27.

"Pamiętaj wszystko, co warto pamiętać, i zapomnij wszystko, co lepiej zapomnieć".

*****

Stała sztywno, zaciskała oczy, nie chciała patrzeć. Wypełniała ją gorzka bezradność. Nade wszystko chciała wyjść. Nic tylko uciekać stąd. Jak nigdy, albo jak już dawno nie.

- Pani Krysiu, który, błagam panią, bo ja tu nie mogę dłużej zostać. Ja nie chcę patrzeć, chcę je wszystkie. A taka głupota nawet do mnie jest niepodobna. Tego się przecież nie da zrobić.

- Ano, dziecko, taki los. Skoro ludzie mogą być nikomu niepotrzebni, to trudno, żeby koty wszystkie były czyjeś. I nie mów do mnie na pani. Krysia lepiej mówić.

- Tylko głupio tak na "ty"...

- Jeśli ci głupio, to mów "babciu". To tak by było trochę, jakbym miała wymarzoną wnuczkę.

Idalia się zaczerwieniła, gwałtownie, mocno. Spuściła wzrok.

- Pani babciu, na litość, wybieraj! - jęknęła w desperacji.

Krysia się uśmiechnęła.

- Podejdź, popatrz i weź na ręce, to musi być twój wybór, Idalko, to gorzej niż mąż, bo męża zawsze możesz odprawić z kwitkiem. Kot będzie z tobą do końca jego lub twoich dni. Poważna sprawa.

Idalia głęboko odetchnęła, na odwagę. Potoczyła niepewnym wzrokiem po zwierzętach i bez namysłu, ostrożnie i delikatnie wzięła kotka na ręce.

Stworzonko było czarne, w zasadzie w całości. Czarne jak święta ziemia turecka i noc czarna w jednym. Może za bardzo depresyjnie? Skądże znowu. Oczka cudnie zielone, jaśniejące, ciepłe i mądre niemal jak ludzkie.

Obejrzała kotka z każdej strony, znosił cierpliwie lekarską przenikliwość. Następnie postawiła malucha na ramieniu. Uciekniesz, to się żegnamy, pomyślała. Kompletnie widać nie znała kocich zwyczajów, bo nie pytając nikogo o pozwolenie, futrzak ufnie oparł pyszczek o jej policzek, po czym wtulił w szyję lekarki mniej więcej połowę kotka. Tylko ogon puścił gdzieś luzem wzdłuż nowej właścicielki, a w zasadzie to, co przy dobrym zaopatrzeniu miseczki stanie się prawdziwą chlubą i wizytówką kota, obecnie przypominało jednak bardziej sznurówkę.

Idalia stała i cieszyła się chwilą. Z trudem kryła wzruszenie.

- No i po co ja ci tutaj jestem, Idusiu, sam cię wybrał. Przepadłaś. Odkąd cię znam, nie byłaś taka rozpromieniona.

- Przynoszący szczęście czarny kot czarownicy - zaśmiała się Ida złośliwie. - Lepiej trafić nie mogłam. Myśli babcia, że mnie polubi?

"Dziwna, czy ona nic nie rozumie?" - pomyślał kotek. I na dowód, że już od dawna przecież lubi, tylko ta pani kazała tyle na siebie czekać, wtulił się w nią cały, wróć, niecały, łapki się nie pomieściły. Zdarza się najlepszym. No, teraz chyba zrozumiała.

Lekarka z czułością wzięła kotka w obie dłonie, podrapała za uchem.

- No, czas do domu, czas najwyższy. Założę się, że jesteś, Szczepanku, tak samo głodny jak ja.

*

Dzwonek do drzwi zadzwonił dokładnie w chwili, kiedy Agata starannie rozprowadzała tusz na rzęsach. Z wrażenia omal nie wbiła sobie szczoteczki prosto w oko. Ścierając pospiesznie smugi z policzka, pobiegła otworzyć.

- Wybacz, że tak wcześnie, nie lubię się spóźniać, a akurat nie było korków, prowadź do kuchni, ciężkie to jednak - wyrzekła Idalia jednym tchem.

Agata się roześmiała.

