76.

"Im większe w człowieku wewnętrzne rozbicie, poczucie własnej słabości, niepewności i lęk, tym większa tęsknota za czymś, co go z powrotem scali, da pewność i wiarę w siebie".

*****

Zaspany i zaniepokojony Wiktor przystanął w drzwiach sypialni, nierozumiejąco patrząc na działania żony.
- Idalia, co ty robisz? - zapytał nerwowo, choć dobrze wiedział. Kobieta klęczała nad walizką, wrzucając do niej bezładnie najpotrzebniejsze rzeczy.
- Wyjeżdżam - odrzekła, nawet na niego nie patrząc.
Wiktor spróbował powstrzymać napływającą do niego panikę, na widok bólu w oczach żony, która wstała, żeby zapiąć bagaż. Powstrzymał również odruch przytulenia jej do siebie z całej siły i nigdy już nie wypuszczenia z uścisku. Gesty znacznie lepiej sprawdzały się w ich związku niż słowa.
Decyzja zapadła w ułamku sekundy, Wiktor jednym szybkim ruchem otworzył szafę. Oczy Idalii zaokrągliło zdziwienie.
- Co to ma znaczyć?
- Jak to co, jadę z tobą - wyciągnął walizkę i równie gwałtownie jak przedtem żona zaczął ją pakować.

*

W pociągu jadącym do Krakowa Cichocki słodził kawę, której jakość bynajmniej nie współgrała z ceną. Podał kobiecie papierowy kubek, po czym drugim ramieniem delikatnie ją objął. I tak siedzieli dłuższy czas bez słowa, zatopieni każde w swoich myślach.
Na ten nieskrywany przejaw czułości ogłuszona muzyką z słuchawek nastolatka tylko wzruszyła ramionami, a siedząca obok Idy starsza kobieta zarazem ciepło i pobłażliwie posłała im uśmiech.
- Zacznij od początku - spróbował mężczyzna.
Pokręciła głową.
- Przepraszam - powiedział szczerze. - Naprawdę chcę wiedzieć.
W jej oczach nie dostrzegł gniewu ani obojętności.
- Nie o to chodzi. Wszystko opowiem ci tam, na miejscu, a może opowiedzą ci one...

*

Stanęli przed najzwyklejszym w świecie blokiem mieszkalnym. Jednak ginekolog był tak zdenerwowany, jakby za moment miało wydarzyć się coś, co zmieni całe ich życie. Psychiatra w zamyśleniu patrzyła w okna.
- To te - wskazała w końcu.
- Chodźmy więc.
- Skoro już tu jesteśmy.
W tym momencie do drzwi klatki podszedł kilkunastoletni chłopak, małżeństwo weszło za nim do środka.
Podążyli na trzecie piętro, po czym mężczyzna bez namysłu zapukał do drzwi, na które popatrzyła Idalia. Nikt nie odpowiedział. Mimo to Wiktor ponowił próbę. Po chwili zapukał jeszcze raz.
Otworzyły się sąsiednie drzwi i na klatkę wyszła kobieta w średnim wieku.
- Melusia, przecież mama...
Kiedy przyjrzała się lepiej, musiała chwycić się futryny.
- Drogi Boże, Idalka...
Idalia bez zastanowienia objęła kobietę i ze łzami w oczach mocno ją uścisnęła.
- To ciocia Ewa - zaprezentowała z uśmiechem. - Moja i Melki dobra wróżka, chociaż właściwie powinnam powiedzieć matka. Wychowywała nas wtedy, kiedy nasza zaharowywała się na śmierć, bo wydawało jej się, że tak jest dobrze. I że robi to dla nas.
Po policzkach pani Ewy płynęły łzy. Odsunęła Idę na odległość ramienia, próbując się jej dokładnie przyjrzeć.
- Boże, dziecko, jak ci się żyje? Tak mi nagle zniknęłaś, tak się o ciebie martwiłam, ciągle mówiłam tej twojej matce, że to się tak skończy...
Zasypywała ich potokiem słów, z którego Wiktor niczego nie rozumiał, a który Ida spokojnie przeczekiwała.
- Wejdziesz chociaż na herbatkę? - kobieta w końcu nieco ochłonęła.
- Chętnie - odpowiedziała lekarka, biorąc męża za rękę.

