105.

„Najgorszy jest lęk przed czymś, czego nie można nazwać”.

*****

Melania z rozpaczą w oczach stała nad otwartą walizką. Taki widok zastała Idalia, kiedy weszła do pokoju z dzieckiem w ramionach.

- Odbijamy, Jeremku, szczęście ty moje, bo mamusia ma tylko jeden kręgosłup i to pozostawiający wiele do życzenia.

Zmierzyła siostrę karcącym spojrzeniem.

- Melka, a ty co, na pogrzeb się wybierasz, że prawie płaczesz nad tymi ciuchami?

- Nie no, do Krzysia, tylko ja nie wiem czy to wszystko jest możliwe, nie wiem już nic…

- Melucie, włożyć co twoje, zamknąć, wyjść i żyć szczęśliwie. Całkiem możliwe, a nawet proste.

- Nie zgrywaj się, Iduś.

- No to co jest takie niemożliwe? Słucham – Ida prychnęła po kociemu.

- Bo czy to warto…

- A! Tu cię mam, to już zupełnie inna kwestia – Jeremi odbił po obfitym mlecznym posiłku, rozglądając się ciekawie dookoła. Ida poprawiła syna na rękach, spacerując w zamyśleniu na niewielkiej przestrzeni.

- Nigdy do końca nie wiesz, czy warto – uśmiechnęła się blado do Melanii.

- To skąd ty wiedziałaś? Że Wiktor to na pewno ten, że powinnaś w to iść na całość, bo się opłaca?

- Nie wiedziałam, nawet teraz nie wiem.

Melania bezradnie rozłożyła ręce.

- Jeśli go kochasz, wchodź w to, na całość i bez zastanowienia. Tylko wtedy przekonasz się, czy warto. Wiktor wiele razy mnie zawiódł, ale i wspomógł tyle samo, dlatego nadal tego chcę i o to dbam. Ale dla ciebie to jeszcze za wcześnie.

- To znaczy?

- Wszystkie ważne, wiążące decyzje. Przyjdzie na nie czas. Teraz sobie pomieszkajcie, wyczujcie się bez obowiązku. Zawsze zresztą możesz się wyprowadzić. Jesteś dorosła.

- To prawda – Melania odetchnęła nieco.

- No i druga rzecz – macie klapki na oczach, jesteście sobą zauroczeni. Nie ma się do czego spieszyć, jak poznacie swoje charaktery, czas wam wszystko zweryfikuje, czy chcecie w to brnąć dalej. Teraz po prostu żyj, ciesz się tym, na wątpliwości przyjdzie jeszcze pora, wierz mi.

- Jesteś tą wybitną kopią, zawsze to mówiłam. I strasznie cię kocham – Melania przytuliła siostrę czule, jednocześnie całując śpiącego noworodka w główkę.

- Następnym razem po prostu powiedz, że chcesz pogadać, będzie prościej, no, zamykaj tę walizkę! –Ida uśmiechnęła się pobłażliwie.

- Wiesz, może ty masz rację… – ożywiła się pianistka.

- Z czym tym razem?

- Może to naprawdę mój czas na szczęście. Zaryzykuję, inaczej przecież nie mogę się o tym przekonać. A do stracenia w obu wypadkach mam wiele.

Podniosła się, stanowczym ruchem zapinając walizkę.

*

Ewa leżała na łóżku, próbując czytać. Jednak łzy w oczach zamazywały jej litery. Zamiast Słowa pisanego w świadomości miała tylko dwa wyrazy z własnych myśli – rak i wyrok.

Do Sali weszła pielęgniarka.

- Pani Ewo, na korytarzu czeka narzeczony, może…

- Ile razy mam powtarzać, że nie chcę nikogo widzieć… żebyście wreszcie zrozumieli…

Pielęgniarka chciała spróbować zaprotestować, ale rozmyśliła się. Skinęła głową i szybko wyszła, żeby przekazać przejętemu chłopakowi smutną wieść.

Pani Aniela nigdy nie miała zwyczaju wtrącania się w cudze sprawy, ale zawsze musi być ten pierwszy raz – pomyślała nagle, sama zaskoczona własną decyzją.

Rozkaszlała się gwałtownie. Dziewczyna natychmiast wstała, podchodząc do niej wystraszona.

- Może ja zawołam lekarza? Albo jakoś pomogę?

Pani Aniela nie przestawała kaszleć.

- Chcesz pomóc, dziecko?

- Oczywiście!

- To przysuń sobie krzesło i usiądź.

Dziewczyna patrzyła na staruszkę zdziwiona. Niepewnie spełniła prośbę.

- Nic mi nie jest. Jak mawia mój wnuk Antek – ściemniam.

- Aha – uśmiechnęła się mimowolnie.

- Nie mam zwyczaju wtrącać się do czyjegoś losu ani wkładać kija w mrowisko. W młodości miałam do tego dosyć okazji. Powstanie, później komuna. Znudziło mi się, bardzo lubię moje spokojne życie. Ale to nie znaczy, że pozwolę pięknej młodej kobiecie zmarnować swoje.

