85.

"A gdybyśmy tak mogli przeżywać nasze życie raz za razem, żeby wreszcie zrobić to jak należy? Czy to nie byłoby wspaniałe?"

*****

Siedziały sztywno przy stole, chłodno mierząc się wzrokiem, każda dotknięta do żywego, przepełniona swoimi racjami.
W końcu napięcia nie wytrzymał Wiktor. Wszedł do kuchni z mocnym postanowieniem rozwiązania konfliktu.
- Moje panie, tak dalej być nie może. Porozmawiajcie wreszcie ze sobą albo niech każda z was zajmie się swoim życiem, jeśli was na to nie stać.
Nadal panowała złowroga cisza. Tym razem jednak kobiety wspólnym frontem oskarżycielsko spojrzały na mężczyznę, nie chcąc, żeby mieszał się w ich sprawy.
- Melania, Idalia spodziewa się dziecka i zabraniam jej się denerwować. Rozumiesz to? Stres teraz szkodzi jej najbardziej. I jeśli natychmiast czegoś z tą sytuacją nie zrobicie, będę zmuszony cię wyprosić. choć nie ukrywam, z przykrością. Równie nieprzyjemnie jest patrzeć, jak rozwiązujecie problemy dorosłych ludzi w przedszkolny sposób.
Pianistka otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Na chwilę w jej wzroku pojawiła się kierowana do Idalii czułość, trwało to jednak tylko moment.
- Idalia, Melania przyjechała do ciebie po wsparcie i ty jako kochająca siostra powinnaś jej go po prostu udzielić, a nie zachowywać się swoją drogą skandalicznie.
- Ona nie przyjechała po moje wsparcie, Wiktor - rzuciła gniewnie Ida.
- A skąd wiesz, zapytałaś mnie o to? - oburzyła się siostra.
- Jesteście na dobrej drodze - westchnął Cichocki. - Powodzenia.
Niepewny, czy kobiety powinny zostać same, a jednocześnie przekonany, że inaczej ta sprawa nigdy się nie wyjaśni, wyszedł z pomieszczenia, zabierając swoją kawę.

*

- Melania - moja odpowiedź na twoje niezadane pytanie brzmi nie. Po prostu nie. Nie pojadę do twojej matki...
- Naszej matki, Ida, naszej. Możesz się oszukiwać, ile chcesz, ale to zawsze będzie twoja matka. Żywa lub też martwa.
Psychiatra ukryła twarz w dłoniach.
- Dlaczego ty mi to robisz? - jęknęła zawiedziona.
- Dla twojego dobra, siostrzyczko. Nie masz żadnej pewności, że to nie jest ostatnia okazja do waszego spotkania.
Idalia zdenerwowała się na nowo.
- Mela, a czy tobie chociaż raz przyszło do głowy, że ona nie chce mojego wybaczenia? Czy pomyślałaś o tym, że ma totalnie gdzieś mój ból, mój żal? Czy pomyślałaś choćby raz, że żeby komuś coś wybaczać, trzeba najpierw o wybaczenie poprosić, trzeba przeprosić, a nade wszystko trzeba żałować?
Melania westchnęła.
- Ty się z nią nigdy nie spotkasz...
Idalia nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła, dla niej sprawa była oczywista.
Nowicka jednak próbowała dalej.
- Dlaczego nie chcesz być do końca w porządku? Dlaczego nie chcesz po prostu do niej podejść i powiedzieć, że było - minęło.
- Ja jestem nie w porządku? Tylko dlatego że mam żal? W dodatku mam do niego prawo, bo traktowała mnie całe życie gorzej niż psa lub służącą! Nie rozśmieszaj mnie, siostrzyczko!
- Co zrobisz ze swoim żalem, kiedy ona umrze?
- Nie umrze, spokojnie, złego diabli nie biorą.
Pianistka się skrzywiła, a w jej oczach pojawiły się łzy.
Idalia nie wytrzymała łez. Szybko wstała i mocno, z całego serca objęła siostrę.
- Kocham cię, głupolu, i przepraszam za to, co powiedziałam, było nie na miejscu. Nie zdążyłam nad sobą zapanować. Spróbuj zrozumieć, Melutka, że ona jest tylko tobie bliska. Ciebie ceniła, wychowała i kochała. Dla mnie jest już w zasadzie obcym człowiekiem. Nawet teraz, na myśl, że jako pediatra prowadziła samochód po pijanemu robi mi się niedobrze. Gdybym tam z tobą pojechała, nawet przywitanie byłoby nieszczere. A przecież nie o to ci chodzi.
- Ale chociaż spróbuj, żebyś nie żałowała, proszę cię.
- Mogę zawieźć tam ciebie. Pomóc ci uporać się jakoś ze strachem o nią. Ale to wszystko, nie stać mnie na nic więcej. I najlepsze co możesz teraz zrobić, to nigdy więcej nie podejmować tematu.
- A jeśli ona będzie chciała cię zobaczyć?
- Zapewniam cię, nie będzie, ja dla niej nie istnieję. Im wcześniej to zrozumiesz, tym lepiej dla ciebie.
- A jeśli?
- To wtedy jeszcze raz się zastanowię.
Melania zrozumiała, że musi jej to wystarczyć. Pogłaskała siostrę po twarzy.
- Nie chciałam cię uderzyć, przepraszam.
- Nie ma sprawy.
- Jak się czujesz?
- Bywało lepiej, ale z każdym tygodniem do przodu.
- Chciałabym już go zobaczyć.
- Jego?
- Będziesz miała synka.
- Hej, czy ty chcesz mi powiedzieć, że jesteś poza wszystkim jeszcze wróżką?
- Nazwijmy to intuicją siostry bliźniaczki. To co, zawieziesz mnie do niej?
- Jasne, akurat mam kilka spraw do załatwienia w tamtej okolicy.

