79.

"Gdy słowa już daremne, myśli daremne, a wyobraźni nie chce się już wyobrażać, jeszcze tylko muzyka. Jeszcze tylko muzyka na ten świat, na to życie".

*****

Drzwi otworzyły się, kiedy Agata wyjęła klucze z torebki.
- Idalia! Już jesteś! A ja przyszłam nakarmić Szczepana.
- Idalia aktualnie pod prysznicem, ale zapraszam - Melania przepuściła lekarkę w drzwiach.
- Ale jak to... Co...
- Ano tak - z wnętrza domu wyłonił się Wiktor. - Czary-mary, sobowtóry - uścisnął Agatę i pomógł jej, ciągle dosyć oszołomionej, zdjąć płaszcz. - Pani doktor podyżurowo blada, nie stresujmy jej dodatkowo.
- Racja, zróbmy kawy w celu leczniczym - mrugnęła Melania, po czym zniknęła w kuchni.
Szczepan przybiegł galopem i miauknąwszy radośnie, otarł się o nogi internistki.
- Kocie, może ty mi coś wyjaśnisz? - jęknęła skołowana Agata.
- Już gnam się tłumaczyć, ale pretensje raczej należy mieć genetyczne - Idalia wyszła z łazienki, poprawiając na głowie turban z ręcznika. - Melania, moja utalentowana siostra. Ta zdecydowanie lepsza kopia.
- I ja nic o niej dotąd nie wiedziałam?
- Bo życie jest bardzo skomplikowane, Agatko - uzupełnił ginekolog. - Ja poznałem ją wczoraj.
- Iduś, ty kompletny oszołomie - lekarka zbierała się jak potrafiła. - Ukrywasz przed światem tak bliską osobę? Co mnie z tobą jeszcze czeka?
- Nikogo nie ukrywam. Właśnie się na nowo znalazłyśmy. A czeka cię ze mną mnóstwo przygód.
- A że trochę nam znajdowanie się zajęło, cóż, problemy na łączach zdarzają się nawet u bliźniąt. Mela Nowicka - brunetka wyciągnęła rękę do Agaty.
- Agata Woźnicka. Miło cię poznać, choć prędzej przewidziałabym trzęsienie ziemi.
- Mam nadzieję, że nie zabraknie cię wieczorem. Od razu widać, że jesteś dla Idy ważna. Serdecznie zapraszam, zrobię, co w mojej mocy, żeby to nie był stracony czas.
Woźnicka spojrzała pytająco, nic nie rozumiejąc.
- Pij kawę - Ida podała jej parujący kubek. - Melut, idź się ogarniaj i załatwiaj te wasze artystyczne sprawy. I nie świruj ze specjalnymi zaproszeniami do pierwszych rzędów, bo mam dość brania mnie za ciebie. A ja pogadam z Agatą i wszystko jej wytłumaczę. Potrzebuje lekkiego wprowadzenia w temat. Koncertu też.
- W porządku, Ida, pamiętaj tylko o naszej rozmowie. Bardzo chcę potem do niej wrócić.
- Ale ja nie chcę. Nie ma żadnej rozmowy. Dla mnie temat matki przestał istnieć z dniem opuszczenia domu rodzinnego.
- Ale ona...
- Dyskusja skończona! - rzuciła psychiatra ostro, zbyt ostro, wprawiając Woźnicką w kompletną konsternację.

