43.

"Wszyscy popełniamy błędy. Wielcy ludzie próbują naprawiać zło. Tylko to się liczy. Na tym polega wielka miłość".

*****

- Co ty ciekawego kombinujesz, maluchu? Przypominam ci, gdybyś przypadkiem zapomniała, że jeszcze nie umiesz chodzić - Piotr pocałował w główkę swoją dziewczynkę, która bynajmniej nie zamierzała z nauki nowej umiejętności rezygnować, ponieważ z uporem godnym lepszej sprawy wspinała się na tatusia. Tenże bardzo chciał usiąść na kuchennym krześle, jednak córka skutecznie mu to uniemożliwiała, stanowczo ciągnąc za nogawkę spodni i próbując w ten sposób utrzymać się na chwiejnych nóżkach. Stojąc więc bezradnie na środku kuchni patrzył, jak żona obiera ziemniaki i śmieje się z jego niezdarnych poczynań.
- Nie podtrzymuj jej, jak będzie dostatecznie silna, to sama wstanie na nogi.
- I ja mam tutaj tak stać do tego czasu?
- No wiesz, miłość rodzicielska różnie się objawia, ale zawsze wymaga poświęcenia - Hana starała się przybrać poważny ton, jednak w jej oczach widniało rozbawienie.
- Bardzo śmieszne, to samo ci powiem w nocy, kiedy zacznie płakać i trzeba będzie do niej wstać.
- A ja wtedy nie zaprzeczę, z prawdą nie wygram - stwierdziła po prostu.
W tym momencie zmęczona wyczynem Sara klapnęła na pupę. Na jej buzi odmalowało się szczere zdziwienie takim obrotem sprawy.
- Nie martw się, malutka, zdarza się najlepszym, od czegoś trzeba zacząć, chodź do tatusia - wziął córkę na ręce i podrzucił do góry. Dziewczynka zaśmiała się w głos z radości, a rodzice spontanicznie jej zawtórowali.
- Świetnie wam idzie, dacie sobie radę, to ja lecę - lekarka szybko wstała, podchodząc do zlewu, żeby opłukać dłonie.
- Zaraz, zaraz, a gdzie ty idziesz?
- Mówiłam ci co najmniej kilka razy: chcę pogadać z Tretterem, rozważyć moje nowe warunki pracy. Chyba nie myślisz, że dam radę ciągnąć dwunastki z roczniakiem w domu i tobą ciągle przy stole operacyjnym.
- No tak, ale czy to musi być dzisiaj, kiedy mam wolne? - brunet westchnął.
- Co za różnica kiedy, co się dzieje, Piotr?
- Co ma się dziać - posadził dziecko na podłodze, unikając wzroku żony. - Jest okej.
- Co ci nie odpowiada? Przecież widzę, że coś nie gra.
- Chcesz szczerości? Najchętniej siedziałbym tutaj z nią w domu, ale niestety jest to niemożliwe, bo cały urlop wykorzystałem po jej urodzeniu. I uważam, że nie powinnaś wracać do pracy, skoro nie najgorzej nam się żyje z jednej pensji.
- I co ty mi chcesz w związku z tym powiedzieć?
- Że nie wyobrażam sobie obcej kobiety w moim domu z moim dzieckiem tam, gdzie od zawsze powinna być jej mama.
Hana usiadła bez słowa, uśmiech dawno zniknął z jej twarzy.
- Naprawdę chcesz mi zasugerować, że nie powinnam wracać do pracy?
- To jest twoja decyzja.
- Której nie akceptujesz.
- Bo ja widzę, jaka ona jest jeszcze malutka, jak cię potrzebuje, nie możesz posiedzieć w domu jeszcze chociaż jakiś czas? To nasze jedyne dziecko! Potem pójdzie do żłobka, złapie kontakt z rówieśnikami i zajmie się nią wykwalifikowana kadra, a nie obca baba, która nie wiadomo co będzie robiła z Sarą przez cały długi dzień. Hana, proszę, przemyśl to.
