34.

"Świat biegnie ponad strunami opieszałego serca, wygrywającego melodię smutku".

*****

Szczepan z gracją skoczył na żołądek swojej pani. Oblizał się niespiesznie, polizał przednią łapkę, ostatecznie upewniając się co do czystości futra, po czym zwinął się w kłębuszek, szykując do snu. Idalia jęknęła boleśnie, trąc oczy.

- Czy ty masz wmontowany budzik? Zlituj się, moje podanie o urlop zostało rozpatrzone pozytywnie, a to oznacza, że śpimy, kocie!

Przewróciła się na bok, szczelnie zawijając kołdrą i niechcący zrzucając z siebie zwierzaka, spojrzał na nią z urazą.

- No nie gniewaj się, chodź - poklepała wolne miejsce na poduszce. Kotu nie trzeba było dwa razy powtarzać. Ułożył się wygodnie, tyle że w poprzek poduszki, właścicielce zostawiając mikroskopijną ilość przestrzeni. Tymczasem telefon oznajmił nadejście esemesa.

"Nie ma cię, nie odzywasz się" - Agata po prostu stwierdziła fakt. Psychiatra uśmiechnęła się ciepło na myśl o pełnej troski postawie koleżanki, to, że o niej pamięta, sprawiło jej nieoczekiwaną przyjemność. Jednocześnie poczuła się źle, o niczym jej nie informując.

"Naprawiam życie, do tego konieczny jest urlop, opowiem po wszystkim" - wysłała, wiedziała, że Agata zrozumie.

Kolejny esemes przeczytała odruchowo, spodziewając się odpowiedzi internistki. Srogo się zawiodła. Numer był obcy.

"Jesteś dziwką. Taką jak wszystkie kobiety, ale przy mnie się odmienisz. Wiem to, znam cię lepiej niż ty sama. Tylko nie wolno ci się z nim widywać. Jesteś moja, nie zapominaj o tym. W przeciwnym razie zostaniesz surowo ukarana. To wyłącznie dla twojego dobra. Nie chcę robić ci krzywdy, pamiętaj".

Kiedy odkładała telefon na stolik, drżały jej ręce. Usiadła na łóżku, próbując opanować galop serca. Zaniepokojony kociak wszedł na jej kolana. Wzięła go na ręce.

- Chyba naprawdę mamy problem, myślisz, że dam sobie radę? - wyszeptała w futro.

Odpowiedziało jej mruczenie.

- No, to idziemy robić kawę - kobieta odetchnęła z ulgą.

Kawy zrobić nie zdążyli, ponownie zadzwonił telefon.

- Halo - rzuciła wystraszona, zamykając oczy. Żeby spojrzeć na numer zabrakło jej odwagi.

- To ja. Co się dzieje? - głos należał do Wiktora.

- W porządku - odpowiedziała niepewnie.

- Jestem pod twoim blokiem, wczoraj tak szybko pojechałaś, nie dokończyliśmy rozmowy. Mogę wejść?

- Wolałabym inne miejsce - ton lekarki tym razem był stanowczy.

- Mogłem się domyślić, chciałem po prostu ułatwić. Zejdziesz więc do mnie?

- Daj mi Dziesięć minut.

*

- Hej - Wiktor wyciągnął rękę do Idalii. Uścisnęła ją lodowatą i drżącą dłonią. - To jeszcze raz, co się dzieje?

- Nic - odchrząknęła.

- Poza tym że cały czas nerwowo rozglądasz się na boki i trzęsą ci się ręce. Nie musisz mówić, nie jestem głupi, odezwał się?

Kobieta bez słowa odnalazła esemesa. Mężczyzna bez słowa przeczytał, wściekł się prawie niedostrzegalnie.

- Jedźmy tam gdzie zwykle - poprosiła Ida cicho. - Albo nie, chodźmy po prostu do parku. Lepiej mi zrobi, jak się przejdę.

- Okej, ale jedno musisz wiedzieć teraz.

Spojrzała pytająco.

- Nie zostaniesz sama ani na chwilę, dopóki to się nie skończy.

Na protest Idalii zabrakło sił. Po prostu zamknęła oczy, opierając się o zagłówek. Wyczuła na sobie zaniepokojone spojrzenie byłego męża.

