31.

"Więc przytul się do mnie... Tylko czułość idzie do nieba".

*****

Idalia czekała, grzejąc lodowate dłonie na filiżance kawy. Drugiej już kawy. Po pierwsze z powodu wyschniętego na wiór ze stresu gardła, po drugie ze względu na nieprzespaną noc. Zaczynała mieć naprawdę dość. Bezradności, strachu, a nade wszystko - czekania.
Przez pierwszych pięć minut było jej przykro - jedyny raz od wielu lat poprosiła Wiktora o punktualność wierząc, że wychwyci w słowach stanowczy ładunek konieczności. Zawiodła się i tym razem.
W kolejnych pięciu minutach buzowała w niej wściekłość. Nagłe zrozumienie mocno piekło pod powiekami. W tym związku to ona szanowała, ona pocieszała i ona doceniała. W tym związku to ona wiecznie trwała... sama.
W ostatnich pięciu minutach wyczekiwania nastąpiło spektakularne wejście. wysoki, przystojny brunet rozglądał się niecierpliwie, próbując dostrzec byłą żonę.
"Ech, podły losie" - pomyślała złośliwie. - "Nawet teraz, kiedy już nic nas nie łączy mnie nie zauważa".
Wstała i z westchnieniem pomachała ręką. Nie zdążyła z powrotem usiąść. Znalazła się w niedźwiedzim uścisku mężowskich ramion.
"Zmieniłeś perfumy i większość kosmetyków, nie służy ci ta zmiana" - pomyślała, krzywiąc się paskudnie, umknęło to uwadze mężczyzny.
Usiadł na sofie obok niej, nie, jak się spodziewała i chciała, naprzeciwko.
Z uprzejmym uśmiechem poprosił kelnerkę o kawę, dla niego i dla, tu wymownie spojrzał na lekarkę, "pięknej kobiety". Idalia komplement zignorowała, dłuższą chwilę poświęcając myśli, jaka dawka kofeiny jest jej w stanie poważnie zagrozić. Doszła do wniosku, że to jeszcze nie ta.
Wiktor zmierzył byłą żonę wzrokiem od stóp do głów, oceniając, zadrżała pod tym spojrzeniem.
- Złagodniałaś, zmizerniałaś i schudłaś - powiedział po prostu.
- Jednym słowem ocena wypadła niekorzystnie, przejdźmy więc do rzeczy - zaśmiała się nerwowo.
- Jak zawsze interpretujesz moje słowa po swojemu i jak często - niewłaściwie - w jego głosie usłyszała wyrzut, zignorowała to wzruszeniem ramion.
- Wiktor - popatrzyła mu głęboko w oczy, nie wytrzymał jej spojrzenia, spuścił wzrok, jednak ona nadal patrzyła, jeszcze intensywniej. - Teraz nie ma to już żadnego znaczenia.
Wyciągnęła telefon. Niespodziewanie zadrżały jej usta, a w oczach pojawiły się łzy. "Panuj nad sobą, kobieto, to być może jest twój przeciwnik" - próbowała się przywołać do porządku. Ale było za późno. Dostrzegła ciężar tego spotkania i ostateczność chwili, w której dowie się, czy prześladuje ją najdroższa kiedyś osoba. Poczuła się zupełnie przygnieciona.
Łzy strumieniami płynęły po policzkach Idalii, końca nie było widać. Zażenowany Wiktor wziął rękę kobiety w swoje dłonie. Nie wyrwała się, nagle zaskoczona tak dobrze znanym i pamiętanym dotykiem, nie do pomylenia z żadnym innym. Bezradnie wskazała głową telefon.
Wiktor czytał esemesy, przeglądał listę połączeń, bladł i czerwieniał na przemian, i wciąż trzymał jej dłoń, grzejąc sztywne z zimna palce ciepłem swoich.
- Kto to jest? - zapytał bezbarwnym tonem, bardzo cicho.
- Nie wiem. Ciągle ten sam numer. Pacjenci nie mają mojej prywatnej komórki. A wszyscy, których znam, zarzekają się, że to nie oni, zostałeś mi tylko ty - otarła oczy wierzchem dłoni i wbiła w niego wzrok, tym razem wytrzymał spojrzenie.
- Chyba nie myślisz? Nie sądzisz?...
- Wiktor, ja już nie wiem, co myśleć, dłużej tego nie wytrzymam, rozumiesz? Widzisz pory, o jakich ten telefon dzwoni? Widzisz treść tych wiadomości? Dociera to do ciebie? - z trudem panowała nad głosem. - Na policji mnie wyśmieją, bo raz - numer na pewno jest na kartę, dwa - facet mi miłość wyznaje, a ja narzekam, zamiast lecieć za mąż.
Pochyliła się w stronę męża, jej twarz znalazła się kilka centymetrów od jego twarzy.
- Popatrz mi w oczy i przysięgnij na pamięć Agatki, że to nie ty! - warknęła stanowczo.
- Przysięgam - odpowiedział, patrząc bez mrugnięcia prosto w jej oczy.
Lekarka ukryła twarz w dłoniach, siedziała w bezruchu.
- Idalka? - Wiktor patrzył na nią z troską. Imię zabrzmiało w jego ustach jak dawniej, ciepło, miękko i bezpiecznie. Udała, że tego nie słyszy. Nie zareagowała. Na jej policzkach jednak wykwitł zdradliwy rumieniec. Na szczęście Wiktor nie mógł tego widzieć.
- Z pewnością da się to jakoś wyjaśnić. Trzeba tylko trochę czasu - próbował pocieszać.
Zignorowała jego słowa, wyprostowała się nagle i znów stanowczo na niego spojrzała.
- Przysięgnij, że nikomu nie podawałeś mojego numeru.
Mężczyzna milczał, potraktował pytanie poważnie, długo się zastanawiał, w końcu zbladł gwałtownie.
- O jasna cholera! Wiem, kto to może być! Zbieraj się!
Pospiesznie pomagając założyć lekarce płaszcz, rzucił banknot na stolik. Trzymając się mocno za ręce, wypadli z kawiarni. Biegnąc do samochodu, Idalia odrzucała do tyłu szybko nasiąkające deszczem włosy.
Biegli bez tchu, patrząc pod nogi i śmiejąc się jak szaleni, ona dlatego, że wreszcie pojawiła się nadzieja na zakończenie tego koszmaru, on - bo zrozumiał, dlaczego mimo ogromnego wysiłku nie był dotąd szczęśliwy.
Odjechali z piskiem opon. Pochłonięci rozmową nie zauważyli samochodu, który ruszył ich śladem.

