81.

"Świadomość, że wiesz czego chcesz, zawsze daje siłę i wolność".

*****

- Hej - Hana otworzyła zaspane oczy.

- Śpij, do mojego budzika jeszcze pół godziny. Dzieci śpią.

- W sam raz żeby z tobą pogadać. Co się dzieje, Piotr?

- Nie mogę spać, myślę o tym wszystkim - wyszeptał. - Jak my sobie teraz poradzimy? Jak rozdzielimy obowiązki?

- Nie przewiduj i nie zastanawiaj się. Żyjmy z dnia na dzień, a w końcu się przyzwyczaimy. To nam wszystkim wyjdzie na dobre. Częściej będzie w domu opiekunka. Jakoś damy radę.

Usłyszeli, że Tosia weszła do łazienki. Jej wymuszany kaszel było słychać w całym domu. Piotr jeszcze bardziej posmutniał.

- Jak mam przejść nad tym do porządku, kiedy ona znowu wymiotuje? Jak, kiedy ty będziesz nie z własnej woli wychowywać moje dziecko?

- Udaje. Dobrze o tym wiesz. I tak samo czujesz, że kocham ją jak Sarę.

Mężczyzna westchnął.

- Co ja mam robić, Hana?

- Udawajmy, że się nie domyślamy. To chyba na razie najlepsza strategia. Zostawmy ją może dzisiaj w domu. Ja nie mam dyżuru, posiedzę z nią, dam jej ile mogę bliskości. Przeczekamy, z czasem się uspokoi.

- Pogadam z Idalią. Może coś podpowie.

Pocałowała męża.

- I w ten sposób, z chwili na chwilę, przeżyjemy dzisiejszy dzień. Chyba nieźle, jak na całkowity brak planu, prawda?

- Zawsze jest nieźle, kiedy ty przy mnie jesteś, tej prawdy wolę się uchwycić i trzymać. Robi się znacznie lepiej.

- A do budzika jeszcze tyyyle czasu.

- Powiedz tylko słowo, a sprawię, że minie nam w sekundę.

- Czytasz w moich myślach. Oswójmy trochę tę szarą rzeczywistość, zanim będę musiała robić śniadanie dziewczynkom. - odrzekła Hana, zachłannie tuląc się do męża.

*

- Dzięki, że po mnie przyjechałaś, naprawdę marnie się czuję i to nie tylko przez wyjazd Melki, byłabym dzisiaj zagrożeniem na drodze, a dyżur nie zaczeka - Idalia, siedząc w samochodzie Agaty, oddychała głęboko. - Poprosiłabym Wiktora, ale dopiero skończył nockę.

- Przestań się tłumaczyć. Źle wyglądasz. Jesteś aż zielona. A dla mnie to przecież nie problem. Przynajmniej mam chwilę, żeby z tobą pogadać.

- Po prostu kręci mi się w głowie.

- Po prostu czy nadzwyczajnie?

Idalia nie odpowiedziała.

- Ida!

- No co Ida, co Ida. Jestem głupia, wiem, ale boję się sprawdzić.

- Moja ty ulubiona ofermo. Dojeżdżamy, ogarniamy pacjentów i w pierwszej przerwie gnasz do Radwana. Już ja ci to załatwię. Nawet zaraz trafi się okazja, bo mamy znaną już całemu szpitalowi wspólną pacjentkę.

*

- Cześć dziewczyny - Radwan powitał koleżanki w pokoju lekarskim. - Agatko, co tam z moją "ulubioną" pacjentką?

- Daj spokój, rozwala mi porządek na oddziale, Cały czas się awanturuje, pielęgniarki chodzą do niej tylko kiedy muszą. A niestety muszą często po cięciu. No i jadą już społeczni. Może czegoś ciekawego się dowiemy.

