67.

"Przebaczenie jest najtrudniejszą rozmową kończącą się słowem ”zostań”.

*****

- Cześć, przeszkadzam?
Zmieszana Wiktoria stała na progu hotelu dla lekarzy. Nie wiedziała zupełnie, jak się zachować i co powiedzieć. Zuza patrzyła z niepokojem na przemian na nią i jej walizkę.
- Coś się stało? - spytała dość głupio.
- Jest Adam? - odpowiedziała pytaniem.
- Sądząc po natężeniu muzyki, jak najbardziej.
- Mogłabyś go poprosić?
- W zasadzie tak - odpowiedziała niepewnie. - Może wejdziesz? Chyba pamiętasz, gdzie jest herbata.
- Nie trzeba, po prostu go zawołaj.
Zuza odeszła wyraźnie zmieszana, a jednocześnie ciekawa dalszego ciągu. Wiktoria była zdruzgotana. Chwilę później po schodach zbiegł Adam, na widok ukochanej z walizką w dłoni wytrzeszczył oczy ze zdumienia.
- Nic nie mów, okej? - uprzedziła groźnie.
- To ja pójdę zobaczyć, czy nie siedzę w kuchni - rzuciła lekko Krakowiak.
Consalida popatrzyła na nią z wdzięcznością.
- Wchodź. I opowiadaj.
Usiadła na łóżku przyjaciela i ukryła twarz w dłoniach.
- Za bardzo nie ma o czym mówić. Postanowiłam coś zrobić z tym swoim beznadziejnym życiem. I masz efekt. Chciałam pójść do Agaty, ale ona mieszka u Marka... Byłoby głupio. No i zostałeś mi tylko ty. Jutro postaram się o pokój dla siebie...
- Daj spokój. Zawsze jesteś tu mile widziana. Ale co, wyrzucił cię? Koszmarny palant!
- Adam... nie sądzę, żebyś ty po dowiedzeniu się, że już cię nie kocham chciał tulić mnie do snu.
- Ale żeby od razu wyrzucać cię z domu? Niech już nie udaje takiego dumnego, co jego zdaniem miałaś teraz zrobić?
- Właśnie to, co zrobiłam, przyjść do ciebie. Tylko że ja naprawdę nie zamierzałam rzucać się w twoje ramiona z tą swoją cholerną świeżo odzyskaną wolnością - bała się, że zaraz się rozpłacze.
- Dlatego wystarczy, jak rzucisz się na moje łóżko. Robi się późno, a jutro mamy dyżur. Idę poszukać jakiegoś materaca dla siebie - mrugnął do niej rozbawiony.
W oczach Wiktorii jednak pojawiły się łzy.
- Dzięki, stary, jesteś prawdziwym przyjacielem. Domyślasz się oczywiście, że jutro o tym zdarzeniu będzie gadał cały szpital?
- A ja niczego nie potwierdzę, ani niczemu nie zaprzeczę, możesz być pewna - uśmiechnął się szelmowsko, wychodząc.

