19.

"Dzień- nagle wytrącony ze zwykłej kolei, chociaż dla innych ludzi powszedni i zwykły. - ze wszystkich stopionych razem ostrych lśnień i błysków

rodzi się nowy słoneczny system:

dziecko i matka". 

*****

Hana prasowała ostatnią partię ubranek. Była szczęśliwa i podekscytowana, nie tylko dlatego, że to już koniec prasowania.

Lekarka już wiedziała. Czuła. Instynkt jej nie zawiódł. A kiedy wiedziała, była też zupełnie spokojna i gotowa do działania. Dlatego, gdy nagle odeszły jej wody, pomyślała o dywanie i tym, że koniecznie, kiedy już będzie po wszystkim, trzeba oddać go do czyszczenia, bo przecież lubią ten dywan. A potem się roześmiała.

Ścierając z grubsza kałużę, wyobrażała sobie minę Piotra, kiedy mu opowie o swojej pierwszej myśli.

- Tatuś na pewno mi nie uwierzy, córeczko. Ale to może i lepiej - podniosła się z trudem. - Trzeba by do niego zadzwonić, ale że twoja mama jeszcze nie wie, jak mu to powiedzieć, żeby z pośpiechu nie zostawił komuś przykrego prezentu w brzuszku, to może najpierw prysznic. Co ty na to?

Stojąc pod letnim strumieniem, teraz już z przewagą ciepłej wody, za którą tak bardzo tęskniła, próbowała sobie wyobrazić jutrzejszy dzień. Nie była w stanie, mimo najszczerszych chęci. Nie wiedziała, co ją czeka, nie wiedziała, jaka będzie Sara. Wiedziała tylko jedno - zrobi wszystko, co w jej mocy, od dzisiaj poczynając, żeby wychować mądrą, dobrą, świadomą swojej wartości, ale empatyczną kobietę. A przy okazji nie paść ze zmęczenia. Była niezwykle wdzięczna losowi za Piotra, jednocześnie ogromnie współczując samotnym matkom. Wychowanie dziecka to nieprosta sprawa. Urodzenie dziecka - też niełatwa, a przynajmniej na to się zapowiadało.

Obmyśliwszy plan działania ubrała się w wygodne ciuchy, dopakowała torbę i zadzwoniła do męża.

- Hej, przyjedź. Nie spiesz się.

- Źle się czujesz?

- Nie, czas kończyć tę ciążę, zaczynamy rodzić. Skurcze co 15 minut, wody odeszły, jadąc, daj znać Wójcikowi, ale przekaż, że przyjedziemy na skurczach powiedzmy co cztery minuty. Za kilka godzin.

- Boże drogi. To naprawdę już? Jak się czujesz? Połóż się. I pamiętaj o oddychaniu.

- Nie panikuj, wszystko pod kontrolą. Oddychać nie da się zapomnieć, chcesz - spróbuj - nie zdołała powstrzymać uśmiechu.

- Nie kpij. Rodzisz moją córkę. Może wezwiemy karetkę? Może cię tu przywiozą?

- Piotr, ty chyba zwariowałeś, to może i sześć godzin trwać bez większego postępu. Przyjedź po prostu. Zjesz obiad...

- Jaki obiad?

- Ten, który właśnie gotuję.

- Co robisz? Masz skurcze, leż!

- Owszem, mam, ale tylko przez pół minuty, a potem jakieś 15 minut spokoju. Może mam w tym czasie medytować? Przyjedź, dzięki tobie nie umrę z nudów. Jak się pospieszysz, zdążysz jeszcze na nasz ulubiony serial.

- Jadę, natychmiast, ty jesteś szalona.

- Też cię kocham - przy ostatnim słowie kobieta ze świstem wypuściła powietrze z płuc.

- Hana?

- No i po skurczu.

- Kocham cię, moja wariatko. Wytrzymaj.

