4.

"I nade wszystko się sobą ucieszyć, i nade wszystko być blisko gdy sen".

*****

Zirytowany Gawryło wszedł na oddział. Natychmiast natknął się na Wiktorię.

- Tu jesteś, mężu przykładny, a ja cię, cholera, od pół godziny szukam! – rzuciła wściekła.

- Hanie zrobiło się słabo, ale o tym chyba wiesz, co jest?

- I oczywiście ty musiałeś do niej lecieć, bo nie ma w tym szpitalu już żadnego innego lekarza. No obrońca uciśnionych po prostu!

- Wiki, chyba się trochę zagalopowałaś. Nawet jak na ordynatora.

- Spieprzaj, człowieku. Weź się lepiej za wypełnianie zaległości w kartach pacjentów, bo nie będę ciągle świecić za ciebie oczami przed Tretterem, za was wszystkich!

- Przemyślę, jeśli przestaniesz wreszcie wrzeszczeć.

- Przepraszam, sorry, puszczają mi nerwy – Wiki potarła zmęczone oczy.

- Wezmę te papiery dzisiaj do domu, słowo, a teraz chodź na kawę, obojgu nam się przyda, czuję, że musimy pogadać.

Usiedli przy stoliku w kącie bufetu. Pani Maria od razu ich zauważyła. Szybko rzucili jej prośbę o to co zwykle.

- Jak tam się czujesz na nowym stanowisku?

- Nijak, nie nadążam, nie wyrabiam, nie ogarniam. I jeszcze wszyscy ciągle utrudniają – Wiktoria westchnęła ciężko. - a i tak już jest nieźle skomplikowane. Niełatwo zarządza się przyjaciółmi, Piotr. Ja się chyba nie nadaję.

- Cóż, jestem to w stanie zrozumieć – mężczyzna uśmiechnął się szeroko. – Wiki, mniej spiny i więcej… jakby ci to powiedzieć… niewymuszonej stanowczości. A nadajesz się najlepiej z nas wszystkich. Serio.

- No, zabrzmiało… mądrze. Jak na ciebie.

- Ale nic prostszego, traktuj ich jak zwykle, mnie też, nie wywyższaj się. I zamiast rozkazywać, czasem poproś, co?

- I już?

- Już, zwykle przedstawienie komuś czegoś po prostu naprawdę daje efekty. Jak im powiesz, że przez nich masz przerąbane, zadziała, słowo, ruda. No i trochę powstrzymaj ten ognisty temperament.

- Powiem ci coś w sekrecie, jak się nie wyśpię, on żyje własnym życiem.

- Niech to zostanie między nami, ale … to widać.

Roześmiali się z ulgą.

 - Oki, to teraz ja piję kawę, a ty wal, co jest?

- Hana jest w ciąży.

- O kurde, nie powiesz mi chyba, że się nie cieszycie!

- Ja się cieszę. A z nią się kompletnie nie mogę dogadać.

- Stary, słabo ją znam, ale jest ostatnią osobą, która nie cieszyłaby się z dziecka. Zwłaszcza po czymś takim – Wiki zawiesiła głos.

- Wiktoria, odpuściliśmy spinę i seks na żądanie, udało się, dzisiaj się dowiedzieliśmy przy tym omdleniu. A ona zwiała z fotela ginekologicznego. Nie rozumiem was, kobiet, najpierw obsesyjnie marzy o dziecku, a jak dostaje, co chciała, świruje. Czy ty jako baba coś z tego rozumiesz? Mnie ona już naprawdę zaczyna irytować. Znoszę nastroje, humory, uważam na wszystko, co mówię i robię, w jednej chwili ma się nam odmienić, a ona po prostu ucieka. Ale ja też to przeżywam, naprawdę, nie tylko ona ma pod górę.

- Wiem, Piotr, ale tak to wszystko zostało urządzone, że to wy jesteście silniejsi.

- To miało mnie podnieść na duchu? Trochę ci nie wyszło.

- Wiesz, ja byłam nastolatką, jak urodziłam swoje dziecko. Minęło od tego czasu wiele lat. A moim najgorszym sennym koszmarem ciągle jest scena, w której Blanka umiera. Kiedy ona nie odzywa się choćby jeden dzień, gryzę pazury z niepokoju. Rozumiem Hanę, ty masz już dziecko. Ona ciągle do tego dążyła, a dzisiaj spadło to na nią z zaskoczenia. Uświadomiła sobie, że już ciągle będzie się o nie bać. Że całe jej życie zacznie się kręcić wokół niego i to ona razem z tobą musi zrobić z niego człowieka. Przeraziła się, że znowu coś pójdzie nie tak. Doszła do wniosku, że już nie ma odwrotu, a ona jest po prostu nieprzygotowana.

