36.

"Wczoraj do ciebie nie należy. Jutro niepewne. Tylko dziś jest twoje".

*****

Piotr niespokojnie przewrócił się z boku na bok. Za nic nie mógł zasnąć, mimo że do rana pozostało już tylko kilka godzin, a w dzień czekał go ciężki dyżur. Za wszelką cenę starał się nie obudzić Hany. Nie udało się jednak, żona gwałtownie otworzyła oczy i spojrzała na niego nieprzytomnym wzrokiem.
- Co tam? - spytała pozornie bez związku.
- Śpi, a ty jesteś śliczna taka świeżo rozbudzona.
- Bardzo zabawne. Fajnie - Hana ułożyła głowę w zagłębieniu ramienia męża, z powrotem zamykając oczy. - To w takim razie dlaczego nie śpisz?
Piotr się roześmiał. Kobieta mocniej się w niego wtuliła.
- Cicho, obudzisz Sarę. Strasznie nie chce mi się teraz wstawać.
- To weźmiemy ją do łóżka, też mi problem - chirurg ułożył się wygodniej.
- Nie ma mowy, to łóżko jest nasze. A jak się córcia przyzwyczai? To ani się nie wyśpimy, ciągle uważając, żeby jej nie przygnieść, ani szybko nie odzyskamy sypialni.
- Przestań, raz nie zawsze. Jak zachoruje, też jej nie weźmiesz? I że co, tak ci strasznie na tej sypialni zależy?
Hana się zaczerwieniła.
- O czym my w ogóle rozmawiamy! Miało być o twojej bezsenności... - pogłaskała męża po policzku.
- Myślę o Idalii, nie wychodzi mi z głowy - Piotr westchnął. - Hana, gdybyś ty widziała, w jakim ona była opłakanym stanie... Wiki prosiła mnie o konsultację. Nie mogłem uwierzyć w to, co widzę. Inny zupełnie jest odbiór pacjenta, kiedy go znasz.
- Rozmawiałam z policją - wszystko wiem. I z Wiktorem.
- Co? Dlaczego mi nie powiedziałaś?
- Chodziło o potwierdzenie jego słów. Powiedział im, że to ja z Idalią do niego dzwoniłam, że to dzięki mnie dowiedział się, co się dzieje.
- A ty jesteś absolutnie pewna, że to nie on tak ją urządził.
- Oczywiście. Przejął się, był zaskoczony naszym wspólnym telefonem, oni się zupełnie do tego czasu nie kontaktowali.
- Są rozwiedzeni? Przecież ona nosi jego nazwisko.
- Może tak było prościej - nie wiem. Nie miała pewnie siły na dodatkowe formalności. Mało kto by miał.
- Nie rozumiem.
- Nie będę ci opowiadać plotek. Pewne jest tylko to, że dziecko im umarło, a on się z kimś pocieszył. I po małżeństwie. Ale trochę się moim zdaniem z tym rozwodem pospieszyła.
- Skurwiel. W takiej sytuacji?
- Kobieciarz... trochę.
- A ty skąd wiesz?
- Flirtował ze mną przy byle okazji.
- Od początku mi się nie podobał.
Roześmiana kobieta pocałowała męża.
- Ale ja się mu, rzecz jasna, nie dałam.
- Spróbowałabyś.
- I co byś mi wtedy zrobił?
Piotr wstrzymał oddech.
- Bardzo śmieszne, Hana, bardzo. Boki zrywać. Nigdy, przenigdy bym cię nie uderzył. Choćbyś nie wiem jak bardzo mnie zawiodła. Dziwi mnie, że mogło ci to przyjść do głowy.
- Wiem, przepraszam. Nie myślę inaczej. Tylko czasem lubię się upewnić, że nadal jesteś taki jak na początku. Że nic się nie zmienia.
- Jaki?
- Wybuchowy, czuły, silny i nade wszystko oddany - patrzyła mu prosto w oczy, pytanie zadała z największą powagą. - Co byś zrobił, gdybyś był na jego miejscu? I to ja bym tam leżała?
- Wymierzyłbym sprawiedliwość. Ale on jej pewnie już nie kocha.
- Sprawiedliwości wymierzać samemu nie wolno - Hana wzięła twarz męża w swoje dłonie. - Za to ja kocham cię nieskończenie.
Piotr przerwał jej słowotok pocałunkiem. Odsunęła się lekko.
- A gdybym ja zachowała się jak on... gdybym cię zdradziła?
- Daj spokój - Piotr próbował odwrócić się do niej plecami. - O czym my w ogóle rozmawiamy! Co to jest za pytanie!
- Piotr, pytam cię poważnie, chcę to wiedzieć.
- Zlituj się, kobieto. Gdybym był na miejscu Idalii?
- Nie. Gdybym zdradziła cię w naszych okolicznościach.
- Gdybyś zdradziła mnie teraz, kiedy świat poza tobą jest bez znaczenia i kiedy mamy Sarenkę... nie umiałbym ci tego zapomnieć.
Zapanowało ciężkie milczenie.
- Piotr... ja... nigdy bym nawet o tym nie pomyślała, że mogę być dla kogoś aż tak ważna, tak ostatecznie. Cudownie jest taką być.
- To co, może wykorzystamy tę w wielkim poświęceniu wywalczoną przez ciebie sypialnię?
- Z największą przyjemnością.

*

Basia siedziała przy swoim biurku w komendzie, posępnie pijąc kawę.
- Nad czym tak dumasz, Baśka? - do pokoju wszedł Adam.
- Myślę ciągle o tej pobitej lekarce. I nic mi się nie składa. To jest jakieś bez sensu. W ogóle nie widzę powiązań, motywu... szkoda gadać.
- Bez sensu jest, ale dobrze się składa, bo właśnie ty pojedziesz z nią pogadać. Dostaliśmy pozwolenie ze szpitala.

