40.

"Bycie szczęśliwym nie znaczy, że wszystko jest perfekcyjne. Oznacza, że zdecydowałeś patrzeć poza niedoskonałości".

*****

- No i co? - Piotr pogłaskał ciepłą główkę córki, wkładając małą do łóżeczka. - Sprawiasz wrażenie, Sarenko, jakby wcale nie chciało ci się spać.
- Aggghhh - padła natychmiastowa odpowiedź, której towarzyszyło zaplucie dłoni taty.
- No i nastąpił teraz konflikt interesów. Bo widzisz, mnie się chce.
Hana, wchodząc, zaśmiała się cicho.
- Nie idzie wam?
- Idzie. Tylko wolno - lekarz ziewnął rozdzierająco.
- Od dawna ci mówię, że musisz wreszcie zaakceptować rzeczywistość - dotknęła jego ramion, zaczynając masować pospinane mięśnie. - Nasze dziecko nie zasypia przed dwudziestą drugą. Ale dzisiaj ci nie odpuszczę. Wczoraj ja z nią walczyłam.
- Okej. A jakby się ta akceptacja miała objawiać, tak na przykład?
Podeszła do córki.
- Na przykład dziecko wygodnie się ułoży - poprawiła Sarę na poduszce i otuliła kołdrą, którą panienka Gawryło niemal w tej samej chwili ponownie rozkopała.
Tym razem Piotr się zaśmiał.
- Świetnie ci idzie - rzucił kpiąco.
- No, w każdym razie może jej poczytaj. Głos tatusia na pewno ją wyciszy. A ja zrobię kolację, wezmę prysznic i może nawet uda mi się przeczytać z pięć stron książki!
Na znak, że akceptuje propozycję mamy, dziewczynka zapiszczała.
- Dobra, ale zostań, Hana.
- Dasz radę, wierzę w ciebie - zwichrzyła włosy męża.
- Nie o to chodzi.
Spojrzała pytająco.
- Cały dzień was nie widziałem. Nie po to pędzę na złamanie karku, żeby spędzać wieczór bez ciebie.
- W zasadzie dlaczego nie, mogę i ja posłuchać - z uśmiechem wróciła do masażu.
- W takich doskonale sprzyjających okolicznościach - Piotr westchnął z zadowoleniem. - To ja mogę czytać nawet książkę telefoniczną.
- Tylko spróbuj - otrzymał kuksańca w bok.
Rozpoczęło się czytanie. Po kilkunastu minutach Hana usiadła, wsłuchana w niski, ciepły i kojący głos najbliższej osoby. Piotr natomiast niespodziewanie wczuł się w wierszyk. Cieszył się ulotną chwilą beztroski, jaka na co dzień darowana jest tylko dzieciom. Chłonął ten czas całym sobą, żeby wystarczyło go na trudne jutro, nerwowy tydzień, męczący miesiąc. Opiekuńczym gestem pogładził córkę po pleckach, patrząc w jej nadal szeroko otwarte oczy.
- No śpij, wszystkie małe skrzaty już śpią. Albo jeszcze słuchaj tego, dalej jest dobre: "Abecadło z pieca spadło,
O ziemię się hukło,
Rozsypało się po kątach,
Strasznie się potłukło:
I - zgubiło kropeczkę,
H - złamało kładeczkę,
B - zbiło sobie brzuszki,
A - zwichnęło nóżki,
Mała zamknęła oczy.
- Jejku, strasznie to jakieś drastyczne jest, nie? Ale podobno nie będziesz pamiętać, to dalej...
I Piotr czytał dalej, patrząc jednym okiem w roześmiane, czułe i ciepłe oczy Hany. Wyciągając do niej ręce i przytulając do siebie zorientował się, że córka już śpi. Otulił ją na powrót kołdrą, Ginekolog pocałowała dziecko w czoło. Wyszli.
- Ale macie zjawiskowe te wierszyki, koniecznie muszę nadrobić zaległości! To co, przeczytasz, co było dalej?
- Zwariowałaś chyba - cmoknął żonę w głowę.
- No co!
- Czytajcie sobie same jutro. Ja cały dzień czekam na to, żeby spędzić z tobą choć chwilę.
- A kolacja?
- Poczeka.
- Nic nie będzie czekało, bo noc nas zastanie, chodź do kuchni.
- Jesteś prawdziwą panią tego domu.
- Ale że co masz na myśli?
- Tam mam nieustanny stres, ludzką rozpacz, ciągłą krew, ciągłe skargi, a tu mam po prostu dom, tylko to się liczy. I to wszystko, co tu, tworzysz dla mnie ty. I tu jestem naprawdę potrzebny. Zawsze może nam być tak nudno, zwyczajnie i spokojnie.
- Dobrze, że to mówisz.
- Chcę was chronić. I ten nasz dom.
Kobieta poważnie spojrzała na męża.
- Wspaniale jest czuć, że jest się pod ochroną. Tym bardziej się boję, co los nam przyniesie.
- A co miałby przynieść? Nie rozumiem.
- Przemo i Ola tego nie przetrwali.
- Nadal nie rozumiem.
- Zapomniałeś? Przecież w przyszłym miesiącu wracam do pracy.