- Wiki, strasznie mi głupio.

- Nie ma powodu, jesteś tylko facetem.

- Nie miałem pojęcia, że wy to aż tak poważnie traktujecie, dzięki, przyjaciółko – uścisnął dłoń kobiety.

- Jedź do niej – Wiki zmarszczyła groźnie brwi. – Polecenie służbowe.

- Karty mam – Piotr położył prawą rękę na sercu. – Uroczyście przysięgam wypełnić. I jeszcze coś - niech pani uwierzy w siebie, pani ordynator.

*

Piotr zaparkował samochód pod blokiem i westchnął głęboko. Prawdę mówiąc nie po męsku bał się wysiąść i zmierzyć z zaskakującą rzeczywistością. Przeciągał ten moment jak najdłużej się dało. Z kieszeni spodni wyciągnął telefon i szybko napisał smsa do Wiktorii.

„Nie mów na razie nikomu, ona by tego jeszcze nie chciała”.

Na odpowiedź nie musiał długo czekać.

„Oczywiste, wierzę, że się dogadacie”.

Uśmiechnął się do siebie na wspomnienie rudowłosej przyjaciółki. Na co dzień zgrywała twardzielkę, a w środku była bardzo wrażliwa i delikatna. Zawsze czyjeś dobro przedkładała ponad swoje. „Zupełnie jak Hana” – pomyślał i wezbrała w nim fala czułości. Dłużej się nie zastanawiał.

Wysiadł z samochodu i pośpiesznie zatrzasnął za sobą drzwiczki. Odruchowo spojrzał w górę. W ich oknach nie paliło się światło.

Było już po dwudziestej pierwszej, dlatego poczuł lekki niepokój. Jednym sprawnym ruchem przekręcił klucz w zamku.

- Hana, jesteś? – upewnił się.

Odpowiedziała mu cisza, pomijając zwyczajowy szum lodówki.

Powiesił smycz z kluczami na haczyku obok kurtek. Zawsze musiały tam wisieć przynajmniej jedne, inaczej przed wyjściem z domu Hana miotała się w popłochu, nigdy nie mogąc znaleźć swoich. To ostatecznie go upewniło, że w mieszkaniu nikogo nie ma.

Szybkim krokiem wszedł do salonu i omiótł wzrokiem otoczenie. Nigdzie nie dostrzegł żadnej kartki. Za to na kanapie leżał spokojnie zostawiony telefon.

„Cholera, Hana, gdzie ty jesteś” – pomyślał już nie na żarty przejęty.

Przeszedł do kuchni i w tym momencie rozdzwonił się telefon żony. Piotr zawrócił, odczytał szybko komunikat z wyświetlacza: „Agata Woźnicka”. Serce podeszło mu do gardła.

- Agata, co się stało?

- No, no, niesamowite, że kontrola małżeńska postępuje tak szybko, wyobraź sobie, że chciałam porozmawiać z twoją żoną. Gdybym chciała z tobą, wybrałabym inny numer, możesz jej oddać telefon? – mówiła koleżanka ironicznym, odpychającym nieco tonem, w jej głosie było jednak coś nieuchwytnego, co Piotr wyczuł bezbłędnie, ale trudno było mu teraz rozpoznać co to takiego.

 - Nie ma jej w szpitalu?

- Nie dzwoniłabym, gdyby była, daj ją.

- Nie ma jej teraz.

- Ooo, proszę, już od ciebie uciekła? Nie do wiary, chociaż kto by tam znał te żydowskie zwyczaje.

- Kobieto, zamknij się, po prostu. Dla dobra wszystkich.

- OK, już mnie nie ma, nie wpieprzam się w szczęśliwie zakochanych, przekaż jej, że… a zresztą…

Połączenie zostało przerwane.

Piotr ze smutkiem pomyślał o młodszej koleżance, z pewnością działo się z nią coś niedobrego, a wnioskując z rozmowy, było coraz gorzej.