- Nie obca baba, tylko opiekunka polecona mi przez Lenę. Chyba sobie nie wyobrażasz, że zostawię moje dziecko z byle kim? - nieświadomie podniosła głos. Sara spojrzała na nią wystraszona, Hana natychmiast wykrzywiła usta w uśmiechu, ale w oczach zalśniły jej łzy.
- Nie o to chodzi - mężczyzna objął kobietę i przytulił do siebie. - Nie kłóćmy się. To nic nie da. Posiedź w domu jeszcze przez pół roku, potem wrócisz do pracy i do ludzi, ja wiem, że ci tego brakuje, ale tyle przecież możesz zrobić, postaram ci się więcej pomagać. Tak będzie najlepiej, kochanie.
Hana odsunęła się urażona.
- Za pół roku nie będę tam miała czego szukać, Tretter potrzebuje dyspozycyjnego ginekologa, kończy mi się urlop, albo wracam do swoich obowiązków, albo wylatuję. Prosta sprawa! I nie wzbudzaj we mnie jeszcze większego niż mam poczucia winy. To nie ty gadasz od roku tylko z dzieckiem, zmieniasz pieluchy, gotujesz zupki i śpiewasz piosenki. Nie masz na sprawę pełnego poglądu, chociaż rozumiem, że się o Sarenkę troszczysz. To oczywiście jest wspaniałe, siedzieć w domu z własnym dzieckiem, ale bywa też cholernie monotonne. Ja kocham swoją pracę dokładnie tak samo jak ty swoją. A ty nie zostałeś odsunięty od niej na rok, niezależnie z jak ważnego powodu.
- Wiem. Przepraszam cię, tak by po prostu było nam najprościej.
- Dla kogo najprościej? Mówisz, jakby dla mnie to było łatwe, zostawić ją, nie wiedzieć, czy wszystko zjadła, czy nie płacze i w co się bawi. Ale ja nie jestem tylko matką!
Piotr wstał, uznając rozmowę za zakończoną.
Hana szybko do niego podeszła, kładąc mu ręce na ramionach i zadzierając głowę, żeby spojrzeć w jego oczy.
- Masz rację, nie kłóćmy się. Jesteś wspaniałym ojcem. Obiecuję, że na próbę opiekunka przyjdzie wtedy, kiedy będziesz w domu. Sprawdzimy ją jak tylko się da. Może być?
- Jest to jakiś argument, ale obiecaj mi, że jeszcze raz spokojnie się nad wszystkim zastanowisz.
Hana stała przez chwilę w milczeniu.
- Pół etatu?
- Byłoby wspaniale! - Piotr się rozpromienił.
- Postaram się wynegocjować.
Pocałowali się czule, uspokojeni opcją, która była do przyjęcia dla obu stron. Spojrzeli na Sarę, próbującą w skupieniu odgryźć ucho gumowego dinozaura.
- Masz rację, córeczko, dinozaury wyginęły - roześmiał się chirurg.
Popatrzył na szykującą się do wyjścia Hanę.
- Gniewasz się na mnie? - spytał ponuro.
- Nie da się na ciebie gniewać. Jesteś wspaniałym i troskliwym mężem i tatusiem.
- Bardzo trudno jest mieć taką mądrą i niezależną żonę.
- Dobra, dobra, bo jeszcze zacznę żałować, zjedzcie obiadek i idźcie na spacer. Niedługo jestem z powrotem.
W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. Zdumiona Hana pospiesznie otworzyła.
- Przemek! - natychmiast wyciągnęła ramiona do brata. Zawahała się nagle, widząc walizkę. - Co się stało?
- Wiem, siostrzyczko, że to duży kłopot, ale czy moglibyśmy tutaj na jakiś czas zostać?
Zaskoczona kobieta nie umiała wykrztusić ani słowa. Stała tylko bez ruchu, wpatrzona w płaczącą histerycznie córkę brata.