*

- Ciociu, możemy jeszcze coli? - wrzasnęła Kornelia, otwierając drzwi swojego pokoju.
- Możecie, ale pamiętaj, że w przyszłym tygodniu możesz o coli zapomnieć. I weź jakieś słodycze. Jak święto, to święto.
- Dobrze się czujesz? Niczego ci nie potrzeba?
- Tak, jestem tylko trochę zmęczona. Nie martw się, kochanie.
Zuzia leżała na kanapie, obłożona książkami, w większości kryminałami i czasopismami o wychowywaniu dzieci.
- Nic jej nie jest. Hana też dużo leżała, jak była w ciąży - Tosia nalała napoju do szklanek. - A teraz Sara trochę ryczy, jak jej na coś nie pozwalam, ale ogólnie jest fajna i słodka.
Dziewczynki, biorąc jeszcze chipsy, wróciły do pokoju.
- I nie boisz się, że rodzice będą kochać małą bardziej niż ciebie?
- Coś ty, to głupie i dziecinne. Dorośli się nad tym nie zastanawiają - dziewczynka z upodobaniem napiła się coli. - To tak jakbym ja miała myśleć, czy bardziej kocham mamę, czy tatę. Każde kocham inaczej, ale tak samo. Oni też tak mają. Wiadomo, że Sarenka potrzebuje więcej ich czasu i uwagi, bo jest maluchem, ale jak im przy niej pomagam, to potem więcej czasu mają dla mnie. Hana też.
- A kochasz Hanę?
- Bardzo. Czasem nawet bardziej niż mamę, to pewnie jest złe, ale taka jest prawda. Hana nigdy by mnie nie zostawiła. Ona strasznie kocha dzieci, bo jedno jej dziecko kiedyś umarło w brzuchu. Była wtedy bardzo smutna i pomagało jej to, że ja z nią byłam.
- To tak jak dziecko cioci Zuzi. Dlatego teraz musi leżeć i tak bardzo kocha mnie. Szkoda, że nasze mamy nie straciły dzieci. Może wtedy by kochały nas tak bardzo, jak my za nimi tęsknimy.
-Ale szkoda, że niedługo przyjdzie po mnie tata. Chciałabym jeszcze zobaczyć twój komputer i książki. No i myślałam, że pójdziemy na spacer.
- To przyjdziesz drugi raz. I jeszcze następny.
- O nie, teraz ty do mnie, musisz poznać Sarę, polubisz ją.
- No dobra, to dotrzymaj słowa.
- A mogę najpierw mieć do ciebie prośbę?
- Jaką?
- Chciałabym zadzwonić z twojego telefonu.
- Spoko - dziewczynka przygotowała urządzenie do połączenia, a syntezator mowy znowu zaciekawił Tosię. Córka Piotra Podyktowała numer. Niestety - po drugiej stronie nikt się nie zgłosił.
- Niech zgadnę, dzwonimy do twojej mamy.
W oczach Tosi zalśniły łzy.
- Tak, myślałam, że nie odbiera tylko z mojego numeru.
- To smutne. Ten świat czasami jest bardzo zły. Ale raczej zawsze się jakoś układa. Zobaczysz, będzie dobrze, a teraz już o tym nie myśl i dotrzymaj słowa. Chcę posłuchać twojego o mnie opowiadania.

