100.

"Szczęście to radość z tego, co stało się naszym udziałem".

*****

- Spokojnie, Idalia, tylko spokojnie, wszystko jest w jak najlepszym porządku - Wiktor trzęsącymi się rękami objął głęboko oddychającą żonę.
- Drogi mężu, ja jestem absolutnie opanowana - uśmiechnęła się z trudem. - W końcu to nie pierwszy raz. Poza tym mamy jeszcze mnóstwo czasu. Po prostu jedźmy do szpitala. Tam poczuję się bezpieczniej, mimo że będzie to jeszcze trwało i trwało.
- Ja chyba trochę panikuję, pierwszy raz w życiu rodzi się mój syn, masz rację, chodźmy, tylko powoli.
- Hej! Torba! - przejęta Melania dogoniła ich w drzwiach.
Idalia wybuchnęła radosnym, zaraźliwym śmiechem.
- Okej, poddaję się, oboje jesteśmy przejęci. Mela, czy ty możesz jechać razem z nami?
- Oczywiście, jeśli tylko tego chcesz - brunetka się rozpromieniła.
- Czekamy w samochodzie - Wiktor odetchnął z ulgą, nieco takim obrotem spraw uspokojony.

*

- No, panie doktorze, jak to mówią, szewc bez butów chodzi - Radwana widok bladego kolegi szczerze ubawił.
- Poczekaj, poczekaj, kiedyś ty będziesz na moim miejscu.
- Daj Boże - odparł szczerze. - Pani doktor, dzisiaj wielki dzień.
- Wiktor, wybacz mi, ale to chyba nasze ostatnie dziecko - jęknęła Ida.
Melania delikatnie pogłaskała siostrę po włosach.
- Trzymaj się myśli, że kiedyś to się skończy, a nagroda jest niezwykle cenna, kochana, dzielniejsza kopio - wspierała bliźniaczkę z całej siły.
- Umowa się nie zmieniła, dalej radzę sobie sama - Cichocka z powrotem była stanowcza.
Wiktor zawiedziony spuścił wzrok.
- Miałem nadzieję, że w ostatniej chwili zmienisz zdanie.
- Znam ją całe życie - Melania spokojnie popatrzyła w oczy Cichockiego. - Zwykle miewa rację, spróbuj jej zaufać.
Pokiwał głową, z trudem akceptując sytuację.
- Ale nawet na krok nie ruszę się z tego korytarza, gdybyś mnie potrzebowała, powiedz położnej, że jestem.
- Jasne, że jesteś - najcudowniejszym facetem świata - Idalia zgięła się w pół pod wpływem kolejnego skurczu.
- Że do mnie nikt tak nie powie - zmartwił się Radwan. - Masz wielkie szczęście, doktorze. No to, Iduniu, idziemy, chętnie popatrzę sobie, jak ci idzie. No i na KTG. A wy tu dzielnie czekajcie. Warto.

*

- Wszystko pod kontrolą, świetnie sobie radzi - zupełnie spokojny Radwan wyszedł do czekających w niecierpliwości.
- Mam wrażenie, że to już tak długo trwa - Wiktor krążąc po korytarzu wyłamywał palce.
- Twoje zdenerwowanie jest normalne, a poród trwa tyle, ile powinien. Proponuję, żebyście poszli napić się kawy do bufetu. Minie trochę czasu, a ty ochłoniesz.
- Nie ma mowy, ja zostaję - uciął stanowczo przyszły ojciec.
- Jak chcesz - poddał się Krzysztof. - Może chociaż pani skorzysta z mojej propozycji? Mam przerwę, z przyjemnością dotrzymam towarzystwa.
Melania wstała, uśmiechając się z wdzięcznością.
- Chętnie, jestem strasznie zdenerwowana - spojrzała troskliwie na Wiktora. - Przyniosę i dla ciebie.
Pogrążeni w uprzejmej rozmowie, oddalili się energicznie, zostawiając Cichockiego w oczekiwaniu.