*

Wino płynęło, rozwiązując języki zebranym, ciasta ubywało bez względu na konsekwencje w urodzie obecnych na spotkaniu kobiet, słowem - impreza była niezwykle udana, a co najważniejsze - trwała w najlepsze. I nie zamierzała przestać. Wieczór był młody, a noc długa.
- Ja w ogóle nie wiem, jak to się stało, że się tak późno wszyscy spotkaliśmy - wyrzekł w przestrzeń Marek, pogryzając sernik Idalii (który to już raz). - Ale tak to już z tą moją panią jest, że do wszystkiego się zabiera powoli i z rozmysłem. Nie macie pojęcia, ile ja musiałem na nią tutaj czekać.
- Daj spokój - jęknęła Agata. - Kogo to obchodzi!
- Wszystkich, kochana, wszystkich, nie wyłączając mnie - wsparła go Ida. - Ale pamiętaj, że jeśli długo się czeka, znacznie bardziej się docenia. Docenia cię? Tylko jak na spowiedzi.
Agata oblała się rumieńcem.
- I to jeszcze jak - powiedziała czule.
- No, stary - dodał Wiktor, dolewając nowym przyjaciołom. - To oby ci tak zostało, bo w przeciwnym razie będziesz miał do czynienia z moją panią. A ona z ciebie wydrze zwierzenia choćby siłą. Coś o tym wiem.
- A to z ciebie tak wydziera? - zaciekawił się Marek.
- Nie musi, wystarczy tylko jej znaczące spojrzenie i już śpiewam, chociaż strasznie fałszuję.
Roześmiali się.
- Tylko ja z niej nic wydrzeć nie mogę.
- Iduś, czemu nie dajesz wydzierać, ja się pytam! - spytała Agata tonem mającym w założeniu rozwiązać wszystkie problemy. - A Wiktor tak ładnie by mógł.
- Bo z nieprzemyślanego gadania często jest więcej szkody niż pożytku, mówi wam to moje wieloletnie zawodowe doświadczenie, ale my nie o tym...
- No widzicie? - poskarżył się Wiktor. - I ona właśnie taka jest.
- Ale i tak kochasz ją nad życie, powiedz jej to teraz, a przy okazji mnie - nakręciła się Woźnicka, wzbudzając zbiorowe wzruszenie.
- Oczywiście, że ją kocham - odpowiedział Wiktor z pewnością niczym granit, a żeby dołożyć Agacie wrażeń, pocałował Idalię w usta.
Internistka poczuła się usatysfakcjonowana, żeby o psychiatrze nie wspominać.
- Mówiliśmy o tym - odezwała się Cichocka, ciągnąc swój wątek znad znowu pełnej lampki wina. - Kiedy ja wreszcie zatańczę na waszym weselu?
- Równie dobrze ja mogę zapytać, kiedy w końcu przytulę małe Idalątko? - broniła się blondynka.
- Ech, kobiety - westchnął Marek. - Żyć bez was się nie da, ale życie obok was to dopiero jest kamienista ścieżka - spojrzał na Wiktora, który skinieniem głowy nie omieszkał potwierdzić. - Prawda jest taka, że ja wielokrotnie już dawałem jej do zrozumienia, co mam w planach, a ona ciągle nic.
- Jedno małżeństwo każde z nas ma już za sobą, zdecydowanie nam wystarczy. Nie należy kusić losu, dobrze jest tak, jak jest.
Tym razem Idalia się nie zgodziła.
- Właśnie że nie jest dobrze - sprzeciwiła się stanowczo. - Należycie do siebie, kochacie się, powinniście to oznajmić całemu światu, a zwłaszcza waszym byłym małżonkom. Bo dobrze wam z tym i to już nie może się zmienić. Przyjmij nareszcie od Marka nazwisko. Chcę widzieć w tobie doktor Rogalską, Agatko. A zamiast gadać o kuszeniu losu, pozwól mu przynieść wam więcej dobrego.
Wszyscy w milczeniu analizowali jej słowa.
- A co do nas, dzieci, gadania o sobie i wszystkich egzystencjalnych dylematów, skoro pora jest dobra jak każda inna, a wino się nie kończy, to powiem wam, że się zdecydowałam. Bardzo długo o tym myślałam. Od depresji, że nie przeżyję niepowodzenia, po euforię, że wspaniale będzie znowu rosnąć dla kogoś. Ale jeśli nie teraz, to nigdy, zaczynamy starać się o dziecko. I jeśli jest nam pisane, to niedługo będzie się kim chwalić.
