania leżała na łóżku, nadal roztrzęsiona i chorobliwie blada. Idalia nerwowo gładziła raz po raz jej włosy i szukała pulsu na nadgarstku, przeglądając się w twarzy siostry jak w lustrze. Na wszystko, co się działo, czuła się kompletnie nieprzygotowana.

Wiktor i Ewa dyskretnie zostawili je same, to spotkanie nie potrzebowało publiczności.

- Na bieżąco szukałam wzmianek o twoich sukcesach. Jesteś naprawdę utalentowana. Dobrze, że to wszystko, co się stało, nie poszło na marne, miało sens.

Po policzkach Meli popłynęły łzy.

- Jeden mój koncert to twój uratowany pacjent. Tylko że w przeciwieństwie do mnie, ty o wszystko walczyłaś sama. Bez wsparcia.

Idalia zacisnęła usta, postanawiając nie płakać, chcąc dać siostrze oparcie, jak to zwykle bywało w dzieciństwie. Melania nie zauważyła jej walki ze łzami. Kontynuowała, nie chcąc się rozmyślić:

- Ciągle śniłaś mi się w nocy. Zwłaszcza przed konkursami. Spotykałam cię w tłumie. Byłam pewna, że zaraz mnie wypatrzysz i się do mnie odwrócisz. Biegłaś, a ja za tobą, nieprzytomnie wrzeszcząc twoje imię. A im głośniej krzyczałam, tym bardziej ty się ode mnie oddalałaś. Budziła mnie obezwładniająca rozpacz. Zbierałam wszystkie siły, żeby zagrać i się nie rozpaść. I wygrywałam. Tyle w tej muzyce było determinacji. Moja muzyka zawsze była tobą. Przyzywała cię.

Idalii brakło słów. Z trudem wzięła głęboki oddech, żeby zadać pytanie.

- Czemu mnie nie szukałaś?

- Bo gdybyś mnie odtrąciła, do czego masz święte prawo po moim zjednoczeniu z matką i odrzuceniu ciebie, nie mogłabym dalej żyć. Byłam przekonana, że nie chcesz mnie znać. Spakowałaś się i wyjechałaś bez słowa, podjęłaś decyzję, jasną tylko dla mnie.

- To właściwe przekonanie. Przez pierwszych kilka lat byłam wściekła i rozżalona - zniszczyłaś nasz sojusz. Zapomniałaś o wszystkim, co nas łączyło. Poświęciłaś moją miłość dla niepewnej kariery. Coraz bardziej się na ciebie złościłam, użalałam się nad sobą, nakręcałam się, żeby tylko nie tęsknić. Ale serca nie da się oszukać, ciągle o tobie myślałam, im bardziej starałam się zapomnieć, wyszukiwać sobie coraz to nowe zajęcia, poświęcać się specjalizacji, tym mocniejszą czułam pustkę. W końcu opuściła mnie złość. Ale wtedy poznałam Wiktora, urodziłam i pochowałam dziecko, życie zaczęło się o mnie upominać.

- Idalia, co my teraz zrobimy?

- Będziemy dalej żyć. Niedługo wracam do pracy - objęła się ramionami w obronnym geście. - Na każdą z nas czeka życie i obowiązki.

- Posłuchaj. Jestem zaproszona przez Instytut Fryderyka Chopina. Przez dwa tygodnie będę grać w Warszawie i nie tylko.

- Melka, co ja mam z tym wspólnego?

Pianistka się zawahała, po czym powiedziała cicho:

- Spróbujmy coś odbudować. Bardzo chciałabym cię poznać.

- Chcesz próbować nadrobić 15 lat?

- Zrobiłaś pierwszy krok. Teraz moja kolej na inicjatywę.

Idalia wstała.

- W porządku, Melania, nie musisz martwić się o hotel, ale chcę, żebyś wiedziała, że ja nie wierzę w bajki. I mam kota.

- A w szczęśliwe zakończenia?

- Już lepiej.

Melania wstała i serdecznie uścisnęła swoją niepewną kopię.

- Nie mogę uwierzyć w to, że tu jesteś. Boję się, że zaraz znikniesz i znowu pozostanie mi tylko wspominać.

Ida uśmiechnęła się mimo woli.

- Nadal dla odprężenia grasz po kolei Sceny dziecięce Schumanna? - spytała bez związku, biorąc w dłonie silne ręce siostry. - Zawsze zastanawiałam się, jak to się dzieje, że za pomocą takich jak moje, zwyczajnych rąk stajesz się czarodziejką, zmieniasz świat. Do dzisiaj nie mogę tego wyjaśnić.

Melania się zaczerwieniła. Zignorowała oczywiste komplementy.

- Odpowiedź brzmi: tak. Ale odkąd zniknęłaś mi z oczu, dokładam jeszcze sonatę g-moll - wybuchnęła śmiechem. - Bo uporządkowanie mojego świata bez ciebie zajmuje znacznie więcej czasu. Nawet Schumannowi. W mojej duszy jest chaos naszego życia. Dlatego kocham Schumanna.

- Odkąd się poznaliśmy, Wiktor próbował ze mnie wyciągnąć, skąd tak dobrze znam się na muzyce klasycznej i bez pomyłek rozpoznaję jego ukochane utwory. Nadszedł czas, żebyś odpowiedziała mu na to pytanie.

- Z wielką chęcią. Oddamy głos Schumannowi?

- Zasypiałam przy tym od dzieciństwa. Znam na pamięć.

Kiedy na Wezwanie Wiktor wszedł do salonu, zobaczył wpatrzone w siebie nawzajem promienne oczy sióstr. Ich spojrzenia przepełnione były ciekawością. Zachłannie szukały w sobie podobieństw i różnic, poczynionych w nich przez życie zmian. Chwila wydawała się tak intymna, że poczuł się nie na miejscu. Ale mimo to stał w bezruchu, zapatrzony w przepełnioną miłością twarz żony. Widok, który miał okazję obserwować dopiero drugi raz - pierwsze takie spojrzenie zarezerwowane było dla ich nowo narodzonej córeczki.