- Chce mnie pani przekonywać, że warto walczyć? – spytała znudzona.

- A po co ja mam cię przekonywać, przecież ty to sama wiesz… masz tylko lekki kryzys.

Dziewczyna się rozpłakała.

- Tak pani myśli?

- Jestem pewna. Piękna i młoda kobieta, pozwolisz, że się powtórzę. W moim wieku już można. A za drzwiami czeka na ciebie osoba, która chce wiązać z tobą przyszłość mimo tego, jak sobie teraz myślisz, wyroku. Wniosek nasuwa się sam, to mądry młody człowiek i naprawdę cię kocha. Czy to nie dostateczny powód, żeby trochę się postarać?

Dziewczyna wycierała gwałtownie spływające po policzkach łzy

- Ale jaką ja będę kobietą bez piersi…

- Zupełnie zwyczajną. Inne kobiety, które przez to przeszły, skierują cię do najlepszych specjalistów z dziedziny protetyki piersi, a gromadkę waszych przyszłych dzieciaków wykarmisz butelką, od tego jeszcze nikt nie umarł. Ja od powstania żyję bez nogi, a mój Jasio mnie chciał, i to jak jeszcze, mimo że wtedy nie było takich wspaniałych i wygodnych protez, a kobiet czekających na dobrego męża aż nadto.

Ewa uśmiechnęła się nieśmiało.

- Ale najpierw to ty sama we własnej głowie i sercu musisz się przekonać, że kochasz swoje życie i na tę całą przyszłość sobie pozwolić. Bo przecież nikt nie dał nam gwarancji, że zawsze będzie łatwo, prawda?

- Nie wiem, co powiedzieć…

- To najlepiej nic nie mów, połóż się, porządnie wyśpij i wszystko przemyśl.

Dziewczyna wstała.

- Aha, no i powiedz temu twojemu umiłowanemu, że potrzebujesz trochę czasu, jak każdy człowiek w twojej sytuacji, ale to nie zmienia faktu, że jest dla ciebie najważniejszy.

- To mogę zrobić – powiedziała cicho. – A co do tej walki…

- Nie nakazuj sobie niczego. Po prostu się zastanów.

- Zawsze wiedziałam, że moja nieżyjąca już babcia była z niezwykle mądrego pokolenia – rzuciła Ewa z wdzięcznością, przykrywając się szczelnie cienką szpitalną kołdrą. – Chciałabym bardzo…

- Podziękujesz mi, jak to moje gadanie się na coś przyda.

Ewa nie zdążyła zaprotestować, ponieważ do Sali weszła hałaśliwa i roześmiana gromadka dzieci i wnuków pani Anieli.

*

Hana zaparkowała samochód przed blokiem, ale wysiąść nie miała siły. Oparła dłonie i czoło na kierownicy i gorzko się rozpłakała. Dręczyła ją własna niemoc, te wszystkie ambitne plany, nieporozumienia z mężem i cała masa innych trosk dnia codziennego. Z jednej strony chciała żyć spokojnie i szczęśliwie, z drugiej – bolało nieprzejednanie Piotra, a jej bardzo trudno było przyjąć porażkę własnej kariery zawodowej i poświęcić się dla rodziny.

Niespodziewanie ktoś zapukał w szybę samochodu.

Podniosła załzawioną twarz, a jej wzrok natychmiast napotkał oczy Piotra.

Mężczyzna usiadł na miejscu pasażera z córeczką na kolanach.

- Mama, karmiliśmy kaczki! – ekscytowała się Sara, nie zauważając jeszcze napięcia rodziców.

- Bardzo się cieszę, kruszynko – przełożyła córkę na własne kolana i mocno do siebie przytuliła, czerpiąc otuchę z obecności dziecka.

- Nie płacz, mamusiu, bo ja też będę płakała.

Proste i wzruszające wyznanie ukochanej trzylatki pozwoliło jej złapać oddech. Spojrzała na męża odważniej.

- Dajmy temu spokój, proszę. Wolę nic nie zmieniać, skoro mamy patrzeć na siebie wilkiem i prawie nie rozmawiać.

- Długo myślałem – westchnął Gawryło.

- Nie zgadzasz się, przecież wiem, Piotr.

- Nie przerywaj, to nie jest dla mnie łatwe.

Uśmiechnęła się do niego ciepło.

- Zabierz Sarę i wyjedźcie beze mnie. Ja spróbuję pozamykać tu trochę spraw, może na odległość poszukam tam u was pracy, bez żadnej protekcji. Jeśli szczęście nam dopisze, przyjadę, jeśli nie, jakoś przetrwam ten staż bez was.

- Piotr… ale przecież ja…

Rozdzwoniła się komórka lekarki, dając jej czas na pozbieranie myśli.

- Tak, słucham?

Bladła coraz bardziej z każdym usłyszanym słowem. Nie wiedziała jeszcze, że całą jej rodzinę czeka drastyczna zmiana postanowień i planów.