*

- Co to jest? - spytał Piotr, wskazując pakunek leżący na stole.

- Kanapki.

- Co?

- Kromki chleba z zawartością, dla ciebie, do szpitala. Sara nie jest warta twojej głodowej śmierci. To będzie trwać dość długo.

Nagle Hana z całej siły wbiła paznokcie w kuchenny stół, oddychała powoli i głęboko, mimo to na jej czole pojawiły się kropelki potu.

- Jesteś niezwykła. Niesamowita.

- Wiem - odpowiedziała z trudem. - Jak miliony matek.

Piotr zerknął na zegarek.

- Skurcze co siedem minut, co powiesz na masaż plecków?

- Może to i dobry pomysł. To jednak nieźle boli. A co gorzej - nie zamierza przestać. Ale usiądę na piłeczce.

Usiadła i postarała się rozluźnić. Piotr delikatnie i powoli zaczął masować jej plecy, zwłaszcza odcinek lędźwiowy.

- Mmmm, i kto tu jest niezwykły? Od razu mi lepiej. Córuniu, pięknie dzięki tatusiowi wstawi ci się główka w kanał rodny mamusi.

-Tylko ja nic nie mogę zrobić. Tak mało. A wy tak sprawnie działacie.

- Robisz bardzo wiele. Jesteś. Ja... - w pół słowa przerwał jej kolejny, wyjątkowo silny skurcz. Skrzywiła usta w podkówkę.

- Jak ja mam patrzeć, kiedy ciebie tak boli?

- Nie patrz, przynieś wody kobiecie. A ja sobie pobujam na piłce. Może trochę to panienkę obniży. Przyspieszamy, córcia. To nie może przecież trwać wiecznie, prawda?

Wypiła pół szklanki wody jednym haustem.

- Coś jeszcze mogę zrobić, coś mi chcesz powiedzieć?

- Kilka rzeczy. Boli jak cholera, diabelna cholera! Jedziemy do szpitala. Kolejne dziecko będziemy adoptować. Drugi raz się na to nie piszę. 

*

- No, nareszcie jesteście - Małgosia, położna, powitała ich z uśmiechem. - Darek kończy ciąć i do nas idzie. Mama na piłeczkę i oddychaj, niech nam się główka dobrze wstawi, tata relacjonuj, co tam na polu walki.

- Skurcze co 3-4 minuty. Strasznie ją to boli.

- Ano boli, prawo naturalne, Hana, ręka na brzuch i piękny, przeponowy oddech, pełna kontrola, mamuniu, między skurczami odpoczynek i płytki oddech. Spokój. Nie panikuj, widzę to w twoich oczach. Świetnie sobie radzisz, to naprawdę minie, jest 7 centymetrów rozwarcia, już naprawdę bliżej niż dalej. Spaceruj lub zmieniaj pozycje. Tatuś niech ci mówi, kiedy skurcz się zaczyna i kończy. Będziesz lepiej nad tym panowała. Łatwo nie będzie, ale już niedługo przytulasy. Obiecuję ci, Haneczka.

- Jestem, kochanie, poradzimy sobie - Piotr przetarł żonie spoconą twarz, zwilżył usta.

Hanę wypełniał wyłącznie ból. I powietrze. Przestała myśleć, stała się czuciem i wysiłkiem. Nagroda już blisko. Warto wytrzymać, należy się uspokoić. Trzeba się skupić. Koniecznie. Ale, do wszystkich diabłów, jak to zrobić, kiedy jest się bólem?

- Tatuś masuje plecy i podtrzymuje mamusię - komenderowała położna z werwą, pomagając tym obojgu. - Wspaniale sobie radzicie, oddychajcie spokojnie, jesteście na najlepszej drodze do początku nowego początku.

- Małgosia, ja już naprawdę...

