80.

"- Zastanów się, czy na pewno warto tak ryzykować.

- Nie martw się , wiem że warto. Czy czułaś kiedyś patrząc komuś w oczy, że czujesz się we właściwym miejscu , w domu?"

*****

Telefon zadzwonił akurat w momencie, kiedy Piotr wychodził spod prysznica. Na myśl o tym, że to znowu szpital, ogarnęło go zniechęcenie, do dyżuru miał jeszcze dwie godziny.
- Podaj mi, proszę. To pewnie coś ważnego!
Hana wślizgnęła się do łazienki. Na widok tak dobrze znajomego ciała męża na jej twarzy pojawił się uśmiech, a w sercu rozlało ciepło. Wręczyła mu telefon. Numer był nieznany.
- Gawryło.
- Wybaczcie mi, jeśli potraficie, ale nie umiem zmienić swojej decyzji - głos Magdy był przytłumiony przez ruch uliczny.
- Gdzie jesteś? Co ty wyprawiasz!
- Zaopiekujcie się Tosią. Z wami będzie jej lepiej. Ja wyjeżdżam za granicę.
- Czy ty wiesz, że ona tęskni, płacze, źle sypia?
- Muszę to zrobić. Muszę i chcę.
- To jest twoja córka, do cholery!
- Tak moja jak i twoja. Mnie też należy się trochę szczęścia.
- Kogo ty krzywdzisz, pomyśl, kogo!
Piotr usłyszał jeszcze w tle ponaglający męski głos. Połączenie zostało przerwane.
Stał zdruzgotany, niezdolny do żadnego ruchu. Nie mógł uwierzyć i nie wierzył. A woda z jego ciała jakby nigdy nic spływała na łazienkowe kafelki.

*

- Pomogę ci - rozczochrana Melania weszła do kuchni, w której Cichocka przygotowywała obiad.
- Nie ma potrzeby, zrób nam herbaty. Mam nadzieję, że wypoczęłaś. Wyglądasz znacznie lepiej.
- Tak, nie pamiętam, kiedy ostatnim razem tyle spałam. Sporo gram, ciągle jestem w trasie.
- Za dużo pracujesz, Melusia.
- Mówi ta, z którą nie mogę spokojnie usiąść, bo wiecznie ma dyżur. A co ja mam innego robić? Ty masz chociaż Wiktora. Ja tylko muzykę. Nie czuję potrzeby siedzenia w pustym domu.
- A nie przyszło ci do głowy, że właśnie dlatego masz pusty dom?
- Jakoś nie.
- Otacza cię przecież mnóstwo ludzi, muzycy, dyrygenci, sami artyści.
- Z których ego albo nie da się wytrzymać, albo dla odmiany są interesowni. Chcą, żebym grała z nimi recitale lub załatwiła im jakiś koncert, czy choćby miejsce w orkiestrze. To jest trudne środowisko.
- Ale jeśli praca pochłania cię bez reszty, nigdy nie ułożysz sobie życia. Ciągle będziesz sama, a to smutna perspektywa. Coś o tym wiem.
- Może właśnie to jest mi pisane. Nie zmienimy swojego losu samą tylko chęcią.
- A ja uważam, że szczęściu trzeba dopomóc, ty nawet nie próbujesz.
- O przepraszam, ja w życiu wszystko mam poukładane i do bólu oczywiste.
Oczy Idy zapłonęły.
- Możesz nie zaczynać tej rozmowy od nowa?
W spojrzeniu siostry lekarka natychmiast ujrzała blask swojej własnej furii. Odłożyła nóż.
- Okej - Melania gwałtownie postawiła na stole parujące kubki. - Nadal opieraj swoje życie na żalu. Z pewnością daleko zajdziesz! Cholernie jesteś uparta! Niczego cię nie nauczyły lata, w których do mnie tęskniłaś?
- To ja do ciebie przyjechałam, przypominam ci, nie ty do mnie.
- Dlatego wiem, że możesz to zrobić. Bo jesteś mądra i odważna.
Znowu jednocześnie złagodniały nieco.
- Czy chociaż raz pomyślałaś o tym, że ja po prostu nie chcę jej więcej widzieć? Że swoje zadanie już spełniła, urodziła mnie. Na nic poza tym nie miała ochoty! - Idalia napiła się gorącej herbaty, żeby ukryć ból.
- A czy ty myślisz o tym, co się z tobą stanie, kiedy będzie już za późno nie tylko na wybaczenie, ale zwłaszcza na rozmowę? Sumienie, Ida, nie da ci normalnie żyć! Czy ty chciałabyś, żeby twoja córka cię nienawidziła?
Idalia wstała, ogarnięta dziką furią.
- Mojej córki w to nie mieszaj. W temacie naszej matki nie waż się nawet o niej wspominać. Ja nigdy nie byłabym matką faworyzującą jedno, a jawnie odpychającą drugie dziecko. Niezależnie od okoliczności. I życie bym mogła oddać, gdyby ktoś dał mi szansę cofnięcia czasu i moja córka mogłaby żyć szczęśliwa, chociaż beze mnie. To chyba odpowiadałoby twojej matce, prawda? Mimo że z tobą była bliżej, jest wieczną egoistką. I nie ma pojęcia co to miłość macierzyńska, wierz mi na słowo. Wiem, co mówię.
Całkowicie zapominając o jedzeniu, wyszła z kuchni. Melania natychmiast za nią pobiegła, chwytając ją za rękę.
- Przepraszam.
Idalia się zatrzymała, ale nadal targały nią intensywne emocje.
- Potrzebuję czasu, żeby nauczyć się na nowo ciebie rozumieć bez słów - powiedziała Mela cicho. - Jesteśmy już dorosłe, nowe i inne, kształtowane przez różne doświadczenia. I mam gdzieś naszą matkę, jeśli to spotkanie ma zrobić ci krzywdę.
- Masz rację, Melania. I to nie chodzi o gniew. Ja po prostu chcę wiedzieć dlaczego. Ale ani nie mam siły, ani nie jestem na to gotowa. Boję się, że kiedy spojrzę jej w oczy, mój do niej żal zamieni się w czystą nienawiść.
- To nie takie proste. A ty pod tym względem ani trochę się nie zmieniłaś, zawsze dbasz przede wszystkim o innych i wiem, że nie jesteś zdolna do nienawiści. Nie odpychaj tego po prostu. Daj sobie taką ilość czasu, jaką potrzebujesz, ale myśl o tym. Wracaj do tego.
Idalia z westchnieniem i bez przekonania kiwnęła głową.
- To co, dostanę obiadek? Czy dopadnie mnie życie artysty - biednie, głodno i w beznadziei?
- Przecież wiesz - kąciki ust Idalii uniosły się w uśmiechu.
Melania spontanicznie przytuliła siostrę.
- Nie gniewaj się na twojego jedynego sobowtóra, bo mi będzie smutno. No i ja kompletnie nie umiem gotować.
- Gniewać się na ciebie? Niewykonalne.
- I wiesz, chcę już ciągle być blisko ciebie. Bo jakoś łatwiej mieć siostrę niż nie mieć. I taka fajna ta Warszawa. Może by mi tu dali robotę, jak myślisz? I w ogóle, strasznie, niewyobrażalnie mocno cię kocham!
- Mój cudowny wariacie - Ida szczerze odwzajemniła uścisk. - Takiej mi ciebie brakowało.
- Mogłabym zobaczyć twoją córeczkę? Jeśli tego nie chcesz...
- Daj spokój. Dolna szuflada w sypialni. Tam są wszystkie albumy.

