66.

"Jedna z najokrutniejszych lekcji życia: To, co się liczy dla nas, nie musi się liczyć dla innych, nawet jeżeli jesteśmy sobie bliscy.
Nasza prawda bywa dla nich kłamstwem".

*****

- Nareszcie jesteś. Czekam z kolacją od godziny - Wiktoria zwróciła się do Tomasza.
- A to jakaś zmiana. Zwykle to ja czekam. Z kolacją, bez kolacji, godzinę, kilka godzin.
- Tomek, proszę... - spojrzała na niego błagalnie. - Nie zaczynajmy znowu.
- Ty zaczęłaś, jak widzę na całego. Wino, wystawna kolacja, będziemy udawać szczęśliwe małżeństwo? Nie bawię się w to, jestem wykończony.
- Też jestem wykończona. Przede wszystkim tym, co się z nami dzieje, więc będziemy rozmawiać. Usiądź, proszę.
- No tak, została jeszcze opcja poważnej rozmowy. Szkoda tylko, że od tych naszych rozmów nic się nie zmienia - usiadł niechętnie, przyjmując z jej rąk kieliszek wina. - Słucham, o co chodzi tym razem?
"I już, teraz, tak po prostu mam powiedzieć, że między nami wszystko skończone?" - pomyślała Wiktoria, wpadając w panikę. "Kilkoma słowami wszystko przekreślić?"
Siedziała zdruzgotana, wpatrując się w zawartość kieliszka. Gardło ścisnęło jej się tak mocno, że nie mogła wykrztusić słowa, przepłukała je winem. Teraz albo nigdy.
- Nie myślałam, że kiedyś będę musiała to powiedzieć, ale muszę. Dłużej tego nie zniosę. Nie mogę dłużej z tobą być, nie kocham cię - wyrzuciła jednym tchem.
Tomasz milczał. Jego twarz zmieniła się w kamienną maskę bez żadnego wyrazu.
- chcesz odejść? Tak po prostu się rozwieść? - nieco za mocno odstawił kieliszek. - A teraz mamy jeść, bo stygnie, taki jest kolejny punkt programu?
Nie odpowiedziała, próbowała się nie rozpaść.
- Przykro mi, chociaż pewnie w to nie uwierzysz, naprawdę byłeś dla mnie ważny.
- Ale on okazał się ważniejszy. Od początku chodziło wyłącznie o niego. Podchodził cię, omamiał, no i w końcu odniósł sukces.
- Nie chodzi o Adama...
- Kogo ty chcesz oszukać, siebie czy mnie? Cokolwiek bym teraz powiedział - i tak nie ma to żadnego znaczenia. Zawsze kochałaś jego. Nie rozumiem tylko, dlaczego mimo to zdecydowałaś się za mnie wyjść. I pewnie nie zrozumiem, może tak już musi być. Rzecz w tym, że gdyby się wokół ciebie nie kręcił, pewnie by nam się udało. Przywykłabyś do naszego życia. Może mielibyśmy dziecko. Nawet nie mam do ciebie szczególnego żalu... - zamilkł gwałtownie, w jego oczach pojawiły się łzy. - Bo nadal cię kocham. Wiesz co się jedynie zmieniło? Mam swoją godność i nie zamierzam jej tracić. Tylko ona mi została.
- Może rzeczywiście to nie był dobry pomysł - wykrztusiła Consalida, zaczynając zbierać naczynia ze stołu.
- Nie kłopocz się, ja posprzątam, ty zajmij się tym, co istotne - spakuj swoje rzeczy. Te najpotrzebniejsze, po resztę wrócisz później.
- Słucham?
- Taksówkę wezwę ci za jakieś pół godziny, chwilę przecież to zajmie.
- Tomek... ale ja...
- Nie masz dokąd pójść? Ja dałem ci wszystko, co tylko dać mogłem. Nie przyjęłaś. O resztę niech pomartwi się Adam.