- Też nie jestem głupia, przecież wiem, że za nami pojedzie. A może już go dzisiaj nawet widziałeś?

Otworzyła jedno oko, chcąc zobaczyć reakcję Wiktora. W milczeniu skinął głową.

- No to nie ma różnicy - wysiadła z samochodu. - Chodźmy na spacer.

*

Szli, trzymając się za ręce dla dodania sobie nawzajem otuchy. W obecnej sytuacji odpowiadało to obojgu. Tym razem to Wiktor rozejrzał się nerwowo, uważnie szukał wzrokiem prześladowcy.

- Jak on wygląda? - zapytała Ida już spokojnie. Czas spędzony w samochodzie pozwolił jej odzyskać zimną krew.

- Bluza z kapturem, cholernie niepozorna twarz, w tłumie nie masz szans go rozpoznać.

- Opowiedz wszystko po kolei, niczego nie pomijając. Każdy szczegół może mieć znaczenie. Nie będę ci przerywać, pytania zostawię na później.

- Nie wiem, po prostu nie rozumiem, jak mogło do tego dojść, co mnie podkusiło, że dałem facetowi ten numer.

- Miałeś opowiadać, a nie użalać się nad sobą - rzuciła ostro. - Na żal już jest zdecydowanie za późno. Poza tym nie ma to aż takiego znaczenia, jeśli nie ty, to ktokolwiek inny.

- Co masz na myśli?

- Że to jest świr! Jeśli nie uzyskałby numeru od ciebie, ukradłby na przykład komórkę komuś ze szpitala, gdyby tylko podejrzewał, że ta osoba ma mój prywatny numer. Ty po prostu ułatwiłeś mu zadanie.

- Skąd wiesz? - Wiktor był wstrząśnięty.

- Miałam wiele czasu, żeby się nad tym zastanowić. A więc?

- Schodziłem z dwunastogodzinnego nocnego dyżuru. Nie bardzo do mnie docierało, co się wokoło dzieje, a nagle pielęgniarka mówi, że jakiś facet na mnie czeka. Stanął przede mną człowiek, kompletnie z nikim mi się nie kojarzył. Poprosił o chwilę rozmowy.

Wiktor potarł dłonią twarz.

- Nawet mi się przedstawił, jesteś w stanie to zrozumieć? Adam Łapiński.

Z twarzy brunetki wyczytał, że nazwisko również jej nic nie mówi.

- Wydawał się zaaferowany, zaniepokojony wręcz. Wypowiadał się chaotycznie. Wkręcił mi banalną historyjkę. Byłem zmęczony, poza tym zrobiło mi się go zwyczajnie szkoda. Dałem się podejść jak dziecko.

Tym razem Idalia nie ponaglała swojego rozmówcy. Bała się dalszego ciągu opowieści. Słuchała w milczeniu.

- Powiedział, że jest ojcem Kacperka. To mi niczego nie rozjaśniło. Nie nawiązał bezpośrednio do ciebie, chyba to uśpiło moją czujność. Zaczął tłumaczyć, że Kacper i Agatka leżeli przez kilka tygodni w jednej sali. Niestety jego syn nie wrócił już do domu. Znał imię naszej córki, był zrozpaczony, nie miałem powodu mu nie wierzyć.

- Pamiętam Kacpra - powiedziała Ida stłumionym głosem.

- Ja nie bardzo. Ale ty znałaś wszystkich rodziców i dzieci, ciągle tam przebywałaś, ja byłem w pracy.

- Co było dalej?

- Opowiedział mi, że po śmierci synka starali się żyć w miarę normalnie. I dotąd jakoś szło, ale niedawno jego żona załamała się zupełnie. Całkowicie straciła sens. I wtedy sobie przypomniał, że ty jesteś psychologiem. Odruchowo go poprawiłem, że psychiatrą. Ucieszył się, że to nawet lepiej. Wytłumaczył, że zapamiętał nazwisko Agaty. Karty przy łóżkach i ciągła powtarzalność. Wiedział z waszych rozmów, że jestem lekarzem. Podobno zupełnym przypadkiem znalazł moje zdjęcie z jakiejś konferencji medycznej. Wtedy o nas pomyślał. Odnalazł mnie łatwo w internecie. I nagle facet się rozpłakał jak dziecko. Zupełnie mnie to zbiło z tropu. Opowiadał, że żona nie wstaje z łóżka. Bez pomocy psychiatry się nie obejdzie, a ty już ją znasz. Tobie zaufa, bo przeszła to samo co ty przeszłaś. Teraz dopiero zastanawiam się, skąd wiedział, że nasze dziecko również umarło. Pewnie po prostu strzelił, szanse trafić miał ogromne.