*

Radwan przyniósł napoje do stolika. Melania patrzyła na niego z ciekawością mądrymi, uważnymi oczami. Od razu na myśl przyszła mu Zosia, ale nie poczuł bólu, raczej lekką nostalgię, naprawdę czas leczył rany. Przez następne pół godziny siedzieli prawie bez tchu w siebie wpatrzeni, zajęci rozmową, która niespodziewanie pochłonęła ich bez reszty. W końcu umilkli zadziwieni rozwojem sytuacji, lekko speszeni.
- Teraz żeby tylko nie powiedzieć Idalia - mrugnął do niej rozbawiony.
Mela nagle zaraźliwie się roześmiała.
- Wiedziałam, że o czymś zapomniałam, powinnam się chyba przedstawić, Melania Nowicka, pianistka, na co dzień nie mająca absolutnie nic wspólnego z lekarzami i nie znosząca szpitali. No chyba że rodzi się syn mojej lepszej połowy.
- Krzysztof Radwan - uścisnęli sobie ręce. - Idalia dokładnie to samo mówi o tobie, dla niej to ty jesteś lepszą połową.
- Zawsze tak było, a prawda jest taka, że jesteśmy po prostu różne.
Radwan zauważył, że Nowicka jest wyraźnie niespokojna.
- Blado wyglądasz, nie martw się. To proces fizjologiczny i naprawdę wszystko przebiega prawidłowo. Nic jej nie będzie.
- Wiem, wiem, taki podświadomy niepokój, mamy to od dziecka.
- Masz na myśli złe samopoczucie drugiej, kiedy pierwsza cierpi? To nie bajki?
- Nie do końca bajki. Oczywiście nie odczuwam teraz z nią bólu porodowego. Ale dyskomfort, ogólne uczucie rozbicia, osłabienie, takie typowe objawy nadciągającej grypy.
- Niesamowite, i na odległość też tak można?
- Na odległość umieją tylko czarownice - szepnęła konfidencjonalnie, mrugając do niego porozumiewawczo.
Roześmiała się na zdziwienie lekarza.
- Też działa, panie doktorze, i nie ma w tym niczego niezwykłego, potocznie nazywa się to kobiecą intuicją. Każda mądra kobieta tak ma.
- Wbrew pozorom i z charakteru jesteś bardzo do siostry podobna. Kiedy Ida zgubi ciążowe kilogramy, sztuką będzie was nie pomylić.
- A co - bałbyś się, że zamiast jej, mnie wyjawisz jakieś swoje medyczne sekrety? - igrała z nim lekko.
- Uczciwie mówiąc - mógłbym wyjawiać nie tylko medyczne, ale także całkiem prywatne - znacząco spojrzał na jej leżące na stole dłonie bez obrączki.
Zarumieniła się, ukradkiem zerkając również na jego ręce.
- Zostanę w Warszawie przez jakiś czas...
Natychmiast podchwycił wątek, wykorzystując okazję.
- To może dasz zaprosić się jutro na kolację? Nie mam dyżuru... No i skoro tak dobrze nam się rozmawia...
Melania wahała się chwilę, dopijając kawę.
- Z przyjemnością - rzekła stanowczo, ostatecznie zdecydowana.
Wyciągnął rękę i przez stół położył na jej dłoni. Dziwiąc się własnemu postępowaniu, ona, zawsze tak ostrożna, nie cofnęła swojej.
- O dziewiętnastej przed szpitalem?
- Tak jest, doktorze.
- Już nie mogę się doczekać.
Uśmiechnięci, zupełnie naturalnie przyjęli jego wyznanie, wstając jednocześnie, z chęcią powrotu na oddział.
Żadne z nich jeszcze nie wiedziało, że dzień narodzin syna Idalii stanie się ważny i dla nich. Wszak życie pisze całkiem nieoczekiwane scenariusze

