107.

„Jestem za blisko, żeby mu się śnić”

*****

- Przepraszam cię, Agata, rzeczywiście jestem nieogarnięta, ale naprawdę cieszę się twoim szczęściem – Wiktoria upiła spory łyk gorącej kawy.

- To jaki w takim razie jest problem? – Rogalska bynajmniej się nie gniewała, wiedziała z własnego doświadczenia, jak własne problemy mogą zniszczyć radość z powodu dobrze układającego się życia innych.

- Uznasz mnie za kompletną wariatkę –Consalida westchnęła.

- Najpierw daj mi do tego jakiś powód – ciepło uśmiechnęła się lekarka.

Kawa stygła, Wiki milczała, szukając w myślach właściwych słów, być może po raz pierwszy analizowała dogłębnie swoją życiową sytuację.

- Zupełnie nie umiem dogadać się z Blanką. Do tego stopnia, że młoda rujnuje mi życie. Odbiera spokój. I nawet wiem dlaczego, tak to wygląda po latach bycia matką od święta. Ona była z dziadkami, ja tutaj się kształciłam i wszystko było dobrze, z tym że tylko dla mnie.

- Nie bardzo chcę i powinnam się wtrącać, przecież nie mam dzieci –internistka się zamyśliła. – Ale proszę, nie oceniaj się zbyt surowo. Robiłaś dla córki naprawdę wiele, na odległość i kiedy przyjeżdżała tu do ciebie. Prawda – specyficzny to rodzaj macierzyństwa, ale wspólnie uznaliście z rodzicami, że tak będzie dla niej najlepiej… Nie wszystko w życiu da się przewidzieć, idealnie zaplanować, nie da się dokonać dla wszystkich najlepszych wyborów. A mała musi się z pewnymi rzeczami po prostu pogodzić. One się nie zmienią. Ty za to na pewno oszalejesz od tego ciągłego obwiniania się.

- Ty, odpowiedzialna osoba dorosła i moja najlepsza przyjaciółka to rozumiesz, a ona nawet nie próbuje. Staram się jej tłumaczyć, co ja tutaj, sama będąc dzieckiem, a potem studentką bez kasy mogłam jej dać, no powiedz mi, co… a ona teraz robi wszystko, żebym pożałowała swoich wyborów.

- Chce wzbudzić twoje poczucie winy, taki właśnie ma cel. Myślisz, że nie widzę? Chodzi skacowana po szpitalu, warczy na ciebie, kiedy tylko na nią spojrzysz.

- Gdybyś wiedziała, z jakim towarzystwem się zadaje… Przecież to moja córka… Ciągle się za nią wstydzę. A najgorsze, że nie mogę nic z tym zrobić, bo przecież podobno jest dorosła… Adam się o mnie stara, a ja nie umiem tego docenić, myśleć o nim, bo cały czas w mojej głowie jest tylko ona i wszystkie te kretyńskie błędy. Co bym nie robiła, zawsze jest źle.

- Czekasz na moją radę?

- Rozumiem, że nie masz pojęcia, jak wybrnąć z tej idiotycznej sytuacji, ale może chociaż światełko w tunelu?

Rogalska uspokajająco poklepała zgnębioną przyjaciółkę po ramieniu.

- Weź tę twoją cholernie rozpieszczoną córunię na prawdziwą babską rozmowę matki z córką. Taka jest dorosła? Niech to udowodni. Postaw jej twarde granice, odtąd dotąd, i koniecznie się ich trzymaj. A jeśli tak jak teraz będzie przeginać, odbierz jej kasę, przywileje. Jeśli i to nie pomoże, zostaw ją samą sobie. Świat ludzi dorosłych rządzi się określonymi zasadami. I niestety nieubłaganymi konsekwencjami, wszyscy je codziennie ponosimy.

- Bardzo łatwo ci powiedzieć… to moja córka.

- Może i łatwo, ale mam dość patrzenia, jak cię niesłusznie dręczy, jak cię lekceważy, w odpowiedzi na twoje starania. Dopóki Blanka nie wyczuje twojej stanowczości, tego, że nie pozwolisz sobą pomiatać, nic się w tej sprawie nie zmieni. Może nawet będzie jeszcze gorzej. A jeśli dopadną cię wątpliwości, czy to właściwa droga, zorganizuję ci kawę z moim ukochanym mężem. On w ten sposób wychował Radka na naprawdę fajnego faceta, mimo że ani trochę się na to nie zanosiło.

- Agu?

- Tak?

- Nigdy nie sądziłam, że będę mieć tak wspaniałą przyjaciółkę. Dzięki.

Mocno uścisnęły sobie dłonie, pospiesznie myjąc brudne kubki. Do pracy czas był najwyższy.

*

Światło zgasło, film miał za moment się rozpocząć. Martyna z wyczekiwaniem wpatrywała się w kinowy ekran. Radek odszukał w ciemności dłoń dziewczyny.

- Martynka?

- Cicho, już zaczyna się film!

- A co by było, gdybym już całkiem niedługo zechciał, żebyś ty, wspaniała przyszła lekarka i moja ukochana kobieta, awansowała na stanowisko mojej żony i matki moich przyszłych dzieci?