- No tak, czego innego mogłam się spodziewać. Ja nie mam nawet skończonego makijażu, a ty jak zwykle pełna elegancja. Zawstydzasz mnie i tyle.

Prawda, Idalia miała na sobie klasyczną, prostą, czarną sukienkę, na szyi wisiorek z niewielkim kamyczkiem mieniącym się wszystkimi odcieniami czerwieni, a na nogach obłędne, czerwone szpilki, na których poruszała się z ogromną wprawą. Rozpuszczone włosy swobodnie spływały jej na ramiona. Wyglądała zjawiskowo.

- Makijaż? Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. No i masz rację, trochę przesadziłam, więc, jeśli nie zrobi ci to większej różnicy... - szybkimi ruchami zrzuciła szpilki. - Możesz przestać się wstydzić.

W kuchni psychiatra przystąpiła do rozpakowywania torby. Spojrzała z triumfem na stojącą na stole butelkę wina.

- No, zgadłam, że alkoholem zajmiesz się ty. Więc mam dla ciebie dwa warianty, niekoniecznie alternatywne, jednak proponowałabym stosować rozłącznie.

Agata patrzyła na koleżankę dość głupio, a na pewno nierozumiejąco.

- Pierwszy - wyjęła z trudem pudełko z ciastem. - Żadne tam sery, bo jeśli mam się już upić, to chociaż z korzyścią. Pyszne, gwarantuję. I drugi, jeśli jednak jesteś z tych dbających o linię - wyjęła pudełko sałatki. - Wybredni goście mojego męża nigdy nie narzekali, da się więc zjeść.

Internistka zaszokowana chwyciła się kuchennego stołu i bezmyślnie zagapiła na ciasto.

- Wiedziałam, że coś nie wyjdzie, nie tolerujesz glutenu?

- Co? Nie, coś ty, po prostu nigdy nie wspominałaś, że masz męża.

- Bo nie mam - towar deficytowy, dzisiaj jest, jutro go nie ma.

- Ale miałaś!

- Każdy popełnia błędy. Żeby wykluczyć twoje następne pytanie i dać spokój jałowym dyskusjom o byłym życiu: tak, ze związku zaistniało dziecko, Agatka Cichocka, której odejście z tego świata przyczyniło się do rozpadu pożycia. Oszczędź mi więcej pytań i chodźmy się spokojnie upić.

*

Wino płynęło wartkim strumieniem. Ilości jeszcze z zawartością strumienia konkurować nie mogły, ale wszystko w swoim czasie. Agacie szkliły się oczy, zwykle blade policzki Idalii były już mocno rumiane.

- No, to ja ci doleję, a ty mi powiedz, dlaczego mi powiedziałaś, co powiedziałaś.

Idalia nie protestowała.

- To chyba logiczne.

- Nie bardzo.

- Też jesteś Agatka. Chyba dlatego od początku mnie rozczulasz i pozwoliłam ci się zbliżyć. Poza tym dobrze bym się czuła, gdyby moja wyrosła podobna do ciebie.

- Jaka?

- Wrażliwa, cierpliwa, uczciwa i jeszcze kilka trudnych słów, które stan prawie upojenia mi wypłukał z głowy, ale już niekoniecznie do rymu.

Oczy Agaty zaszkliły się bardziej.

- Skąd ty masz tyle siły...

- Dolej mi, to może ci powiem.

Tym razem Agata nie protestowała.

- Z wiary. Najpierw miałam siłę, bo wierzyłam, że wygramy. Białaczka. U małych dzieci wyjątkowo trudny przeciwnik. Bardzo długa i smutna historia. Potem miałam siłę, bo poza mną cierpiał jeszcze Wiktor. Wierzyłam, że wspólne cierpienie pozwoli nam się jakoś otrząsnąć, zjednoczy nas. Zjednoczył się tylko on, z pielęgniarką, cieleśnie, bo duchowo to ona chyba nie umie.

Idalia przerwała, oparła policzek na dłoni, zastanawiała się nad dalszymi słowami, podjęła po dłuższej chwili.

