45.

"Lecz kogo mam przywołać? Z kim mogę się podzielić radością moją smutną, że dane mi jest żyć?”

*****

Ola z wysiłkiem wzięła Franię na ręce, mała wiła się i wyrywała. z trudem ją utrzymując, próbowała wziąć z rąk Przemka ciężką torbę z rzeczami córki. Dziecko z buzią w podkówkę wciąż wyciągało rączki w stronę stojącego na baczność, ze sztucznym uśmiechem przyklejonym do ust, ojca.
- Jedziesz do mamusi, Franiu, jutro się zobaczymy - Przemek podszedł i pocałował dziecko w czoło.
Mała zaczęła płakać. Mężczyzna odwrócił wzrok. Z wnętrza domu dobiegał śmiech Piotra i Hany, na ten dźwięk Przemka coś zakłuło w sercu, aż musiał wziąć głębszy oddech. Dojmująco boleśnie poczuł, że choćby oddał duszę diabłu, oni nigdy nie będą się tak radośnie śmiali - dla samego faktu śmiechu i radości wspólnego przebywania.
- Przywieź ją jutro wieczorem - powiedział smutno.
- Może ci się to wydać niewiarygodne, ale rozumiem, co się do mnie mówi i wystarczy mi jeden raz. nie trzeba powtarzać.
- Przestań, Ola, rozstaliśmy się po to, żeby skończyły się przepychanki. Nie komplikuj wszystkiego jeszcze bardziej. Obojgu nam nie jest łatwo.
- Rozstaliśmy się, bo nie mogliśmy ze sobą wytrzymać. A to różnica. Poza tym jak na razie najbardziej życie komplikujesz nam ty, zwalając się ze swoją krzywdą i udawanym honorem na głowę Hany.
Do oglądających spokojnie film małżonków docierały tylko podniesione głosy, wypowiadane w złości słowa i spazmatyczny płacz Frani.
- Oszczędziliby chociaż temu dziecku - warknął Gawryło. - Bo zaraz obudzi się nasze. A wtedy trafi mnie szlag.
- Widzisz, Piotr, jak łatwo jest wszystko zrujnować? Błagam cię, nigdy nie doprowadźmy naszego związku do takiego stanu.
- Hana, żeby rujnować, najpierw trzeba coś mieć. A oni nie mieli nic poza dzieckiem. To jest marna podstawa do tworzenia życia. Jakoś nie słyszałem jeszcze o szczęśliwych związkach obcych ludzi. Przecież oni się nigdy nie kochali. Odgrywają teatrzyk i tyle. Nie mam pojęcia, dlaczego nie umieją dać sobie z tym spokoju!
- Racja - lekarka wstała. - Czas najwyższy to zakończyć. Robi się z tego kiepski melodramat.
- Nawet nie próbuj - zaprotestował natychmiast mąż. - Nie masz prawa się w to mieszać. Sami nawarzyli sobie piwa, a teraz po prostu muszą je wypić, życie jest brutalne, kochanie, a oni są dorośli, choć na takich nie wyglądają.
- Nie chcę się mieszać, ale nie będą się kłócić kosztem obojga dzieci. A płaczu tej małej ja dłużej nie wytrzymam. Pęknie mi po prostu serce.
- Jakaś racja w tym jest, w końcu są w naszym domu. Dlaczego zawsze ktoś musi nam zepsuć przyjemny wieczór?
Piotr zatrzymał film, a Hana uśmiechnęła się na myśl o jego pragmatycznym podejściu do wszystkiego, tak przeciwnym do jej emocjonalnego. Wahała się jeszcze, czy wkraczać między młodych.
- Powodzenia - mąż zachęcił ją ironicznie. - A a propos piwa - kiedy już uspokoisz tych siłaczy, zabieram twojego brata na wódkę. Mamy poważnie do pogadania.
- Co proszę? Nigdy nie paliłeś się do wódki z moim bratem i na szczęście rzadko do wódki w ogóle - rozpromieniła się.
- Czasem życie wymusza na nas zmianę przyzwyczajeń.
- A dlaczego nie mogę iść z wami?
- Bo to będzie bardzo męska rozmowa. A ty jesteś delikatną kobietą. Poza tym nie chcę, żebyś zmieniła o mnie swoje dobre zdanie.
- Masz szczęście, że nie jestem feministką - zwichrzyła włosy męża. - I że pytasz mnie o zgodę. Odpowiedź brzmi: tak. Ale, żeby nie było, że jestem żoną bez skazy, jutro poproszę śniadanie do łóżka.
- Podła kobieta! Ja jutro...
- Ty jutro będziesz się raczył przygotowanym przeze mnie za chwilę rosołkiem.
- Zawsze wiedziałem, że dobra żona to skarb.

*

Napięcie ciążyło, wisiało w powietrzu, odbierało tlen. Ola i Przemek mierzyli się wzrokiem pełnym wyrzutu.
- Cześć, Ola, myślałam, że wejdziesz się przywitać - jakby nigdy nic oznajmiła Hana.
- Cześć - mruknęła dziewczyna, spuszczając wzrok.
Mała nie przestawała pochlipywać.
- Słyszałam, że znalazło się dla ciebie miejsce na ginekologii i będziemy razem pracować, gratulacje!
- Tak - nadal nie podejmowała rozmowy.
Paradoks radości, jaka zwykle towarzyszy narodzinom w szpitalu i zapłakanej buzi w ramionach matki gwałtownie wdarł się w myśli Hany, zabolał do głębi.
- Wybacz, Hana, spieszę się trochę - kłamstwo było widoczne jak na dłoni.
Odwróciła się na pięcie i szybko wyszła, nie żegnając się z nikim. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, płacz dziecka przybrał na sile. Przemek skrzywił się boleśnie.
- Zbieraj się, idziemy pogadać jak mężczyzna z mężczyzną. Nie martw się - Piotr zwrócił się do żony. - Wezwiemy taksówkę.
- O to akurat martwię się najmniej. Macie być grzeczni i się nie pozabijać.
- Tak jest! - stanęli na baczność, zasalutowali zgodnie.
- Wariaci, i pomyśleć, że do tej pory za sobą nie przepadaliście.
- Życie, moja droga - oświadczył chirurg, czule całując żonę na pożegnanie.