*

- Podążaj wzrokiem za moim palcem - Piotr w skupieniu badał Idalię.
- Litości, wyluzujcie. Piotr, był tu neurolog, poza tym Wiktoria...
- Patrz, bez dyskusji, ja tu jestem lekarzem, ty pacjentką.
Kobieta westchnęła zrezygnowana, posłusznie wykonując polecenie.
- Kto wie, może jak będziesz grzeczna, to się zamienimy. Teraz dotknij palcem nosa.
Idalia spróbowała się uśmiechnąć.
- Sadysta! Nie rozśmieszaj mnie, bo wtedy boli jak jasna cholera.
- Jesteś twarda zawodniczka. To się wie. Ale uśpij bohatera, Ida. Pozwól sobie na leki przeciwbólowe. Wiesz, że czasem ból jest dla organizmu gorszy niż lek.
- Pod jednym warunkiem - nie zaświecisz mi znowu w oczy latarką.
- No dobra. Niech już będzie moja strata - mężczyzna uśmiechnął się ciepło do koleżanki.
- Chcę porozmawiać z policją - Cichocka bardzo się starała zapanować nad bólem. Wychodziło średnio.
- Jesteś zupełnie pewna?
- Nie ma na co czekać. Nie wiem czy wiesz, ale ja się niedługo wybieram do domu.
- Tak ci u nas źle?
- No coś ty, czuję się jak na wakacjach, ale inni czekają. Bardziej potrzebujący. W domu też mogę poskładać własne kości.
- Idalia, raz a szczerze - jak się czujesz?
- Brakuje mi mojej śledziony, byłam z nią emocjonalnie związana. A wy ją usunęliście. I to podstępem - w narkozie!
- Nie błaznuj, doktor. Pozwolisz obejrzeć ranę?
Idalia z trudem, zaciskając zęby, uniosła koszulkę. Piotr delikatnie dotknął jej brzucha, mimo to twarz lekarki wykrzywił grymas bólu.
- Jest w porządku, zagoisz się, a poza tym?
- Mózg mi się co prawda wstrząsnął, ale potrzeby mam na swoim miejscu.
Roześmiany Gawryło rozłożył ręce w geście bezradności.
- Co jest?
- Umrę natychmiast, jeśli nie dostanę mocnej, słodkiej kawy z odrobiną mleka- mrugnęła do niego z trudem. - A wtedy, jak się już zamienimy i to ty zostaniesz pacjentem, ja będę bardzo dobrym lekarzem.
- Wariatka - Piotr znacząco popukał się po głowie. - Nie pozostawiasz miejsca na wybór.

*

- Na razie to wszystko, dziękuję, proszę odpoczywać, powiadomimy panią o postępach śledztwa.
Storosz wstała.
- To nie wszystko - Ida starała się mówić opanowanym tonem. I tym razem wychodziło średnio. - Teraz ja mam do pani kilka pytań.
Spróbowała usiąść, chciała koniecznie spojrzeć na policjantkę, ból był jednak zbyt silny.
- Proszę usiąść tak, żebym mogła patrzeć pani w oczy.
- Słucham? - zaskoczona Baśka, zmuszona tonem lekarki, odruchowo spełniła nakaz.
- Pytanie mam właściwie jedno - tylko nieco złożone.
Lekarka świdrowała Basię wzrokiem, policjantce nie udało się wytrzymać natężenia tego spojrzenia.
- Bała się pani kiedyś tak, że nie mogła utrzymać w rękach kubka z kawą? Zastanawiała się pani w dzień i w nocy, dlaczego od miesięcy prześladuje panią - dzwoni, pisze, śledzi - zupełnie obcy człowiek? Podskakiwała pani kiedyś na byle szmer z pewnością, że on gdzieś tutaj czyha, tylko pani go jeszcze nie widzi?
- Bardzo pani jest trudno, ale takie są procedury...
Idalia gwałtownie machnęła ręką, powstrzymując dalsze słowa policjantki. Zapanowała przytłaczająca cisza. Basia wpatrywała się w swoje dłonie.
- Co dotąd zrobiliście? Poza przesłuchaniem mnie i wszystkich moich znajomych w tym takich jak Hana, którzy ze sprawą nie mają nic wspólnego. Gdzie jest ten człowiek? - głos lekarki zadrżał. - Nie zabraliście mi nawet telefonu, pobieżnie przejrzawszy jego zawartość. A w moim domu nadal są kartki i listy, które do mnie wysyłał. Agata mi powiedziała. Obok mnie nie ma nawet policjanta na straży... Co jeśli on wróci tutaj, żeby dokończyć, co rozpoczął? Jak wtedy będą wyglądały procedury?
Brunetka zacisnęła powieki.
- Odpowiedź brzmi tak - łagodny głos policjantki z trudem docierał do wykończonej emocjami Idalii. - Bałam się kiedyś jak ty.
Gwałtownie wstała, biorąc w obie ręce zimną dłoń lekarki.
- Spójrz na mnie.
Idalia posłuchała, w jej oczach były już tylko smutek i rozpacz.
- Ten strach kiedyś minie, nawet, jeśli dzisiaj w to nie wierzysz. Mnie minął.
- Jest nadzieja.
- A ja zrobię wszystko, co umiem, żeby mógł zacząć mijać już teraz.
- I jest wiara - odpowiedziała lekarka, uśmiechając się z trudem.

*

- Halo, Adam, natychmiast wyślij kogoś, kto będzie pilnował Idalii w szpitalu. Nie pytaj, co się stało, po prostu to zrób. Dzięki.