- A dzisiaj nie mam Agatki dwa lata, tyle samo, ile miałam i nadal wierzę, równie mocno i równie głupio jak w poprzednich przypadkach. Na przykład w to, że nie byłaby dumna, gdybym się tak po prostu poddała rozpaczy. Głupio, żeby dorosła matka była mniej dzielna niż maleńka dziewczynka, było nie było straszny obciach.

Znowu zapanowała cisza.

- A czasami nie wierzę. I wtedy słucham ludzi. Długo, uważnie, cierpliwie. Mówią o lęku, demonach, samotności, beznadziei i przejmującym smutku. A później jakoś tak przychodzi mi do głowy, że przecież nie mam znowu najgorzej. Jestem zdrowa, żyję, więcej - panuję nad swoim życiem, myślami, czynami. Kiedyś może nawet mi przejdzie unikanie ludzi i nie będę do końca życia sama, wystarczy, że włożę w to trochę wysiłku. Czego trzeba więcej?

- Ja chciałam się poddać tylko dlatego, że ktoś mnie zgwałcił. Sens mi gdzieś zginął. Głupio, nie?

- Nie. Każdy ma czasem dość swojego życia. Nie znam nikogo, kto by nie miał. Sztuka to mieć dość i się temu uczuciu nie poddać, walczyć, a kiedy już jednak się poddasz, nie myśl sobie, też miałam taki czas, podnieść się wbrew wszystkiemu. Zebrać wszystkie siły i iść dalej, nawet bez celu, byle iść, do przodu, mimo wszystko. A cel zawsze po drodze się znajdzie. Sama widzisz, jesteś biegła w sztuce. Czułam, kogo wybieram.

Uśmiechnęła się, dolewając Agacie.

- Ale jednak ostatecznie się nie poddałaś. Bo?

- Nie poddałam się dla i z. Dla jednego fajnego Marka i z miłości do tegoż.

- Było warto, przyznaj uczciwie.

- Zapytaj mnie o to za kilka lat.

- Niedowiarek. Jesteś do mnie bardziej podobna niż myślałam. Nie płacz, zjedz ciasteczko. Dobrze ci zrobi. Marek się spisze, czuję to, a ja mam intuicję nie z tego świata. Jestem straszna wiedźma. Taka wiedźma, co wie.

- A jak się przytulę do wiedźmy, to zostanę zamieniona w żabę? - spytała Agata przez łzy.

- Kto nie ryzykuje, ten nie pije szampana.

Agata zaryzykowała. Wiedźma niezdarnie odwzajemniła uścisk. Zrobiło się ciepło, intymnie, bezpiecznie.

- Strasznie się cieszę, że chcesz mnie lubić - Woźnicka popatrzyła w znacznie już zamglone oczy Idalii - I że mogę o tym wszystkim wiedzieć. Jak mi będzie bardzo trudno, to pomyślę o tobie. I zrobi się lżej.

- Nie myśl tyle, to szkodzi zdrowiu. Lepiej po prostu zadzwoń.

- A ty też zadzwonisz?

- Pewnie nie. Jeszcze nie. Ale przytulę się do kota. Skoro już tyle o mnie wiesz, może zechcesz go poznać? Jesteśmy z sobą od dzisiaj.

- Z ochotą i radością.

- To dzwoń po taksówkę. Zbieramy się.

- Ale że teraz?

- Później to my raczej nie wstaniemy, a ja mam naprawdę niezwykle duże i wygodne łóżko. Zostało mi po mężu. Dostaniesz nawet własną kołdrę.

- Ach, skąd wiedziałaś, co mnie przekona - Agata mrugnęła do Cichockiej.

Dzielnie ruszyły do sprzątania. Wężykiem.

- Siła grawitacji jest niezwykle pociągająca. Gorzej będzie, jak obie damy się uwieść - śmiała się Idalia.

- Byle nie z tymi kieliszkami w objęciach, twoja sukienka, a zresztą, nawet jeśli...

- Kto nie ryzykuje, nie pije szampana - krzyknęły jednocześnie i w ataku śmiechu padły na łóżko, kieliszki przezornie zostawiając na stole.