41.

"Tylko przez płacz można być z kimś razem, gdy się jest na wieki osobno".

*****

- Bardzo proszę - pani Maria postawiła przed Magdaleną parujący talerz. - Domowa, pożywna jajecznica. Pani doktor nigdy nie narzeka. I rzecz jasna nie odmawia.
- No i się wydało - Agata parsknęła śmiechem. - Gdyby tak nigdy pani nie odmawiać, można raz na zawsze pożegnać się z figurą. I zdrowymi nawykami żywieniowymi.
- Oj tam, od mojego jeszcze nikt nie umarł. A od tego zdrowego to tylko blade coraz bardziej jesteście. A kto jest potrzebny pacjentom bardziej niż zdrowi lekarze?
- Poddaję się. Na to nie znajdę argumentów. Mimo wszystko dzisiaj soczek. Jestem po śniadaniu.
- No, nareszcie nie tylko kawa, dobrze, witaminy pani doktor potrzebne w każdych ilościach, zaraz przyniosę.
Chwilę później przed lekarką zmaterializowała się pełna po brzegi szklanka soku.
- Anioł, nie kobieta - Agata mrugnęła do rozmówczyni pochłaniającej jajecznicę. - Tylko diabelnie rozgadany. Ale fakt pozostaje faktem, dba o nas jak najprawdziwsza babcia.
- Ach, gotuje naprawdę anielsko. Wspaniale, że przy trudnym charakterze pracy macie tutaj swojską, domową atmosferę.
- Tak, to bardzo pomaga się zdystansować, przez chwilę o niczym nie myśleć.
- I w dodatku się udziela - kobieta odetchnęła z ulgą. - Dawno nie czułam się tak zrelaksowana. Wiem, brzmi to paradoksalnie w sytuacji, kiedy mój ojciec walczy z zapaleniem płuc na szpitalnym łóżku. Ale taka jest prawda.
Przez chwilę trwały w ciszy.
- Wiesz, że nie jestem w stanie sobie przypomnieć, kiedy ostatnio usiadłam w spokoju choćby na kilka minut? Że o przespanej nocy nie wspomnę...
- Ale jak to, nikt nie pomaga ci w opiece nad tatą? - zdziwiła się Agata.
- Ech, gdyby to było takie proste...
- Tak, też nie jestem fanką prostych rozwiązań, ale tutaj chyba nie ma mowy o żadnym innym. To nie jest przeziębienie.
- Nigdy bym nie podejrzewała, że nas to spotka. On zawsze dużo czytał, nawet pisywał zabawne wierszyki, którymi później przy każdej okazji obdarowywał rodzinę i przyjaciół. A podobno ludzi aktywnych umysłowo dotyka to rzadziej. Nauka jest zawodna.
- Na pewno nie jest ci lekko - w oczach lekarki odmalowało się współczucie.
- Zaczęło się niewinnie. Umawialiśmy się z tatą na obiad, przychodzimy, a jego nie ma w domu. Innym razem wpadamy bez zapowiedzi, a taty również nie ma, tylko drzwi są otwarte. Prosił mnie, żebym kupiła mu mleko, a kiedy je przynosiłam, wmawiał mi, że nie słucham, co do mnie mówi, bo on chciał maślankę. Tak długo, aż sama zaczynałam wierzyć, że się przesłyszałam.
Zgarbiła się nad stołem.
- Takie banały, a wywołują w twojej głowie nieokreślony niepokój. Robisz wszystko, żeby go zignorować, ale on do ciebie powraca. Coś ciągle ci umyka.
- Aż w końcu pewnego dnia poszłaś do lekarza...
- A gdzie tam. Oszukiwałam, siebie, jego, mojego męża. Że przecież w wieku taty takie rzeczy się zdarzają. Przestałam sobie wpierać, kiedy przez kilka godzin zwracał się do mnie imieniem mojej matki. Nie żyje, odkąd skończyłam 10 lat. Prawie jej nie pamiętam, znam ją tylko ze zdjęć i opowieści. Tato zawsze wychowywał mnie sam. Był wspaniałym ojcem - w kąciku oka Magdaleny pojawiła się łza, starła ją szybko wierzchem dłoni. - I to mnie zmotywowało, że dał mi od siebie tak wiele, a ja nie mam odwagi, żeby zmierzyć się z bolesną rzeczywistością.
- Niełatwo o taką odwagę, ta choroba jest wyjątkowo okrutna.
- Trudno o bardziej trafne określenie. Po licznych badaniach od dwóch lat mamy diagnozę. No i wraz z nią zaczęły się prawdziwe schody. Na początku, pomijając wieczne zapominanie, było całkiem nieźle. Ale odkąd postawił czajnik bezprzewodowy na gazie, a ja ze sklepu wróciłam, kiedy dym już był po kuchenny sufit, zatrudniłam pielęgniarkę. Kuchnię wietrzyłam pół dnia - roześmiała się gorzko.
- Kiedy z nim siedzi, możesz odpocząć.
- Nie żartuj. Siedzi z nim tylko, kiedy idę do pracy. A jej pensja pochłania trzy czwarte mojej, nauczycielskiej. Ale przynajmniej mogę wyjść do ludzi, nie wariuję. Szkoda tylko, że tato największą aktywność przejawia nocami, albo odczuwa silny niepokój, przez co później w pracy jestem nieprzytomna. Nie wiem, jak długo jeszcze będą to tolerować. Ale przecież zupełnie nie o to chodzi.
- A o co?
- Cały ten koszmar rujnuje mi małżeństwo. Zawsze byliśmy z Robertem zgodni, jasne, zdarzało nam się pokłócić, ale w końcu dochodziliśmy do porozumienia. W kwestii mojego ojca jest nieugięty. Uważa, że za dużo na siebie biorę, że powinnam oddać go do domu opieki i codziennie odwiedzać, jeśli sobie tego życzę, ale zrezygnować z jego pobytu w domu. I to jest kwestia, której on nigdy nie zrozumie. Starych drzew się nie przesadza, a najbliżsi ludzie to nie przedmioty, z którymi robi się cokolwiek, kiedy się psują.
- Magda, zupełnie inny wydźwięk ma oddanie kogoś do ośrodka z przyczyn finansowych lub z powodu bezradności, a inny, gdy ci na kimś nie zależy. Przemyśl to spokojnie, masz czas. Twój tato za jakiś czas nie odczuje różnicy, a ty przy ciągłym zmęczeniu się rozchorujesz. Smutne, ale prawdziwe.
- Nie masz racji! Jestem mu to winna! Jego też nikt nie pytał, kiedy zmarła moja matka, czy życzy sobie zostać sam z dzieckiem i czy sobie poradzi! Nie mam prawa zrobić tego człowiekowi, który poświęcił mi całe życie, dla mnie zrezygnował niemal ze wszystkiego, rozumiesz?
- Staram się zrozumieć. Ale rozumiem też to, że mąż się o ciebie martwi, kiedy nie dosypiasz, nie dojadasz i nie stać cię na nic poza pielęgniarką. To cię wykańcza, a on nie chce dopuścić do kolejnej tragedii w waszej rodzinie.
- To potrwa tylko kilka lat. A jeśli najbliższy mi człowiek tego nie rozumie, to nie wiem, czy powinnam go tak nazywać.
- Kilka bardzo trudnych i przytłaczających lat.
Zadzwonił telefon Agaty.
- Halo, jasne, już idę.
Podniosła się.
- Bardzo przepraszam, muszę iść. Ale nie zostawię cię z tym tak. Coś wymyślę, nie ma sytuacji bez wyjścia.
- Daj spokój, i tak bardzo pomogłaś. Była mi potrzebna ta rozmowa. Zadzwonię do niego. Dzwonił już kilka razy, a ja nie odebrałam. Byłam wściekła.
- Koniecznie.
Kobieta w pośpiechu szukała czegoś w torebce, podała Agacie zdjęcie.
- Co to jest?
- Przeczytaj, dostałam to od taty trzy lata temu na urodziny - na twarzy Magdaleny pojawił się szeroki uśmiech.
Na zdjęciu widniał tort ociekający czekoladą. Z rozjaśnionymi oczami Woźnicka przeczytała na głos znajdujący się na cieście wierszyk pana Stanisława:

