68.

"Niekiedy tęsknota ma łączyć... A często dzieli na zawsze..."

*****

Idalia mocniej przytuliła się do męża, ignorując protesty zwiniętego w kłębek na jej nogach Szczepana. Szeroko się uśmiechnęła.

- Nadal nie mogę uwierzyć, że nigdzie nie musimy się spieszyć i możemy tutaj tak leżeć choćby i do jutra - przeciągnęła się, tym razem zupełnie jak kot.

- To doskonale się składa, bo ja cię nie zamierzam dzisiaj wypuścić z łóżka. Zbyt długo na taki dzień czekałem - odpowiedział Wiktor zaczepnie, odgarniając jej włosy z twarzy.

Zarumieniła się.

- I co powiesz o spotkaniu? - prędko zmieniła temat.

- Wspaniali, ciepli ludzie. Mam nadzieję, że będziemy się widywać częściej. Obojgu nam to dobrze zrobi. Bardzo złagodniałaś, odkąd masz tę Agatę, niezwykle ci z tym do twarzy.

- Jest mi bliska jak dawno nikt, czasem myślę, że nie wyobrażam sobie życia bez jej cennej obecności, a to chyba strasznie nie w moim stylu. A Marek rzuciłby się dla niej w ogień. Tak bym chciała, żeby wszystko ułożyło się po ich myśli.

- Bardzo się cieszę, że zmieniasz styl. Może w końcu i ze mną zaczniesz naprawdę o sobie rozmawiać. Chwilami cię nie poznaję, zrobiłaś się mniej nieufna i zachowawcza. Tak trzymać - objął ją czule i przytulił do siebie. Nie zamierzała protestować, ale zupełnie zignorowała sugestię rozmowy. Wiktor jednak się nie poddawał.

- Widzisz, ile korzyści płynie z bliskości drugiego człowieka? Pamiętaj, że ja jestem, kiedy tylko potrzebujesz, niezależnie od tego, co zrobisz czy powiesz. Nie jesteś w stanie mnie zniechęcić.

Przytaknęła automatycznie, zamyślona milczała. Po chwili odwróciła głowę, żeby na niego spojrzeć.

- Nawet nie wiesz, jak bardzo się mylisz - rzekła ze smutkiem.

- To mi powiedz. Chcę się dowiedzieć, co w twoim życiu sprzede mnie jest tak trudne, że nie mówisz o tym nawet przez sen. Pozwól mi wreszcie się poznać.

- Co mam mówić? - spytała niechętna.

- Cokolwiek lub wszystko. Gdzie się wychowywałaś? Jaka jest twoja rodzina? Dlaczego nie utrzymujesz z nimi kontaktu?

- Mój ojciec nie żyje, przecież wiesz.

- Tak, jak również to, że mieszkałaś z nim od studiów, a poza tym nie wiem nic. W rodzinach bywają też matki, inne dzieci...

- Ty lepiej mi powiedz, czy jesteś pewien naszej decyzji?

Wiktor starał się nie okazać rozczarowania kolejną porażką. Zdusił sprzeciw, pohamował protest. Spokojnie już zapytał:

- Jestem pewien, że bardzo cię kocham i tego, że chcę mieć z tobą dziecko też jestem zupełnie pewien. Bez względu na konsekwencje chcę, żebyśmy byli znowu rodziną. A może właśnie przez twoje milczenie.

Idalia znów przytuliła się mocniej, zadrżała, jakby nagle zrobiło jej się zimno.

- Przemyślę to, kiedyś może ci opowiem. Choć naprawdę nie znam powodu, który kazałby mi do tego wracać.

- Ile razy ja to już słyszałem.

- Skoro wszystko biegnie właściwym torem, znów żyjemy razem, jestem ci to winna. Niestety.

- Trzymam cię za słowo. A póki co muszę zrobić coś, żebyś znów się uśmiechnęła, więc nie pozostaje ci nic innego jak tylko pozwolić mi przejść do rzeczy. Nasze dziecko już czeka na rodziców.

*

Sara pisnęła radośnie i roześmiała się w głos, oznajmiając w ten sposób całemu światu, że pora zacząć nowy dzień. Nawet, jeśli rodzice są nieco innego zdania. Przeskoczyła po torsie Piotra, żeby pogłaskać ciepłą łapką twarz Hany, a że paluszek był jeszcze zdecydowanie nieskoordynowany, trafił matkę prosto w bardzo chcące pozostać nadal zamknięte oko.

- Córeczko najdroższa, jak znam życie i ciebie, jest środek nocy - jęknęła.

- Mama, mniam! - padła natychmiastowa odpowiedź.

Na tak postawione ultimatum nie było rady, Piotr z rozpaczą wygrzebał się z pościeli, porywając latorośl w ramiona, tym samym uniemożliwiając dalsze poznawanie anatomii rodzicielki.

- Idziemy jeść razem, niech mama jeszcze trochę pośpi po nocnym dyżurze.

- Taaak - zaakceptowała propozycję panienka Gawryło.

- Ideał - szepnęła Hana z wdzięcznością.

- Spokojnie, niedługo się odwdzięczysz, będzie mnóstwo okazji - uśmiechnął się Piotr.

Dziarsko wymaszerowali do kuchni. Sara natychmiast wyrwała się z rąk taty, gnając w stronę lodówki. Przejęta uderzała w nią dłońmi.

- Mniam, mniam, tam, tata!

- Wspaniale, to jeszcze zastanówmy się, czy wolisz kanapkę, czy jogurt z owocami, poczekaj, tata otworzy, odsuń się.

W tym momencie zawibrował leżący na kuchennym stole telefon Piotra. Mężczyzna westchnął, podnosząc urządzenie, Sara zasmucona zwiesiła ramiona.