*

- Iduś, czy ty kompletnie oszalałaś? - Agata podała przyjaciółce kubek zielonej herbaty. - Mam nadzieję, że smaczna, przecież wiesz, że ja nie lubię, nie umiem tego parzyć.
- Dziękuję. Na pewno pyszna. Dlaczego niby miałabym szaleć? - Idalia rozsiadła się wygodnie w gabinecie Woźnickiej.
- Jak ty sobie to wyobrażasz? Co chcesz powiedzieć tej matce i na jakiej podstawie? W ogóle jesteś pewna swoich przypuszczeń?
- Gdybym była pewna, nie byłyby przypuszczeniami.
- No tak, niezaprzeczalna logika.
- Dziecko potrzebuje mojej pomocy. Nie wiem, co zrobi matka. Ja w każdym razie zrobię wszystko, żeby dostał najlepszą opiekę. To mój obowiązek. Z obserwacji dziecka, nawet tak powierzchownych , jasno wynika problem. Jeśli kobieta nie przyjmie do wiadomości...
- A nie przyjmie, możesz być pewna, kilka razy z nią rozmawiałam, to jest osoba głucha na wszelkie argumenty.
- No to znowu czeka mnie wizyta w sądzie. W sumie dawno nie byłam.
- Czasem mi ręce przy tobie opadają. W porządku. Wypij herbatę, ja kończę wypis dla Roberta...
Z korytarza jednocześnie dobiegł dziecięcy sprzeciw i pukanie do drzwi.
- No, zdaje się, że o wilku mowa. Proszę! - Agata westchnęła głęboko, wypełniając z nagle większym zaangażowaniem rubryki na karcie wypisu.
- Ile można czekać na ten wypis! Olivierku, uspokój się wreszcie!!  - wrzasnęła matka, ciągnąc za rękę wyrywającego jej się z całej siły syna.
- Ja nie chcę już tu być! - krzyknął Olivier, ostatecznie się wyrywając i gnając na drugi koniec pomieszczenia.
Idalia się uśmiechnęła, Agata bardzo mocno zapragnęła końca dyżuru.
Brunetka wstała, zdejmując z przegubu zegarek, podała go dziecku, jednocześnie porywając je w ramiona, unikając tym samym uderzenia głową w brzuch.
- Cześć, smyku, jak zwykle pełen jesteś energii, co? Idziecie z panią doktor Woźnicką na batona z automatu, ja rozmawiam z mamusią, macie na to 10 minut, odliczasz na moim zegarku, ja ci włączę start. Kiedy czas upłynie, wracacie tutaj, zabieracie tatę Roberta i szczęśliwie cali i zdrowi jedziecie do domu, umowa stoi?
- Tak! - wrzasnął Olivier prosto do ucha lekarki, przytulając się do niej całą powierzchnią ciała, z wyjątkiem lewej ręki, którą energicznie pociągnął za jej warkocz.
Agata nie mogła powstrzymać uśmiechu. Chłopiec zeskoczył z rąk Cichockiej, podbiegł do internistki , ufnie biorąc ją za rękę.
- No to co, startujemy, Olivier?
- Tak! Masz mówić do mnie Oliś! Będę mógł sobie wziąć takiego batonika, jakiego chcę?
- Tak jest, Oliś! - rozpromieniła się blondynka, wychodząc, energicznie pociągana już za obie dłonie. Idalia wystartowała zegarek, ciepło patrząc na Agatę.
- Żałuję, że nie możesz spojrzeć teraz w lustro - powiedziała poważnie. - Może coś w końcu by do ciebie dotarło.

