32.

"Jeżeli umiesz zmusić serce, nerwy, siły, by nie zawiodły, choćbyś od dawna czuł ich wyczerpanie, byleby wytrwać, gdy poza wolą nic już nie mówi o wytrwaniu - jesteś człowiekiem".

*****

- Ja w ogóle nie rozumiem, co ty mi chcesz powiedzieć, że co... - ręce Idalii trzęsły się tak bardzo, że musiała spleść palce i mocno wbić dłonie w kolana.
- Uspokój się, twój stres w niczym nie pomoże - Wiktor za wszelką cenę starał się zgubić jadący za nimi samochód. Kluczył bocznymi uliczkami, niespodziewanie zmieniał pas ruchu, co i rusz zajeżdżał komuś drogę, wszystko, żeby tylko pozbyć się śledzącego. Po kilkunastu minutach się powiodło.
- Że drugi raz bez prawa i pozwolenia rozwalasz moje życie! Ja się na to nie zgadzam! Rozumiesz? - zacisnęła dłonie w pięści, wymachując nimi przed oczami mężczyzny. - Gdzie ty mnie w ogóle wieziesz? O nic mnie nie pytasz! Nie masz pojęcia, co ja przeżywam od tylu tygodni... Nie masz do niczego prawa...
Wiktor czekał cierpliwie, aż kobieta choć częściowo wyrzuci z siebie nagromadzone przez prześladowcę emocje. W końcu bez sił opadła na siedzenie, zamykając oczy. Resztę drogi przebyli w milczeniu.
- Jesteśmy pod moim domem. Tylko tutaj możemy spokojnie porozmawiać.
Ida teatralnie, ze złością, rzuciła ramionami.
- Bardzo ciekawa teoria, że twój dom to jedyne spokojne miejsce tego świata. Nie mogę się zdecydować, czy bardziej egoistyczna, czy naciągana. No i skąd pewność, że zechcę tu pozostać?
Wściekła wysiadła z samochodu, były mąż, zupełnie spokojny, tuż za nią. Stanęła niepewnie na żwirowej ścieżce prowadzącej do domu. Mężczyzna podszedł do niej, zbyt blisko.
- Śledzi cię regularnie, twój adres zna. Nie masz do mnie nawet tej odrobiny zaufania, żeby wejść ze mną do domu? - zapytał ze smutkiem.
- Chyba nie pytasz poważnie? Nie rozśmieszaj mnie! - nakręcała się na nowo. - Przywozisz mnie do swojego domu, nieświadomie znowu, a przynajmniej tak twierdzisz, robiąc mi z życia piekło. I pieprzysz brednie o zaufaniu. Zaufanie miałam do ciebie, kiedy spokojnie wchodząc do własnego domu, znalazłam cię w łóżku z jakąś dziwką. Wtedy byłam pełna zaufania. Aż do omdlenia ci ufałam! I kochałam cię, jeśli wiesz, co to znaczy. Dbałam o ciebie jak umiałam najlepiej po śmierci naszej córki. Tylko ty trzymałeś mnie przy życiu, dla ciebie wstawałam z łóżka, ignorując własną rozpacz, nie myśląc o własnym bólu! Bo ty również cierpiałeś! Odpłaciłeś mi, godziwie!
Psychiatra obronnym gestem objęła się ramionami, nagle zdziwiona słonymi łzami znów cicho spływającymi po policzkach. Wbrew jej woli, jakby należały do kogoś obcego, z kim ona nie ma nic wspólnego.
- Bardzo cię przepraszam... długotrwały stres... zwykle sobie radzę... nie powinnam tyle gadać... trochę nie wyrabiam... wezmę urlop... pozbieram się... - Mówiła, mówiła, mówiła, usiłując odzyskać kontrolę nad sytuacją, w rzeczywistości tracąc ją zupełnie.
Wstrząśnięty Wiktor otworzył usta, żeby coś powiedzieć. Zrezygnował. Objął kobietę delikatnie, oczekując na silny protest. Nie doczekał się, wtedy mocno ją do siebie przytulił, uspokajająco gładząc długie włosy brunetki, w jego oczach lśniły łzy.
- Idalia, tylko nic nie mów, nie przerywaj mi, błagam... Co zrobisz, kiedy ci powiem, że popełniłem największy błąd życia. Nie płacz. Już dobrze, już wszystko będzie dobrze. Nigdy więcej nie pozwolę zrobić ci krzywdy. I nie musisz mi wierzyć, udowodnię to, będę udowadniał każdego dnia!
Delikatnie całował jej załzawione oczy, policzki, usta. Kobieta odsunęła się na odległość ramienia, spazmatycznie łapiąc oddech.
- Wiktor, co ty robisz... co JA robię... co się dzieje! Robimy widowisko... życiowy sztorm... kataklizm! Mój honor, ludzie patrzą... a zresztą, czy to nie wszystko jedno... - uśmiechnęła się przez łzy, zaskoczona, przejęta i pierwszy raz od śmierci córeczki - naprawdę spokojna.
Wiktor stanowczo objął ją ramieniem, jakby nigdy nie chciał już wypuścić, i mówiąc niemal na jednym oddechu, prowadził do domu.
- Zawiodłem, poddałem się. Nie mogłem tego znieść. Tych godzin, które spędzałaś w szpitalu przy łóżeczku Agatki, tego twojego szukania ratunku, kiedy już było wiadomo, że nam się nie uda wygrać, tej twojej nadziei do końca, a potem twoich pustych oczu, automatycznych ruchów, bezbarwnego tonu. Ja po prostu nie mogłem tego znieść... - otarł oczy wierzchem dłoni, delikatnie sadzając Idę na kanapie. Odetchnął głęboko i ciągnął dalej, jakby na czas, jakby zaraz oczy żony miały odwrócić się od jego oczu na zawsze.
- Założyła się z koleżankami, że przystojny ginekolog będzie jej. Wykorzystała moją chwilę słabości. Zostawiłem portfel w pokoju lekarskim, przywiozła go. Nie pamiętam nawet, jak to się stało. Nie znałem jej imienia! Mam w głowie pustkę, wyłączyłem umysł, odtąd śnią mi się ciągle twoje zrozpaczone, niedowierzające oczy. Idalia, niczego w życiu nie żałuję tak bardzo, jak tej jednej godziny. Oddałbym wszystko, żeby cofnąć czas.
Zapanowała cisza. W piersi Wiktora tłukło się serce. Idalii brakowało tchu.
- Drogi Boże - krzyknęła z rozpaczą. - Przecież my się spotkaliśmy zupełnie w innym celu... Przecież... ten pieprznięty stalker... Proszę cię! Muszę się natychmiast napić, potrzebuję mocnego drinka, zanim kompletnie przestanę rozumieć rzeczywistość. Nie! - gwałtownie zamachała rękami. - Nic nie mów, zlituj się nade mną, teraz ani słowa więcej!

