96.

„Nigdy nie prowokuj Życia do gry, mawiała moja matka. Bo Życie gra nieczysto, odmienia role, wyciąga ci karty z ręki, a czasem wymazuje z nich wszystkie obrazki..."

*****

- Ale czy pani nie rozumie, chcę się widzieć z moją żoną - mężczyzna trząsł się z tłumionej z trudem wściekłości.

Wiktoria odetchnęła. Czasem kontakty z pacjentami stawały się ponad siły.

- A ja panu kolejny raz powtarzam, że po pierwsze, jest to niemożliwe, ponieważ pana żona, jak i pan, jest w kiepskiej formie, a po drugie - ważniejsze, ona nie chce pana widzieć. I ma do tego prawo - ostatnie zdanie wypowiedziała wbrew woli, twardo i stanowczo.

Pacjent zacisnął pięści.

- Pani nic nie rozumie... - wyszeptał zgnębiony.

- Więcej niż pan mógłby przypuszczać, też jestem matką. Zarówno pan jak i ona potrzebujecie czasu, musicie otrząsnąć się z szoku - dodała już cieplejszym tonem. - Wszyscy popełniamy błędy. Wierzę, że ona kiedyś to zrozumie. Póki co opiekuje się nią szpitalny psychiatra. I niech tak na razie pozostanie. Dajmy jej trochę czasu.

Siejak zignorował jej wywód.

- Czy byłaby pani w stanie wybaczyć, gdyby podobno najbliższa pani osoba zabiła dziecko, o które staraliście się 14 lat?

- Przykro mi - odpowiedziała tylko. - Nie mam pojęcia, jaka byłaby moja reakcja. Jedno, o co bym się starała, to nie podejmować żadnych decyzji na gorąco, w tak silnych emocjach.

Wstała, pospiesznie ruszając do drzwi. Miała dosyć tej rozmowy. Przed nią był jeszcze długi, pracowity dzień, a rozpacz obojga rodziców zupełnie odbierała jej motywację, najlepszym wyjściem było sobie tego oszczędzić, choć, musiała przyznać sama przed sobą, nieco tchórzliwym.

- Pozwólcie działać czasowi - powiedziała, kładąc rękę na klamce. - Czasem nie można zrobić niczego lepszego.

- A nasza miłość, gdzie pani zdaniem w tym wszystkim jest jeszcze na nią miejsce?

Wiktoria zmusiła się, żeby udać, że nie usłyszała ostatniego pytania. Nigdy nie była specjalistką od miłości.

*

- Obróć się jeszcze z profilu - Martyna promieniała, dokonując ostatnich poprawek w wyglądzie tak niedługo już Woźnickiej. - Wierz mi, klasa, szyk i styl. Nie będą mogli oderwać od ciebie oczu.

- Ściśle mówiąc, zależy mi tylko na jednej ich parze - uśmiechnęła się lekko. - Strasznie się denerwuję. Żeby to jakoś szybko przeszło, żebyśmy nie zrobili niczego głupiego...

- Hej, to ma być najpiękniejszy dzień twojego życia, tak czy nie - czułym, kobiecym gestem poprawiła jej sukienkę.

- Bajki, mała, bajki, piękne to będzie wszystko później.

- Chyba jednak trochę przesadzasz. Ja tam myślę, że tak samo się stresujesz jak cieszysz. Ściągaj to, jest naprawdę cudnie.

- Pewnie, że się cieszę, chociaż dla nas to raczej formalność. Długie przygotowania, jeden dzień zamieszania i po krzyku.

- Ech, ty i to twoje praktyczne podejście - dziewczyna wzruszyła buntowniczo ramionami. - Żyj chwilą, łap magię tego dnia!

- Wiem, beznadziejnie się upieram, ale naprawdę bym chciała dać mu prawdziwą magię dopiero później. Całą swoją cierpliwość i wyrozumiałość. Mimo że często będzie mi ich obu brakowało - westchnęła.

- Może po prostu go kochaj, co? A on niech kocha ciebie. Wszystko inne jakoś dogracie. I nie myśl, że tylko tak gadam, bo z Radkiem czasem jest naprawdę cholernie trudno wytrzymać.

Ciepło się do siebie uśmiechnęły.

- To skoro uważasz, że wstydu nie ma. Czas stawić czoła temu dniu.

*

- Ida, jeśli się nie pospieszysz, przysięgam, nie zdążymy! - Wiktor bezradnie rozłożył ręce.

- Spieszę to ja do ciebie z wiadomością - przebiorę się w szpitalu, bo muszę tam jeszcze do kogoś zajrzeć.

- Idalia, twoja najlepsza przyjaciółka wychodzi dzisiaj za mąż. Tak nieśmiało tylko przypominam.

- I właśnie dlatego muszę tam iść, bo inaczej nie będę w stanie się w pełni tym dniem ucieszyć.

Wiktor pokręcił głową, podnosząc się z miejsca.

- No to jedźmy, skoro musisz.

Brunetka wspięła się na palce i mocno go pocałowała.

*

Nawet luźny fartuch nie był już w stanie zatuszować ciężarnego brzucha Idalii. Bardzo obawiała się, żeby ten fakt nie stanął pomiędzy nią a Weroniką. Ale czy było jakieś lepsze wyjście? Stając przed drzwiami mocno postanowiła, że to jej ostatnia pacjentka przed porodem. Poczuła potrzebę nacieszenia się ciążą, siostrą, mężem i spokojem. Wiedziała, że nie zmieni już zdania.

Kobieta wyglądała jak marionetka. Siedziała na łóżku blada, z ciemnymi kręgami pod oczami, rozczochrana, kompletnie niezainteresowana  otoczeniem.