- Nie ma się co dziwić, silny syndrom odstawienia. Kilka razy już tam byłem i powtarzałem jej, że ze względu na cięcie i swój własny kręgosłup powinna przez te godziny spokojnie leżeć, a to mniej więcej znaczy w bezruchu i w jednej pozycji, jeśli nie chce zostać kaleką, ale są rzeczy ważne i priorytety. W tym wypadku ponad wszystko jest alkohol.

- Podaję jej kroplówki, nic więcej zrobić nie mogę. Powiedz mi lepiej co z maluchem? Chociaż obawiam się że wolałabym tego nie wiedzieć.

- No co. Wyciągnąłem chłopca z zaniżoną masą urodzeniową. I powoli trzeźwieje, też jest syndrom odstawienia jawny, badań krwi nie oszukasz. Chociaż w tym wypadku chciałbym. FAS widoczne nawet w wyglądzie dziecka. Oddechowo mały jest zupełnie niegotowy.

- To jakiś koszmar. Oczywiście z nią nie zostanie? Widziała go?

- Trafi do jakiejś placówki opiekuńczej. A potem, jeśli będzie miał szczęście i znajdą się ludzie, którzy zechcą go pokochać, do rodziny zastępczej, rodzinnego domu dziecka a może nawet do adopcji. Nie widziała syna i wolałbym, żeby nie zobaczyła.

- Optymista - wtrąciła się Idalia. - Zdrowemu dziecku, ale dużemu trudno jest znaleźć rodzinę. A co dopiero dziecku z FAS. Wszyscy by chcieli piękne i zdrowe niemowlęta bez skazy, a najlepiej jeszcze noworodki.

- To prawda, ale miejmy nadzieję - westchnął Radwan. - Dopiero się urodził, od razu zacznie się jego leczenie i rehabilitacja.

- To na pewno ułatwi mu start - podsumowała Agata. - Ale trochę nie ma się tym ludziom co dziwić. Latami marzą o własnym, a potem dostają cudze, to chcieliby chociaż zdrowe. A wybór mają jaki? Zwykle źle prowadzone ciąże, nieznane historie chorobowe rodziców. Podczas gdy oni biologicznemu nieba by przychylili i meldowali się u ginekologa najlepiej co tydzień. Wcale nie jest łatwo pokochać i wychować cudze dziecko, tak myślę. Ja nie wiem, czy bym umiała. Dość mocno wierze w genetykę.

- Może tyle pesymizmu we mnie dlatego, że moi znajomi zaadoptowali pozornie zdrowe dziecko. I teraz nie mają czasu żeby je wychowywać - dodała Ida.

- Dlaczego? - zapytali jednocześnie Agata i Krzysztof.

- Bo po czasie wyszło, że nieprawidłowo rośnie. I teraz się zaharowują, żeby podawać młodemu hormon wzrostu. A to nie jest tania zabawa. Kilkanaście tysięcy miesięcznie. Pracują, żeby ich było na to stać, na ten właśnie lepszy start. I mogą wychować bandytę, bo nie mają dla niego zupełnie czasu. Ale co mają robić? Cały czas są na świeczniku, bo przecież to rodzice adopcyjni, trzeba ich ciągle kontrolować, czy małemu niczego nie brakuje, czy w domu aby ojciec po pracy nie pije piwa, a sąsiedzi nie mówią źle o rodzinie. Paranoja.

- Przestańmy o tym gadać, bo zaczynam mieć ochotę na urlop - Agata podniosła ręce w geście bezradności. - Krzyś, chciałabym go zobaczyć.

- Jasne, przyjdź do mnie na oddział.

- A poza tym mam do ciebie prośbę, a właściwie Idalia ma. Jeśli masz jeszcze chwilę.

- Aga, daj spokój, zrobię beta HCG.

- Zabawna jesteś, z twoim cykorem? O ile cię znam, podejrzewasz coś co najmniej od dwóch tygodni. I ona ma, wystaw sobie, męża ginekologa - roześmiała się Woźnicka. - Lekarzu, idź do lekarza!

Cichocka się zaczerwieniła.