*

- Ale Wiki, o co ci chodzi? Ja cię tylko zapraszam na imprezę. Nie do łóżka. Rozerwiesz się, będzie sporo ludzi. Prawie wszystkich znasz. Zawsze to jakaś odmiana między dyżurami - przekonywał uparcie Adam.
- O nic mi nie chodzi, po prostu nie mam ochoty nigdzie iść. To wszystko - Consalida podniosła znad papierów zmęczony wzrok.
- Kłamiesz. To o mnie chodzi.
- Wyobraź sobie, że nie we wszystkim, co dotyczy mojego życia ty grasz główną rolę.
- Sama się oszukujesz. Zrezygnowałaś z małżeństwa i po prostu teraz nie chcesz się ze mną pokazywać. Unikasz mnie, żeby nikomu nie przyszło do głowy, że zrobiłaś to ze względu na mnie. Przesadzasz, Wiki. Ludzie i tak będą gadać. A przed prawdą nigdy nie uciekniesz.
- Wiesz co? Specjalizacje chyba pomyliłeś. Powinieneś się zamienić z Idalią - rzuciła sarkastycznie.
Adam nie zdążył zripostować.
- Karetka! - padło z korytarza.
Wybiegli jednocześnie.
- Trzydzieści lat i trzy promile - westchnął ratownik. - Opatrzyliśmy ranę na głowie, ale oczywiście zróbcie tomografię. Ja idę czyścić zarzyganą karetkę.
Jak na komendę kobieta ponownie zaczęła wymiotować.
- Podaliśmy elektrolity i próbowaliśmy ją nawodnić, widzicie dlaczego, ale prawie nie kontaktuje mimo to. Ja nie chcę nikogo oceniać, ale to jest nie do pomyślenia.
- Raczej nie ona pierwsza i nie ostatnia. Halo! Słyszy mnie pani? - krzyknęła Wiktoria, potrząsając pacjentkę za ramię.
- Spierdalaj - padła trzeźwa i naturalna odpowiedź.
Wiki spojrzała na pielęgniarkę.
- Coś czuję, że pierwsza życiodajna dawka leków będzie podana koniecznie domięśniowo.
Pielęgniarka się uśmiechnęła.
Adam i ratownik przenosili pacjentkę na szpitalną kozetkę.
- Nie - Wiki była wstrząśnięta. - Powiedzcie mi, że mi się tylko wydaje.
- To właśnie miałem na myśli. Nie wydaje się pani doktor - podał lekarce torebkę pacjentki - W środku jest karta ciąży. Dawno nieuzupełniana, ale jadąc tutaj policzyliśmy z ciekawości. Wypadałby trzydziesty drugi tydzień. Jeśli dziecko żyje rzecz jasna.
Przez chwilę wśród personelu panowała głucha cisza, przerywana tylko wymiotami pacjentki.
- Kogo z ginekologów dzisiaj mamy, pani Kasiu? - spytał w końcu Adam.
- Jest doktor Radwan.
- To proszę tu przysłać i uprzedzić co go czeka.
- Jak Radwan zbada dziecko, wyślijmy ją na internę - zaproponowała Wiktoria.
- Oszalałaś? Ciężarną?
- Naprawdę chcesz robić aż taką sensację wśród tych nabuzowanych hormonami kobiet, które albo rodzą albo właśnie urodziły? Ewentualnie na patologii ciąży, gdzie kobiety modlą się o to, żeby wytrzymać w ciąży choćby jeszcze jeden dzień?
- Może masz rację. Ale to nie przejdzie. Widać, że słabo znasz Radwana.
- To znaczy co?
- Jak zobaczy stan matki, natychmiast rozwiąże ciążę, wszędzie temu dziecku będzie lepiej, niż w alkoholowych wodach płodowych.
- Okej, pewnie masz rację, ułatw mu sprawę i przyspiesz decyzję, zbadaj panią. Ostatnio świetnie znasz się na kobietach.