70.

"Kiedy go dotykała, nie mogła do niego mówić, kiedy go kochała, nie mogła od niego odejść, kiedy mówiła, nie mogła słuchać, kiedy walczyła, nie mogła wygrać".

*****

Idalia wbrew woli płakała. Łzy strumieniami spływały po jej policzkach. Im rozsądniej powtarzała sobie w myślach, że za wszelką cenę musi nad sobą zapanować, tym trudniej przychodziła jej realizacja tego postanowienia. Wszystko przemyślała, było doskonale zracjonalizowane: to musi potrwać, czuje się podle nie pierwszy i nie ostatni raz, a Wiktor nie pochwaliłby jej zachowania, jej smutek wywołałby w nim niepotrzebny niepokój. Więcej - sama przed sobą czuła się śmieszna. Ale mimo to mocno bolało, tęsknota za niespełnionym marzeniem w jednej chwili całkowicie przesłoniła jej świat. Zniweczyła misternie przemyślany plan.
Odkręciła wodę w umywalce, zlała zaczerwienioną twarz i oczy nieprzyjemnie zimnym strumieniem, wytarła ją mocno ręcznikiem i stojąc przed lustrem ubrała w uśmiech - niepewny i niezbyt szczery, ale to przecież jakiś początek.
Powtórzyła sobie kolejny raz, że nie takie sztormy przetrwała, na pewno nie da za wygraną. Zmusi los, przeznaczenie czy Boga, ktokolwiek tą ludzką drogą dowodzi, do realizacji jej planów. Pewnego dnia będą szczęśliwi.
Wyprostowała się i jednym oszczędnym gestem wrzuciła do kosza na śmieci negatywny test ciążowy, krzywiąc się przy tym z obrzydzenia. Wiktor nie ma prawa wiedzieć, pomyślała z przekonaniem, zapanowując nad własną niemocą.
Nie ma takiej możliwości, ona nigdy się nie podda!
A pierwszym krokiem do zrealizowania celu będzie życie w taki sposób, jakby nic się nie wydarzyło. Punkt pierwszy - rodzinne szczęście, starannie chronione i z niemal macierzyńską czułością pielęgnowane. Nawet, jeśli na razie we dwoje.
Postanowiła zacząć natychmiast. Uśmiechając się do postaci w lustrze, tym razem już jak najbardziej szczerze i życzliwie, wyszła z łazienki, żeby takim samym uśmiechem obdarzyć męża. I przygotować dla niego śniadanie.

*

- Nigdy na to nie pozwolę! Rozumiesz to? To jest moja córka, jest dla mnie najważniejsza na świecie, ona tu nie zostanie! - Magda trzęsła się jak w febrze, całkowite zawładnięcie nią przez histerię było tylko kwestią czasu. Niedługiego czasu.
- Jest tak samo moja jak twoja - odrzekł spokojnie Piotr. - Dobrze wiesz, że ma prawo być z każdym z nas. A swoim zachowaniem na pewno jej nie pomagasz, wręcz mnie upewniasz, że powinna zostać z nami.
- Ale ja ją kocham - Magda zgięła się wpół, jakby pod ostatecznym ciosem. Łzy odebrały jej oddech.
Hana poczuła, że dłużej nie zniesie tej druzgocącej sceny i musi interweniować. Podeszła i mocno przytuliła rozpaczającą kobietę.
- Jakbyś ty się czuła, gdyby twoje dziecko tak powiedziało, że nie chce z tobą zostać, wrócić do domu, który mu z trudem tworzysz?! - gorzko płakała w ramionach lekarki.
- Czułabym się podle bezużyteczna, zupełnie tak jak ty. Ale Piotr ma rację. Tosia powinna z nami na razie pomieszkać.
- A co ze mną, co ja mam zrobić?
- Spokojnie poczekać. Otoczymy ją opieką, zejdzie z niej to napięcie, spróbujemy dyskretnie ją wypytać, o co w tym wszystkim naprawdę chodzi. Ty porozmawiaj poważnie ze swoim partnerem, tak będzie najlepiej. Gwarantuję ci, że jeśli teraz spełnisz jej prośbę, będziesz codziennie do niej dzwonić i ją odwiedzać, za chwilę odpuści ona. To twoja córeczka, jesteś dla niej najbliższa na świecie. To tylko zwyczajny kryzys, zatęskni, zobaczysz.
Matka Tosi uspokajała się w milczeniu.
- Nie wytrzymam tego - wyszeptała zgnębiona.
- Poradzisz sobie, możesz na nas liczyć - wtrącił się Piotr pragmatycznie. - Ona na pewno, kiedy trochę ochłonie, powie nam, dlaczego właściwie odstawia cyrk.
- Piotr, to nie jest cyrk - zaprzeczyła zdecydowanie Hana. - Waszej małej źle dzieje się w domu. Znam Tośkę, nie jest histeryczką. I to powinien być teraz twój cel - spojrzała na matkę dziewczynki. - Ustalić przyczynę ucieczki.
- Chcę się z nią pożegnać - Magda z trudem, ale jednak się opanowała.
- Jasne, chodź - Piotr troskliwie, po przyjacielsku wziął ją za rękę.
Cicho weszli do pokoju, mała leżała twarzą do ściany, miała zamknięte oczy, ale po nierównym oddechu łatwo wywnioskowali udawany sen. Piotr gestem nakazał Magdzie nie pokazywać, że o tym wie. Zostawił je same.
Matka przyklęknęła obok łóżka jedynego dziecka.
- Pamiętaj, skarbie, że bardzo cię kocham. Nade wszystko i wszystkich, nikt na świecie nie jest dla mnie tak ważny jak ty. Nawet, kiedy nie umiem tego okazać, a ty mi nie wierzysz.
Nie doczekała się reakcji.
Wstała, z czułością całując dziecko w policzek.
Odwróciła się do wyjścia.
- To wyrzuć go z naszego domu, on nie kocha ani ciebie, ani mnie - padły ciche i stanowcze słowa.
Magdzie brakło tchu. Przez chwilę stała z dłonią na klamce, próbując udźwignąć powagę tych słów. Ale było dużo za wcześnie. To nie był właściwy czas ani na odpowiednią reakcję, ani na wiążące decyzje. Poczuła tylko chłód traconego poczucia bezpieczeństwa. Zaciskając powieki, żeby powstrzymać podchodzące znów do gardła łzy, cicho wyszła, zamykając za sobą drzwi.
A poduszka z Kubusiem Puchatkiem szybko namokła dziecięcymi łzami i przytłaczającą samotnością, zwykle omijającą dzieci, taką przeznaczoną wyłącznie dla dorosłych.

