5.

" (...) życie to nie ciągły bilans zysków i strat. Jeżeli mnie potrzebujesz, pozwól sobie pomóc."

*****

- Mówię ci – Hana i Lena podążały do swoich obowiązków pogrążone w rozmowie. – naprawdę jest lepiej. Witek się stara, coś drgnęło we mnie, coś się zaczyna dziać.

- Bardzo się cieszę.

- Wczoraj byliśmy w kinie, jutro proponuje spacer po dyżurze. Ale jednocześnie się nie narzuca, nie odbiera odmowy jako ataku, po prostu przy mnie jest. Pozwala mi decydować, co będzie dalej.

- Wydoroślał.

- Jak się bawi z Felkiem, gdybyś to widziała – Lena uśmiechnęła się leciutko. – A ty co tak mało mówisz? Ja tylko gadam? Opowiadaj!

- Nie, coś ty, lubię jak gadasz.

- Jak u was?

Hana otworzyła drzwi gabinetu.

- W porządku.

- Ja w pierwszym roku małżeństwa miałam w sobie więcej entuzjazmu.

- Zrobimy sobie w sobotę babski wieczór, to ci wszystko opowiem.

- Trzymam za słowo.

- Ech, muszę uciekać do roboty – Lena przeciągnęła się, aż zatrzeszczało jej w stawach. – Ale jeśli myślisz, że jest coś nie tak, to pamiętaj, wszystko można zmienić. I naprawdę wiele zapomnieć.

Otworzyła drzwi, żeby wyjść.

- Lena.

Zamknęła je z powrotem. Ginekolog podeszła do przyjaciółki.

- Jestem w ciąży.

*

- Na dzień dzisiejszy wszystko jest w porządku. Ciąża rozwija się prawidłowo.

- Ja tak się boję pani doktor, w moim wieku już wszystko może się zdarzyć.

- Pani Małgorzato, proszę się nie denerwować. Coraz więcej jest teraz kobiet rodzących po czterdziestce swoje pierwsze dziecko, a my na razie nie mamy żadnych powodów do zmartwień. Widzimy się za dwa tygodnie. Trzeba być uważnym, ale bez paniki.

- A czy dałoby się już…

- Nie, nie, płeć podejrzymy na następnej wizycie, wtedy, jeśli maluch dobrze się ułoży, będę prawie pewna.

- Jakoś muszę wytrzymać, chociaż niełatwo zapanować nad ciekawością. Dziękuję.

W tym momencie drzwi gabinetu otworzyły się gwałtownie.

- Zadzwonić nawet nie możesz, tak trudno?!

- Agata, mam pacjentkę, coś się stało?

- Nie sądziłam, że ty też! – krzyknęła histerycznie, zatrzaskując za sobą drzwi z całej siły.

Hana zbladła.

- Proszę… - odchrząknęła z zażenowaniem – tu na mnie chwileczkę poczekać. Zaraz dokończymy formalności. To pewnie coś poważnego, bardzo przepraszam – wyszła niezdarnie się tłumacząc.

Z trudem dogoniła biegnącą koleżankę.

- Czekaj – rzuciła chłodno, chwytając ją za ramię. – Co ty wyprawiasz? Wchodzisz mi do gabinetu bez pukania i oskarżasz o nie wiadomo co. Rozwalasz moją pracę, należą się jakieś wyjaśnienia.

Przez chwilę lekarki mierzyły się wzrokiem. Agata mrugnęła pierwsza.

- Zapytaj męża.

- Ciebie pytam.

Internistka z pogardą odwróciła się na pięcie z zamiarem odejścia.

- Kończę o szesnastej. Przyjdź, jeśli chcesz, ale lepiej, żebyś miała poważną sprawę.

*

- Hana – Piotr wszedł do gabinetu żony z plikiem kartek w ręce. – Potrzebuję twojej konsultacji. Pacjentka przyszła co prawda z tarczycą, ale skarży się na obfite krwawienia miesiączkowe. Zerkniesz na to i na nią?

Położył badania na biurku.

- Jasne, już idę. A ty pamiętasz o jutrze, prawda?

- Jeszcze nie wiem o czym, ale pamiętam – objął żonę ramieniem.

- Bez żartów, badania prenatalne.

- Badania?

Hana poczerwieniała ze złości.

- Pamiętam – Piotr pocałował ją namiętnie w usta. – Jak mógłbym zapomnieć.

- Chodź lepiej do tej pacjentki – kobieta sprawnie wysunęła się z objęć.

Spokojnie skierowali się na SOR.

- A, właśnie, Agata wpadła dzisiaj do mojego gabinetu jak kompletna histeryczka. I kazała mi zapytać ciebie dlaczego – Hana nie mogła ukryć ironii.

- Ach, te zazdrosne żony.

- Mało śmieszne, narobiła mi tylko wstydu.

- Dzwoniła do ciebie, ja odebrałem, nie powiedziała o co chodzi. Wystarczy, pani prokurator?

- A tobie nie przyszło do głowy, żeby mi o tym powiedzieć.

- Nie nadinterpretujesz? Jeśli to byłoby ważne, dałaby znać.

- No, to dała. I to jeszcze jak.

- Trzy razy p: piękna, perfekcyjna, paranoiczna.

- Mówisz o Agacie?

- Jej dotyczy tylko ostatnie p.