*

Wychowawczyni stała przy tablicy. Była wyraźnie przybita, usta zacisnęła w wąską kreskę. Nie wiedziała, jak zacząć.
- Na pewno wiecie już, że Natalia Wiśniewska miała bardzo poważny wypadek...
W klasie panowała niezwykła cisza, wiele spojrzeń wbiło się w twarz kobiety. Uczniowie nie śmieli głębiej odetchnąć. Tylko Ola, czerwona, dziwnie zażenowana, patrzyła w blat ławki, Iza gwałtownym kaszlem usiłowała rozluźnić ściśnięte gardło, a Patrycja nerwowo kreśliła po zeszycie.
- Krótko z nią rozmawiałam. Ma złamaną rękę, kilka żeber i jest bardzo mocno potłuczona. Nikt nie wie, jak do tego doszło. Nieprędko będzie mogła do nas wrócić. A kiedy to się stanie, nie będzie mogła pisać. Proszę was, żebyście jakoś pomogli nadrobić Natalce zaległości. Wierzę, że mogę na was liczyć.
Z ulgą usiadła przy biurku.
- Mogę kserować jej notatki - zgłosiła się, wstając, Julia, najlepsza uczennica w klasie. - Mój tata pracuje w banku, kilkadziesiąt kartek nie zrobi tam większej różnicy. Tylko ona bardzo daleko mieszka...
- Mieszka blisko mnie - wstał z kolei Adam, wkładając ręce do kieszeni, rzucił niby od niechcenia. - Pięć minut mnie nie zbawi, mogę zanosić.
Iza zebrała wszystkie siły, podniosła się gwałtownie, omal nie przewracając krzesła.
- A my... - odchrząknęła, spojrzała na Olę i Patrycję. - My będziemy kilka razy w tygodniu odwiedzać ją w szpitalu. Jakby czegoś potrzebowała, w końcu to laska z naszej klasy... no nie...
Dziewczyny z aprobatą pokiwały głowami.
Wzruszona nauczycielka uśmiechnęła się ciepło do uczniów.
- Jestem z was naprawdę dumna!