Wiktor zamilkł na dłuższą chwilę.

- Dla niepoznaki poprosił o twój służbowy numer. Nie wiem, czy za mną chodził i wiedział, że się nie kontaktujemy, czy dopisało mu szczęście. Zrobiło mi się strasznie głupio. Nie mam pojęcia, czemu to zrobiłem. Może dlatego, że nic o tobie nie wiedziałem i to z własnej winy, a strasznie tęskniłem, może dlatego, że całe moje życie wydało mi się wtedy tak samo pozbawione sensu jak jego i poczułem podobną rozpacz. Wyciągnąłem telefon i przedyktowałem mu twój prywatny numer. Wtedy jakoś dziwnie na mnie popatrzył. Dzisiaj myślę, że triumfalnie. Wtedy to zignorowałem. Pożegnał się, życzył mi miłego dnia i poszedł. Prawie natychmiast o nim zapomniałem. Uznałem incydent za zupełnie nieistotny. I w ten sposób nieświadomie przyczyniłem się do tego, że facet rujnuje ci życie. Gdybym się choćby domyślał, po co mu ten numer. Przepraszam cię, Ida, po prostu przepraszam.

Lekarka nie reagowała. Zbladła jak płótno. Brunet mocniej ścisnął jej dłoń.

- Co jest? - mężczyzna się zaniepokoił.

- Dwie rzeczy - ton kobiety nie wyrażał żadnych emocji. - Rozmawialiśmy raz w życiu, zwykle wymienialiśmy pozdrowienia. Nie chciał z nikim rozmawiać, może był przygnębiony chorobą syna, może nieśmiały. Mnie i Agatkę tylko obserwował. Ten jeden raz... po śmierci jego dziecka. Wtedy też się rozpłakał. Wstałam i instynktownie przytuliłam człowieka do siebie. Poklepałam go po plecach, płakał tak kilka minut. Stałam cierpliwie, jestem lekarzem, rozumiem ludzką rozpacz. Poza tym też byłam matką, której za chwilę mogło się przydarzyć to samo.

Zamilkła, przystanęli przejęci.

- A druga rzecz?

- Ten człowiek nie ma żony. Nigdy poza nim do Kacpra nikt nie przychodził.

*

Do samochodu szli bardzo wolno. Mężczyzna nie mógł dojść do siebie po usłyszanej rewelacji.

- Wiktor, powiedziałam ci już, to mógł być ktokolwiek. Po prostu padło na ciebie. Teraz pomyślimy, co z tym wszystkim zrobić. Byle spokojnie.

Brunet ściskał w dłoniach kluczyki, nadal oszołomiony. Idalia objęła go ramieniem, przytuliła się mocno.

- Hej, już się nie zadręczaj...

Nie udało jej się skończyć zdania. Ktoś z ogromną siłą pociągnął kobietę za włosy, odsuwając od Bruneta. Były mąż usiłował ją chwycić, jednak gest trafił w próżnię, gdyż zareagował minimalnie za późno, jednak za wszelką cenę próbował odciągnąć napastnika od Idy. Bezskutecznie. Stalker rzucił Idalię na ziemię, po czym kilkoma celnymi ciosami obezwładnił Wiktora. Lekarz próbował się bronić, ale przeciwnik był nabuzowanym adrenaliną profesjonalistą. Szybko pozostawił Wiktora w kałuży krwi.

- Ostrzegałem cię, dziwko - powiedział spokojnie, pochylając się nad Idalią, mocno kopał, kobieta słyszała trzask własnych żeber. - Nie posłuchałaś.

Jednym wprawnym ruchem człowieka nawykłego do walki trzasnął ją z całej siły w szczękę. Bez litości, po męsku, jak wroga. Potem drugi raz, i kolejny. Idalia krztusiła się krwią.

Nim straciła przytomność pomyślała, że wszystko ma dobre strony; przynajmniej nie będzie na spotkanie z Agatką musiała czekać całego długiego życia.