Wiktor na potwierdzenie słów żony się rozpromienił. Marek pogratulował decyzji, a Agata spontanicznie przytuliła przyjaciółkę.
- I o ile - kontynuował Wiktor. - Z praktyczną stroną zagadnienia poradzimy sobie świetnie, o tyle z teorią proszę was już teraz o pomoc. Bo ja ją za dobrze znam. Przy pierwszym niepowodzeniu będzie histeryzować, obwiniać się i rezygnować.
- To spotkamy się jak dzisiaj - powiedział Marek zdecydowanym tonem. - I szybko ją przekonamy, że zasługuje na zdrowego, silnego malucha jak mało kto. A ona - spojrzał z rozbawieniem na Idalię. - Równie szybko nam uwierzy.
- Więc od dziś - zadysponowała Agata. - Jak tylko się da, leżysz, pachniesz i piękniejesz, nie myślisz o tym zbyt wiele, a przede wszystkim ograniczasz stres, resztę doradzi ci prywatny ginekolog. A co do mnie... - wypiła duszkiem pozostałą zawartość kieliszka. - To może Ida ma rację... Obiecuję wam, zastanowię się.
- No nareszcie mówisz rozsądnie, tak trzymaj, zapewniam cię, a ja się na ludziach znam, nie mogłaś trafić lepiej.
- Nie wierzę w swoje szczęście - Marek czule objął Agatę. - Macie na nią wspaniały wpływ.
- Zejdźcie z niej już, bo jeszcze zmieni zdanie - uśmiechnęła się Ida. - Kto ma ochotę na sałatkę?
Chęć wyrazili zbiorowo.
- To idziemy razem - Agata wstała. - A wy - zwróciła się do mężczyzn. - Macie teraz czas na obgadanie wszystkich tematów, których my nie znosimy. Zacznijcie od sportu i polityki, jeśli łaska.
Wszyscy wybuchnęli śmiechem.
- Medycyna też się wlicza - uzupełniła Ida.
Kobiety szepcząc konspiracyjnie i chichocząc bez szczególnego powodu, wyszły do kuchni.
- Bardzo przytulnie sobie tu mieszkacie - zaczęła brunetka, kiedy tylko Woźnicka wynurzyła się z lodówki. - A jak na ciebie reaguje jego syn?
- Zdecydowanie lepiej niż przypuszczałam. Chyba kiedy widzi naszą stabilizację, sam trochę się uspokoił. I ma sympatyczną, mądrą dziewczynę po przejściach, o którą bardzo dba.
- Bierze przykład z ojca. Ten Marek cię naprawdę kocha, uwierz w to.
- Tak, chyba tak - zamyśliła się internistka. - Spróbuję. Ale nie to ci chciałam powiedzieć.
Ida spojrzała pytająco.
- Jesteś moją bohaterką. Wybaczyłaś mu i umiesz tego za wami nie ciągnąć, chociaż pewnie tak zupełnie zapomnieć się nie da. Nie wiem, czy ja bym umiała się na to zdobyć, czy umiałabym przełknąć zdradę. Naprawdę to w tobie cenię. Tę ciągłą gotowość szukania dobrych stron w człowieku. Niezależnie od siły zawodu.
- Wszyscy się mylimy, a ja nauczyłam się tej prawdy bardzo wcześnie. Poza tym - Ida spojrzała na Agatę. - Wszystko zależy od indywidualnego poziomu samotności. Mój był znacznie przekroczony. Kiedy jesteś sama na świecie, masz gdzieś skrupuły.
Zapadła cisza.
- Ale dzisiaj o tym nie rozmawiajmy. Nakładaj tę sałatkę. Nie pamiętam, kiedy ostatnio mogłam się tak dobrze bawić w doborowym towarzystwie. Dopiero teraz widzę, jak bardzo było mi to potrzebne.
- Gotowe, idziemy - zakomenderowała Woźnicka. - Ale jeszcze jedno. To dobra decyzja, choć zupełnie pozornie nielogiczna. Bo jemu naprawdę na tobie zależy, kocha cię, Idalia, to naprawdę widać. Kiedy na was patrzę, widzę, że w wybaczeniu tkwi głęboki sens.