*

- Przepraszam - Agata zatrzymała idącą korytarzem pielęgniarkę. - Pojawił się wreszcie ten ojciec potrąconej nastolatki?
- Nikogo nie było poza nauczycielką. Doktor Consalida zaczyna tracić cierpliwość - odpowiedziała konfidencjonalnie.
- Doktor Consalida traci cierpliwość kilka razy na godzinę, dzięki - uśmiechnęła się Woźnicka, chcąc wejść do pokoju lekarskiego.
Drogę zastąpiły jej trzy młode dziewczyny.
- Sorry - wysoka nastolatka trąciła ją lekko. - My chciałybyśmy zobaczyć Natalię. Jesteśmy z jej klasy.
- Zaprowadzę was, miło, że wpadłyście. Nie będzie myśleć o bólu. Tylko nie męczcie jej długo, jest bardzo osłabiona, na pogaduchy przyjdzie czas, okej?
- Spoko, niedługo spadamy.
Ruszyły do sali raźnym krokiem.

*

Stały nad śpiącą koleżanką, nie wiedząc co powiedzieć ani zrobić. Rzeczywiście wyglądała bardzo źle, nauczycielka nie przesadzała. Pierwszy raz w życiu naprawdę się za siebie wstydziły. Poczuły się nieswojo i podle. Gdy sobie to uświadomiły, Natalia otworzyła oczy. Nie zdołała ukryć zdziwienia.
- Siemka - powiedziała Ola drżącym głosem, ściskając w dłoniach telefon. - Przyszłam cię przeprosić. To wszystko wyszło nie tak. To był mój pomysł... Nie przyszło mi do głowy że... - głos odmówił jej posłuszeństwa.
- No nie bardzo - Iza patrzyła na swoje buty. - Ja też chciałam wykorzystać okazję, żeby nie zakuwać. To tak samo moja wina... Nie ogarniam matmy, bałam się, że będę mieć poprawkę, ojciec by mnie chyba zabił. Ale gadałam z Julką. Już zaczęłyśmy się z nią uczyć, wszystkie, sorry, Natka.
Patrycja gwałtownym ruchem rozłożyła kurtkę na łóżku, po czym wysypała na nią zawartość swojej torby.
- Możesz sobie zatrzymać - rzuciła torbę na łóżko. - Stara bez gadania da mi na każdą, byle była markowa, jej córka musi trzymać poziom - prychnęła lekceważąco. - Za to nawet najebana jak twój ojciec na filmiku, nigdy nie powiedziała mi, że mnie kocha. Ogarniasz? Twój stary ma problem, ale przynajmniej cię zauważa. Ona zostawia mi żarcie w mikrofalówce i mnóstwo kasy. Czasem wolałabym się zamienić... - ze złością uderzyła pięścią jednej dłoni w wewnętrzną stronę drugiej, zacisnęła zęby.
- Nie ma o czym mówić, wyliżę się - powiedziała cicho Natalia, mocno poruszona wyznaniami koleżanek.
Wzruszone nastolatki w milczeniu chłonęły chwilę szczerości, ogromne kamienie spadły z czterech serc. Pierwsza pozbierała się Patrycja.
- No, a za to szarpanie... niech będzie moja strata, jak ci się zrobi lepiej, możesz walnąć mnie gipsem - usiadła na łóżku.
Dziewczyny wybuchnęły dzikim śmiechem.
- Filmik skasowałam, zapytaj dziewczyn, jeśli nie wierzysz, i nie wrzuciłabym go przecież na tego Fejsa, ja tak tylko głupio gadam - dosiadła się Ola.
- A ja ci udowodnię - również Iza kucnęła przy Natalii, na łóżku zabrakło już dla niej miejsca. - Że nie jestem taka głupia, na jaką wyglądam i przejdę w tym roku z tej cholernej matmy.
- Nie wierzę! - wykrzyknęły jednocześnie Ola i Patrycja.
- A ja wierzę - uśmiechnęła się Natalia. - Bo jej pomogę.
- Dobra, koniec imprezy - do sali weszła Uśmiechnięta Agata. - Natalka, badamy się i zmieniamy opatrunki. A wy nie siadajcie na pościeli. Bo taka ruda lekarka, która właśnie tu idzie, strasznie szybko się wkurza.