- Masz jeszcze mnóstwo siły, więcej niż potrzebujesz, jesteś wspaniała. A Sara jest tak cudowna, że warto ją cierpliwie i powoli stamtąd wreszcie wydostać. Masz na to moją gwarancję.

- Boże drogi, a zwrotów jak rozumiem nie przyjmujesz? Dziecko, kosmito, wyłaź! Kruszynko moja, streszczaj się!

- Serduszko dzidziuta powyżej sto, piękna robota, Hana, głęboko oddychaj, bo blada jesteś, ja wiem, że boli, ale trzeba wytrzymać, dotleniaj ją mama, dotleniaj. Fantastycznie współpracujesz.

- O, widzę, że my tu się zbliżamy już powoli do wielkiego finału. Hana, wspaniale ci idzie - Wójcik z sympatią pogłaskał kobietę po wilgotnych włosach. - Proszę, piękne, stabilne serduszko, mocne skurcze, już niedługo.

- Robisz coś wspaniałego, kocham cię - Piotr wspierał żonę nadal, z ogromnym przejęciem.

- Jeśli to się skończy, wszystko wytrzymam.

- Ciasto już czeka w lodówce - Darek mocno ścisnął dłoń koleżanki po fachu. - Własnoręcznie przeze mnie upieczone. Pyszne.

- Nie będzie miała trzech i pół kilo - powiedziała Hana między oddechami, z niemałym trudem.

- Ale tobie zdecydowanie należy się nagroda. Zasługujesz na nią właśnie.

- Może być nią znieczulenie?

- Już niepotrzebnie. Dziesięć skurczów, wytrzymasz?

- Wytrzymam.

- Małgosiu, wesprzyj nas. Teraz, pani doktor, robota wysiłkowa. Na tych skurczach przesz. Nabierasz powietrza i przesz. Pięknie. Wymieniaj oddech i przyj, byle z wyczuciem, powoli, moja pani, kilka skurczów i masz córkę. Opłacało się, prawda?

Darek wytarł spocone czoło. Przejmował się mimowolnie jak własnym dzieckiem, tak samo, jak wcześniej dbał o koleżankę i jej wyczekane maleństwo.

- Mamunia, prawie jest główka. Odpoczywasz. I przy następnym znowu przesz kilka razy.

- Dawaj, mamusiu, dawaj - Małgosia była równie przejęta jak młodzi rodzice.

Piotrowi trzęsły się ręce przy każdym spojrzeniu na skrzywioną bólem twarz żony.

- Trzymaj się Piotr, jeszcze trochę. Pomagaj jej.

- Ja już nie mam siły.

- Dlatego nie ma skurczu, odpoczynek. Główka jest, moi państwo. Z całej siły, jeszcze trochę, ostatni raz... Ostatni raz i tulisz Sarę... JEST!! Urodzona dziewczynka, moja dzielna pacjentko, nie płacz.

Piotr trzymał Hanę w ramionach.

- Dokonałaś cudu, zrobiłaś to, urodziłaś ją. Dokonałaś czegoś wielkiego, nigdy ci tego nie zapomnę. Dziękuję ci Hana - głaskał i tulił czerwoną z wysiłku i ekscytacji twarz żony.

- Na brzuszek do mamy, wytulić, tatuś tnie pępowinę. A potem ważymy i mierzymy wasze szczęście.

- Piotr, liczymy paluszki na obślizgłych łapkach, ale jest cudowna, cześć, kruszynko, mój wspaniały, mokry potworku!

- Co ta mama do ciebie mówi? Pięknotko tatusiowa.

Pępowina została przecięta, łożysko urodzone, a mała Sara upodobniona do człowieka, zmęczonego wielkim pierwszym życiowym trudem.

- 3100 g, 52 cm, 10 punktów, nie mogłaś zrobić tego lepiej.

- Boli? - zaniepokoił się Piotr. Po policzkach ginekolog płynęły strumieniem łzy.

- Co? Nie, już absolutnie nic nie pamiętam