84.

"Czuję, że biorę oddech za oddechem.
Jednym z tych oddechów jesteś ty".

*****

- No widzisz Szczepanku, znowu siedzimy sami. Pan w pracy, a nam smutno.
Kot spojrzał na Idalię mądrym wzrokiem i zwinnie wskoczył na jej kolana.
- Pieszczot się zachciało, co? Bo micha od dawna już pełna - pogłaskała z czułością mruczące zwierzątko. - Jak ja mogłam bez ciebie żyć, strasznie się przyzwyczaiłam. Kawę przynajmniej jest z kim wypić z rana - napiła się gorącego napoju. - No i porozmawiać oczywiście.
Zwierzak zwinął się w kłębek i ułożył wygodnie do snu, przymykając zielone oczy.
Ida westchnęła, nagle dziwnie spokojna. Uśmiechnęła się do siebie i kota.
- Tyle u nas ostatnio dobrego, futrzaste moje kochanie, że aż się boję, że jeśli runie, to z niezłym hukiem.
Kot nie odpowiedział, nie uważając tego za stosowne. Czarne myśli jego pani na przemian pojawiały się i znikały - norma.
- Wiktor jest mężem na medal, mam nadzieję, że i ja żoną. Melutka codziennie dzwoni w przerwach od zapracowywania się na śmierć. Swoją drogą, kocie, ciekawi mnie, czy to wpływ matki czy samotność. Ale może kiedyś się dowiem. No i w naszym życiu niebawem zaistnieje ktoś jeszcze, to znaczy już istnieje, tylko bardzo nieśmiało. A ja taka jestem głupia, że nie umiem się na razie mocno związać z tą myślą. Dobrze by było, gdybyś się nim opiekował.
Futrzak wyciągnął się na długość kolan psychiatry, układając łeb na przednich łapach w lwiej pozie.
- Rozumiem, że jesteśmy umówieni - z uśmiechem podrapała go za uchem. - No to teraz musisz mi wybaczyć przymusowy transport na własne legowisko, ale kawy został ostatni łyk i pacjenci czekają.
Idąc do łazienki, zobaczyła jeszcze odprowadzający ją tęskny wzrok ponownie zasypiającego przyjaciela.

*

- Agata! - Idalia zawołała jak zwykle gdzieś pędzącą koleżankę.
- Nie mogę tak bardzo jak chcę!
- Minuta, powiedz mi tylko, co z tym maluchem, co z Radwanem o niego walczycie?
- Wypisany, przyszli rodzice co dzień go odwiedzają, a nieubłagane procedury trwają.
- Czyli ku dobremu, bardzo mnie to cieszy.
- Muszą to wygrać. A teraz ja naprawdę muszę biec.
- Idalia - tym razem wzywającą stała się Hana, co nieco zdziwiło Cichocką. Nie miała z koleżanką szczególnie zażyłych stosunków. Zdecydowanie częściej rozmawiała z jej mężem.
- Co tam? - spytała dosyć niepewnie. Nadal trudno podejmowało jej się rozmowy z dalszymi znajomymi.
- Serdecznie, z całego serca ci gratuluję.
Psychiatra oblała się rumieńcem.
- Przecież nic nie widać.
- To zależy, jak kto patrzy. Ja ciążę rozpoznaję instynktownie. A ty instynktownie chronisz brzuch. Wypatrujesz potencjalnego zagrożenia.
- Być może - spięła się Ida.
Hana dotknęła ramienia kobiety w uspokajającym geście.
- Wszystko będzie dobrze. Nie bój się, na początek podaruj mu swój spokój. Piękny początek. Wiem, że to niełatwe, ale bardzo ważne.
Idalii zakręciło się w głowie, w oczach stanęły łzy. Hana delikatnie posadziła ją na krześle.
- Tylko że ja to wszystko już przeszłam, nawet więcej, dwa piękne lata, a potem był koniec. I jeśli teraz...
- Nic się teraz nie stanie. Takie tragedie nie dotykają dwa razy. Tylko musisz w to uwierzyć - podała jej chusteczki. - Ono czuje twój stres, on jest zagrożeniem.
- Wybacz - zawstydziła się.
- Rozumiem i hormony i strach. Ciąża z Sarą była dla mnie drogą przez mękę po wcześniejszym poronieniu. Dlatego przykro mi, że twój strach potrwa dłużej. I dlatego tak obcesowo mieszam się w twoje sprawy.
- Hana, a jeśli ja się nie nadaję? Ja o nim nawet nie myślę, łapię się na wyrzucaniu go z głowy, boję się oswoić, przywiązać - wyrzuciła niespodziewanie dla samej siebie.
- Zdziwiłabym się, gdyby było inaczej. Pozwól działać czasowi. Idalia, najpierw zobaczysz je na USG, potem poczujesz jego ruchy, a potem z każdym dniem będziesz zakochiwać się bez pamięci, aż minie ten graniczny czas. Może już wtedy wcale tego nie zauważysz.
Jednocześnie zadzwonił telefon Idalii i pielęgniarka poprosiła Hanę na izbę. Obie zignorowały wezwania.
- Dziękuję ci, postaram się. Nastawienie to podobno połowa sukcesu.
- I wszystko siedzi w naszej głowie, nikt nie wie tego lepiej od ciebie.
Odeszły, nieśmiało uśmiechając się do siebie. Idalia w jednej chwili zrozumiała, dlaczego mądry i ambitny Piotr wybrał na żonę akurat niepozorną ginekolog.