Martyna uśmiechnęła się w ciemnościach. Z zachwytem popatrzyła na chłopaka, ciesząc się, że aktualnie nie może widzieć jej wzruszenia.

Przez chwilę szukała odpowiednich słów.

- Wyrosłeś duży i mądry, panie informatyku, więc może po prostu spróbuj zaryzykować? – odpowiedziała czule.

*

Adam biegł przed siebie. Miał już zdecydowanie dosyć, ale czuł, że inaczej nie poradzi sobie z miotającymi nim emocjami. Roziskrzonym wzrokiem wpatrywał się w wyświetlacz smartfona.

„Niecierpliwię czekam na nasze wieczorne spotkanie” – głosiły z ekranu słowa Wiki.

- Cierpliwość popłaca – powiedział cicho do siebie, biorąc w biegu kolejny zakręt. – Mądry był ten, kto wymyślił to powiedzenie.

Uskrzydlony wiadomością od kobiety swojego życia, biegł w stronę domu, a z jego warg nie schodził zwycięski uśmiech. Dobrze wiedział, że mają mocne charaktery, dręczą ich częste niezgodności zdań, a jednocześnie ponad wszystko się kochają. Podświadomie czuł, że mimo iż nie będzie wcale lekko, prawdziwa miłość wszystko przetrzyma.

*

Hana bezpardonowo zapukała w drzwi gabinetu młodszej lekarki.

- Powiedziałam, że zawołam, kiedy będzie można wejść – Pietrzak od samego rana była nieprzyjemna.

Goldberg natomiast była zbyt wściekła, żeby trzymać się swoich zwykłych zasad. Z impetem otworzyła drzwi, stając twarzą w twarz z zaskoczoną kobietą.

- Mam do ciebie, Ola, tylko jedno pytanie.

Nie doczekała się żadnej reakcji.

- Czy jesteś pewna, że to właśnie ja mam przez te tygodnie wychowywać w Warszawie twoją uroczą i mądrą córeczkę? Jesteś tego stuprocentowo pewna?

- Tak – odpowiedziała młoda ginekolog stanowczo, z lekko bezczelną miną, siadając na powrót przy biurku, z zamiarem wypełniania dokumentacji marzących o zdrowych dzieciach pacjentek.

*

- czemu mi się tak przyglądasz, ubrudziłam się? – Idalia mrugnęła do Wiktora, odwracając twarz od gotującej się zupy.

Mężczyzna poprawił synka w ramionach.

- Nie, jesteś piękna, a ja byłem straszliwym durniem i chyba cud mnie uchronił przed zmarnowaniem sobie życia i utratą ciebie na zawsze…

- Po co do tego wracać? – spytała łagodnie.

- Żeby doceniać każdą wspólną chwilę i nie zapominać, jak łatwo można wszystko stracić.

Przemieszała zupę, odwracając twarz, żeby ukryć wzruszenie.

- Wiktor, ja też byłam winna. Dbałam tylko o własny żal, który i tak nie przynosił mi ukojenia. Ciebie w ogóle nie dostrzegając. Święty by stracił cierpliwość.

- Ja straciłem ją zbyt szybko, przeżywaliśmy tragedię, Ida, nie usprawiedliwiaj mnie. Czy jeśli teraz przydarzyłoby się nam coś złego, miał bym tak samo wiać, gdzie pieprz rośnie?

- Dajmy spokój tym bezsensownym analizom – pocałowała przeciągającego się w ramionach taty Jeremiego w policzek. – Jedzmy obiad i chodźmy na zwyczajny spacer. Potem wróćmy i z godziny na godzinę, z dnia na dzień, żyjmy, zwyczajnie, szczęśliwie i burzowo. Akceptujmy, co nam przynosi los, starając się dbać o siebie i o niego, nasz największy skarb.

- Piękna i mądra – pocałował żonę w usta. Czule mu się odwzajemniła.

- Tak mi po prostu teraz beztrosko i dobrze, że nie chciałbym niczego zniszczyć – Westchnął Wiktor.

- Nie martw się, to nie potrwa długo, już życie się o to postara. Po prostu cieszmy się chwilą. Nie wiadomo, kiedy doczekamy się następnej.

Jeremi zapłakał cichutko.

- O, jemu już doskwiera życie – roześmiała się Idalia. - Głodny jest jak wilk.

Z rozczuleniem przejęła synka.

*

- Kocham cię, tatusiu!!!! – Frania, skacząc na jednej nodze, z całych sił krzyczała do telefonu.

- Też cię kocham, moja najdroższa córeczko! – Przemek robił wszystko, żeby powstrzymać obezwładniający ból.

- Kiedy po mnie przyjedziesz?

- To jeszcze trochę potrwa, kochanie, mam nadzieję, że dobrze ci u cioci i wujka.

Odpowiedź przerwało jej nawoływanie Sary.

- Super, Sara też jest fajna, właśnie mnie woła, ale bardzo chciałabym już być z tobą w naszym domu.