Na zły humor, kiepską radę
zjedz, Magdusiu, czekoladę
ona dzionek ci rozjaśni
drogę wskaże też w świat baśni
I gdy patrzysz dziś na zdjęcie
to wspomnienie po prezencie.
Wiedz, choć to pociecha płocha
jest ktoś, kto cię zawsze kocha.

Daty na torcie Agata nie była w stanie przeczytać, rozmazały jej ją łzy nagłego wzruszenia.

*

- No dobra, to ty czy ja? - podkomisarz Barbara Storosz stała przed swoim szefem z rękami wspartymi na biodrach, zaciętą miną i oczekiwaniem w oczach. Przede wszystkim z oczekiwaniem.
- Ty, i wcale nie dlatego, że ja bym go chyba zabił samym tylko wzrokiem - komisarz Adam Zawada ledwie dostrzegalnie się uśmiechnął. Mimo wielu lat wspólnej pracy nadal ujmował go zapał tej małej.
- To w takim razie dlaczego? To jest interesujące - skrzywiła się.
- Jesteś kobietą. Wczujesz się w sytuację Cichockiej bez większego problemu, dociśniesz go do muru.
- Chyba że wcześniej dam mu w ryj. Z wrażenia.
- Nie zrobisz tego.
- Ciekawe dlaczego?!
- Bo dziewczynkom nie wypada.
Mrugnęli do siebie z rozbawieniem. Baśka odetchnęła, wyciągając w górę kciuk w geście zwycięstwa. Powoli spłynął na nią spokój, siła oraz stalowa determinacja. Ufała Adamowi jak mało komu na świecie. Od wielu lat byli prawdziwymi partnerami, jeszcze nigdy jej nie zawiódł, a okazji przy nad wyraz skomplikowanym charakterze ich pracy bywało mnóstwo. Ale on zawsze wiedział co, jak i kiedy robić, a co najważniejsze i nieczęste - prawie nigdy się nie mylił. Ona z kolei miała niezawodną intuicję, której nigdy nie lekceważył.
Wzięła z biurka teczkę z aktami sprawy, po czym jeszcze raz odetchnąwszy głęboko, skierowała się do pokoju przesłuchań.