75.

„Człowiek, który umie na dobre obracać swoje porażki, jest większy niż ten, co na złe używa swego powodzenia".

*****

- I co, rozmawiałeś z nią? - Hana spojrzała na męża nagląco. Przez gorączkujące dziecko była zmęczona i sfrustrowana.
Piotr wzruszył ramionami.
- Myślisz, że to takie proste? Próbowałem - mężczyzna westchnął, kładąc się obok żony.
W tym momencie usłyszeli, jak Tosia w łazience po raz kolejny tego dnia opróżnia nos z kataru.
Hana wsparła się na łokciu, unosząc do pozycji półleżącej. Spojrzała na męża z silną determinacją.
- Piotr, to nie może dłużej tak wyglądać, i tu nie chodzi o nas.
- Wiem to i bez ciebie - machnął niecierpliwie ręką. - Jeśli umiesz zmusić ją do reakcji, proszę, działaj, droga wolna - zdenerwował się.
Hana zmieniła ton na łagodniejszy.
- Ale co ci powiedziała?
- Niezbyt wiele. To cud, że dała się tutaj przywieźć. Tylko tyle, że zabrał jej kartę i pin, po czym opróżnił konto. Później zapadł się jak kamień w wodę. Wystarczyło jej rozsądku, żeby zgłosić ten fakt policji.
- A teraz?
- Co teraz. Leży, nic nie mówi, nie zwraca uwagi nawet na Tosię.
- Rozmawiałeś z Idalią?
- Nie przesadzasz odrobinę?
- Jeżeli to, że kobieta nie zajmuje się własnym dzieckiem, nie je i wstaje z łóżka tylko w drodze wyjątku uważasz za przesadę...
Gawryło podniósł ręce w obronnym geście, przerywając żonie.
- Hana. Przeżyła szok, znowu się na kimś zawiodła, daj jej się pozbierać.
Lekarka się zdenerwowała.
- Piotr, ona jest dorosła i odpowiedzialna. Nie wiem czy widzisz, ale rujnuje zdrowie twojej córki! Tośka cały czas płacze, nie udaje mi się jej niczym zająć, nie chce jeść i obwinia się o zaistniałą sytuację, to skrajna paranoja. I jeśli nie Magdzie, to zaraz Antosi będzie potrzebna pomoc Idalii.
Usłyszeli ciche pukanie do drzwi. Niechętnie przerwali rozmowę, mimo iż zmierzała w złym kierunku.
- Chodź do nas - powiedziała ciepło Hana.
- Nie mogę zasnąć - rzekła cicho dziewczynka.
Kiedy Piotr spojrzał w zapuchnięte oczy córeczki, przestał zważać na cokolwiek.
- Wskakuj - odsunął kołdrę.
Mała chwilę się wahała, po czym położyła się między nimi, mocno tuląc się do obojga.
Przez chwilę leżeli w milczeniu, uspokajając wzburzone nastroje.
- Czy mama zachorowała? - spytała Tosia poważnie. - Co będzie dalej?
- Mamy z tatą nadzieję, że będzie dobrze - odpowiedziała szczerze Goldberg.
- A kiedy będziemy to wiedzieć?
- Mama potrzebuje czasu, musimy jej go dać - uciął mężczyzna.
Małżonkowie uśmiechnęli się do siebie porozumiewawczo.
- Dobrze, że mam jeszcze was - odetchnęło dziecko.
- Zawsze możesz na nas liczyć - zapewnił Piotr.
- Dorośli też czasem nie wiedzą, jak powinni dalej żyć - usprawiedliwiła Magdę Hana.
- Skoro ja mam prosić o pomoc dorosłych, to wy chyba innych dorosłych - skwitowała mała.
W tym momencie z pokoju dziecinnego rozległo się donośne "tata".
- Mała zdrajczyni - Hana mrugnęła do męża. - No proszę, wykaż się.
- Czy to znaczy, że dzisiaj śpimy wszyscy razem? - Piotr westchnął zgnębiony.
- Wszystko zależy od siły twojej perswazji, "tato" - śmiała się Hana, tuląc do siebie Tosię i wygodnie układając się do snu.

*

Agata zatrzasnęła drzwiczki samochodu i podeszła do Marka, żeby pomóc mu wyjąć zakupy z bagażnika.
- Jestem wykończony tym dniem - powiedział smutno. - Chcę wracać do cioci. Najlepiej natychmiast. Dwudziestoletnia pacjentka najprawdopodobniej nie doczeka przeszczepu. Do niczego jest ten mój dyplom.
- A mnie się o wszystko dzisiaj czepiali. Najlepiej byłoby gdybym miała z sześć par rąk i umiała być w co najmniej trzech miejscach naraz. Porażka.
- Dobrze wracać do domu - Rogalski spojrzał na nią ciepło.
- Nieważne gdzie, byle do ciebie - uśmiechnęła się.
W milczeniu zataszczyli siatki do mieszkania.
- Synu, ukaż się moim oczom! - krzyknął Marek od progu.
- Też się cieszę, że cię widzę - rzucił chłopak kpiąco. - Pozwoli pani, madame - odebrał lżejsze siatki z rąk Woźnickiej.
- Jeszcze mademoiselle, ale już niedługo - powiedział dumnie Rogalski - Rozpakowałbyś.
- Bym, a dasz na buty?
- Znowu takie za pół mojej wypłaty?
- Zmieszczę się w jednej trzeciej. Chyba.
- A mama?
- Mama nie da na buty.
Marek zacisnął usta, kolejny raz żałując przeszłych decyzji.
- Dobry wieczór - uśmiechnęła się Martyna, wychodząc z łazienki.
- Martynka, dziecko, czemu ten człowiek rozmawia ze mną tylko wtedy, kiedy albo informuje mnie, że właśnie wychodzi, albo zamierza wyciągnąć ode mnie kasę?
- Taki wiek, to przejściowe. Podobno.
- To jemu już strasznie długo przechodzi - rozłożył ręce Marek. - Ale niech ostatecznie będzie.
- Zawsze wiedziałem, że facet z facetem prędzej czy później dojdą do porozumienia - ucieszył się Radek.
- W zamian za porozumienie robisz dzisiaj kolację. Dla wszystkich - rzekł ojciec triumfalnie.
- I to jest błąd, w dodatku wychowawczy - roześmiała się Martyna. - Zamówiliśmy pizzę. Dla was też, wystarczy odgrzać.
- I masz - rozbawiona Agata pogłaskała ukochanego po policzku. - Przespałeś piękny czas kształtowania jego osobowości.
- Czego jego, przepraszam?
- Czy ty mnie chcesz obrazić? - zaprotestował nastolatek.
- To wy tu się powychowujcie, a ja pójdę odgrzać tę kolację.
- Pomogę ci - zgłosiła się Martyna.
Rogalski przyjaźnie trzasnął syna w plecy.
- Chodź, piranio stworzona moimi genami, wybierzesz nam przynajmniej jakiś dobry film na wieczór.