*

Agata zlewała zimną wodą zmęczoną twarz.
- Rozmawiałaś z Wiki? - zapytał Adam bez wstępów.
- Nie rozmawiałam i nie porozmawiam! W ogóle nie zamierzam się mieszać w wasze sprawy. Jesteście dorosłymi ludźmi, radźcie sobie sami. Byle szybko, bo nie idzie z wami wytrzymać.
- Co ja?
- A czy ja mówię, że ty? Wy oboje. Dosłownie na głowy wam padło! Wydawało mi się, że przyjaźnię się z fajnymi, inteligentnymi ludźmi, a tymczasem po ciebie do szpitala przyjeżdża co dzień inna laska, panie amancie, a ona wraca nieprzytomna z jakiejś imprezy dla nastolatków i jeszcze do mnie wydzwania. Czas zmądrzeć, najwyższy. A może po prostu idźcie do łóżka!
- Agata!
- Agata przyjęła chyba ze dwadzieścia osób na izbie i nadal nie widać końca tej nocy. Jeśli nie pozwolisz mi się na chwilę położyć, to chyba zaraz się przewrócę.
- Hej, prosiłaś o konsultację? - do gabinetu weszła zaspana Hana.
- No widzisz? Przez ciebie, adonisie, zapomniałam! Tak, chodźmy, widzę, że u ciebie lżejsza noc.
- Karetka, szybko! - krzyk ratownika nie pozwolił Hanie odpowiedzieć.
- W sali obserwacji, pielęgniarka ci wyjaśni...
- Ja ją znam, ona wczoraj u mnie była! -wykrzyknęła ginekolog ze zgrozą.
- No to chyba nie spodobała jej się wizyta - spróbował zażartować ratownik. - Połknęła raczej wszystkie tabletki, jakie miała w zasięgu i popiła alkoholem. Przeciwbólowe, nasenne, przeciw grypie, nie mamy pojęcia, co jeszcze. W karetce się zatrzymała.
Nie dokończył relacjonować przypadku.
- Cholera, migotanie komór, zbierać się, raz, raz! Zaczyna ten najmniej wykończony! - komenderowała Agata.
Pierwsza do reanimacji rzuciła się ginekolog. Spektakularny powrót pacjentki mocno nią wstrząsnął.
- Anastazja, nie zrobisz mi tego! - krzyknęła, nie przerywając masażu serca. - W życiu nie ma tak prosto!
- Zaraz cię zmienię - wtrącił Adam.
- Strzelamy, to nic nie da, odsuńcie się - powiedziała smutno Agata. - Na początek dwieście.
Żadnej reakcji. Lekarze ponownie przystąpili do uciskania mostka pacjentki.
- Wrzuć jej adrenalinę, na co czekasz! - zirytowała się najbardziej ze wszystkich przejęta Goldberg.
- Na przykład na to, żeby jej nie zabić, nie wiemy co wzięła - bronił stanowiska Agaty Adam.
- Ładuję 360, bo nie ma zmian, no i tę adrenalinę, nawet zwiększoną - Woźnicka nie włączyła się do sporu, spokojnie robiła swoje. Choć tego aspektu ratowania życia szczerze nienawidziła. To nie były dobre i budujące emocje.
- Odsuńcie się! Strzelam!
Nie zmieniło się nic.
Troje lekarzy na przemian podawało leki, defibrylowało i masowało oporne na ich działania serce.
Nagle powietrze wypełnił pisk urządzenia.
- Asystolia - powiedział zdyszany Adam.
- Nie jestem na pierwszym roku, masuj - warknęła Hana.
Agata otarła pot z czoła. Zachciało jej się płakać. Pacjentka z wyglądu była mniej więcej w jej wieku.
Z jawną rozpaczą spojrzała na Adama, ale jeszcze nie chciała się poddać.
- Do trzydziestu i ja, dajcie jeszcze 360. Może akurat...
- Daj spokój, Agata, co ty, dzisiaj się urodziłaś? - Adam zwątpił jako pierwszy.
- 28, 29, 30 - Hana podniosła się z kolan, rozcierając drżące dłonie. - A tobie by dobrze zrobiło, gdybyś chociaż czasem umiał się zwyczajnie zamknąć - spiorunowała wzrokiem Adama.
Po raz kolejny przystąpiono do defibrylacji.
Agacie ostatecznie omdlały ręce. Chciała już tylko opuścić pomieszczenie.
- Jaki czas zgonu? - spytała przez zaciśnięte usta, powstrzymując łzy.
- Druga dwadzieścia siedem - Odpowiedział Adam bezbarwnym tonem.
- No i czemu ty mi to zrobiłaś, dziewczyno? - Hana płakała bez oporu.
- Strasznie mi przykro, Hana, wiesz jak jest - wykończona Agata podała jej papierowe ręczniki.
Ginekolog jednak wyszła bez słowa. Aktualnie wszystkiego było dla niej za wiele.
Agata spojrzała na defibrylator i kobietę, z całego serca pragnąc rzucić urządzeniem o ścianę. Zacisnęła tylko pięści.
- Zdarza się, nie jesteś bogiem, idź ochłonąć, ja tu dokończę - Adam się zawahał.
- I właśnie dlatego, że się "zdarza", chociaż nie masz na to wpływu, a robisz wszystko, żeby odmienić im los, byłabym bardzo wdzięczna, żeby bliskie mi osoby nie rujnowały chociaż tego, na co wpływ mają. Przemyśl!
Wyszła ciężkim krokiem, a po chwili rzuciła się bez sił na niewygodny, szpitalny tapczan, ale końca dyżuru nie przyspieszyła nawet śmierć.