*

- Zwariowałabym z taką świadomością, rozumiesz - Wiki, pociągając z kubka duży łyk gorącej kawy, zwróciła się do Adama. - W jednej chwili jesteś zdrowy, energiczny, możesz nad wszystkim panować, nawet, jeśli z powodu wieku wszystko robisz mniej sprawnie. A w drugiej nie umiesz znaleźć drogi do własnego mieszkania i nie poznajesz własnego dziecka. I to zaledwie w kilka lat, które dla ciebie są jak kilka tygodni. Jesteś w stanie to sobie wyobrazić?
- Nie jestem. Ja bym po prostu nie chciał tak żyć. We wszystkim zależeć od innych. Kiedy jem, kiedy śpię, kiedy oglądam telewizję. Do dupy takie życie.
- I co byś niby zrobił? Zabiłbyś się?
- A nawet choćby! Ale na pewno wyniósł się z życia moich bliskich. No co, haruję całe życie, może będzie mnie stać na dom opieki.
- Bo to jest taaakie proste, jasne.
- Jasne. Nie mógłbym być dla ciebie takim ciężarem.
Wiktoria odwróciła wzrok udając, że nie zrozumiała aluzji.
- O czym się mówi? - do lekarskiego weszła z kitlem w dłoniach promieniejąca Agata, natychmiast wyjmując kubek dla siebie.
- No, no, nie spodziewałem się ciebie tak wcześnie. Coś mi się czuje, że noc koleżanka miała obfitą we wrażenia, wnioskując po tym, kogo zastałem rano w kuchni. Smakowało śniadanko? - zakpił Adam.
- Ja się do twoich nocy nie mieszam, odczep się - lekarka uśmiechnęła się do Wiktorii.
- Oj, coś mnie ominęło? - rozpromieniła się Consalida.
- Ale daj mi szansę! Agatko! Ja też umiem zrobić obiadek - Krajewski wykonał gest, jakby chciał ją objąć, wzdrygnęła się.
- A daj spokój z tym błaznem - burknęła, czerwieniąc się mimowolnie. - Szuka sobie wrogów!
Chirurg zarechotał.
- Kolacja ze śniadaniem pani doktor Woźnickiej. Niesamowita rzecz, Wiki.
Wiktoria się roześmiała. Spojrzała na Adama figlarnie.
- Panie doktorze, jakby ci to powiedzieć, okaż takt. To jest takie skomplikowane posunięcie polegające na tym, że jak wiesz, że czegoś mówić nie wypada, to tego nie mówisz, rozumiesz?
- Na przykład tego, że twój Tomasz jest ciepłą kluchą? A od skomplikowanych posunięć to ja jestem akurat specjalistą. Słowo honoru.
- Przede wszystkim jednak jesteś palantem - powiedziała Agata spokojnie. - Wiki, co tam było z moim pacjentem? Zuza coś mi próbowała powiedzieć.
Wiki nie chciała odpuścić, poczerwieniała ze złości.
- Wiesz co, czasem mam wrażenie, że jesteś większym...
- O nie! Rozejm, rozejm natychmiast! - krzyczała Agata. - Moja noc to moja sprawa, Tomek Wiki to jej Mąż. I święto.
- Tak - niespodziewanie odpuścił Adam, widząc zaciętość w oczach Wiktorii. - A mówimy o twoim Alzheimerze, którego od rana żadne z nas nie może zbadać. Jakiś chirurg powinien obejrzeć jego rękę.
- W takim razie ja spróbuję go namówić - wstała, nalewając kawy do drugiego kubka.
- Co, chcesz przekupić dziadziusia napojem bogów? - znowu zadrwił Adam.
- Z tobą musiałabym się znacznie bardziej wysilić, wiem.
- Podejrzewam - zakpiła Wiktoria. - Że w ulubionym sporcie pana doktora my jesteśmy zbyt mało doświadczone.
- Pozostaje mi tylko życzyć panu doktorowi powodzenia w maratonie - rzuciła internistka wychodząc.
Adam spojrzał smutno na rudowłosą, tym razem zdecydował się milczeć.