*

- Zapraszam - rozpromieniony Radwan otworzył przed Wiktorem drzwi sali.
Oszołomiony tatuś wbiegł natychmiast. Melania nie ruszyła się z miejsca.
- Ja poczekam, niech się poznają - powiedziała, powstrzymując łzy wzruszenia. - Na mnie przyjdzie jeszcze czas.
- Opłaca się czekać - powiedział cicho Radwan, wyciągając do niej chusteczki. - Jest cudowny, dawno nie widziałem tak rozkosznego dzieciaka. Spotkało ich cholernie wyczekane szczęście.
Idalia leżała zupełnie wykończona z noworodkiem na brzuchu, ale jej uśmiech pokazywał więcej niż zmęczenie. Promieniała niezwykłą wewnętrzną siłą i radością.
- Doczekaliśmy się - po jej policzkach natychmiast popłynęły łzy. - Przedstawiam ci efekt naszych wysiłków: Jeremi Stanisław Cichocki. Ma twoje oczy. I, daj Boże, mój charakter.
Wiktor pocałował żonę czule we włosy, zupełnie bezsensownie usiłując zapanować nad łzami. Wziął Jeremka na ręce i dokładnie obejrzał. Chłopczyk nawet się nie obudził, wygodnie dopasowując się do ramion ojca.
- Cześć, chłopie, pół życia się na ciebie wyczekałem - rozpłakał się zupełnie jawnie. - Zachwycający z ciebie egzemplarz.
- Powiesz mu to, jak zacznie przesypiać noce - Ida usiadła z trudem. - No to stało się, teraz już tylko wychować.
Roześmiali się pełni wszechogarniającej ulgi.
- Będziemy kochać nade wszystko - powiedział Cichocki z pewnością. - To i porządnie wychowamy.
- Gdzie Melania?
- Taktownie czeka na zaproszenie, wspaniała dziewczyna, a propos, oni się wcześniej znali z Radwanem?
- Nie, dlaczego pytasz?
- Sama zobaczysz.
Melania weszła do sali mocno onieśmielona, Radwan natychmiast podsunął jej krzesło, a Idalia wyciągnęła do niej ręce.
- Absolutny sukces, siostrzyczko - Nowicka mocno ściskała siostrę. -Wszystko co najgorsze macie za sobą, uwierz mi, ja się na tym znam.
Idalia w odpowiedzi po prostu promieniała.
- Chcesz poznać chrześniaka? - spytał dumny tata.
- Jeszcze pytasz? Oczywiście, tylko trochę się boję. Taki jest kruchutki.
Delikatnie włożył syna w jej ramiona. Melania omal nie rozpadła się ze szczęścia. Tylko ogromna siostrzana miłość uchroniła ją przed uczuciem zazdrości. Mimo to w duchu poprosiła Boga, żeby ją kiedyś też napotkało takie szczęście.
- Załatwmy sprawę od razu, Krzysiu - Ida przywołała lekarza gestem. - Zgodzisz się zostać z tą oto panią do pary chrzestnym ojcem Jeremisia?
Bardzo nam zależy, jak dotąd poza nami najlepiej o niego dbałeś, spisałeś się.
- Z wielką radością, jestem ogromnie zaskoczony - wzruszył się ginekolog. Pogłaskał małego po głowie.
- Hej, mały, będziesz miał najfajniejszych chrzestnych pod słońcem.
Ida z Wiktorem rozmawiali cicho, przytuleni.
Melania patrzyła w śpiącego w jej ramionach noworodka jak w obrazek. Krzysztof wyczytał z jej oczu smutek i tęsknotę. Delikatnie objął ją ramieniem.
- Marzenia się spełniają, uwierz mi, trzeba tylko bardzo mocno chcieć - wyszeptał, żeby usłyszała tylko ona.
Idalia zwycięsko mrugnęła do męża.
- Gdzie tam nieszczęścia! - prychnęła. - Od dzisiaj to szczęścia chodzą parami!