26.

"Miłość zaczyna się wtedy, kiedy szczęście drugiej osoby staje się ważniejsze niż twoje".

*****

- Braciszku kochany, całe wieki cię nie widziałam, nie możesz mi tak więcej robić - Hana z radością rzuciła się w ramiona Przemka.
- Chciałbym nie, ale tonę, siostrzyś, tonę totalnie w pieluchach. Nie wiem jak się nazywam, mam dokładnie to samo co ty, tylko z większym nasileniem, bo Franka odkryła już, że można pełzać i mobilność daje możliwości, to jest dopiero hardcore.
- Jaki tam hardcore, przecież pięknotka śpi słodziutko u tatusia na rękach. Co ty od niej chcesz.
- Dlatego wykorzystuję okazję i o to jestem. Zapraszam panie na spacer. Odmowy nie przyjmuję.
- Z przyjemnością, ale kiedy Sara się obudzi i zje. Akurat zaliczymy dzisiejszą dawkę powietrza. No i pod warunkiem, że opowiesz, co tam u ciebie. Mam spore zaległości.
- Dużo by opowiadać.
- Nigdzie nam się nie spieszy. A na spacerze łatwiej się wyżalisz. Wysiłek fizyczny równa się endorfiny, a one poprawiają nastrój, słowem - spacerek w naszym towarzystwie to błogostan ciała i ducha - spojrzała na brata z troską, uśmiechnęła się. - A i może ja na jakiejś parkowej ławeczce zostawię przypadkiem te cholerne ciążowe kilogramy.
Przemek odpowiedział uśmiechem.
- Zgadzam się, z argumentami prozdrowotnymi nie śmiem dyskutować.

