3.

"Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać".

*****

- Hana, obudź się – Piotr delikatnie gładził kobietę po policzku.

- Pięć minut. Proszę.

- Pięć minut było pięć minut temu.

Kobieta obróciła się z boku na plecy i przeciągnęła leniwie.

- W ogóle to czy my musimy dzisiaj gdziekolwiek iść? Nie mógłbyś się tak nagle rozchorować? – Pocałowała męża delikatnie.

- A ty co? – Piotr oddał pocałunek

- A ja… mogę na przykład się pierwszy raz w życiu spóźnić do pracy.

Przytulili się mocno do siebie i trwali tak w uścisku dłuższą chwilę.

- Niezwykle jesteś przebiegła moja żono, ale niestety oboje wiemy, że musimy iść.

- A zrobisz mi kawę?

- A mam inne wyjście? Jak zakotwiczysz w łazience, to już nie wystarczy ci czasu na przygotowanie ani kawy, ani śniadania.

*

- Piotr, ja mam dzisiaj tylko ósemkę, zdążę przygotować jakiś obiad dla Tosi, tylko ty zrób zakupy, bo w tym lekarskim domu jak zwykle nic nie ma, dziękuję za kawę, śniadanie będzie później, zjedz sam, bo ja naprawdę już muszę lecieć, a, i ja Tosię odbiorę. Nie musisz się spieszyć.

Po tych słowach Hana wybiegła z domu jak strzała. Piotr odprowadził żonę zdumionym spojrzeniem. Wzruszył tylko ramionami i też zaczął się zbierać.

*

- Ale pani doktor, czy pani tego nie rozumie? Ja mam w domu półtoraroczną córeczkę, która teraz jest z sąsiadką, ja tej kobiety nie znam, a moja Maja nie ma naprawdę z kim zostać. Ja muszę wracać do domu.

- Spokojnie, pani Magdo.

- Jak ja mam być spokojna! Niech mi pani da po prostu coś na te skurcze. Ja wracam do domu!

- Zrobimy USG, KTG i zobaczymy. No i jeszcze poproszę o zmierzenie ciśnienia. Musimy wszystko sprawdzić.

- Ale ja…

- Proszę tutaj chwile na mnie poczekać.

Hana wyszła szybko z gabinetu w poszukiwaniu pielęgniarki.

- Pani Izo – zatrzymała przechodzącą kobietę. – Proszę zmierzyć pani – w tym momencie niespodziewanie lekarka osunęła się na ziemię uderzając głową o podłogę.

- Rany boskie, pani doktor, niech mi ktoś pomoże!

Natychmiast druga pielęgniarka ułożyła Hanę na plecach i podniosła jej nogi w górę.

- Pani doktor? Hana, słyszysz mnie?

- Przynieś wózek, zabieramy ją na izbę, to już za długo trwa.

Dziewczyna posłusznie spełniła prośbę i obie kobiety podniosły powoli Hanę z ziemi.

- Ma pacjentkę w gabinecie – powiedziała Iza idąc w stronę wyjścia z oddziału – zajmij się nią.

Wchodząc szybkim krokiem na izbę przyjęć oddziału ratunkowego nerwowo wołała lekarza. Zza rogu wyszedł Przemek.

- Cholera jasna, Hana!

Sprawnie wziął siostrę na ręce i delikatnie ułożył na łóżku. Energicznie uderzał w jej policzki.

- Dość mocno uderzyła głową o ziemię, to trwa już jakieś trzy minuty, ja musze wracać na oddział.

- OK, dziękuję, damy radę.

Hana gwałtownie otworzyła oczy.

- Co się stało?

- Dzień dobry, siostrzyczko, zemdlałaś nam jak królewna z bajki.

- Przemek? Co tu robisz?

- Raczej ciebie powinienem o to zapytać.

- Gdzie jestem?

- Na izbie. I nigdzie – Powstrzymał gestem próbującą usiąść kobietę – się nie wybierasz. Nawet ze mną nie dyskutuj.

- Przemek, ja po prostu nie zjadłam śniadania.

- Tym gorzej to o tobie świadczy, uderzyłaś mocno głową w płyteczki podłogowe, trzeba sprawdzić łączność z bazą zawiadującą – uśmiechnął się do niej szelmowsko. – A poważnie – trzy minuty to za długo jak na zwykłe omdlenie. Tomografia i EKG na wszelki wielki.

- Ale moje pacjentki.

- Od teraz masz wolne.

- Jesteś okropny i traktujesz mnie jak małe dziecko. Tylko nie wspominaj Piotrowi, bo…

- O czym ma mi Przemek nie wspominać? Właśnie mnie tu przysłali z oddziału, bo cię szukałem.

Piotr podszedł do łóżka z zapakowaną w folię kanapką.