- Musisz być cierpliwa, ja też strasznie za tobą tęsknię. Za kilka tygodni na pewno mnie stąd wypuszczą, bo czuję się coraz lepiej.

- Czekam na ciebie, tatusiu.

Po tych wzajemnych zapewnieniach dziewczynka oddała telefon Piotrowi, a sama pędem pobiegła do dalszej zabawy.

*

- Hej, jestem, gotowa do wyjścia? – wrzasnął Marek w przestrzenie pustego domu.

- Przedłużyło mi się na izbie, ale jeszcze najwyżej piętnaście minut, o ile wyprasujesz mi sukienkę, w zamian za to przy następnym kinie ty wybierasz film. Ja kończę makijaż. Żelazko w kuchni na stole, dziękuję- z wnętrza łazienki posłała mu całusa, którego nie mógł zobaczyć.

Uśmiechnął się na samą myśl o niej. Zastanawiał się czasem, jak będzie wyglądało ich życie za na przykład dziesięć lat… Czy nadal będzie tak oszałamiała jego zmysły, czy będzie wszystko w niej wielbił – urodę, inteligencję, spokój i cierpliwość. Czy ona będzie ufała mu tak jak teraz i nie będzie wyobrażała sobie życia bez niego. Czy nadal będą umieli kochać się i rozmawiać aż do świtu. Czy będą jak teraz chcieli słuchać, co ma do powiedzenia drugie, często wbrew swoim racjom. I czy w każdym konflikcie znajdzie się godny zaakceptowania dla obu stron kompromis…

Zamyślony wszedł do kuchni, w rozgardiaszu na stole (gdzie faktycznie stało Żelasko) zauważając kopertę ze swoim nazwiskiem.

- Co to przyszło i czemu bez znaczka? Sprawdzałaś?

- Nie wiem! – odkrzyknęła, a on podświadomie wyczuł, że mija się z prawdą. Ucieszyło go i zdumiało, jak dobrze ją zna.

Otworzył kopertę i zamarł w bezruchu. Zupełnie nie wiedział, co ze sobą zrobić. Znajdował się w niej tylko jeden przedmiot – pozytywny test ciążowy. Wzruszenie ścisnęło go za gardło. Drugi raz w swoim życiu będzie ojcem, ale tym razem zrobi wszystko, żeby nie popełnić dawnych błędów, bo towarzyszyć mu w tej drodze będzie najwspanialsza kobieta świata.

Wpadł do łazienki jak na skrzydłach, w uniesieniu porywając ją w ramiona. Całował jej włosy, twarz, szyję, ręce… Nawet nie zauważył, że po jego policzkach płyną łzy.

- Dziękuję ci, dziękuję, po prostu dziękuję…

Agata Rogalska również płakała, rozmazując po twarzy tak starannie jeszcze przed chwilą nakładany tusz do rzęs. Rozpoczynał się właśnie w ich życiu zupełnie nowy i nieznany jej dotąd etap. Bardzo chciała podzielić się swoją radością z Wiktorią, podczas ich ostatniej rozmowy, ale słusznie zdecydowała, że najpierw o wszystkim musi dowiedzieć się Marek. Wybrała niekonwencjonalny sposób. Była faktem ciąży podekscytowana, ale też mocno wystraszona, wiedziała, że jej życie w każdym aspekcie teraz się odmieni, a ona jeszcze niedawno wcale nie chciała być matką. Los nieco dopomógł jej z decyzją, jak i zaangażowanie i pewność męża. Postanowiła od teraz zrobić wszystko, żeby nowy człowiek, kimkolwiek się w życiu nie stanie, zawsze mógł liczyć na swoich rodziców.

- To co – wytarła chusteczką twarz, konstatując, że bez profesjonalnego zmywania makijażu się nie obejdzie. – Nic chyba nie wyjdzie z naszego kina?

- Owszem, z kina nic, zapraszam cię na romantyczną kolację, musimy uczcić taką nowinę.

- A będzie rybka? Mam nieprzepartą ochotę…

- Rybka, mięsko, makaronik, co tylko zechcesz… Kobiecie w ciąży się nie odmawia.

*****

I żyli wszyscy nadal, razem i osobno, z prądem i pod prąd, w radościach i smutkach. Każdy swoim życiem i ze swoim losem, a życia i losy jak i teraz się czasem ze sobą krzyżowały.

Być może, kto to wie, jeszcze kiedyś spotkasz ich na swojej drodze, przypomnisz sobie o nich i uśmiechniesz się na tę myśl, a może skorzystasz z ich błędów i rad lub na ich życiowym doświadczeniu zbudujesz własne szczęście…

Co by się nie działo – wszyscy mocno trzymają za ciebie kciuki i ze swoich literackich serc życzą ci POWODZENIA!

NAJWIERNIEJSZY, NIEZAWODNY CZYTELNIKU!

Za tę wspólną przygodę dziękuje Ci również autorka – bo gdyby nie Twoje powroty do tego miejsca, ta historia nigdy by nie powstała!

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś, w innym miejscu, czasie i tekście się spotkamy.

Ellana