"Jak się czujesz? - Najgłupsze pytanie świata" - pomyślała lekarka. "Jak można się czuć, kiedy funkcje życiowe podtrzymuje wyłącznie naturalna zdolność organizmu?"

Dlatego się nie odezwała, ani jednym słowem. Usiadła obok Weroniki i po prostu czekała, milczeniem i obecnością dodając otuchy. Przełączanie się między rozpaczą tej sytuacji, a radością z powodu Agaty miała opanowane do perfekcji, bo poparte doświadczeniem własnym.

- Nadal nie mogę w to uwierzyć - padły ciche, beznamiętne słowa. - Mam wrażenie, że Filip zaraz tu wbiegnie, rzuci się w moje ramiona, przytuli całą powierzchnią ciała. Poprawię mu ciągle podwijającą się bluzeczkę. Utulę i okryję kołdrą na dobranoc.

Ida ostrożnie nabrała tchu. Nie pomogło. Nadal nie miała pojęcia, co powiedzieć. Dlatego wyciągnęła tylko rękę, głaszcząc chłodną dłoń pacjentki. Własne dziecko zaniepokojone tłukło ją po żebrach.

- A powinnam jakoś żyć, z dnia na dzień, powoli, z godziny na godzinę szukać motywacji. Moja matka powiedziała, że przecież mam męża. Jeśli tylko zechcemy, nawet zaraz możemy mieć kolejne dziecko. Czy jesteś w stanie sobie to wyobrazić? Potraktowała Filipa, swojego wnuka, jak zniszczony ciuch, który wystarczy wymienić. I to jeszcze w dobrej wierze!

Rozpaczliwie, zbyt mocno, ścisnęła dłoń Idalii.

- Tylko czas - powiedziała psychiatra cicho. - Ja za takie złote rady po śmierci córki wyrzucałam za drzwi. A dzisiaj, sama widzisz - pogładziła brzuch. - Naprawdę bym się nie spodziewała, że jeszcze kiedyś znajdę odwagę, miłość, czasami nawet szczęście.

- To dlatego nie mówisz mi, że będzie dobrze... - wargi Weroniki drgnęły.

- Bo jeszcze długo nie będzie, ale jesteś silna, to widać. Wytrwasz.

- Życie nigdy mnie nie oszczędzało. Najgorzej to uwierzyć, pogodzić się... - ukryła twarz w dłoniach. - I spojrzeć mu w oczy. Nie karać go każdym gestem. Przecież to nie on jest sprawcą wypadku... A fotelik... to okropne, ale ja też tak czasem robiłam.

- Fatalny, typowy dla życia splot wydarzeń.

- O jeden raz za dużo. Konsekwencje, atrybut dorosłości. Nie mam pojęcia, nie wiem, skąd wziąć siłę.

Spojrzała na brzuch lekarki.

- Mogę dotknąć?

- Oczywiście.

Pogłaskała delikatnie podskakującą wypukłość.

- Może stąd? - zamyśliła się. - Z nowego życia, cudu narodzin, absolutnie niewinnego początku. Pozwól mi się nad tym zastanowić. Daj mi trochę czasu.

Ida włożyła w jej dłoń wizytówkę.

- Daj mi znać, jak wymyślisz. Lub jeśli cokolwiek innego będę mogła zrobić.

*

- Idalia, jeszcze tu jesteś? - Wiktoria wbiegła do lekarskiego na niebotycznie wysokich obcasach.

- Właśnie wychodzę - rzuciła szybkie spojrzenie w lustro. Nie było innej rady, musiała zaakceptować nową figurę.

- Bo taka sprawa jest... czy mogłabym się z tobą zabrać? Ostatnio trochę o niej zapominałam. Nie mogła szczególnie na mnie liczyć...

- Nie tłumacz mi się, po prostu chodź. Jesteśmy jej teraz tak samo potrzebne.

- A czy i ja mógłbym się do pięknych pań przyłączyć? - Radwan uśmiechnął się figlarnie.

- Do pięknych pań i mojego męża - Cichocka mocno ścisnęła mu dłoń.

- Wyglądacie zjawiskowo, zwłaszcza mamusia.

- Już mnie nie czaruj, ciąża ma swoje prawa.

- Naprawdę świetnie wyglądasz - poparła go Consalida, którą Radwan szarmancko ujął pod rękę. Pospiesznie, odświętnie ubrani i tak samo przejęci, ruszyli do samochodu.

*

Idalia, Wiktor, Hana i Piotr, stojąc w tłumie oczekujących młodej pary przed kościołem gości, wymienili uprzejmości.

- Czy wy też w takich sytuacjach przypominacie sobie, jak to u was było? - spytała zaciekawiona Hana.

- O taaak, Wiktor zwłaszcza - brunetka zachichotała.

- Dlaczego? - dopytywał Piotr.

- Nawet mi nie przypominaj, mało brakło, a bym się spóźnił.

- Korki? - podsunął Piotr usłużnie.

- Gdzie tam - prychnęła Ida. - Pomyliły mu się godziny. Dopiero najlepszy przyjaciel go uświadomił.

- Otóż to - podchwyciła Hana. - Czym bylibyśmy bez przyjaciół... No i wygląda na to, że jadą.

W istocie, oczy wszystkich zwróciły się na parkujący przed kościołem samochód. Tylko Idalia zauważyła powracające do siebie i zaraz potem szybko uciekające spojrzenia Wiktorii i Adama. Uśmiechnęła się pobłażliwie, bo czy oni naprawdę wierzyli, że zdołają oszukać swoje przeznaczenie?