*

- Spróbuj - Ida wskazała oszołomionemu Wiktorowi talerz pełen ciasta. - Ciocia Ewa jest w tym niezrównana. Będziecie się śmiać, ale kiedy byłam w ciąży z Agatką, jej sernik śnił mi się nocami.
Roześmiali się.
- A więc masz córeczkę?
- Zawsze jest w moim sercu. Niestety zmarła na białaczkę. Może dlatego potrzebowałam aż tyle czasu, żeby uświadomić sobie swoje błędy.
- Ty, błędy? A jakie ty popełniłaś błędy, Idalia, to twoja matka wszystko...
Brunetka uniosła dłoń, żeby sąsiadka nie kontynuowała.
- Co najmniej dwa, ciociu. Pierwszy taki, że straciłam Melanię. I być może nigdy już nie uda mi się jej odzyskać. A drugi, że zawiodłam ciebie, nie dając znaku życia przez tyle lat.
- Ja rozumiem, kochanie - przez stół położyła uspokajająco rękę na dłoni Idalii. - Na twoim miejscu byłabym równie zrozpaczona.
- Wiktor o niczym nie wie. Dlatego tu przyjechałam. Chciałam prosić Melcię, żeby to ona wszystko mu opowiedziała. Ale pewnie to dla niej byłoby za dużo... Bardzo chcę, żeby ktoś zrobił to w miarę obiektywnie, żeby Wiktor miał pełny obraz sytuacji, skoro musiał na niego czekać aż tyle lat. Ja nie umiem. We mnie jest tylko żal...
- Przede wszystkim twój mąż musi wiedzieć, że ma wspaniałą i niezwykle dzielną żonę, którą codziennie powinien obsypywać kwiatami.
- To już wiem - rozjaśnił się Cichocki, gładząc czule plecy ukochanej.
- Czyli nic się nie zmieniłaś. Nie trzymaj mnie dłużej w niepewności, powiedz mi, co z twoim życiem. Jak ci się ułożyło?
- No dobrze, to umówmy się, że tylko fakty - z każdej strony.
- Umowa to umowa.
- Nie ma tego dużo. Ogólnie można powiedzieć, że mam za sobą trochę przejść. A poza tym mam Wiktora i dyplom z psychiatrii. Chyba się udało.
- Moja dziewczynka! Udało ci się z tą medycyną, wiedziałam, że dopniesz swego! I jeszcze taka trudna specjalizacja.
- Wydawało mi się, że może kiedy zajmę się ludzką głową, trochę więcej zrozumiem. A prawda okazała się zwyczajna - im więcej wiem, tym rozumiem mniej.
- Rzecz w tym, że ona naprawdę kocha to, co robi. Nade wszystko - rzekł stanowczo Wiktor.
Idalia trochę smutno przytaknęła.
- Co z Melanią? - zapytała zaciskając dłonie na kubku.
- Może od początku?
Skinęła głową.
Ewa uważnie popatrzyła na mężczyznę, a potem zastanowiła się, jakich użyć słów.
- Cały problem stanowiło od zawsze tylko to, że ich było dwie. A ona chciała mieć jedną.
- I wybrała Melanię - uzupełniła lekarka cicho.
Ewa skinęła głową.
- Kiedy miały rok, mąż zdradził ją i wyjechał na północ kraju. Tym samym zostawiając dzieci i nie uczestnicząc w ich wychowaniu. A ona zaczęła odreagowywać, pracując po 12 godzin. W szpitalu to nie problem. Jest pediatrą. Co bardziej podłe sąsiadki często mawiały, że ma tak dużo do czynienia z obcymi dziećmi, że na własne nie starcza jej energii. Resztę czasu poświęcała na zachwyty talentem Melanii. Na Idalię brakło jej doby.
Psychiatra się rozpłakała. Niechętnie, po dziecinnemu ścierała z policzków dowody słabości.
- Płacz, malutka. Kiedyś musisz to wypłakać - sąsiadka wyciągnęła w jej stronę paczkę chusteczek. A później kontynuowała neutralnym tonem:
