39.

"... cały świat przestał nagle istnieć, przestał istnieć na maleńką, krótką chwilę, a im wydawało się, że była to wieczność, bo to rzeczywiście była cała wieczność. A potem świat znowu zaczął istnieć, ale istniał zupełnie inaczej".

*****

Idalia wstała z trudem. Niezupełnie zrośnięte jeszcze żebra i lewe biodro bolały jak diabli. Ale nade wszystko głowa - przy najmniejszym wysiłku wirowało jej przed oczami. Mimo wszystko czuła, że to właściwy czas - należy wziąć się w garść i na nowo poukładać życie. A dolegliwości przez jakiś czas będą i tak niestety dręczyć.
Nagle drzwi się otworzyły i do sali wszedł uśmiechnięty Wiktor. Na widok nie leżącej w łóżku Idalii rozbłysły mu oczy.
- Cześć, mam dobre wiadomości.
Wyraz twarzy kobiety pozostał kamienny.
- Czyżby?
W jednym momencie zechciał podejść do niej, wziąć w ramiona, tyle powiedzieć. Ale jej nieprzejednana mina zatrzymała go w miejscu. Otaksował wzrokiem bladą i napiętą z wysiłku twarz byłej żony, później rozłożoną na łóżku torbę, do której metodycznie, choć z pewnym trudem, wkładała swoje rzeczy.
- Już wracasz do domu? Czemu nic nie powiedziałaś, przecież bym ci pomógł. Zawsze musisz być taka samowystarczalna? - postawił na szczerość.
- Nie mam wielkiego wyboru - odpowiedziała spokojnie.
Albo tylko mu się wydawało, albo w głosie brunetki zabrzmiał smutek.
- Nie masz wyboru? Idalka, ja zawsze jestem. Wbrew temu, co o mnie myślisz. Jeśli tylko mnie potrzebujesz, wystarczy poprosić.
- Jak na to zawsze, wyjątkowo długo cię nie było, niech pomyślę, kiedy widzieliśmy się po raz ostatni? Wbij sobie proszę do głowy, że nie masz wobec mnie żadnych zobowiązań, Wiktor, ja jestem już dużą dziewczynką, czasem nawet rozsądną - spokój z jej tonu nie znikał, tylko ona wiedziała, że znacznie trudniej niż nad bólem, panuje się nad sobą.
W następnej chwili zakręciło jej się w głowie, który to już raz tego dnia. Rozpaczliwym gestem, usiłując nie stracić równowagi i jednocześnie uniknąć upokorzenia, wyciągnęła przed siebie ręce. Wiktor natychmiast wykorzystał pretekst. Objął ją i przytrzymał, a kiedy chciała uwolnić się z jego ramion, nie puścił. Delikatnie posadził kobietę na łóżku.
- Usiądź, bohaterko, i po prostu mnie wysłuchaj - delikatnie pogłaskał jej dłoń. - Nie było mnie i rozumiem - czujesz się oszukana, bo ostatnio między nami zaczynało się układać, a ja znowu zawiodłem. Ale to wszystko dla twojego dobra. Wierz mi. Naprawdę lepiej było, żebyś o niczym nie wiedziała.
- O czym ty mówisz?
- Pamiętasz Tomka? Czasem u nas bywał, mój kolega z podwórka.
- Ten były policjant?
- Właśnie ten, między innymi on ostatnimi czasy wyświadczył mi pewną przysługę.

*

- Wiktor! Ja nie wierzę, nie wierzę! - Idalia ukryła twarz w dłoniach. - Co dokładnie się stało? Co ty zrobiłeś? Jak coś tak głupiego mogło ci przyjść do głowy?
- Nic więcej ci nie powiem. A i tyle tylko dlatego, żebyś wiedziała, że bardzo chciałem tu przy tobie być. Po prostu zależy mi na tym, żebyś z tą sprawą nie miała nic wspólnego. Przecież widzę, jaka jesteś wszystkim przerażona. A ja nie mam pewności, że to kiedyś nie wyjdzie na jaw.
- Bo skrzywdziłeś człowieka! Cudzymi rękami w dodatku! I czujesz, że to w porządku? Hej! Ja cię nie poznaję!
- Nie krzycz. Do pewnego gatunku ludzi można dotrzeć wyłącznie w ten sposób. Dla ciebie ważne jest to, że policja zatrzymała tego człowieka. Możesz odetchnąć, jesteś bezpieczna, rozumiesz? Nareszcie nic ci nie grozi.
Ida walczyła jednocześnie z przerażeniem i ulgą. Ostatecznie zwyciężyła ulga. Dotknęła ramienia Wiktora.
- Dziękuję.
W szmaragdowozielonych oczach kobiety dostrzegł błysk czułości.
- To właśnie chciałem usłyszeć. I nic więcej.
- Czyli nie mogę liczyć na podwózkę? A ja jestem w wielkiej potrzebie - ogarnęła gestem wszystkie rzeczy, które zgromadziła przez czas pobytu w szpitalu. Na jej twarzy wykwitł natychmiast ironiczny uśmieszek.
- Możesz liczyć nie tylko na podwózkę, ale i na mnie. Przyjmiesz to wreszcie do wiadomości?
- Znaczy że co, teraz w ramach zadośćuczynienia chcesz nałogowo gotować dla mnie obiadki? - czuła, że ten uśmiech szybko nie zniknie.
- A nawet jeśli, co w tym złego? W końcu kiedyś muszę się odpłacić za twoje.
Idalia wzruszyła ramionami. Kończąc dyskusję chciała ukryć, że brakło jej argumentów. Spokojnie, tym razem wspólnymi siłami, wrócili do pakowania.
- Co by nie mówić - Idalia zajęła się książkami. - Szczepan się ucieszy.
Wiktor znieruchomiał wpół gestu.
- Kto?
- Szczepan, nie poznałeś go jeszcze, dzisiaj będzie okazja.
- Nie mówiłaś mi, że...
- Że co?
- Że z kimś jesteś.
- Samotność boli, ale nie martw się, on jest bardzo tolerancyjny, w sumie jak każdy kot.
Widząc niedowierzanie, zaskoczenie i konsternację na twarzy bruneta, Idalia parsknęła śmiechem.
- Ach, nie ma to jak męska duma i próżność! No dalej, do dzieła, drogi przyjacielu, nie chcemy tu przecież spędzić reszty dnia.
- Ani trochę - brunet nachylił się nad kobietą, szybko całując ją w policzek. - Się nie zmieniłaś.
W tej właśnie chwili do sali weszła podkomisarz, odchrząknęła głośno, aby oznajmić swoje przybycie.
- Dzień dobry - powiedziała lekko ironicznym tonem. - Pani Idalio, mam dobre wiadomości.
- Pani też? - spytała Ida. Oboje z byłym mężem się roześmiali. - A czy nie sprawiłoby pani różnicy, gdybyśmy porozmawiały już u mnie w domu? Obiecuję pyszną kawę.
- Jasne, podwiozę panią.
- Nie trzeba, świetnie sobie razem poradzimy - zaprotestował Wiktor.
- To póki co powiem, że sprawca wypadku nie zrobi już pani krzywdy. Od teraz wszystko będzie dobrze.
Idalia najlepiej jak umiała, udała zdziwienie. Ogromnej radości udawać nie musiała.
W tym momencie wbiegła zdyszana Agata.
- Hej, jak tam, gotowa już jesteś? Możemy jechać?
A po tym stwierdzeniu cała czwórka wybuchnęła niepohamowanym, pełnym ulgi, zaraźliwym śmiechem.