*

- Co się dzieje? Pacjentka przełożyła spotkanie, dlatego nie ma mnie na oddziale - Cichocka zwróciła się do pielęgniarki.
- W gabinecie czeka na panią doktor siostra, wnioskując z jej nastroju, to coś poważnego.
Idalia zbladła. Zapomniała o podziękowaniu. Biegnąc rozpaczliwie korytarzem, w głowie miała wszelkie koszmary świata.
- Melania! - nic więcej nie zdołała wykrztusić.
Pianistka tarła oczy przemoczoną chusteczką, która nie była już w stanie wchłonąć ani jednej łzy.
- No powiedz! - krzyknęła Ida panicznie.
- Matka miała wypadek. Prowadziła po pijanemu. Ja nie wiem dlaczego. Idalia, ona jest nieprzytomna. Podejrzewają jakiegoś krwiaka, czy coś, ja nie wiem, co mam robić.
Psychiatra przez chwilę stała w bezruchu z nieruchomą twarzą. Później nie mogła zrozumieć, dlaczego nie udało jej się nad sobą zapanować. Przecież była w tym mistrzynią.
- Pan Bóg nie rychliwy, ale sprawiedliwy - powiedziała bezbarwnym tonem.
A w następnej chwili Melania z całej siły uderzyła ją otwartą dłonią w twarz.

*

- Idioci! Mordercy! Konowały! Zróbcie coś! Bo umrę tutaj, ale stracicie prawo do wykonywania zawodu! - Hana stała w drzwiach gabinetu, z każdym słowem czerwonej z wściekłości pacjentki szerzej otwierając oczy ze zdziwienia.
- Dzień dobry, Hana Goldberg...
- Wszyscy jesteście niedouczeni!
- Ola, wyjdźmy, proszę zostać z panią - zwróciła się do nieźle wystraszonej pielęgniarki.
Spanikowana doktor Pietrzak posłusznie wykonała polecenie.
- O co chodzi, konkrety.
- Hana, ja naprawdę.
- Konkrety!
- Wbiegła tu. Nie z karetki, z ulicy. Krwawiła z dróg rodnych. Narobiła zamieszania, że poronienie. Ósmy tydzień. Wszyscy zareagowali.
- Co dalej?
- Zbadałam ją natychmiast. I nie ma mowy o ciąży. I wtedy wpadła w szał, rzuciła się na mnie.
- Jesteś pewna?
- Jak najbardziej tak, macica nawet nie jest rozpulchniona, ani śladu pęcherzyka. A krwawi torbiel na jajniku. Chciałam przystąpić do leczenia. Ale ona mi wmawia, że ciąża i macha przed nosem pozytywnym testem.
- Wiesz, że w takiej sytuacji wychodzi test fałszywie pozytywny.
- To dlaczego ludzie je robią? Dlaczego nie idą do lekarza lub chociaż kontrolują przyrost gonadotropiny...
- Ola, samej ciężko byłoby ci uwierzyć, że pozytywny test nie oznacza ciąży. Że to nie dziecko, a hormony mieszają. Porozmawiam z nią, ale boję się, że nie obejdzie się bez Trettera. A ty zanim zaczniesz oceniać, czasem spróbuj postawić się na czyimś miejscu. To bardzo nieprzyjaźnie się nazywa, ale ma ogromny sens. A mam na myśli czynnik ludzki.

*

- No co, pani też? Pani też będzie mi wmawiać? - pacjentka tarła zapłakane oczy, nie mogąc jeszcze wybrać pomiędzy rozpaczą a wściekłością.
- Pani Anastazjo, mnie jest po prostu bardzo przykro, to wszystko. Tak jak pani byłabym bardzo rozczarowana. Niestety takie sytuacje się zdarzają.
- Zdarzają! Wy się po prostu pomyliliście! Ja mam test - wybuchając płaczem, po raz kolejny zasłoniła się przedmiotem jak tarczą.
- Powalczymy o tę wymarzoną ciążę razem, ale najpierw leczenie - powiedziała ciepło. - Chciałabym panią zbadać po raz drugi, podać leki. Zapanować nad krwawieniem.
- Jakie leczenie! Ja robiłam wszystkie możliwe badania prywatnie! Nic mi nie jest! Od pięciu lat się staramy! Ja wzięłam kredyt, rozumie pani? Bo mnie nie stać na to wszystko, ja w sklepie tylko sprzedaję. Męża namówiłam na badania, jest zdrowy, to ze mną jest coś nie tak, a wy lekarze nic nie chcecie zrobić. Ja chcę mieć jedno zdrowe dziecko, tylko tyle!
Gwałtownie podniosła koszulkę, pokazując Hanie pokryty bliznami od igieł brzuch.
- Wie pani ile było tych zastrzyków? Wytrzymałaby to pani? A teraz mówicie, że to nie była ciąża! Już od momentu każdej owulacji, bo po teście byłoby za późno na reakcję, za późno dla mojego dziecka!
- Proszę mnie posłuchać, przynieść wszystkie wyniki.
- Ja pójdę do innego lekarza, do prawdziwego szpitala! A was oskarżę, że przez wasze niedopatrzenie straciłam dziecko.
Hana usiadła i przestała przekonywać, spokojnie czekała, aż pacjentka trochę ochłonie.
Ku jej zdziwieniu wszystko nie odbyło się standardowo. Pacjentka wytarła nos, szybko pozbierała swoje rzeczy i lekko się zataczając wyszła, mocno trzaskając drzwiami zamiast pożegnania.
Goldberg ukryła twarz w dłoniach. Aż do końca dnia niepokoiło ją złe przeczucie. Nie umiała wyrzucić z myśli pełnych obłędu oczu kobiety nawet kładąc się spać.