- Obie kochałam jak swoje. Gotowałam im, pielęgnowałam razem ze swoim synem i córką. Moje dzieci bawiły się ich wspaniałymi wtedy zabawkami, których Ida i Mela często nawet nie otwierały. Podziwiałam talent i upór Melanii. Została naprawdę świetną pianistką, rzadko bywa w domu. Ciągle jeździ z recitalami po całym świecie. Koniecznie musisz posłuchać swojej siostry. Ale ona była od zawsze poważna, smutna i niedostępna. Im bardziej matka chwaliła się jej talentem przed ludźmi, tym ona mówiła mniej. Idalia była inna. Ona swój upór wykorzystywała na inne cele. Otwarta, radosna i uśmiechnięta. Wspaniale się uczyła, pomagała innym, robiła, co miało być zrobione. Przewidywała potrzeby wszystkich wokół. Obie były w swoich wysiłkach niezmordowane. Idalia, żeby się przypodobać matce, Alicja, żeby jej nie dostrzegać. A Melcia stała się kołem ratunkowym, łączącym niebo z ziemią, jakie istniały pod jednym dachem.
Ida nadal płakała.
- No i pewnie żyłyby tak do dzisiaj.
- Ale matka poznała pewnego człowieka i straciła dla niego resztki rozumu. Razem złamali Melanię. Zrobili z niej swoją maskotkę. Wpychali ją wszędzie, a ona się poddała, jak marionetka. Bo jeśli było coś, co kochała bardziej ode mnie, to była to muzyka. szukali dla niej najlepszych nauczycieli, grała z liczącymi się muzykami w najważniejszych salach koncertowych w kraju i za granicą. Nie widziałam Meli tygodniami. Wspólny front, który trzymałyśmy latami nie tyle przeciwko matce, ale żeby nie oszaleć, przestał istnieć. I wtedy przyszedł list od ojca. Matka rzuciła mi go pod nos, jakby to była moja wina.
- A Idalia zrobiła to, co robiła zwykle. Wybaczyła ojcu wszystko - zwłaszcza brak zainteresowania i miłości. Poczuła, że może się przydać, więc nie wzięła pod uwagę ani zysków, ani strat.
- Byłam po prostu sama. Ze wszystkim sama, więc postanowiłam się poświęcić, nie ma w tym niczego chwalebnego. Odebrałam wyniki matury i pojechałam do ojca. Zdałam na medycynę. A resztę w zasadzie już znasz. Pielęgnowałam go, jednocześnie próbując zachłannie nadrobić stracony czas, dopóki rak nie odebrał mu życia. Jego nowa rodzina nawet nie pofatygowała się na pogrzeb.
Wiktor kompletnie nie wiedział, co ma powiedzieć. Podziwiał hart ducha ukochanej, ale pierwszym uczuciem, jakie usilnie pchało się do jego serca, było współczucie. Doskonale wiedział, że ona tego uczucia nie znosi. Więc nie zrobił ani nie powiedział nic. Tymczasem usłyszeli chrobot klucza w zamku w mieszkaniu obok. Idalia omal nie wypuściła z rąk kubka.
- To Melania - Ewa rozwiała ich wątpliwości. Wstała i ruszyła do drzwi.
- Nie, nie teraz, jeszcze nie - zaprotestowała lekarka, w panice łapiąc płytki oddech.
Ewa nie usłyszała protestu. Wkrótce dobiegła ich cicha rozmowa. Wiktor objął trzęsącą się Idalię. Szepcząc jej do ucha uspokajające słowa.
Kiedy bliźniaczka weszła do pokoju, uderzyło go podobieństwo obu kobiet. Były niemal identyczne, co przy spotkaniu znacznie bardziej niż na zdjęciu rzucało się w oczy. Ich twarze z upływem czasu zmieniały się równomiernie. Z przerażeniem pomyślał, że mógłby je zwyczajnie pomylić.
Kiedy Melania zobaczyła siostrę, przerwała w pół słowa. Krew odpłynęła jej z twarzy. Panicznie wyciągnęła przed siebie ręce i zanim ktokolwiek zdążył zareagować, osunęła się na ziemię.