   

*

Marek delikatnie zapukał w drzwi pokoju Agaty. Nikt się nie odezwał. Spróbował jeszcze raz. Znowu odpowiedziała mu cisza. Zdenerwował się i nie wahając się już ani przez chwilę, otworzył drzwi.
Szybko zlustrował wzrokiem pomieszczenie. Kobieta leżała na łóżku zwinięta w kłębek, szczelnie przykryta kocem. Spokojnie spała. Niespodziewanie niezwykle rozczulony mężczyzna zapatrzył się na jej zaróżowione snem policzki, zbłąkany kosmyk włosów zawieruszony gdzieś przy ustach, subtelny, senny uśmiech.
I nagle poczuł, że tylko wtedy wszystko jest na swoim miejscu, kiedy ona jest obok. Że życie bez niej jest chaotycznym pędem we mgle; pomazaną niedbale kartką szarych, przytłaczających kolorów, nic nie znaczącym mgnieniem. W ułamku sekundy zrozumiał, że mógłby dla niej, gdyby było trzeba, oddać to życie bez zawahania.
Usiadł na łóżku i delikatnie, nie mogąc się powstrzymać, dotknął ust Agaty. Natychmiast otworzyła oczy.
- Hej, a co ty tu robisz? - spytała zaskoczona, uśmiechając się mimo woli.
- Patrzę na ciebie.
- Taak. I co widzisz? - szybkim ruchem odgarnęła z twarzy irytujące kosmyki.
- A wiesz? Jakby miłość, strasznie mi ciebie przypomina. Jesteście jak dwie krople wody.
Woźnicka się roześmiała. Marek z powagą pocałował wnętrze jej dłoni. Zarumieniła się lekko.
- Chodź tu do mnie, pod kocyk, bo jakoś zimno się zrobiło samemu.
Mężczyzna ułożył się blisko, obejmując lekarkę ramieniem.
- Teraz cieplej?
- Znacznie.
- Agatka... Nie odbierasz telefonu.
- Pracowałam. Ciężko. No i myślałam... długo.
- Posłuchaj mnie.
- O nie, nie! Wiem, ja wszystko wiem. Ten SMS, żebyś dał mi klucze.
- Mam klucze.
- I żebyś poważnie porozmawiał z synem.
- Rozmawiałem z synem.
- To był nieprzemyślany moment.
- Twojej rozpaczy i bezradności.
- Może trochę. Ale ja...
- Ty wykazałaś się zwykłą u ciebie wyrozumiałością. On potraktował cię podle. Nie otrzymał takiego prawa.
- On jest zagubiony. Nie wie, czego ma się chwycić. Wszystko jest niestabilne.
- Ale to jest problem mój i Doroty. Ty nie możesz zbierać żniwa naszych porażek wychowawczych. Tak samo nie jesteś w stanie ponownie wychować mojego dorosłego dziecka.
- Bardzo chciałabym stać się stałym elementem jego świata.
- A ja chciałbym, i postaram się o to, żeby on cię szanował.
- A może na początek nie utrudniał, jakoś minimalnie tolerował, co?
- Chcę żeby zrozumiał, jak bardzo jesteś mi potrzebna. I że nie jest w stanie tego zmienić. A próbami tylko mnie unieszczęśliwia.
Lekarce zabrakło słów. Spłynął na nią spokój, w jej duszy zajaśniała nadzieja. Objęli się bez słowa, czule pocałowali, czerpiąc z obecności siłę, odwagę i zachwyt. A kiedy zabrakło im tchu, Marek delikatnie odsunął Agatę od siebie, spojrzał jej głęboko w oczy.
- Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym zrobił ci krzywdę. Po tym wszystkim co przeszłaś... co mi powierzyłaś. Gdybyś kiedyś żałowała...
- Chcę zaryzykować - odpowiedziała poważnie, stanowczo. - Czuję, że to może być ten właściwy czas.
Marek zrozumiał. I zbędne stały się im dalsze słowa.