*

Kiedy kelner przyniósł drinki i pospiesznie się oddalił, Piotr niespodziewanie dla samego siebie od razu przeszedł do rzeczy.
- No, to powiedz mi, stary, co zamierzasz teraz zrobić?
- Postaram się wynieść od was jak najszybciej. Nie myśl, że dla mnie ta sytuacja jest komfortowa - odrzekł Zapała ponuro.
- Dla nas też nie jest idealna, ale bliscy Hany są moimi bliskimi, mamy takie rzeczy przerobione. Dlatego źle mnie zrozumiałeś. Pytam, jakie masz plany na dalsze życie. Chyba nie myślisz, że macie prawo fundować traumę waszemu, bądź co bądź, coraz starszemu dziecku?
Nastała cisza.
- Rozmawiałem wczoraj z Tretterem - rzekł głucho Przemek. - Nie sprzeciwi się decyzji Wiktorii, bo nie ma do niej zastrzeżeń.
- To akurat jest oczywiste. Zawaliłeś, chłopie, Wiktoria jest dobra w rządzeniu, wie, co robi. Obowiązki to są obowiązki. Gdyby wszyscy nie stosowali się do reguł, trzeba by było zamykać szpital. Szczerze mówiąc dziwi mnie, że w ogóle miałeś nadzieję na powrót do nas. To dla ciebie zamknięty rozdział. Na izbie też nikogo nie potrzebują, poza tym byś się marnował - nie oszukujmy się.
Opróżnili szklaneczki do połowy. Piotrowi dodało to odwagi.
- A teraz twoim obowiązkiem jest stać się nareszcie mężczyzną. Wziąć życie we własne ręce, a nie czekać, aż coś przyjdzie samo.
- A ty oczywiście uważasz, że nie biorę?
- Właśnie tak uważam, ale że sam też kiedyś nie wziąłem, na czym niestety ucierpiała twoja siostra, dla której wtedy byłeś ogromnym wsparciem, chcę się teraz odwdzięczyć i ci pomóc.
Położył na stoliku wizytówkę.
- To numer do mojego znajomego, szuka chirurga na etat w szpitalu klinicznym. Spiesz się.
- Stary, nie wiem, jak ci dziękować!
- Stań się mężczyzną i rozwiąż wreszcie sprawę dziecka. Ja też nie żyję z Magdą, ale nie fundujemy Tośce piekła niepewności i braku stabilizacji. Jasne, że widzę swoje dziecko 4 dni w miesiącu, ale prawda jest taka, że moja córka jest bardziej związana z matką i tego już nie jestem w stanie zmienić. A kiedy jest tutaj ze mną, poświęcam jej te dni w całości. Czasem w życiu od ilości ważniejsza jest jakość, uwierz mi na słowo. Stworzyłem z nią naprawdę ciepłą i bliską relację mimo przeciwności. Wszystko jest kwestią chęci.
Przemek słuchał uważnie, analizował.
- Widać, jak bardzo macie dość. Warczycie na siebie jak wściekłe psy. Dziecko kiedy ma cię opuścić zanosi się płaczem. Ola zabiera ją dla zasady, zostawia z Klaudią i leci na wezwanie do szpitala. Nie patrz tak na mnie, wszyscy o tym wiedzą! I skoro oboje wiecie, że mała bardziej związana jest z tobą, a Ola ma dla niej ciągle za mało czasu, może warto ustabilizować jej życie, a nie ciągnąć na dzień do ciebie, dwa u matki, potem znowu trzy u ciebie i tak dalej? Pomyślałeś, czy chciałbyś tak żyć?
- Ola się na to nigdy nie zgodzi, choćby dla zasady.
- To będziesz jednym z nielicznych ojców, którzy wygrają sprawę o dziecko w sądzie. Wszyscy pójdziemy zeznać, jak jest. Bo wszyscy widzimy, kto Franię kocha, troszczy się o nią i martwi najbardziej. Kogo stać na poświęcenie dla niej, a kto tak bardzo zachłysnął się medycyną i płynącymi z niej możliwościami, że nijak nie umie ani wyhamować, ani trochę odpuścić. I nie mów mi, że jest młoda i dziecko diametralnie zmieniło jej życiowe plany, bo twoje też zmieniło.
Przemek zbierał się w sobie, bo zwierzenia nie przychodzą zbyt łatwo.
- Zupełnie nie wiedziałem, jak się zabrać do jakichkolwiek zmian. Wszystko mnie przerosło, wydawało się nie do przeskoczenia, ciągnąłem to życie z dnia na dzień, bez zastanowienia. Gdyby nie ty i Adam, mogłoby tak być jeszcze długo. Dzięki - popatrzył na Piotra poważnie.
- Zmiany w twoim życiu szykują się ogromne, jeśli przyjmiesz propozycję mojego kumpla, bo jest jeszcze coś.
- Nie rozumiem.
- Szpital, w którym proponuję ci pracę jest w Krakowie.