*

Po wejściu na salę Agata usłyszała chrapliwy, płytki oddech pacjenta. Natychmiast zorientowała się, że saturacja spada.
- Dzień dobry, jak się pan dzisiaj czuje? - powiedziała spokojnie, jakby nic się nie stało, uśmiechnęła się do staruszka. Leżał w bezruchu z zamkniętymi oczami, nie odpowiedział. Prawdopodobnie spał. Był bardzo osłabiony.
- Z trudem pan oddycha, dlatego teraz podamy tlen, a że dobra maska nigdy nie jest zła, zaraz będzie lepiej. Zapewniam. W ogóle nie ma się czego bać.
Razem z pielęgniarką przystąpiła do pomocy pacjentowi, który tym razem nie miał siły protestować. Sprawnie wykorzystując okazję, osłuchała go i poprosiła przyjaciółkę o obejrzenie jego ręki. Na szczęście okazała się tylko stłuczona, wystarczył zimny okład i opatrunek. W kilka minut skończyły, pozwalając pacjentowi znowu zasnąć i w spokoju dochodzić do zdrowia.
Siedząca przy łóżku córka z roztargnieniem tarła zapuchnięte oczy. Nie wchodząc lekarzom w drogę przyglądała się całemu zajściu. Wyprostowała obolałe plecy. Krzesło było tak samo twarde jak w nocy.
- Napije się pani kawy? Podobno siedzi tu pani od wczoraj - Agata podała kobiecie kubek, który ta przyjęła z wdzięcznością. Ze swoim w dłoniach usiadła na drugim krześle. - Byłaby gorąca, ale tato ma priorytet. Zdążyła trochę wystygnąć.
- Dziękuję. Nawet o tym nie pomyślałam.
- No i wypadałoby coś dzisiaj zjeść, ale w tej sprawie zapraszam do bufetu. Nasza pani Maria na pewno chętnie nas ugości. Proszę nie kazać się namawiać.
- Może później. Na razie kawa wystarczy, nie chcę zostawiać taty samego. On bardzo źle znosi nowe otoczenie. Łatwo wpada w panikę.
- Rozumiem - tłumaczyła lekarka cierpliwie. - Ale pan Stanisław jest tutaj pod naszą opieką, pani ma okazję trochę odetchnąć. Naprawdę nic mu tu nie grozi.
- Ma pani rację. Siły przydadzą mi się później znacznie bardziej, ale to już przyzwyczajenie - Magdalena lekko się uśmiechnęła.
- Skąd ja to znam. Patrzę na panią jak we własne lustro. Nikt nie zrobi wszystkiego lepiej ode mnie.
- Magda - kobieta wyciągnęła rękę.
- Agata - uścisnęły sobie dłonie. - To co, pora zmienić przyzwyczajenia. Chodźmy!