- USG odpowie ci na wszystkie pytania - uśmiechnął się Krzysztof. - Służę pomocą.

- A ja czekam na te najlepsze wieści, no, raz, raz!

Idalia wstając przytrzymała się przyjaciółki, żeby opanować zawrót głowy.

*

- I co, opowiadaj! - Woźnicka niecierpliwie zajrzała w oczy lekarki. Ida stała sztywno z grobową miną.

Rozpromieniony Radwan odpowiedział za nią.

- Sześciotygodniowa, zdrowa kropeczka. Widzieliśmy piękny pulsujący punkcik. Serce ma jak dzwon. A koleżanka ma skierowanie na wszystkie niezbędne badania. I jeśli chce prowadzić ciążę u mnie, widzimy się za dwa tygodnie.

- Fantastycznie! Wreszcie się doczekaliście! Musisz dzisiaj koniecznie powiedzieć Wiktorowi. Hej, co jest, nie cieszysz się?

Lekarka nie zmieniła wyrazu twarzy.

- Jeszcze za wcześnie na radość, wszystko może się zdarzyć.

- Oszalałaś? Z ciążą wszystko w porządku, widziałaś bijące serce!

- Agata, daj jej się oswoić. To zupełnie naturalna reakcja. Poza tym Ida ma rację, wiele jeszcze może się zmienić - wyciągnął rękę i uspokajająco położył ją na ramieniu psychiatry. - Odpoczywaj ile możesz i bądź dobrej myśli, a wszystko się ułoży. Powoli aż do szczęśliwego finału. A na mdłości imbir lub migdały. No i woda i herbatniki przed wstaniem z łóżka.

- Dziękuję ci. Jeśli to dla ciebie nie problem, zostań ze mną do końca.

- To dla mnie ogromna przyjemność. Znam plotki jak i ty znasz. Powiedzmy sobie wprost, mamy takie nasze małe porozumienie dusz osieroconych rodziców. I słowo honoru - zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby zadbać o was jak najlepiej i żeby ten finał był dla ciebie jednym z najpiękniejszych dni życia.

Agata wzięła w swoje dłonie ręce przyjaciółki.

- I tego się odtąd trzymasz. Musowo. Bo nic złego stać się nie może. Karta nie świnia, odwrócić się musi.

Roześmiali się z żartu, pełni radości i nadziei wywołanej rozpoczynającym się życiem ludzkim.

*

- Cześć, silny chłopaku - Agata i Krzysztof stanęli nad inkubatorem. - Taki jesteś malutki i smutny. Jakoś to będzie, w życiu zawsze jakoś tam jest. Tylko się nie poddawaj.

Radwana silnym wzruszeniem napełniło zaangażowanie koleżanki z interny. Cieszył go fakt, że nie tylko on ciągle myśli o małym niechcianym chłopcu.

- Nie mogę tego wszystkiego zrozumieć, wiesz?

- Bo tego nie da się ogarnąć, Agata, nie da się pojąć świadomie robionej krzywdy bezbronnemu.

- Wiesz co powiedziała kobieta z opieki społecznej?

- Pewnie nie chcę wiedzieć.

- Ale ci powiem, bo nie mam siły nieść tego sama. To dziecko miało zostać od niej zabrane zaraz po urodzeniu. Bezdyskusyjnie. Bo jej pierwsza dwuletnia córeczka zginęła w tragicznych okolicznościach. Matka i ojciec zachlali, zostawili otwarte okno. Dziewczynka wypadła z trzeciego piętra.

- Z jednej strony radość Idalii, z drugiej strony to. Parszywy świat. Tylko dzieci nadają mu sens.

- Dlatego musimy wymyślić mu imię.

- Masz jakieś propozycje?

- Dla mnie sprawa jest oczywista i to jest Krzyś.

Radwan położył delikatnie dłoń na rączce dziecka. Uśmiechnął się do niego.

- Cześć Krzychu, damy radę. Ja ci to obiecuję. Słowo doktora!