*

- Proszę usiąść - weszły do gabinetu psychiatry. Lekarka zamknęła drzwi.
- Ja nie mam czasu, mąż na mnie czeka! Czego pani ode mnie chce?! Chcę wracać do domu! - ton matki chłopca przejawiał wyłącznie wrogość.
Idalia usiadła naprzeciwko kobiety, próbując spojrzeć w jej rozbiegane oczy. Z szuflady wyjęła płytę DVD i kolorowankę. Położyła przedmioty przed rozmówczynią. Tamta się skrzywiła.
- Przede wszystkim Olivier na panią czeka - na pani reakcję i pomoc. Czeka już bardzo długo, dłużej nie powinien - powiedziała cicho, lecz stanowczo.
- O czym pani, do cholery, mówi?!
- Ciągły krzyk, agresja, silna nadpobudliwość ruchowa.
- Każdy chłopak jest ruchliwy. Co pani wymyśla!
- Całkowity brak koncentracji albo bardzo utrudniona mimo starań dziecka - wzięła do ręki płytę. - Próbowaliśmy obejrzeć jedną bajkę, każda bajka na tej płycie trwa siedem minut, jest bardzo kolorowa i przyciąga uwagę, a dzieci zwykle zajmuje telewizja. Synek nie zdołał się skoncentrować nawet do połowy.
- Bo nie miał ochoty oglądać!
- Kolorował obrazek, poprosiłam o jeden - otworzyła kolorowankę. - Bardzo się starał, zaczął kilka rysunków, mimo że mocno się angażował, żadnego nie skończył.
Wzięła głęboki oddech.
- Wstępna diagnoza brzmi - zespół nadpobudliwości psychoruchowej - ADHD. Olivier krzyczy o pomoc, proszę dać mu szansę. Jest mu pani najbliższa, tylko w pani rękach leży jego przyszłość.
Kobieta wstała, zamierzając rzucić się na Idalię, buzowała agresją, lekarka przewidująco się odsunęła.
- Pani oszalała, co pani insynuuje! Pozwę panią do sądu! Niech pani nie robi z mojego dziecka wariata! Jest głośny i ruchliwy, jak każdy chłopiec! Poza tym to nie pani sprawa!
- Synek nie jest wariatem, tylko dzieckiem o szczególnych potrzebach, z których pierwszą jest dalsza profesjonalna diagnostyka. I jeśli pani mu jej nie zapewni, w tej chwili pójdziemy do dyrektora szpitala, a jeśli okaże się to konieczne także do sądu. Zauważyłam problem i na pewno tej sprawy nie zostawię, dla mnie znaczenie priorytetowe ma dobro dziecka, to mój obowiązek.
Kobieta nie spodziewała się takiej riposty. Opadła z niej cała złość. Oszołomiona ciężko usiadła na krześle. Idalia stanęła przed nią z uśmiechem.
- Macie ogromne szczęście, Oliś ma dopiero pięć lat, przy odroczeniu obowiązku za dwa lata pójdzie do szkoły, to dużo czasu. Przy zastosowaniu odpowiedniej terapii i leków może za jakiś czas mieć szansę całkowicie zapomnieć o chorobie albo zdecydowanie ograniczyć skutki deficytu uwagi. Będzie lepiej się uczył. Przestaniecie słyszeć, że jest niegrzeczny, że nie może usiedzieć na tyłku.
Kobieta się zaczerwieniła. Idalia podała jej wizytówkę.
-Moja znajoma wspaniale wyprowadza z zaburzenia dzieci z ADHD. Pomoże wam, oczywiście na mnie też możecie liczyć. Ochronimy pani żywe srebro przed nim samym i niesprawiedliwą krytyką innych, wszystko się ułoży, bo bardzo wcześnie zaczynamy. Mały jest tego wart.
- Co ja mam robić... jak Robert się dowie... on już i tak za nim nie przepada - wykrztusiła, zaciskając usta.
- Bo nie rozumie zachowania waszego synka, przez co odbiera je jako celowo złośliwe, teraz wszystko się zmieni.
Jak wichura do gabinetu wpadli zgrzana Agata i uszczęśliwiony Olivier.
- Mama! Skończył się czas! Mam dwa, dostałem dwa batoniki! - oczy mu jaśniały, ubrudzona czekoladą buzia była rozpromieniona w uśmiechu. - Obiecałaś! Jedziemy do domu! A ja byłem bardzo grzeczny.
- Prawda - potwierdziła zmęczona Woźnicka.
- Jedziecie, mama już wstaje - Ida uścisnęła dłoń kobiety. - Pamięta wszystko, co powiedziałam, dzwoni do mojej koleżanki, a przede wszystkim jest dobrej myśli. Przy odrobinie miłości i ogromie pracy możemy wygrać dla niego piękne, szczęśliwe życie.
- Prawda - znów wtrąciła się Agata. - Mój brat dorósł z tym, ma swoją firmę, wspaniale, z ogromną energią, której często mu zazdroszczę, zarządza pracownikami.
Kobieta wstała.
- Idziemy do taty. Teraz my potrzebujemy jego opieki.