*

Szli w milczeniu alejkami. Cieszyli się spokojem, swoją obecnością i świeżym, jak na park w mieście, powietrzem. Hana z niepokojem zerkała w smutne, przygaszone oczy brata. Temperatura nieznacznie powyżej zera przyciągała tylko nielicznych spacerujących. Przemek pchał przed sobą wózek ze śpiącą Franią, lekarka niosła Sarę w chuście. W końcu kobieta nie wytrzymała, przerwała ciszę.
- Martwię się o ciebie, wiesz?
- Nie ma zupełnie powodu.
- A ja myślę, że jednak trochę oszukujesz. Zwłaszcza siebie.
- Kocham tego małego smyka jak nikogo na świecie i tylko to się dla mnie liczy.
- Wiem, rozumiem.
- Zrobię dla niej wszystko. Wiele poświęcę, żeby ją uszczęśliwić.
- Jak wyżej. Ale jest jeszcze Ola. I tego, co się dzieje między wami, już nie rozumiem. Co właściwie zaszło? Pokłóciliście się?
- Hana, nie zaczynaj.
- Nie odpuszczę tym razem. Dręczy cię to i nie daje spokojnie żyć. A ja cię kocham i chcę, żebyś był szczęśliwy. Zasługujesz na to jak nikt, mój drugi najdroższy facecie. Nie możesz ciągle być na rozdrożu, musisz tę sytuację jakoś rozwiązać.
- Nie jestem na żadnym rozdrożu - nie kocham jej. I tyle.
- Tak po prostu? - Hana nie zmieniła wyrazu twarzy, nadal była zupełnie spokojna.
- Nie, gorzej, zaczynam nawet nienawidzić, a to już jest powód do obaw.
- Dziewczyna się wyraźnie pogubiła...
- O nie, Hana, wszystko mi wmówisz, ale nie to, że ona się pogubiła. Działa z premedytacją, a ty jak nic o nas nie wiesz, nie wypowiadaj się, a już na pewno jej nie broń.
- Właśnie próbuję się dowiedzieć, poza tym lubię ją i słabo znam, to wszystko - odpowiedziała cicho, posmutniała.
- Przepraszam cię. Wiem, że chcesz dobrze, chyba jako jedyna. Ale dość już mam tego wszystkiego, a Wiktoria jeszcze mi mówi, na przykładzie własnych błędów, żebym postarał się przekonać Olę do bycia dobrą, troskliwą matką. Bo całe życie jej to zniszczy. Jesteś w stanie uwierzyć?
Roześmiał się gorzko.
- Nie znam dobrze Wiktorii, za to wiem, że jeśli postanowiła się wtrącić, to na pewno z dobrymi intencjami. I na pewno źle się u was dzieje... A to już jest powód do obaw.
- Źle, bardzo źle. Postawa matki mojego dziecka jest dla mnie nie do zaakceptowania. Przekreśla wszystko, co mogło być między nami. Na zawsze. I nic więcej nie ma do dodania.
- Opowiedz mi. Dotąd wydawało się, że jest w porządku. Stwarzaliście tego wspaniałe pozory. Trudno pojąć.
- O pewnych rzeczach wiesz. Najpierw długo nie informowała mnie o ciąży, że niby jest taka honorowa i doskonale sobie poradzi sama. Tyle że ja miałem prawo wiedzieć, Hana, od samego początku. I mam do niej straszny żal, bo to moja córka, to jej dotyczyło. Ale zacisnąłem zęby, nie znała mnie, nie wiedziała, jak zareaguję na wieść o dziecku, okej.
- Prawda. To był dla niej szok. Dla mnie, dla wszystkich...
- Potem rodzi się nasze dziecko, a ona do pracy idzie, bo propozycję dostała. I ja nie miałbym nawet nic przeciwko, gdyby cokolwiek ze mną ustalała. Jest młoda i narwana, wszystko robi bezmyślnie. Nie miała pojęcia, że zdecyduję się zostać z małą w domu. Bez zastanowienia przyjęła. Niczego ważnego nie rozumie.
- Powoli, czego nie rozumie?
- Że dziecko jej najbardziej teraz potrzebuje. I nigdy już tak bardzo nie będzie. Bo nie da się cofnąć czasu. W tej kwestii muszę się zgodzić z Wiki.
- Z tobą Frani równie dobrze. Znam cię, wiem to.
- Tylko to nie o mnie chodzi, Ola traci szansę na stworzenie więzi z Franką! Rozumiesz?
Hana nie skomentowała, westchnęła ciężko. Nie chciała przyznać bratu racji, próbowała zrozumieć młodą lekarkę i motywy jej postępowania, ale przychodziło jej to z coraz większym trudem. Mocniej przytuliła do siebie własną córkę.
- Ja jestem wściekły, siostrzyczko, niczego już nie analizuję, nie będę i nie chcę rozumieć. Nie mogę na to patrzeć. Na pospiesznego buziaka, cześć, cześć, dbajcie o siebie i już jej nie ma,, bo ona MUSI lecieć do pracy. Nie rozumiem brania nadgodzin, kiedy Frania czeka na nią ze mną. Nienawidzę, kiedy mała płacze, a Ola nie umie jej uspokoić i mi ją wciska w ramiona. Wtedy zwyczajnie boli mnie serce.
Lekarka była smutna, bardzo smutna. Przestała szukać usprawiedliwień. Nagle zrobiło jej się zimno.
- Moje dziecko zasługuje na troskliwą, czułą, cierpliwą matkę. Moja córka jest niezwykłym cudem, jak Ola może nie chcieć przy niej być, jak, do cholery, może codziennie wybierać szpital, jak może nie znaleźć czasu...! Powiedz mi! Wytłumacz!
Przemek zacisnął usta, milczał długo, próbował się uspokoić.
- Jednym słowem: Frania dostanie ode mnie wszystko, co najlepsze. A Ola dla mnie już nie istnieje, jeśli nie czuje tego co ja. Jeśli kariera jest dla niej ważniejsza od nas, nie będziemy rodziną.
- Skoro ma dla małej tak niewiele czasu i rzadko ją widuje, dlaczego jeszcze się wyprowadziła?
- Wersja oficjalna, żeby nie budzić dziecka, kiedy wychodzi lub wraca z dyżuru. A prawdziwa, bo tak jej łatwiej nie dostrzegać faktów. Na początku brała jeszcze dziecko do siebie na noce, jeśli nie pracowała. A teraz leci do szpitala, kiedy tylko dzwonią, mała jest ciągle ze mną, a Olka ją odwiedza, gdy sobie o nas przypomni. I tak, wystaw sobie, jest dla niej podobno lepiej. Ciekawe, dla której z nich...? Nie pojmiesz tego, siostrzyczko. Odwiedzać własną córkę. Ty byś tak nie umiała. Bo tobie trudno nawet na chwilę spuścić Sarę z oka.
I to prawda - pomyślała Hana, po czym jak najmocniej umiała objęła brata. Chciała wlać tym gestem w jego serce mnóstwo własnego ciepła i miłości. Żeby mu jej nigdy, przenigdy nie zabrakło. Spojrzała w jego dobre oczy.
- Jestem z ciebie dumna, cieszę się, że mogę być twoją siostrą. Tylko tyle chcę ci powiedzieć.
Nie odpowiedział, stał w bezruchu, zamyślony, powstrzymywał łzy.
- Wyjechała na szkolenie. Nie dzwoni, nie widziała jej od czterech dni. W końcu ja zadzwoniłem, wszystko u niej dobrze, ale nie ma czasu. Hana... Może wpadliśmy, ale życie jest życiem, często wymyka się spod kontroli. Ja stanąłem na wysokości zadania, też ucząc się na błędach, choć nie było mi łatwo. Nie żałuję, że mam córkę. Żałuję, że w jej matce mam wroga. A przede wszystkim nie wiem, jak ja to kiedyś Frani wytłumaczę.
- Niezależnie od tego, czy zostaniecie dalej sami, czy Ola zmieni zdanie... Ja jestem z tobą zawsze, całym sercem. Teraz, kiedy nie będziesz mieć siły, i później, kiedy wrócisz do pracy i nie będziesz mieć siły jeszcze bardziej. Możesz na mnie liczyć. A Frani niczego nie będziesz tłumaczył, zrobi to matka. A może czując twoją miłość, nie będzie chciała wiedzieć?
Tym razem to Przemek mocno przytulił siostrę.
- Kocham cię, bez ciebie nie dałbym rady. Już mi trochę lżej.
- Nawzajem. Wszystko będzie dobrze, uwierz mi. Dość już trudności na ciebie spadło. Wystarczy.
- Skoro tak mówisz, pozostaje uwierzyć.
Uśmiechnięci wypuścili się z objęć, a wtedy dziewczynki poczuły, że jeszcze one nie zostały wyściskane i jak na komendę głośno zapłakały.
- Zimno. Najwyższa pora na ciepłe mleko, a dla nas gorącą, pyszną kawę. Wracamy - energicznie zakomenderowała Hana.