*

- Cześć - Agata weszła do gabinetu Wiktorii. - Jaki dyżur?
- Nie najgorszy, ale na tym niewygodnym łóżku w hotelu lekarzy jakoś nie mogę się wyspać. A ty?
- A ja w silnych ramionach wysypiam się, wystaw sobie, doskonale. Za to o ciebie się trochę martwię. I to nie z powodu niewygód łóżkowych.
- A jakich? - uśmiechnęła się rudowłosa.
- Małżeńskich - Woźnicka spoważniała. - Wiki, co jest z wami? Już po świętach, a wy szopki odstawiacie.
- A co ma być, pozew złożony, czekamy na rozprawę, z domu mnie wyrzucił. Unikamy się.
- To wiem. Ale reszta?
- Jaka reszta? Agata! W ogóle ze sobą nie rozmawiamy. Kiedy mnie mija na korytarzu, mam wrażenie, że z trudem powstrzymuje odruch trzaśnięcia mnie w twarz.
- I jak sobie to dalej wyobrażasz? Pracujecie obok siebie, będziecie wzajemnie konsultować sobie pacjentów. Zamierzasz żyć z nim w tak napiętych stosunkach?
- A co mam zrobić twoim zdaniem - mam go na kolanach przepraszać, że nam wygasło domowe ognisko? Nie rozśmieszaj mnie! Bo to słaby żart.
- A nie prościej byłoby po prostu usiąść z nim i mu za wszystko podziękować?
- O czym ty do mnie właściwie teraz mówisz?
- Za to, że się tobą zaopiekował, kiedy było ci źle i byłaś zrozpaczona samotnością - kontynuowała niezrażona internistka. - Nie widzisz tego? Naprawdę? Że złamałaś mu serce? Że to jest dobry facet, tylko po prostu nudny i przewidywalny? Wysoką cenę zapłacił za swój dobry charakter. Nie doliczaj mu za to, że zakochałaś się, wróć, od początku kochałaś kogoś innego. Nie przyszło ci do głowy, że łatwiej mu będzie wszystko sobie ułożyć i wybaczyć, a przynajmniej spróbować, kiedy dowie się, że się nim nie zabawiłaś, tylko po prostu wam nie wyszło? Co przecież tak często się zdarza! Że tak samo jak on się starałaś, chciałaś i naprawdę przedtem i teraz nic nie łączyło cię z Adamem!
- Ale ja to wszystko mu już mówiłam, Aga...
- Jasne, w nerwach, przy rozstaniu, pakując walizkę. Wiki, przemyśl to spokojnie, ja nie będę ci układać życia, bo nie taka moja rola. Ale na jego miejscu poczułabym się lepiej ze świadomością, że po tobie to nie spłynęło i że chcesz ułożyć te puzzle. Ani ty, ani on nie zasługujecie na wzajemną nienawiść i jesteście to w stanie przepracować. Tylko musicie dać sobie czas na ochłonięcie.
- Żeby to było takie proste.
- To jest łatwiejsze niż myślisz, wiem, co mówię. A wiesz dlaczego? Bo on cię naprawdę kocha, a ty w to wchodziłaś ze szczerymi intencjami.
- Z tobą od razu wydaje się mniej skomplikowane. Wpadnij wieczorem.
- Nie ma mowy, siedzę tu dzisiaj do późna, a teraz już muszę uciekać na oddział. Życzę rozsądku. W ilościach hurtowych - posłała jej buziaka, robiąc groźną minę. - Ale jeszcze tu wrócę i wtedy chcę usłyszeć o postępach w sprawie.
- Agatka - życiowa optymistka.
- Gdzie tam, ja po prostu na maksa w ciebie wierzę.

*

W drodze na oddział lekarce przeszkodził świdrujący krzyk. Gwałtownie przyspieszyła.
Nie musiała pytać, co się stało. Na noszach pogotowia leżał mężczyzna. W jego brzuchu tkwił nóż, wbity niemal po trzonek. Krew była wszędzie. Na podłodze, ścianach, ratownikach. Agacie zrobiło się niedobrze, choć zwykle panowała nad takimi odruchami. Zasłoniła usta dłonią.
Nie wiele myśląc, pobiegła z powrotem do Wiktorii. Operacja na ostro była tak pewna, jak ich niedawna rozmowa.