- Halo, Magda?

Słuchając kolejnych słów byłej partnerki, Gawryło bladł coraz bardziej, w pewnej chwili musiał oprzeć się o lodówkę, żeby nie upaść. Brak zainteresowania wywołał protest na twarzy dziewczynki. Widząc jednak zasmuconą twarz ojca, nie rozpłakała się. Zamilkła zaniepokojona.

- Przyjeżdżaj natychmiast!

Piotr skończył rozmawiać, drżącą dłonią odłożył telefon na miejsce, wziął córeczkę na ręce (tym razem zaprotestowała łzawo) i kompletnie zapominając o śniadaniu szybkim krokiem poszedł do sypialni, w której spała żona. Było mu przykro, że spokojny sen zaraz odpłynie od niej na długo.

*

Była partnerka lekarza stała w drzwiach, zanosząc się od płaczu. Zanim zdążył podjąć jakąś decyzję, Hana podeszła i mocno objęła kobietę w geście pocieszenia. Nic to nie dało, bezradny płacz tylko przybrał na sile. Trzymając Magdę za ramiona, podprowadziła ją do krzesła i posadziła jak dziecko.

- Magda, postaraj się uspokoić - rzekł chirurg stanowczo. - Musisz nam spokojnie i po kolei opowiedzieć, co się właściwie stało.

- Weź głęboki oddech, zrobię ci herbaty - dodała Hana. - i zacznij najlepiej od samego początku.

Przez chwilę matka Tosi walczyła z obezwładniającą rozpaczą, później wzięła się jakoś w garść i zaczęła relacjonować drżącym z emocji głosem.

- Poznałam Marcina kilka miesięcy temu. Dobrze się ze sobą czuliśmy, dość szybko się w sobie zakochaliśmy. Jako dorośli ludzie po przejściach postanowiliśmy nie krążyć wokół siebie jak dzieciaki i po prostu ze sobą zamieszkać, normalnie razem żyć. I to się nie spodobało naszej córce - spojrzała na Piotra. - Tylko że Marcin się naprawdę bardzo starał, przynosił jej prezenty, szukał tematów do rozmowy przy stole, on nie ma dzieci, nie wie, jak się z nimi obchodzić. Na pewno nieraz ci się żaliła, że go nie lubi.

- Nic nie mówiła - Piotr był mocno zdziwiony. - Wspominała tylko, że mieszkasz z kolegą. To wszystko, kiedy zapytałem, czy lubi twojego partnera, kiwnęła głową. Nie wracaliśmy do tematu, cieszyło mnie, że układasz sobie życie. W rzadkich chwilach, kiedy jesteśmy razem naprawdę zbiera nam się mnóstwo spraw do omówienia, a twoje życie to przede wszystkim twoja sprawa.

- Nie bardzo chciała ze mną o tym rozmawiać - kontynuowała Magda, jakby nie dotarła do niej w ogóle wypowiedź chirurga. - Ale jakoś to powoli się ciągnęło, praca, dom, Tosia milcząca, ale nie sprawiająca kłopotów. Aż do wczoraj... - z oczu Magdy znów pociekły łzy.

- Co się stało wczoraj? - spytała delikatnie Hana.

- Antosia wyszła z pokoju z walizką. Powiedziała, że wyprowadza się do ciebie. No i mi się przelało - otarła łzy rękawem. - Nawrzeszczałam na nią, że w ogóle ze mną nie rozmawia, kiedy pytam, co się dzieje, nie odpowiada mi na pytania, że ja nie wiem, o co jej chodzi, bo Marcin stara się być dla niej miły i że ona nie będzie mi stawiać żadnych warunków. Kazałam jej iść do swojego pokoju i nie zawracać ci głowy, bo to nie jest wasz weekend i jesteś albo w pracy, albo spędzasz czas z rodziną.

Gawryło się wściekł.

- A nie łatwiej było po prostu do mnie zadzwonić? Jeśli moje dziecko chce spędzić ze mną dodatkowy czas, to ma do tego prawo!

- Piotr, uspokój się - rzekła pojednawczo Hana. - Opowiadaj dalej - zwróciła się do Magdy.

- Nie ma czego opowiadać. Kiedy obudziliśmy się dzisiaj rano, nie było w domu ani małej, ani walizki. Obdzwoniłam wszystkie koleżanki i wszystkich swoich znajomych, u których mogłaby być. Na policji kazali mi czekać 24 godziny i dopiero zgłosić zaginięcie. Nie wiem, po prostu nie wiem, co robić. Gdzie jej szukać, to wszystko moja wina, jeśli jej się coś stanie... Marcin czeka na nią w domu...

- Jak ty mogłaś do tego dopuścić!

- Łatwo zwalić wszystko na mnie, kiedy się zajmuje córką od święta!

- Hana, dzwoń do szpitali. A ty jedź do domu, nic tu po tobie - warknął Gawryło. - Ja pojadę jej poszukać, gdzieś przecież musi być. Małe dzieci nie znikają bez śladu - głos mu się załamał.

- Dokąd pojedziesz, Piotr, trzeba to zgłosić policji. I czekać, może być dosłownie wszędzie - wtrąciła Goldberg.

- Nie rozumiesz tego, że nie jestem w stanie spokojnie czekać? Pojadę w okolicę szkoły, najbliższego placu zabaw, parku, kościoła, wszędzie, gdzie będzie trzeba, rozumiesz? Moje dziecko zaginęło!

Przez tak jasno i dosłownie wypowiedziany powód spotkania wszystkich za gardło ścisnął strach, prawie pozbawiając oddechu. Jeszcze nie wiedzieli, że ten paraliżujący wróg szybko ich nie opuści.