*

Ida stała przed drzwiami, nie umiejąc zapukać. Wahała się, ciągle nie była pewna. Czuła, że sobie nie poradzi, że to nie dla niej. Że kolejna interakcja to kolejny życiowy błąd. A wszystko to głupi pomysł i próżny trud.
- A do diabła, czy ja chociaż raz nie mogę zrobić czegoś szalonego? - powiedziała na głos, pukając w drzwi, stanowczo zbyt stanowczo.
- Pani doktor, coś się stało? - w drzwiach ukazała się zdziwiona twarz pani Krysi.
- Stało się. Potrzebuję pani pomocy.
- Wejdzie pani zatem, herbatkę zrobię, mam bardzo dobrą.
- Też mam dobrą. Ale to nie może czekać. Dlatego nie tym razem.
Sąsiadka odsunęła się, żeby Idalia mogła wejść do środka.
- A to nie, też nie tym razem, pani się ubierze szybciutko, ja pomogę. Jedziemy po kota. Razem, bo sama albo się rozmyślę, albo wybiorę z jeszcze gorszym niż mój charakterem, a po co samotnikowi kot samotnik?
- Wiedziałam, czułam, że pani jest mnie podobna dusza! A to ja pomogę, pewnie, z całego serca - monologowała staruszka, z trudem unosząc obolałe ręce, żeby z pomocą Idy włożyć płaszcz. - Bo ja koty, pani doktor, kocham, czasami, wstyd mi przyznać, bardziej niż ludzi. Mój mąż Szczepanek, jak żył jeszcze i razem szliśmy przez życie, w kocich wierszykach pana Klimka się zaczytywał. Kochał je bardzo. I na pamięć się wielu nauczyłam. Tak przypadkiem całkiem, z powtarzania. Ot, na przykład, proszę posłuchać. Od tego się pani na pewno w decyzji utwierdzi.

"Bo koty są dobre na wszystko.

Na wszystko, co życie nam niesie.

Bo koty, to czułość i bliskość,

na wiosnę, na lato, na jesień.

A zimą – gdy dzień już zbyt krótki,

i chłodnym ogarnia nas cieniem,

to KOT - Twój przyjaciel malutki,

otuli Cię ciepłym mruczeniem".

- Pani Krysiu - głos Idy drgnął lekko, mocno natomiast zacisnęła powieki, bo dawno już nie płakała, wyłączając histerie własnej duszy, i nie zamierzała tego stanu rzeczy zmieniać. - W takim razie koniecznie w drogę, po małego przyjaciela, koniecznie Szczepanka!