- To się trochę, stary, spóźniłeś – Przemek zerknął na jedzenie znacząco, Piotr usłyszał w jego głosie lekki wyrzut.

- Dzięki, stary, ja jestem po operacji i póki co bezrobocie, zajmę się nią.

Przemek wyszedł lekko urażony.

- Smacznego – podał żonie kanapkę – W tym czasie poszukamy sobie jakiejś izolatki. Hana, zróbmy te badania dla świętego spokoju.

- Żyć spokojnie byś mi nie dał, panie doktorze – Uśmiechnęła się do niego ciepło. – Ale za urażenie męskiej dumy mojego brata nie jestem ci specjalnie wdzięczna.

Spojrzeli na siebie figlarnie

*

- Rzeczywiście wygląda na to, że to zwykła hipoglikemia – powiedział Piotr zdejmując Hanie elektrody od EKG – Moje drugie serce jest w porządku.

- Od razu twoje – egoista – Hana ubierała się ze śmiechem.

- Egoista? Jestem ci wierny jak ten pies.

- Upierdliwy za to jak York.

- No nic, Wójcik i tak już przejął twoje pacjentki, idź do domu, ja tu muszę jeszcze trochę zostać. Tomografia też jest ok.

Hana wstała z kozetki i natychmiast się jej mocno chwyciła, bo zakręciło jej się w głowie.

- Co jest, do cholery? Hana!

- No przecież nie udaję, Piotr – powiedziała niepewnie.

- A może ty po prostu jesteś w ciąży?

- Nie, na pewno nie.

- Kiedy ostatnio miałaś okres?

- Nie pamiętam, Piotr, daj spokój.

- Mówiłaś mi, że jest pół na pół, może to tym razem nasze pół zwyciężyło?

- Wiedziałabym.

- To kiedy przychodzą trudne dni naszego małżeństwa?

- Miały już dawno temu być, ale po tym wszystkim – Hana westchnęła – Po poronieniu jestem mocno rozregulowana. A jak chcesz trudnych dni, to wystarczy jedno słowo.

- Chodź, sprawdzimy, zrobię ci USG ginekologiczne. To jest marzenie chirurga.

- Zwariowałeś.

- Wolisz Wójcika.

- Piotr – Hana natychmiast spoważniała. – Nikomu o tym nie mów. Ja nie jestem w ciąży, chociaż bardzo tego chcesz – głos lekko jej zadrżał.

Piotr wściekł się niekontrolowanie. Chwycił żonę za ramiona.

- Skończ z tymi histeriami. Mdlejesz bez przyczyny, jesteś blada, w badaniach nic ci nie wychodzi, anemii też nie masz, dziwi cię aż tak, że się martwię? Myślisz, że mówię o tym, żeby ci zrobić przykrość? Sama nie wiesz, dlaczego nie miesiączkujesz, o testach zapomnieliśmy, chodź to sprawdzić.

- Zróbmy betę – powiedziała zrezygnowana Hana.

- USG i to natychmiast. Jeśli jesteś w ciąży, chcę się upewnić, że nie jest pozamaciczna. Do kolejnej tragedii w naszym życiu nie dopuszczę, tego akurat możesz być pewna.

- Ile razy mam powtarzać, prawdopodobieństwo jest nikłe. Po prostu stres ostatnich miesięcy ze mnie wychodzi – perorowała kobieta w drodze do swojego gabinetu.

- Kobieto, puchu marny, zamilknij.

Hanie zrobiło się przykro, ale posłusznie przestała mówić, po wejściu od razu usiadła na fotelu ginekologicznym.

- Na pewno ja mam to zrobić, chcesz tego?

- Pod moją wyraźną kontrolą.

Lekarze przystąpili do badania. Po chwili na ekranie ukazał się obraz.

- No, widzę, że nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz jesteś piękna, żono.

- Piotr, nie wkurzaj mnie. I tak już czuję się idiotycznie – nagle Hana się zawahała, wstrzymała oddech. – Zrób zbliżenie.

- Hana, czy to jest?...

- Zagnieżdżony prawidłowo w macicy zarodek… To jest niemożliwe, bije mu serce – mówiła Hana bez tchu. – Piotr, to się nie dzieje naprawdę, to jest po prostu niemożliwe!

- No to mi zrobiłaś niespodziankę, mówiłem, przestańmy się spinać i się uda.

- Nieprawda – Hana wstała gwałtownie i w pośpiechu zaczęła się ubierać.

- Hej, co jest? Hana, co z tobą? To jest przecież wspaniała wiadomość!

Kobieta pędem wybiegła z gabinetu.

- Jesteśmy zaskoczeni, ale, zaczekaj! – Piotr wybiegł na korytarz, zdał sobie sprawę, że nie zdoła już dogonić żony. – A niech cię cholera! Razem z tymi twoimi histeriami! – krzyczał za nią bez opanowania.