*

Idalia wlokła się z największym trudem, noga za nogą, mocno utykając. Źle oceniła swoje siły postanawiając, że spacer będzie dobrym pomysłem. Owszem - był, ale nie tak długi. Widząc własny blok poczuła, że to najwyższy czas, bo jeszcze kilka metrów, a przewróci się i już nie podniesie.
W tej właśnie chwili spostrzegła siedzącego na ławeczce Wiktora, który najwyraźniej na nią czekał. Wkładając w to resztę sił, starała się iść pewnie i przybrać obojętny wyraz twarzy. Nie dał się jednak nabrać.
- Idalia, ty ledwie idziesz, miałaś oszczędzać nogę. Jesteś totalnie nieodpowiedzialna! Nie można cię nawet na chwilę spuścić z oka. Bardzo boli?
Zupełnie wyczerpana kobieta ostatecznie straciła równowagę. Starając się usiąść na ławce, wpadła wprost w oczekujące na nią ramiona Wiktora.
- Nie zadało sobie trudu zapytać mnie o zdanie i boli niestety. Wybacz, to nie było zamierzone - zaczerwieniła się po uszy.
- Co ty możesz wiedzieć o moich zamiarach - mrugnął do niej zawadiacko. - Powariowałaś?
- Nie bardziej niż zwykle. Wracam do formy, tylko trochę za szybko. Duszę się bezruchem i pomieszczeniami.
Spróbowała odzyskać równowagę, koniecznie chciała przestać wspierać się na ramieniu byłego męża. Nie udało się.
Spojrzała przepraszająco.
- Wybacz, że do ciebie przywieram, możesz wierzyć na słowo - wolałabym móc utrzymać się na własnych nogach.
- A ja wolałbym, żebyś przywarła do mnie na całą resztę życia.
Idalia próbowała zagadać zażenowanie.
- Czy byłbyś uprzejmy posadzić mnie na ławce? Zaraz mi przejdzie, trochę przegięłam, Rafał miał rację, powinnam brać ze sobą kule.
- Powinnaś poszukać kluczy - oznajmił ubawiony sytuacją Wiktor.
Po tych słowach wziął Idalię na ręce i skierował się w stronę właściwej klatki. Kilkoro siedzących na trzepaku nastolatków zagwizdało znacząco.
- Drugi raz w tym miesiącu robimy widowisko. To jest jakaś porażka.
- Porażką jest to, że nie mogę cię teraz pocałować, bo najprawdopodobniej otrzymam w dziób. Masz, bądź co bądź, koszmarny charakter.
- Opanuj się! Będą gadać! - pisnęła Ida.
Wiktor z gracją obrócił się kilka razy z kobietą w ramionach. Otworzył usta, chcąc coś wykrzyknąć, ale Ida natychmiast zasłoniła je obiema dłońmi. Dzieciaki zaczęły chichotać i klaskać. Rozpromieniony brunet dziarskim krokiem ruszył do mieszkania.
Delikatnie położył byłą żonę na kanapie, skrzywiła twarz z bólu.
- Założę się, że jesteś okropnie głodna, ale spokojnie, ja jak zwykle myślę...
- Czekaj, czekaj! - powstrzymała gestem wychodzącego bruneta.
Usiadł obok niej. Dotknęła jego dłoni, nie uśmiechała się, w oczach miała lodowiec.
- Ty się dobrze bawisz, a ja mam zamęt w głowie. Nie ułatwiasz mi, Wiktor. Ja nie umiem ci tak po prostu zaufać. Zawiodłeś mnie w najtrudniejszym czasie. Takich rzeczy się nie zapomina.
Wytrzymał jej wzrok, również przestał się uśmiechać.
- A może po prostu spróbuj? Pozwól mi być, daj sobie trochę czasu. Czy masz obecnie coś do stracenia?
Nabrała powietrza, żeby wysypać z siebie całą moc argumentów, ale w tym momencie zadzwoniła jej komórka. Podskoczyła przerażona, zesztywniała. Zacisnęła oczy.
- Już jest po wszystkim, jest w porządku - powiedział Wiktor łagodnie, dotykając jej ramienia.
Idalia powoli się otrząsnęła, wzięła głęboki oddech, biorąc telefon z jego rąk, uśmiechnęła się z wdzięcznością. I pierwszy raz od dawna podziękowała niebiosom, że znowu przy niej jest. Nie ktokolwiek, ale właśnie on, który znał ją jak nikt inny na całym świecie. I chociaż zgubili coś istotnego, nadal wywoływał uśmiech, rozczulał i koił jej skołatane nerwy.