*

- No to słucham, co jest? - spytała Woźnicka, wkładając talerz do mikrofalówki.
Martyna spojrzała na nią zaskoczona.
- Oczywiście poza tym, że od kilku dni próbujesz nam coś powiedzieć i ukradkiem wieczorami pierzesz swoje ciuchy.
Dziewczyna gwałtownie się zaczerwieniła. Agata kontynuowała:
- Możesz tutaj zostać, jak długo będziesz chciała. Marek nie będzie miał nic przeciwko temu. Widzi, jak dobrze wpływasz na Radka. Ale to nie rozwiąże twojego problemu.
- Ojciec wyrzucił mnie z domu. Nie mam dokąd iść.
- Co zrobił? - internistka zamarła w pół ruchu. - Tak po prostu wyrzucił cię z domu?
- Zmywałam naczynia. Radek mnie pocałował, a mój ojciec wszedł wtedy do kuchni. Uderzył mnie i kazał się wynosić jak stałam. Niewiele brakowało, a zaczęliby się tłuc. Matka, jak zwykle zresztą, nie zrobiła nic.
- Co na to młody?
- Kazał mi zostać u was i obiecał, że pogada ze swoim ojcem, jak ten będzie mniej skonany.
- W tej robocie rzadko jesteśmy mniej skonani. Porozmawiamy przy kolacji.
Przerażona nastolatka omal nie wypuściła z rąk nakładanego na talerze jedzenia.
- Gdybyś była w ciąży albo coś byście nawywijali, byłoby się czego bać, ale to zupełnie inna sytuacja. Wyluzuj, dziewczyno.

*

- Martyna do domu nie wróci, nie będzie jej idiota upokarzał! - rzekł kategorycznie Radek. - Nikt nie będzie mojej dziewczyny nazywał dziwką.
- Poszukam pracy - dodała dziewczyna.
- Słusznie, dzieciaki, słusznie, ale nie można tego tak zostawić - Marek się zamyślił. - Musisz zabrać z mieszkania swoje rzeczy. Coś zrobić z problemem.
- Poza tym jest jeszcze w tym wszystkim matka - wtrąciła Agata.
- Która sama jest sobie winna - Radek spojrzał na nią hardo. - Nie przerwała tego, kiedy był czas. Nigdy nie broniła Martyny, a wszystko od niej zależało.
- Jest w tym trochę racji - odezwał się kardiolog.
- Czyli co, człowiek kobietę zastrasza i nią pomiata, a wy chcecie to tak zostawić tylko dlatego, że córce przy nas już nic nie zagraża? To jest twoja matka - Agata nie mogła zrozumieć.
- Matka wszystko odrzuca - prawdę, możliwe rozwiązania i wszelką pomoc.
- Nie ma o czym dyskutować - rozsądził Rogalski. - Jutro po szkole tam jedziemy. Ty spakujesz swoje rzeczy, a ja porozmawiam z twoimi rodzicami. To dłużej tak trwać nie może.
- Naprawdę nie będzie to problem, jeśli zostanę?
- Dziewczyno, dzięki tobie dogadałem się z synem. Nawet kiedy on już nie będzie o tobie pamiętał, ja nigdy ci tego nie zapomnę.

*

Siedzieli przy stole w ciężkim milczeniu. Osaczająca, groźna, przytłaczająca cisza plątała ich myśli, pozbawiała tchu, spowalniała gesty podnoszonych do ust sztućców.
- Chciałeś wiedzieć - ton Idalii był wyprany z emocji. - A teraz nie chcesz słuchać. Nie pozwalasz mi wyjaśnić.
Wiktor spojrzał na nią z żalem, szybko wstając od stołu. Psychiatra popatrzyła na jego w połowie pełny talerz.
- Ale kolacja - zaprotestowała, próbując koniecznie się czegoś uchwycić.
- Dziękuję - odpowiedział ostro, a to jedno słowo nabrzmiało mnogością znaczeń.
Szybko nałożył buty i kurtkę. Wychodząc z mieszkania w chłodny wieczór, cicho zamknął za sobą drzwi.
Idalia zastygła w niemym bólu nad jeszcze ciepłymi talerzami.