Położył telefon na stole w kuchni. Uśmiechnął się na widok stojących na kuchence przykrytych garnków z obiadem. W ekspresie zaparzona była jeszcze letnia kawa. Podgrzewając obiad nie dowierzał, że ciągle coś staje na drodze jego szczęściu, a przecież za żonę ma idealną kobietę. Oboje tak bardzo się starają, dlaczego ciągle coś jest nie tak. Czy miłość to za mało? Czego jeszcze im potrzeba? Żeby ze sobą poczuć się bezpiecznie, swobodnie, żeby stać się jednością.

Jedząc niedbale przerzucał telewizyjne kanały, trafił na ulubiony serial Hany i w sercu poczuł silniejsze ukłucie niepokoju, które wymieszało się z narastającą złością. „Gdybym ja zrobił ci coś takiego, wpadłabyś dawno w histerię i obdzwaniała wszystkie szpitale” – myślał gorączkowo. „Wracaj do domu, na litość boską”.

Wziął szybki prysznic i usiadł na kanapie w salonie. Wyłączył telewizor, zgasił światło i siedział tylko gapiąc się w ścianę przed sobą Nic niewidzącym wzrokiem. Piętnaście minut po północy usłyszał chrobot klucza w zamku.

- Jeszcze nie śpisz? – powiedziała Hana wchodząc do salonu i zapalając światło. W jej oczach mężczyzna zobaczył autentyczne zdziwienie. To podziałało na niego jak czerwona płachta na byka. Kątem oka zarejestrował tylko sine z zimna policzki i ręce żony oraz że ma na sobie zdecydowanie za cienką bluzę. Wstał bez słowa i zamknął się w łazience. Zlewając twarz zimną wodą tłumił narastającą wściekłość.

- Piotr – Hana zapukała cicho w drzwi łazienki. – Ja nie wiedziałam, że jest tak późno, pewnie się niepokoiłeś, przepraszam. Za telefon też.

Nienawidził tego tonu - obojętnego, wyniosłego i wystraszonego zarazem. Jakby chciała mu dać do zrozumienia, że doskonale nad wszystkim panuje i jednocześnie boi się go. Jego, który nie pomyślał nigdy nawet o tym, że mógłby ją uderzyć. Poczuł się mocno dotknięty.

- Idź spać, nie mam siły na głupie dyskusje – zabrzmiało to ostrzej, niż zamierzał, natychmiast pożałował tonu, ale już było za późno.

Usłyszał jak żona zamyka drzwi do salonu. Świadomość, że zamierza spać na kanapie sprawiła mu wielką przykrość. Siedział tak dręczony myślami jeszcze pół godziny, próbował ochłonąć.

W końcu wyszedł z zamiarem położenia się do łóżka, jutro miał ciężki, całodzienny dyżur i kilka wcześniej zaplanowanych operacji. Nie mógł się jednak powstrzymać i ostrożnie, jak najciszej otworzył drzwi do salonu. Hana leżała na kanapie zwinięta w kłębek. Na jej policzkach mężczyzna zobaczył świeże smugi łez. Jego upór złagodniał, poczuł, że kocha ją jak nikogo na świecie, że jest dla niego najważniejsza i nigdy jej nie zostawi. Zrobi wszystko, co będzie mógł, żeby między nimi było jak najmniej nieporozumień. Uświadomił sobie, że mógłby patrzeć na śpiącą żonę godzinami, na jej włosy rozrzucone na poduszce, bladą twarz, dziewczęcą figurę, że kocha jej delikatną urodę, spokój, upór i odwagę. Że wiele dla niej zniesie, bo już nie wyobraża sobie innego życia. Odgarnął jej włosy z twarzy i delikatnie pocałował w czoło.

- Śpij dobrze, wszystko się ułoży – wyszeptał. – Nie gniewam się. Ale nie wywijaj mi więcej takich numerów, błagam.

Hana jęknęła coś niewyraźnie przez sen. Piotr siedział jeszcze krótką chwilę głaszcząc żonę po włosach, po czym wstał i ruszył do sypialni, jak najciszej umiał, nie chcąc obudzić ukochanej kobiety.

*

Hana obudziła się obolała. Kanapa to nie najwygodniejsze miejsce do odpoczynku. Ze zdziwieniem skonstatowała, że noc minęła nadspodziewanie spokojnie. Przetarła zaspane oczy i jej wzrok padł natychmiast na leżące na poduszce kartkę i tabletki.

„Kwas foliowy, nie zapomnij. Kocham - o tym też pamiętaj”.