*

- Czuję się strasznie nieswojo, nie mogłaś mnie uprzedzić? - Agata piorunowała wzrokiem przyjaciółkę.
- Daj spokój, wyglądasz naprawdę dobrze, siedzimy z tyłu, a poza tym zaraz i tak będzie widać wyłącznie muzyków. Szkoda tylko, że faceci nie mogą tu z nami być.
- I że ja nie bardzo znam się na muzyce klasycznej, nie mylić z nie lubię.
- Nie musisz, a nawet nie powinnaś się znać. Tu chodzi o Melanię. Ona ma to coś. Sama usłyszysz. Poza tym grają chwytliwy materiał. I koncert Beethovena. A potem zobaczymy. Jeśli zwyczaje jej się nie zmieniły, kiedy przetrwamy cały ten szał gratulacji, zachwytów i kwiatów, będzie strasznie głodna.
Umilkły, ponieważ na scenie pojawiła się pianistka wraz z orkiestrą. Natychmiast zostali powitani gromkimi oklaskami. Lekarki z podziwem popatrzyły na Melanię w klasycznej czarnej sukience, uśmiechającą się nieśmiało do publiczności.
Natomiast kiedy usiadła do instrumentu, patrzyła już wyłącznie w nuty, z rzadka zerkając na muzyków, cała stała się dźwiękiem. Wzrok u wszystkich zebranych przestał pełnić rolę wiodącą.
Agata z miejsca, zupełnie nieświadomie, zamknęła oczy i stała się podziwem. Orkiestra grała poprawnie, dosyć wiernie trzymając się partytury, od czasu do czasu pozwalając sobie na odstępstwa i uśmiech w stronę słuchacza, co dodało wykonaniu smaku i brawury. Melania była niezrównana, wyraźnie w swoim żywiole. Wkładała w dźwięk całą radość i nadzieję związaną ze spotkaniem siostry, całą energię ostatnich dni, a czerpać z jej kojącej pogody ducha mogli wszyscy, nieoczekiwanie wypełniając dusze spokojem. Lekarka zapragnęła częściej w ten sposób odpoczywać. Czuła, jak z jej ciała i duszy znika całe związane z pracą napięcie, jak odpływa od niej stres i niepokój. Wrażenie było niemal metafizyczne. Pianistka grała pewnie, lekko i płynnie, jakby od tego występu zależało jej życie. Cierpliwie prowadziła szlakiem nadzwyczajnego piękna wszystkich tych, którzy chcieli za nią iść.
Internistka dostrzegła kątem oka, że po policzkach Idalii płyną łzy. Na myśl o tęsknocie, jaką ta musiała czuć za bliźniaczką przez pół życia, zdecydowała się ich nie powstrzymywać. Piękno muzyki przynosi także oczyszczenie.
Kiedy koncert dobiegł końca i trwała owacja na stojąco, Woźnicka poczuła rozczarowanie. Chciała, by te niezwykłe chwilę trwały znacznie dłużej.
- Nie ma słów, żeby to opisać - ekscytowała się rozpromieniona, patrząc na wycierającą jeszcze oczy Cichocką. - Ona jest z innej planety.
- Zawsze taka była. To jest dar, albo się go ma, albo jest się zwykłym rzemieślnikiem. Wierzysz już teraz, że to lepsza kopia?
- Z całym do ciebie szacunkiem. Chodź, koniecznie muszę ją uściskać! Nie będę z nią teraz umiała normalnie rozmawiać!
- Tylko jej nie chwal. Bardzo tego nie lubi. A poza tym zacznie ci wymieniać, co poszło źle. A to może potrwać - dodała z ironią.
- Potrwać to może ta cała szopka. Nie mamy opcji się do niej dobić.
- Spokojnie. Jest zdrowa na umyśle, przynajmniej kiedyś była.
- To znaczy co?
- Da ludziom chwilę, a jak zacznie się robić naprawdę gorąco, wyjdzie do nas tylnym wyjściem. Samozachwyt źle wpływa na muzyka. Na szczęście ona szybko miewa dość.
- Ja bym nie miała - roześmiała się Agata. - Tak ciężko pracuje, tyle poświęca, należy jej się.
- Miałabyś. To wbrew pozorom bardzo męczące. I wymagające. Kiedy wszyscy mają cię niemal za boginię, a ty jesteś zwykłym człowiekiem, bardzo trudno to unieść. Przynajmniej moja siostra tak ma.
- Co mam? - spytała Melania, otulając się płaszczem w obronie przed zimnym wiatrem.
- Niesamowity talent. Naprawdę, ogromny szacunek. I ja chcę jeszcze raz - podziw wypełniał Agatę bez reszty.
- Daj spokój. Na razie to mam ogromny apetyt.
- No przyjmij komplementy z godnością, potworze, w końcu to od mojej Agu. Może być pizza? Prawdziwa włoska i pyszna.
- Musi. Inaczej umrę z głodu. A komplementy źle mi robią na muzykę. Mam od nich jeszcze większą tremę. Ciągle mi się wydaje, że tego nie udźwignę.
- Nie rozumiem.
- I nie zrozumiesz. To są artyści. Ciągłe skrajności.
- Muzyka jest ciągłym poszukiwaniem. Właściwego brzmienia i odpowiedniego przekazu w sobie. Inaczej to tylko dźwięki.
- Nadal nie rozumiem.
- Na nasze szczęście, Agu, my tego rozumieć nie musimy, wystarczy, że będziemy chronić ten klejnot.
- Czy to znaczy, siostrzyś, że stawiasz mi kolację?
- Sama widzisz, tak zdolna, jak wredna. Znaczy normalna. Zgadłaś, małpiszonie!