*

- A co ty tu robisz? - zaskoczona Wiktoria stanęła w progu sali Natalii.
- To zależy - niewyraźnie, z pełnymi ustami odpowiedział Kuba. - Teraz jem kanapkę, Natalka mi dała, ona nie jest głodna, a zaraz będę dalej rysował smoka, no chyba że Natalka się obudzi, to będę odrabiał lekcje.
- Aha - powiedziała kobieta w zamyśleniu, uśmiechając się mimo woli.
Przelotnie spojrzała na śpiącą dziewczynę. Była bardzo blada i potłuczona, ale spała spokojnie, nabierając sił. "Miałaś dużo szczęścia, mała" - przeszło lekarce przez myśl. - "Jakakolwiek by nie była przyczyna twojego wtargnięcia na jezdnię, mogło się skończyć tragicznie".
Z ulgą przysunęła sobie krzesło bliżej dziecka. Spojrzała mu przez ramię na kartkę.
- Fajny ten smok. Tylko po co mu są aż cztery głowy? Chyba nie bardzo rozumiem.
- To logiczne - Maluch wzruszył ramionami. - Nie będzie przecież ciągle odwracał jednej. Musi zauważyć każdą zdobycz do upolowania. A poza tym te przednie mają dwa razy większy zasięg widzenia. Zwłaszcza, kiedy smok frunie.
- Masz rację, logiczne - potwierdziła poważnie. - Tylko wiesz... już jest trochę późno. Natalia nie mówiła ci, o której przyjdzie po ciebie tata? Powinieneś zbierać się powoli do domu.
- Nie musiała mówić, tata nie przyjdzie, zostaję tutaj - chłopczyk w roztargnieniu włożył kredkę do buzi.
- Rozumiem, że martwisz się o siostrę. Ale nią zaopiekujemy się my. Niedługo poczuje się lepiej i zostaną jej same siniaki. No i gips, pewnie nawet pozwoli ci coś na nim narysować.
- Serio?
- Słowo! Ja proponuję tego smoka. Wygląda super.
Buzia Kuby zajaśniała, Consalida uważnie na niego popatrzyła.
- Ale teraz musisz się wyspać w swoim łóżeczku, jutro rano szkoła. No i szpital to nie jest miejsce dla maluchów.
- Nie jestem maluch, tylko Jakub! - obruszył się gwałtownie. - A tata i tak nie przyjdzie, bo jest w pracy!
- Przez cały dzień?
- No, i nawet w nocy.
Wiktoria przetarła dłońmi zmęczoną twarz. Chłopiec tymczasem wyciągnął z plecaka małą poduszkę i starannie ułożył ją na łóżku obok siostry. Delikatnie, żeby przypadkiem jej nie obudzić nieoczekiwanym ruchem.
- Pani nie musi się mną zajmować, Natka mówi, że ja zawsze jestem grzeczny, nawet za bardzo - powiedział cicho. - I jutro sam pójdę do szkoły, bo nie wolno mieć zaległości, nie będę się bał, jestem już duży.
- I zawsze nosisz ze sobą w tornistrze poduszkę? - rudowłosa nie mogła powstrzymać pytania.
- Pewnie, nieraz się już przydała, kiedy musieliśmy szybko uciekać - zasłonił usta dłonią, orientując się z przerażeniem, że powiedział coś, czego mówić nie powinien.
Wiktorię zamurowało, posmutniała. Pierwszy raz od bardzo dawna zabrakło jej słów.
- Wiesz co? Myślę, że się pomyliłam - wcale nie jesteś maluch - powiedziała przez ściśnięte gardło.
Nie było reakcji. Wiki wstała.
- Mam propozycję, kanapkę już zjadłeś, ale przydałoby się ją czymś popić, nic tu nie macie, co powiesz na soczek? A może i jest szansa na batonik, skoro już jesteś taki grzeczny...
- Chciałbym się zgodzić, ale nie mogę.
- Dlaczego? Ja stawiam.
- Natalia mówi, że najpierw obowiązki, potem przyjemności, a ja jeszcze nie odrobiłem lekcji, bo tego zadania nie umiem.
- A myślisz, że ja sobie poradzę?
- Jasne - roześmiał się Kubuś. - Przecież to jest dla maluchów. A pani już jest dorosła.
- Tak myślałam - kucnęła, obejmując go ramieniem. - Ale czasem trzeba poznać wspaniałego malucha, żeby się w tej swojej dorosłości trochę upewnić. A najbardziej w tym, jak odróżnić, co bez wątpienia jest dobre, a co bezwzględnie złe.
- Nie rozumiem, ale widzę, że chce się pani do mnie przytulić - nie ma sprawy.
I objęli się. Mocno, kojąco i czule.