1.

"...Zawsze gdzieś czeka jakaś mała radość. Istnieją kwiaty, które kwitną nawet w zimie".

*****

- Hana, zaczekaj – Lena biegła za przyjaciółką szpitalnym korytarzem.
- Mam dyżur, Lena…
- Nie masz, sprawdzałam, zaczekaj!
Stając naprzeciwko ginekolog spojrzała jej prosto w oczy.
- Porozmawiajmy, u ciebie?
- Lena, ja teraz…
- Ty teraz bardzo rozpaczasz, jesteś nieszczęśliwa, a ja chcę ci pokazać, że jeszcze będzie lepiej.
- Lena… Ale ja…
- Łatwiej, proszę.
Hana skierowała się w stronę swojego gabinetu, Lena z westchnieniem ulgi poszła za nią.
Wchodząc lekarka usiadła szybko za biurkiem, jakby chciała się nim odgrodzić od bólu. Lena nie zrezygnowała, przysunęła swoje krzesło, siadając naprzeciwko niej.
- I jak tam?
- Dobrze, wróciłam do pracy, mam dyżur…
- Nocny, a jest czternasta.
- Przyszłam wcześniej, po takiej przerwie…
- Hana, popatrz mi w oczy.
Lekarka spuściła wzrok.
- Hana…
Spojrzała po chwili.
- Bardzo boli, ty moja najdzielniejsza z dzielnych?
- Boli – łza spłynęła po policzku Hany – ale dam radę. Łez płynęło coraz więcej i więcej, nie powstrzymywała ich. – Ja tu sobie teraz tak będę płakać za moim dzieckiem, bo je poroniłam – oddychała płytko, łykając szloch – A ty sobie posiedź, albo idź, jak wolisz, bo o nim nie wiedziałam, bo je naraziłam.
Lena wstała i delikatnie położyła dłonie na ramionach przyjaciółki, lekko gładziła ją po plecach, Hana trzęsła się od histerycznego płaczu.
- Ja nie wiedziałam, że jestem w ciąży, gdybym wiedziała, gdybym coś zrobiła… Gdybym.
- Nic nie mogłaś zrobić, to nie twoja wina.
- Ja wiem, ale nie wierzę!
Hana nie mogła już wyksztusić ani słowa, wstrząsał nią szloch. Brakowało jej tchu. Z rozpaczą ścierała łzy wciąż płynące z oczu nieprzerwanym strumieniem.
Lena oderwała jej ręce od twarzy i mocno objęła bezsilną przyjaciółkę, chroniąc ją w silnym uścisku.
- No już, już, daj czasowi czas, tylko czas, Hana. A ja będę wysłuchiwać twoich żalów, wycierać ci łzy, a może kiedyś ktoś jeszcze oprócz mnie, kto rozbije tę twoją skorupę. To patetyczne, może cię teraz rozwścieczyć, ale uwierz mi, wszystko będzie dobrze, z czasem będzie bolało mniej, odsunie się na dalszy plan, pewnie nigdy nie zapomnisz, ale za jakiś czas będzie łatwiej. Już ćśśś.
Hana mocno wtuliła się w Lenę. Szloch powoli ustępował. Drżała tylko jeszcze z powodu natłoku emocji.
 - No, co tam? – spytała Lena z troską.
- Tam lepiej – Hana lekko uśmiechnęła się przez łzy – Lena, tak dobrze, że cię mam, nigdy na ciebie nie zasługiwałam, nigdy mnie nie zostawiaj – łzy znowu zaczęły płynąć.
- Jestem przy tobie. I będę. Poradzimy sobie.
- Tak.
Hana wstała i podeszła do umywalki, zlała twarz zimną wodą.
- Histeria, klasyczna histeria.
- Ano, ale jakby mnie ktoś tak codziennie tulił – powiedziała Lena przeciągając się rozkosznie.
Obie kobiety wybuchły radosnym śmiechem.
Hana usiadła obok Leny już spokojniejsza.
- Śpisz nocami? Marnie wyglądasz.
- Na tabletkach, ale powoli pewnie przejdzie.
- Nie chcesz porozmawiać ze specjalistą?
- Na razie nie.
- Bezpieczna odpowiedź – uśmiechnęła się Lena – Dobra, to ty ogarniaj swoje pacjentki, a ja wracam do mojego stęsknionego syna.
- Jak tam Feluś?
- Jak chcesz, sama się możesz przekonać, Latoszek dawno się o mnie nie starał.
- Naprawdę mogłabym z nim zostać?
- Jeśli tylko chcesz i to ci pomoże, to ja chętnie wybiorę się na randkę z mężem.
- Bardzo chcę spędzić noc z Feliksem – twarz Hany rozpromienił uśmiech.
- Załatwione. To ja lecę.
- Poczekaj – Hana ją zatrzymała – Ale nie myśl sobie, że ci się tak łatwo upiecze – kiedyś ty będziesz niańczyć moje.